dinsdag 29 mei 2012

Huh... Doe je dat hier? Waarom lukte het toen wel?

Het wordt wat omslachtig om mijn hele cv hier neer te zetten, het zou namelijk mijn langste blog worden, maar heel kort:

Ik ben op mijn 17e in militaire dienst gegaan. Toen ik 20 werd, ben ik er weer uitgegaan. Beetje moeite met autoriteit. Daarnaast raakte ik heel snel verveeld. Ook had ik na een aantal keer verslapen een nieuwe start nodig voor mijzelf... Ik heb er best vaak spijt van gehad, het was een prachtige tijd (achteraf).

Daarna ben ik zelfstandig in aandelen en opties gaan handelen op de beurs. Dit deed ik vanaf een computertje in mijn flatje. Een beetje daytraden en zo. Toen ik teveel verliezen maakte, ben ik bij Lidl gaan werken. Ook daar had ik het erg naar mijn zin. Het sjouwen van de dozen vond ik verschrikkelijk, veel te eentonig. Maar achter de kassa genoot ik met volle teugen. Bij elke klant maakte ik een kort praatje of maakte ik een grapje. Van de 100den mensen die ik voor de kassa gehad heb zijn er twee mensen geweest die het niet konden waarderen. Wie achter de kassa zit is dom toch? Die moet zijn mond houden. Na een halfjaar werd mijn contract niet verlengd, mijn filiaalleider wilde me houden, maar ik was te oud en te duur...

Daarna ben ik een halfjaar bij Rijkszwaan gaan werken, lekker sla veredelen en zo... Ook heerlijk werk... In een bak stonden 70 potjes en in ieder potje moest een stekje... Heel overzichtelijk en ik wilde echt presteren... Deed de rest 3 bakken per uur, dan wilde ik er sowieso 4 doen.
Na een halfjaar ben ik een toelatingsexamen gaan doen voor het HBO, dat kan als je 21 bent.
Ik ging weer fulltime studeren... In het jaar 2004...

Ik haalde het toelatingsexamen en ging bedrijfseconomie studeren... Ik maakte er dagen van 8:30 tot 22:30. Ik wilde presteren en was bijzonder gemotiveerd. Een van de dingen die ik wel eens zei:
"They told me I would become nothing, but one day i'll show them my paycheck".
Deze zin was echt een mantra voor mij, hij is gericht aan alle leraren en leraressen die me gezegd hebben dat ik nooit wat zou bereiken. Ze noemden me lui... Maar ik zou het bewijzen.

Elke dag liep ik over de Kralingse Zoom naar school. Rechts van mij was de Erasmus Universiteit, links van mij was Brainpark III. Daar staan de gebouwen van KPMG, PWC en andere grote jongens... Ik droomde van de top... Morris de CEO...

De rest van de jongens nam de bus voor het kleine stukje, ik niet... Ik wilde me bewijzen.

Het lukte goed, ik haalde al mijn vakken op 1 na voor de propedeuse. De docent die het zou nakijken zat overspannen thuis en het duurde tot over het schooljaar om er een vervanger voor te vinden. Ik zeg nog steeds dat ik mijn propedeuse in 1 jaar gehaald heb, ik ga er vanuit dat als de beste man wel mijn werk had nagekeken dat ik een voldoende zou hebben.

Tot zover een stukje herhaling.

Hoe kon het dan toen wel?
In de tijd dat ik begon te studeren woonde ik opnieuw thuis. Ik had het thuis verschrikkelijk slecht naar mijn zin. Veel afleiding (vijf kids weet u nog;-) en vaak bonje met mijn ouders.
Ik had een klein inkomen, maar ook weinig behoeften. Als ik mijn peuken maar kon betalen en een beetje huishoudgeld, dan was het genoeg. Ik had overigens genoeg over om lekker buiten de deur te eten elke dag, in die tijd was de schoolkantine nog gesubsidieerd.

Daarnaast had ik een vriendinnetje waarmee ik in een aflopende fase van de relatie zat. We zagen elkaar dagelijks, maar het begon steeds meer weerstand op te roepen om bij haar te zijn. Ook over haar heb ik eerder geschreven. Ik dreigde het uit te maken als ze geen professionele hulp ging zoeken, dat deed ze niet... Maar goed, gedurende dat jaar was het nog 'aan'.

Ik had dus genoeg motivatie om niet thuis of bij mijn vriendin te zijn. Ik maakte daarom lange dagen op school.

Omdat ik een stuk ouder was dan het gemiddelde van mijn klas (en achteraf toch wel erg add'er was), zonderde ik mijzelf af.

Ik had een beeld van mijzelf en ik handelde ernaar: Ik zou de nieuwe CEO zijn van Philips, KPMG, Deloitte, KPN, Ahold of welke grote beursgenoteerde onderneming ik maar kon bedenken. Ik heb zelfs gedacht dat ik ooit minister president wilde worden (vandaar dat ik mij verkiesbaar stelde voor de medezeggenschapsraad van school... En won, maar dat terzijde).
Een CEO houdt zich niet bezig met oeverloos gezwam over Feyenoord of Ajax, is niet bezig met stomdronken zijn, ontloopt zijn verplichtingen niet en is betrouwbaar.

Ik werkte daarom hard, zonder afleiding bleef ik tot diep in de avond op school zitten om aan schoolwerk te zitten. In die tijd heb ik vele collegastudenten een hoop projectwerk uit handen genomen.

Maar ook voelde ik me trots dat ik de leraar die ik 's ochtends gegroet had om 8.30 uur naar huis zag gaan om 18.30. Ik was die student die wel serieus was en die het zou gaan maken. Natuurlijk ben ik wel eens door de mand gevallen, ik faalde voor sommige vakken de eerste keer omdat ik vergat te leren of omdat ik me vergist had in het te leren materiaal. Maar het cluster FINMA van de HES had vrij prettige herkansingsregelingen (anders dan het instituut Commercie).

Vaak ging ik zitten leren in het 'Grand Cafe'. Dat was nog in de tijd dat er gerookt mocht worden in de horeca. Met mijn peuk continue branden zat ik me dan te verdiepen in de bedrijfseconomische thema's. Het lag me wel...

Een vraag die ik op een gegeven moment kreeg van een medestudent was: "Huh... Ga je hier zitten leren? De muziek is hard en er is voortdurend lawaai van zuipende studenten!?".
Gek genoeg verbaasde mij dat ook...

Bosnië
Toen ik als militair uitgezonden werd met SFOR-12 naar Bosnie, kwam ik terecht op het kamp met de prachtige naam "Banja Luka Metal Factory". Of zoals militairen alles afkorten: De BLMF.
Het was het jaar 2002, we hadden al wat klappen gehad in de economie (de internetbubbel spatte uiteen in 2001), maar tot nog toe had ik er als militair geen last van gehad. Overigens werd mijn studie wegbezuinigd in 2003, ook een van de redenen dat ik uit dienst gegaan ben.

Op kosten van de baas was ik een studie MBO detailhandel begonnen. Compleet met lessen, zelfstudiemateriaal, laptop enzovoort. In Nederland had ik elke twee weken klassikaal les. Maar om geen achterstand op te lopen in Bosnië moest ik daar aan de zelfstudie.
Op mijn stille kamertje kon ik mij niet concentreren, maar als ik naar de 'kroeg' ging waar iedereen vanaf een uur of vijf zijn '2 cans' aan het drinken (de 2-canrule geldt voor militairen in uitzendgebied waar het relatief rustig is: 2 blikken bier is de limiet) dan kon ik me wel concentreren.
Ook daar werd volop gerookt en kabaal getrapt. Er stonden een TV, een pooltafel, dartborden en er was luide muziek...

Ondanks de voortdurende aanspraak en zelfs flauwe opmerkingen, was ik in staat om daar redelijk makkelijk mijn studie te volgen.

Een van de vragen die ik daar kreeg was "Hoe kun je hier nou leren, het is hardstikke druk... enz"

Arrogantie en mindset
Ik heb er spijt van, maar ik heb tot een paar jaar terug best wel eens op mensen neergekeken. Respect heb ik altijd wel gehad voor mensen, maar ik ben nooit het type geweest voor dronkemanspraat of nutteloze gesprekken. Probeer geen gesprek met me aan te knopen over het weer, want dan denk ik allang aan vliegtuigen, motorboten, vissen, zalm, kerst, Jezus, de bijbel, de kerk, mijn ouders, mijn broertje, voetbal enzovoort (ziet u de logische volgorde?)

De arrogantie heeft me echter wel af en toe wat goeds geleverd. Misschien is het niet eens arrogantie, maar meer een soort mindset. Ik dacht in ieder geval dat ik 'beter' met mijn leven omging dan andere mensen.

Ik ben er van overtuigd dat hoe je over jezelf denkt ook zijn weerslag heeft op je presteren in het dagelijks leven. Hoewel iedere mens zwakten heeft, denk ik dat je zelfbeeld bepaalt hoe je je gedraagt.

Ik dacht over mijzelf als die jongen die dingen afhandelde, het is me in die tijd (dienst) ook makkelijker gelukt om zaken af te maken. Maar ook later op het HBO was ik degene die hele projecten voor het grootste deel afrondde. Dat was mijn mindset.

Gevallen en weer opgestaan
Ik schrijf hiervoor over het jaar 2002 van mijn uitzending en over het jaar 2004 waarin ik weer naar school ging. Veel mensen verklaarden me voor gek dat ik na vijf jaar weer naar school ging, maar ik wilde het... De mindset weet u nog?

We leven inmiddels in het jaar 2012. We zijn acht jaar verder en ik heb nog geen opleiding afgerond behalve dan de MAVO uit 1999. Ondanks de beste intenties ben ik de afgelopen jaren vaak op mijn bek gegaan.

Als assistent-accountant bij Deloitte heb ik het best een tijdje goed gedaan. Maar de saaite van het werk en de voortdurende misverstanden met erg ambitieuze en soms zelfs concurrerende collega's stonden me tegen. Na een jaar ben ik vertrokken met een rotgevoel.

Ik zou het toen gaan maken als uitgever. Ik heb de rechten van een boek gekocht en was er van overtuigd dat het een bestseller zou worden. Ik heb er bijna nog 5.000 verkocht aan Deloitte, helaas vielen toen ook de resultaten tegen. In die tijd was het Ahold schandaal nog erg actueel.
Bij diverse businessclubs heb ik toezeggingen gekregen dat ze het economisch getinte boekje wel wilden hebben, ik sprak met directeuren die me zeiden dat ze er 10.000 of 5.000 zouden afnemen. Mijn marge zou rond de 7 euro per boek zijn, dus ik rekende me al helemaal rijk.
Uiteindelijk is het tot twee keer een order van 100 boeken gekomen, niet genoeg om 'selfsufficient' te zijn.

Ook in latere baantjes faalde ik of kreeg ik ruzie met de manager. Het voordeel van een uitzendcontract is dat je erg snel weg kan als de vloer te heet onder je voeten wordt.

Maar steeds krabbelde ik weer op om met nieuw enthousiasme aan nieuwe dingen te beginnen.

Slijtage
Toch denk ik dat de afgelopen 9 jaar (sinds ik uit dienst kwam) ook een slijtage veroorzaakt hebben aan mijn zelfbeeld. Steeds weer rennen, struikelen, opstaan, rennen, vallen en weer opstaan demotiveert.

Bij Deloitte kon ik nog wel goede redenen aanwijzen voor mijn ontslag, maar in latere baantjes kon ik dat niet meer zo goed. Toch liepen ze niet leuk af, ondanks een ontzettend goede start.

Opnieuw proberen en teveel hooi op mijn vork
In 2008 besloot ik om het nog een keer te gaan proberen op het HBO. De opleiding Commerciële Economie kon ik beginnen in het tweede jaar, dit dankzij mijn Propedeuse Bedrijfseconomie.

Weer kwam dat positieve zelfbeeld weer terug. De stijve opleidingen Bedrijfseconomie en Accountancy trokken ook stijve mensen aan (er zaten best leuke tussen hoor, maar het was meer 'beta-volk'. Maar bij de opleiding Commerciele Economie zitten de 'snelle jongens' die accountmanager willen worden.
Creativiteit en oplossend vermogen staan centraal tijdens de opleiding. En daar heeft het me nooit aan ontbroken, ik zat veel meer op mijn plek.

Ik merkte dat ik waardering oogste met mijn talenten, dit heeft veel energie geleverd.
Maar... De leervakken bleven een probleem, in tegenstelling tot de praktijkvakken (het maken van werkstukken en managementgames).
Het zitten, leren en blokken lukte me niet heel erg goed. Behalve als ik mij er toe zette om bijvoorbeeld in het Delta Hotel te gaan zitten in Vlaardingen of in Café Engels in Rotterdam. De drukte, de voorbijlopende mensen, het geroezemoes, de muziek en andere 'storende factoren' zorgden er voor dat het me wel lukte om daar te gaan leren.

De vraag die ik daar vaak kreeg: "Huh.. doe je dat..." (heeft u nog meer nodig?).

In het studiejaar dat ik Commerciële Economie ben gaan studeren ben ik ook in het huwelijksbootje getreden. Het vroeg veel aandacht want we wilden het niet kinderachtig gaan doen. Het ging wel ten koste van mijn studieresultaten. Maar omdat het tot dan toe best aardig gegaan was, dacht ik dat ik het wel zou kunnen herkansen allemaal (is overigens voor een deel ternauwernood gelukt in het jaar erna.

Zoals ik al schreef, dacht ik vaak dat het aan anderen lag dat ik 'faalde' in baantjes. Ik vond dat ik mijn best deed maar gewoon vaak pech had. Achteraf begrijp ik waarom, maar voor mij begon in die tijd een beetje te dagen dat ik gewoon helemaal niet zoveel aankon als dat ik zelf dacht.

Ondanks een overschot aan vrije tijd, lukte het me niet om alles op tijd te regelen en moest ik regelmatig om een paar dagen extra vragen om een schoolopdracht in te leveren of een besluit met betrekking tot het huwelijk te nemen.

Mijn elastiekje raakte vanaf dat moment een beetje te gespannen. Ik heb mazzel gehad dat ik nog nooit overspannen geraakt ben, hoewel ik denk dat ik er afgelopen januari (2012) dicht tegenaan gezeten heb. Vanaf die periode zijn we overigens naar de relatietherapeut gegaan... Maar ik dwaal af...

Waarom lukte het toen wel?
Als ik er zo nog eens over nadenk, dan denk ik perioden gehad heb waarin mijn productiviteit erg groot was. Blijkbaar was er een 'reden' of een 'motief' om te gaan vlammen.

Al mijn hele leven kauw ik op het woord 'motivatie'.
Ik heb gedacht dat het bestaat uit twee woorden: Motief en Vatie.
Op de een of andere manier heb ik mijzelf ooit wijsgemaakt dat Vatie afkomstig was uit het Latijn of Frans en dat het 'gaan' betekende. Maar achter af bleek die theorie onjuist...
Enfin (en dat is wel Frans), voor mij was motivatie 'een motief' om te 'gaan'... Een beweegreden...

Had ik dan in die tijd meer motivatie om 'er wat van te maken'? Want ik hoor al mijn hele leven dat ik een ongemotiveerde houding heb, terwijl ik wel hard kan werken.

Iemand gebruikte ooit het voorbeeld van een hefboom. Als de stok maar lang genoeg is, dan is het mogelijk om met een vinger een olifant op te tillen. Maar mijn dromen zijn groot en mijn beweegredenen om mij voor de verre toekomst in te zetten zijn ook groot, toch kom ik niet altijd tot topprestaties.

De afgelopen week moest ik een schoolopdracht inleveren. Ik ben weer veel te laat begonnen, de motivatie ontbrak of ik vond weer afleidingen in andere dingen die ik op het moment belangrijker vond. Ik ben naar het Delta Hotel gegaan en naar Café Engels, het heeft een hoop geld gekost -de koffie thuis is goedkoper- maar ik was wel in staat om te vlammen. En zojuist om 2.00 uur, vier dagen te laat heb ik de opdracht gemaild naar mijn docente, ze toonde enige coulance omdat ze het ADD-probleem begrijpt.

Maar de vraag blijft, waarom lukte het toen wel?
Ik ga nu enigszins generaliseren, maar ik denk dat de meeste ADD'ers wel wat kunnen met deze tips:

Zelfbeeld
Iets dat ik bij mezelf merk is dat mijn zelfbeeld bepalend is voor mijn acties. Als ik het boek van Menno Lanting lees over het 'nieuwe ondernemen' in een Netwerkeconomie, dan wordt ik enthousiast. Dan visualiseer ik al helemaal hoe ik als bedrijfsadviseur bezig ben in de organisaties waar ik gewerkt heb. Dan zie ik voor me hoe ik daar de boel omgooi en mijn 'unieke' en 'vernieuwende' visie daar mag gaan brengen.

Ik vereenzelvig me als het ware met mijn 'rol' en die zorgt voor een nieuwsgierigheid naar wat er verder in het boek staat. Gedurende zo'n opdracht krijg ik energie, ik wil het in praktijk brengen. De wetenschap dat ik er nieuwe kennis voor nodig heb, zorgt voor de 'drive' om het boek uit te gaan lezen.

Ik heb vele motivatietrainingen gevolgd, een veel terugkomend onderwerp was 'modelleren'. Het komt uit het NLP (denk ik... NLP staat voor Neuro Linguistisch Programmeren, hier kom ik nog op terug) en ik las het in een boek van Anthony Robbins. Als je iets wil worden/zijn, neem dan een voorbeeld uit je omgeving die de eigenschap heeft die je wil bezitten. Het mag raar klinken, maar als ik mij voorstel dat ik CEO ben van een groot bedrijf, dan 'verandert' er iets in mij, ik kijk anders tegen zaken aan en ben geneigd om eerder aan de slag te gaan.

Environment
Een van de tips die ik las was:
24. Probeer uit te vinden, waar en onder welke omstandigheden je het beste werkt: In een luidruchtige kamer, in de trein, ingepakt in drie dekens, luisterend naar muziek, whatever (is best een nederlands woord SJA). Kinderen en volwassenen met ADD presteren vaak het best onder nogal vreemde omstandigheden. Laat jezelf werken onder de omstandigheden waarbij je het best presteert
Toen ik deze tip onlangs las, kon ik pas begrijpen waarom ik dus in een volle kroeg of in een druk restaurant kon leren. Het is blijkbaar een bekend gegeven dat mensen met ADD er 'rare' gewoonten op nahouden.

Ik hoef zelf niets aan deze tip toe te voegen, behalve dan dat ik iedereen adviseer om voor zichzelf na te gaan waar nou die plaats is waar je het beste presteert. Ook tijdens mijn afstudeeropdracht zat ik regelmatig hele dagen in een drukke tent en dan kwam ik tot best aardige prestaties.

Wat mij hielp bijvoorbeeld in Café Engels, is dat er voortdurend zakenlui in en uit lopen. Hoewel ik nog geen 10% verdien van wat zij verdienen (of willen laten lijken te verdienen), voel ik me toch enigszins verbonden met hen. Ook dat versterkt weer mijn zelfbeeld.

Tijdsdruk
Tijdsdruk werkt als een enorme katalysator voor mijn motivatie. Ook dit lijkt een open deur, maar als ADD'er ben ik voortdurend geneigd om zaken tot het laatste uit te stellen. Daarom heb ik het op zich best goed gedaan in dienst, daar was tijdsdruk tijdens oefeningen vaak aanwezig, eenmaal terug op de kazerne kakte ik direct in. De druk was weg, wat vandaag kan, kan morgen ook nog...

De afgelopen weken heb ik voor mijzelf geëxperimenteerd met een 'to do-list' in combinatie met een strakke dagplanning. Overigens niet op de dagen waarvan ik wist dat die voor 100% uit school zouden bestaan, maar wel op de dagen die 'verloren' lijken te gaan.
Hoewel ik geen een keer mijn planning of lijst afgemaakt heb, kom ik wel veel verder dan tijdens een planningsloze dag... En hoewel ik een meester ben in het maken van lijstjes, blijft het vaak slechts een opsomming van dingen die ik moet doen. Vaak heb ik pas aan het einde van de dag door dat ik nog niets heb afgerond en dan kan ik echt vreselijk gedeprimeerd raken van het nutteloze.

Mezelf een planning opleggen werkt dus wel een beetje (en heus niet elke dag).

Omgang met anderen
Ik heb het hier niet beschreven in mijn verhaal, maar wat mij helpt is om met andere mensen om te gaan. Vandaag was ik weer aan de studie in het Delta Hotel in Vlaardingen. Omdat het tweede pinksterdag is, was het drukker dan anders.

Naast me kwam een oud echtpaar zitten. Een man van 91 en een vrouw van 84.
Ik heb een leuk praatje met ze gehad, ontzettend leuke mensen. Ik heb interesse getoond in hen en ik kreeg weer die rare vraag: "Huh, doe je dat hier?"...
Ik legde uit wat ik aan het doen was en ze reageerden er positief op...

In het halfuur erna was ik weer extra gemotiveerd om het af te maken (en om uit te stralen dat ik hard werk haha).

Voor mij helpt het... En misschien is het nu ook weer een 'self-fulfilling prophecy', immers ik versterkte weer mijn zelfbeeld.

Slot
Ik merk dat er wat 'rust' in mijn hoofd komt de laatste weken. Van een uitzichtloze situatie ben ik naar een fase van herkenning gegaan. Van herkenning ging ik naar analyse en van analyse naar 'proberen'. Ik merk dat er met wat kleine aanpassingen nog best een hoop voor elkaar te krijgen is met ADD.
In de afgelopen weken heb ik:
  • 3 van de 5 openstaande schoolvakken afgerond/ingeleverd. Deze stonden al 10 maanden open en 'ineens' kon ik ze wel afronden.
  • Een baan gevonden. Sinds 9 april was ik werkeloos en kon ik mij er niet toe zetten om werk te gaan zoeken, ook omdat ik wist dat er nog een beetje vakantie aan zou komen. Toch ga ik morgen beginnen aan een nieuwe klus als ZZP'er. Het zal voor het eerst zijn dat ik werk met de 'kennis' dat ik ADD heb... (overigens niet zo handig om dan tot 4.00 aan een blog te schrijven haha)
  • Een contract getekend waar ik al 5 jaar achteraan zit. Ik werk samen met iemand om het boek uit te geven, maar ons contract was al sinds 2007 slecht. Ik heb de eerste helft van het nieuwe contract in november(!) 2011 geschreven en van de week heb ik het afgerond en hebben we het getekend.
  • Heb ik afgesproken met mensen waar ik al maanden mee wil afspreken. Ik vind het fijn om 1-op-1 gesprekken te hebben.
  • Hebben ik samen met mijn vrouw een tuinman in de arm genomen om onze tuin in te gaan richten. We wonen hier al meer dan twee jaar en kijken al die tijd al naar een zandbak.
  • Heb ik een blog geschreven waarvan ik niet verwacht had dat ik dat na een paar weken nog steeds leuk zou vinden!
Mijn volgende blog zal gaan over 'meer zien dan een ander' of 'het bijhouden van een succesdagboek en andere successtrategieen'... Ik weet nog niet zeker welke, maar aan allebei ben ik al een keer begonnen, ik had geen zin om ze af te ronden haha...

Voel je vrij om te reageren of het blog te delen. Dat kan hieronder vrij eenvoudig! Je krijgt hoe dan ook een reactie!




5 opmerkingen:

  1. Met grote belangstelling lees ik steeds je blogs. Ik heb zelf ook de diagnose gekregen sinds 24 feb. jl. en ben 39 jaar.....Ik heb steeds dingen die ik je wil vragen...en vergeet ze daarna weer...1 heb ik onthouden: wat voor werk doe jij? Ik ben er erg nieuwsgierig naar, ik wil graag meer weten over het soort werk wat vooral ook goed bij een ADDer past.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beste Anoniem,

    Bedankt voor je interesse en compliment!

    Ik heb bij Deloitte gewerkt als assistent accountant. Daar faalde ik hard door het eentonige werk (ik mocht het niet op mijn eigen manier invullen en stond ook veel in het archief omdat er niet genoeg werk was), ik ging me er na drie maanden vervelen. Op een gegeven moment was er een marketingman die voor een klant wat onderzoek zou doen naar de mogelijkheden van een golfbaan. Hij kostte 125 euro per uur, ik maar 40. Hij vroeg of ik het wilde doen, ik genoot met volle teugen en heb besloten om mijn studie accountancy vaarwel te zeggen. Na een jaar met diverse baantjes ben ik Commerciële Economie gaan studeren. Dit was in 2008.

    In 2008 ben ik als 'Order Administrator' gaan werken bij een groot bedrijf. Ze deden technisch onderhoud met facturen van 100.000 tot 3.000.000.
    Mijn taak was het om informatie te verzamelen over het uitgevoerde werk en daar een factuur van te maken. Veel contact met mensen, veel rapporten lezen, interpreteren en rekenen. Dit ging bij mij erg goed omdat het veelzijdig was. Een ander voordeel was, dat ik maar 20 uur per week aanwezig was. Ik 'gedij' bij werkdagen die niet heel lang zijn.

    Voor hetzelfde bedrijf heb ik een Strategische Analyse gedaan. Het was een schoolopdracht. Wederom was het analyserende stuk waar ik goed in was, het rapporteren overigens wat minder.

    Daarna heb ik een best practice project gedaan. De werkzaamheden van 150 man onder de loep nemen. Vele interviews en uiteindelijk een nieuw proces schrijven voor alle werkzaamheden. Ik genoot, elke dag vergaderingen, ontmoetingen en intverviews. Terugkoppelen, verbeteren en... Analyseren. Ook dit was 20 uur per week.

    Daarna heb ik zeven maanden bij General Electric gewerkt. Ik moest de informatie uit 3 databases samenvoegen in een enkele database. Veel oude en nieuwe informatie was verspreid over de verschillende systemen. Het was puzzelen, zoeken, mensen om informatie vragen enz.
    Ik bouwde een excelsheet... In plaats van 3.000 klanten handmatig nakijken, kon het in een oogopslag. Ook dit deed ik 20-24 uur per week. Als ik het zat was ging ik naar huis.

    Daarna volgde mijn afstudeeropdracht. Ik mocht een nieuw merk ontwerpen voor een damesaccessoire concept. Marktonderzoek, straatinterviews, focusgroepgesprekken, rapporteren lezen, terugkoppelen naar mijn opdrachtgever enz...
    Het analyseren en interpreteren vond ik het leukst. Ik werkte van huis uit, dat vond ik minder. Ik denk dat ik als ADD'er mensen om me heen nodig heb die voor een beetje extrinsieke motivatie zorgen.

    Je zult misschien wel herkennen dat 'als je eenmaal bezig bent' dat je ook echt wel door kan gaan?

    Toen ben ik bij een groot logistiek bedrijf gaan werken. Er moesten 250 mensen omgeschoold worden naar een nieuw Order Picking systeem. Ik heb een opleidingsplan geschreven en dit uitgevoerd.
    Ik moest in zeer korte tijd het bedrijf leren kennen, veel mensen ontmoeten en ook het systeem leren kennen. Omdat de meeste medewerkers een 'nul-urencontract' hebben, was het zaak om het werk er niet onder te laten lijden, maar ook deze mensen na werktijd niet in te schakelen omdat ze dan betaald moesten worden.
    Aan het eind stond ik een groep van 15 man te instrueren die de mensen snel het nieuwe systeem leerden kennen. Dit was voor 38 uur per week en dat brak me wel erg op.


    Nu werk ik wederom als zzp'er (net als bij General Electric). Ik werk 20 uur aan een database die ingericht moet worden.
    Leverancierslijsten bouw ik om naar een bepaald format en die laadt ik dan rechtstreeks in.
    Het vraagt veel inventiviteit en creativiteit.

    De meeste 'projecten' die ik deed duurden niet langer dan 6 a 7 maanden. Als er niet iets nieuws en prikkelends is (uitdaging), dan verslap ik.

    Ik denk dat veel ADD'ers goed overweg zouden kunnen in analyserende of creatieve functies.

    Wat doe je zelf?

    Groeten Morris

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hey Morris,

    AAAArrrggggg, ik had werkelijk een heel verhaal aan je geschreven als reactie terug op je mooie stuk over je werk, en was bijna klaar, en weg is het ineens............!!! Kunnen we ook op een andere manier met elkaar mailen ofzoiets? Ik heb wel behoefte aan "lotgenotencontact". O bah, wat baal ik dat mijn hele verhaal weg is....

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha Anoniem,

    He wat vervelend!
    Ik ken het hoor! Zelfs met mijn blog... Drie uur getyped en dan alles kwijt zijn!

    Lotgenotencontact werkt 'verzachtend' is mijn ervaring.

    In welke regio woon je?

    Groeten Morris

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Morris,

      Schaam schaam....ik zie nu pas je bericht....het komt omdat ik er geen "signaaltje" van krijg....is dat een goede smoes?? ;-)
      Ik woon in Friesland. Ik heb je gevonden via Google +. We zitten nu bijelkaar in een "kring".

      Verwijderen

Vlink