donderdag 24 mei 2012

Rare mensen... They're everywhere!

Rare mensen overal
Het mag wat vreemd overkomen om een stuk te gaan schrijven over 'rare mensen'. Wat is raar? Een collega van me noemde het tegenovergestelde: "Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen". Het schijnt een bekende uitspraak te zijn.

Mijn eerste twee vriendinnetjes werden gediagnosticeerd met Borderline. Ik heb me suf gelezen over het onderwerp om maar te begrijpen wat het voor iets was. Het eerste dat ik er over las moet geweest zijn toen ik een jaar of 19 was. Drie jaar nadat mijn eerste vriendinnetje het van de ene op de andere dag uitmaakte begreep ik haar pas.
Met het tweede vriendinnetje heb ik het uitgemaakt nadat ze twee keer vreemd gegaan was. Ik heb het allebei de keren vergeven, maar het vertrouwen was weg. Na twee jaar heb ik het uitgemaakt, ik vond haar omgang met andere jongens (chatten, foto's sturen, sms-en en uitgaan) te riskant.
Beide meiden hebben nog steeds een plekje in mijn hart. Niet dat ik ze ooit terug zou willen, maar het is omdat ik echt van ze gehouden heb... Ik dwaal af...

Mijn jongere broertje is gediagnosticeerd met het Aspergersyndroom. Een ontzettend leuke jongen. Hij heeft veel humor en is heel erg sociaal (dat zou hij dus niet 'moeten' zijn), verder lukt het hem om hard te werken, maar heeft hij in sommige situaties wel moeite om zich volgens een bepaalde bedrijfsetiquette te gedragen. Hij trekt makkelijker naar jongvolwassenen toe dan naar oudere mensen, hoewel hij toch een groot netwerk heeft van divers pluimage.

Mijn vrouw worstelt met PMS, het Pre-Menstrueel Syndroom (of iets dergelijks). Hoewel alle ingrediƫnten aanwezig zijn om gelukkig te zijn, kan ze toch enorm depressief/boos/verdrietig zijn. Zonder verklaarbare redenen, behalve dan dat er gedurende de ovulatie,- en ongesteldheidsperioden hevige hormoonschommelingen zijn.

En nu ADD bij mijzelf:-D

Herkenning
Ik herken ze direct. Mensen met een 'stoornis' of iets dat afwijkt van het 'gemiddelde'. Ik geef er niet om... Je kiest er zelf niet voor hoe je gemaakt bent.

Zoals ik reeds eerder geschreven heb in mijn blogs, heb ik me verdiept in heel veel aspecten van de psychologie. Hoe werken mensen, hoe denken mensen, waarom doen mensen wat ze doen, hoe werkt non-verbale communicatie, welke stoornissen zijn er.

Het heeft een lange tijd in de koelkast gestaan. Vooral in perioden dat ik 'gedij' in deze strakke maatschappij met zijn regels, normen en waarden. Maar de laatste weken ben ik vooral weer op onderzoek uit. Wat is ADD? Wat is ADHD? Welke verbanden zijn er, wat zijn de oorzaken? Zijn die Biologisch, Chemisch of zijn er dingen in de opvoeding/karaktervorming mis/anders gegaan?

En juist nu ik er zo mee bezig ben, kom ik ze tegen. Mensen met een 'afwijkend' karakter van het gemiddelde. Nogmaals, ik geef er niet om. Deze mensen legen regelmatig hun hart bij mij. Niet omdat ik 'goed' ben, ik wou dat ik dat was. Maar omdat ik er niet om geef, ze zijn zoals ze zijn en voor alles is een logische oorzaak, no judgement!

En daar gaat het mis...
Die strakke maatschappij waar ik het over had, die is 'dodelijk' voor mensen die anders reageren dan het gemiddelde. Het systeem waarin we leven is een gevolg van jarenlang nadenken, invoeren en her-evalueren. Dat werkt goed... Maar voor het 'gros'.

Ongeveer 1% van de bevolking schijnt een vorm van ADHD te hebben (ADD, Hyperactief en gecombineerd). Bij vier basisschoolklassen met 25 leerlingen is dat er dus maar 1. De rest heeft het niet (tenminste, daarbij is het niet geconstateerd), dus is die ene de 'outcast'.

Die ene wordt gepushed, getergd en gedwongen om maar in het straatje van die 99 andere leerlingen te passen.
Hij ziet er normaal uit, net als ieder ander kind. En zeker op jonge leeftijd zijn de verschillen tussen mensen met een stoornis en mensen die dat niet hebben heel erg klein. Hij moet zich gewoon aanpassen!

Maar probeer eens een aap met mes en vork te leren eten! Zelfs als de aap het met het grootste geduld van de wereld zou proberen, dan zou het hem maar enkele keren lukken. Sterker nog, zodra de verzorger uit het beeld is, dan legt de aap zijn bestek weg en gaat hij gewoon weer met zijn handen eten.

Zijn mensen met een stoornis nu in eens een soort onderontwikkelde primaten? NEEN!
Vraag een gemiddeld mens om in een boom te klimmen en het zal hem met moeite lukken. Vraag het de aap en hij zit bovenin de boom voor je uitgesproken bent.

Compenseren
Als ik er zo over nadenk dan begint het een klein beetje te dagen, voor mijn gevoel heb ik bijna het kernpunt te pakken, maar ik denk er nog over door. De tussenstand krijgt u wel van me:

In een eerder bericht schreef ik over het aanpassen en compenseren in 'het systeem'. ADD-ers hebben geleerd om met 'trucs' zich staande te houden. Ze proberen maar met mes en vork te eten (of in de boom te klimmen, maak er zelf maar wat van), maar falen hier meerdere malen in. Uiteindelijk MOET je in deze maatschappij en zul je er aan gaan wennen dat je je moet aanpassen.
En ondanks de volharding en moeite die je er in stopt, het zal nooit je natuur worden.

Wat ik lees op bijvoorbeeld www.add-forum.nl is dat er heel veel mensen met een stoornis (dus niet alleen ADHD) uiteindelijk in de ziektewet terecht komen door Burn-Outs of overspannen zijn.
Het innerlijk conflict om te WETEN dat je iets kunt (je hebt immers al meerdere malen met mes en vork gegeten), maar het vervolgens niet te KUNNEN doen, zorgt voor spanning.

Compenseren kost energie, het vreet energie. Het probleem zit ook in het niet consistent kunnen zijn.
Vandaag ben je de man die het probleem oplost, morgen ben je de man die zich voor de 4e keer verslaapt in twee maanden. Je haalt vandaag een deadline, morgen blijk je incompleet te zijn.

Moeten we dan allemaal maar bomenklimmers/onszelf worden?
In mijn directe omgeving heb ik iemand die veel op mij lijkt. Hij werd als erg intelligent gezien, haalde mooie cijfers op school maar struikelde uiteindelijk in 4-HAVO.

De situatie stond toe dat hij uiteindelijk 'vrij' gemaakt werd van zijn leerplicht. Hij is naar het buitenland gegaan om daar een zangschool te volgen. Na twee jaar was hij klaar en keerde hij terug naar Nederland.
Zijn leven is 'eenvoudig'. Veel mensen veroordelen hem er om, hoewel hij een grote bijdrage levert.
Maar hij geeft een paar uur zangles en verdient daar zijn geld mee. Daarnaast geeft hij leiding aan een band en twee koren.

Hij volgt zijn passie (zingen en muziek) en kan daarmee voldoende geld in het laatje brengen.
Het is overigens onder veel bekende artiesten geen vreemd fenomeen: AD(H)D. Will Smith, Eminem, Kurt Cobain en nog vele andere grote artistieke personen schijnen toch ergens een 'stoornis' te hebben, doordat zij een andere zienswijze hebben op 'het leven' kunnen ze de 'mainstream' meenemen met hun muziek/kunst.

Waar het om gaat is dat deze jongen uit mijn omgeving gestopt is met 'vechten' tegen het systeem, maar dat hij een weg gevonden heeft om op een andere manier in het systeem te passen. Hij brengt plezier en leert andere mensen om hun passie vorm te geven. Uiteindelijk kan hij gewoon zijn rekeningen betalen en is hij 'selfsufficient', maar het allerbelangrijkste is: Hij kan zichzelf zijn, hij zijn persoonlijkheid ontwikkelen en zijn liefde voor wat hij doet versterken. Dat zorgt voor geluk!

Deze weg is niet voor iedereen weggelegd. Ik 'gun' hem mijzelf ook niet, daarnaast kan ik niet zingen. Ik droom van een baan als consultant. Dat deed ik al sinds ik jong was.
Omdat ik vaak een andere visie op zaken heb dan anderen zie ik trends en nieuwe ontwikkelingen als eerste. Al zovaak ben ik daarop afgerekend, maar nog steeds geloof ik dat ik het kan.

Maar om in een 'corporate' omgeving iets voor te stellen, zul je eerst een aantal jaren in het 'systeem' gewerkt moeten hebben en zul je bewezen moeten hebben dat je 'voortreffelijk' kan presteren.
De afgelopen zes 'banen' die ik had waren heel duidelijk met een begindatum en een einddatum. Het waren projecten op het gebied van ICT, Marketing, Conceptontwikkeling, Opleidingsplannen schrijven en nog een keer ICT. Dat gaat me op zich best aardig af, hoewel ik slechts bij 1 werkgever 'leuk' weggegaan ben.

Op mijn manier heb ik dus wel degelijk gezorgd dat ik me 'ondanks' het systeem toch kon blijven ontwikkelen. Ik ga grote verantwoordelijkheden aan, maar zorg dat de 'piekboog' niet te lang hoeft te zijn. Het was heel leerzaam.

Begrip, tolerantie en erkenning (duurt effe voor ik daar aan toe kom in dit stuk)
Ikzelf heb denk ik wel eens dicht tegen een Burn-Out aangezeten, maar ik heb een fantastische vrouw die zeer complimenteus is. Dat ik haar in de afgelopen zes jaar regelmatig met een rommel heb laten zitten neem ik mezelf kwalijk, hoewel ik nu begrijp waar het door komt.

Wat ik nu ga schrijven, kan ik niet wetenschappelijk onderbouwen. Maar dat wil ik sowieso nergens, dit blog schrijf ik gewoon zoals ik denk dat het is en morgen kan ik daar weer anders over denken.

Ik heb het vermoeden dat de meeste stoornissen gerelateerd zijn aan elkaar. Dit vermoeden is ontstaan door de vele artikelen die ik gelezen heb, maar ook door gewoon om me heen te kijken en er over na te denken.

Erfelijkheid
Wat mij opvalt is dat er in grote gezinnen vaak meerdere stoornissen aanwezig zijn. Ikzelf heb ADD (hoewel ik steeds meer ga denken dat ik best het gecombineerde type zou kunnen hebben), mijn broertje is gediagnosticeerd met het syndroom van Asperger. (een gezin van 5 kinderen)

Mijn vrouw heeft PMS en is de mooiste helft van een eeneiige tweeling (ze zijn identiek;-), haar tweelingzusje heeft hetzelfde. Haar moeder heeft neiging tot depressie (gehad, dit is na de overgang nagenoeg verdwenen) en haar oudste broer heeft... Asperger (een gezin met 7 kinderen).

Een vriend van mij heeft ADHD. Zijn broertje heeft... ASPERGER, zijn moeder heeft neiging tot depressie en zijn andere broertje is homoseksueel

OEI! Ga je je vingers branden aan homoseksualiteit?
Nee, dat doe ik niet! Ik ga dat zo uitleggen.
Ik geloof in God en doe mijn best om de bijbel na te streven. In de bijbel staat heel concreet dat mannen niet bij mannen horen. Dit is een stuk in de bijbel waar ik moeite mee heb en omdat ik er GEEN uitspraken over wil doen op dit forum, mag deze informatie slechts als 'context' beschouwd worden.
In de gesprekken die ik met die jongen gehad heb, gaf hij aan dat hij wilde veranderen. Hij wilde graag verliefd worden op meisjes, maar het lukte hem niet. Omdat de bijbel zo concreet is, voelde hij zich 'ziek' en een slechte christen. Hij vertelde het mij toen hij 15 was, zijn vraag was of ik er voor wilde bidden zodat het weg zou gaan.

We zijn nu 15 jaar verder, hij is ooit de kerk uitgestuurd vanwege zijn gevoelens. Hij stond op het punt te gaan trouwen met een meisje, maar 1 maand ervoor is hij 'uit de kast' gekomen. Het is voor hem een lange lijdensweg geweest.

Is homoseksualiteit dan een stoornis? Mijn wedervraag is: "Is ADD een stoornis?".
Eens in de zoveel jaar wordt er een nieuw handboek samengesteld voor psychotherapeuten: de DSM.
De huidige psychotherapie is gebaseerd op de DSM-IV (DSM-4) en in 2013 wordt de DSM-V uitgebracht, met alle nieuwe inzichten in 'afwijkend gedrag' van de afgelopen jaren.
In de eerste versie werd homoseksualiteit nog als een 'stoornis' aangeduid, tegenwoordig niet meer. Dit verklaart ook waarom er in America nog steeds heel veel weerstand is tegen homo's en lesbiennes.

Waarom ik homoseksualiteit toch noem, is omdat ik begonnen ben over 'rare' mensen: Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen. En omdat het grootste gedeelte van de mensen (90% volgens onderzoekers) hetero is, wordt homoseksualiteit als een 'afwijking' gezien.

Terzake... Een ander gezin dat ik ken heeft een moeder met ADHD, een dochter met ADD (en als gevolg daarvan Anorexia) een zoon met ADD, een homoseksueel en een dochter met Borderline (vier kinderen).

En nog een gezin waarin bijna exact hetzelfde voorkomt:
Moeder manisch-depressief, vader ADHD, oudste dochter Borderline, oudste zoon ADHD en jongste zoon ADD.

Voor mij genoeg redenen om aan te nemen dat 'stoornissen' of afwijkingen een erfelijke grondslag hebben.

Soorten stoornissen en mogelijke verklaring
Ik wil nogmaals benadrukken dat ik ADD, Borderline, homoseksualiteit en andere typeringen niet als 'stoornis' wil zien, maar als afwijkingen van de massa. We zijn anders, we zijn de boomklimmers tussen de mes-en-vork-eters.

Toen ik een aantal jaren terug hoorde over de arrestatie van Carl Noten (opgepakt voor het bezitten van kinderporno), viel het me op hoe hij naar de pers reageerde: "Ik kan er niets aan doen, ik wil er vanaf, maar het lukt me niet. Ik ben zo blij dat ik ontdekt ben, dan is er tenminste iemand die me onder controle zet/houdt".

Later las ik er over dat er in de hersenen op jonge leeftijd bepaald wordt hoe de seksuele voorkeur ontstaat. Jongetjes vallen in de meeste gevallen op meisjes, maar bij sommige jongetjes ontwikkeld dat hersendeel zich 'anders' en dan vallen de jongetjes op jongetjes. Een biologische oorzaak dus.
Ook heb ik gelezen dat gedurende de pubertijd in de hersens een ontwikkeling plaatsvind die er voor zorgt dat we 'meegroeien' met de seksuele voorkeur van onze leeftijd. Toen ik 13 was, vond ik een meisje van 15 'een lekker wijf' en toen ik 18 was, kon een meisje van 15 me totaal niet boeien.
Bij pedofielen valt deze groei dus stil, ook een biologische oorzaak.

Een kennis van mij (man) ontwikkelde halve borsten rond zijn 15e. Ik heb wel eens gevoetbald met hem en onder de douche zag ik toch echt een klokkenspel hangen. De borstvorming werd veroorzaakt door een teveel aan vrouwelijke hormonen, ze zijn operatief verwijderd. Het is nu een gelukkige man van rond de 45 jaar met een prachtige vrouw en leuke kinderen.

Voor mij zijn ADD, homoseksualiteit, borstvorming bij mannen en pedofilie gelijk: afwijkingen van wat 'normaal' geacht wordt. De oorzaak kan gevonden worden in onze biologie.

Er zijn mensen die zeggen dat ADHD een nieuwe stap in de evolutie is, zeker omdat ze erfelijk is. Ik vind dat een beetje 'mooipraterij' het helpt wat voor je zelfvertrouwen, maar je hebt er niets aan. We leven wel in een organische wereld (sociale media, globalisering, internet, nieuwe vormen van ondernemen etc) waarbij de talenten van ADD'ers steeds meer tot hun recht komen. Maar laten we wel gewoon nuchter blijven;-)

Begrip, Tolerantie en Erkenning
Mensen met een 'afwijking' van het gemiddelde hebben een moeilijker leven dan gemiddelde personen. Ze moeten altijd maar knokken voor hun plek en zijn ondertussen voortdurend aan het aanpassen, tegen hun natuur in.

Het jongetje dat als enige van de 100 leerlingen problemen oplevert, is er niet bij gebaat dat hij extra aandacht krijgt om maar in het systeem te passen. Maar zou juist een stuk begrip moeten krijgen. Hij zal moeten leren om zijn positieve kanten te gebruiken om die in te zetten om toch een beetje in het systeem te passen.

Als ADD'er heb ik met mijn aanstaande kindje een grote kans (75%) dat ik vader wordt van iemand met een stoornis. Met de kennis die ik nu aan het vergaren ben, hoop ik hem of haar een mooi leven te kunnen bieden.

Al mijn hele leven zoek ik naar een stukje erkenning. Ik wil bijzonder zijn. Misschien is dat omdat ik weet dat ik tot grote dingen in staat ben, misschien is het juist omdat ik zovaak te horen gekregen heb dat ik juist tot niets in staat ben.

Dat mijn vrouw complimenteus is, heeft bij mij heel erg geholpen om positief in het leven te staan en me verder te willen ontwikkelen. De twee 'corporate' functies (assistent projectmanager en projectmanager) waarin ik echt floreerde, waren bij een man die zelf dyslectie heeft. Hij complimenteerde me aan de lopende band voor goede werkzaamheden die ik deed, daarnaast bagetaliseerde hij fouten. Omdat hij zelf in hoge functies regelmatig voor paal kon staan bij zijn presentaties en vergaderingen, wist hij hoe belangrijk het is om iemand positief te steunen!

Dit artikel heb ik geschreven om begrip te kweken.
Ik ben absoluut tegen praktiserende pedofielen! Maar de gevoelens kan en mag ik niet veroordelen, hij (of zij!!!) kiest er zelf niet voor.
Ook homo's kiezen niet voor hun seksuele voorkeur, mocht je Christen zijn en er om principiele redenen mee zitten, ga het dan niet voeden, maar veroordeel jezelf niet om wat je voelt. Ook zou ik de maatschappij willen vragen om de gevoelens niet te veroordelen!

Ik zou willen pleiten voor een nieuw systeem, een systeem waar we hoe dan ook al naar toe gaan.
Daar waar creativiteit als schoolvak een nieuwe dimensie krijgt (oplossend vermogen enzovoort), waar de 'outcasts' geen outcasts meer zijn, maar bijzonder.

Ik zou willen pleiten voor educatie over kinderen en volwassenen met een 'stoornis'.
Misschien ben ik te ruimdenkend en geloof ik in roze olifanten, maar zoals ik eerder schreef: Begrijpen is vergeven.

Besef dat de meeste mensen (ook zonder stoornis) zich naar de verwachting van anderen gaan gedragen. Positief coachen (ook door leerkrachten!!) en begrip tonen zijn als het ware 'brandstofinjecties' die mensen met een stoornis laten bloeien.

Wie nou eens echt 'stoer' wil zijn, zal de afwijkingen van een ander niet gebruiken om er zelf 'leuk' mee voor de dag te komen, maar zal de sterke kanten van deze personen benadrukken!



7 opmerkingen:

  1. ADD en evolutie
    Is ADD niet gewoon een ontwikkeling in de evolutie, waardoor meer informatie het brein kan bereiken? Is het niet gewoon zo dat de mens(WIJ) moet aanpassen op de evolutie lichamelijke evolutie van ons brein? Is hyperfocus een kunde die de mensheid zal moeten leren om deze evolutie aan te kunnen? Is dit inderdaad een “afwijking” in het brein? Of is het juist de norm van de toekomst?
    Zijn mensen zonder controle over dit nieuwe brein autistisch? Zijn mensen met beperkte, soms bijna volledige controle dan geplaatst onder diagnose ADD? Is dat waarom jij ze zo goed begrijpt? Was ik dan juist bijzonder in plaats van raar?;)

    Ik denk van wel.
    Als er een kans van 75% op een kind met zelfde “ontwikkeling/aandoening” dan zal dit 100% zeker leiden to de “nieuwe mens”.
    Waarschijnlijk hebben meer ADD-ers dit gedacht;) Wij zijn pioniers. Niet op zoek naar zelfvertrouwen;)
    Groeten van Robin

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beste Robin,

    Je insteek is een mooie! Zoals ik in het stuk al schreef is het een prettige opsteker, maar kies ik zelf voor een wat bescheidener benadering.

    'We' zijn zeker bijzonder. We hebben talenten en inzichten die de gemiddelde mens niet heeft, of hebben deze anders ontwikkeld.

    Het brengt enorm veel voordelen mee en we groeien naar een tijd toe waarin 'we' beter in het 'systeem' zullen passen.
    We gaan naar een netwerkeconomie waarin het belangrijk is dat informatie snel op relevantie gesorteerd dient te worden. Omdat we bijna elke prikkel waarnemen kunnen we daar goed op inspringen.

    Ook omdat we over het algemeen breed ontwikkeld zijn (zoals ik schrijf in mijn stuk over 'Anders zijn') kunnen we snel relevante informatie toepassen.

    We zullen een grote rol gaan spelen als centraal punt in een web van informatie. Tot zover de voordelen van ADD.

    Echter, het 'systeem' is nog steeds hiƫrarchisch. En om die rol te spelen die ons het beste past, is er vaak een weg nodig die gebaseerd is op het systeem. En daar wringt het.

    Want met alle voordelen die de meeste ADD'ers hebben, komt ook een aantal nadelen mee: Chaos, onbegrip, concentratieproblemen en lusteloosheid.
    En dat zijn knelpunten die ons kunnen 'nekken'.

    Wat er nodig is om tot bloei te komen, is een omgeving (ik vind 'environment' beter passen) waarin we vrij kunnen bewegen en onze talenten mogen ontwikkelen. Helaas is deze er nog niet of zelden.

    Ik denk dat je het goed zegt dat de hyperfocus een fantastische eigenschap is. Als we deze zouden kunnen beheersen, kunnen we bergen verzetten. De enige manier om de hyperfocus te activeren is om iets te doen waar we passie voor hebben. Ik heb het met schrijven of problemen oplossen, anderen hebben het met het bouwen van dingen.

    Ik ga er nog een blog aan wijden, maar ik denk dat hyperfocus en groei (nieuwe dingen creeren) hand in hand gaan. Dus op dat punt denk ik dat je gelijk hebt. Einstein en Edison zijn nooit officieel gediagnosticeerd met ADD (toen bestond de diagnose nog niet), maar uit dagboeken en omschrijvingen van mensen uit hun omgeving kan wel gesteld worden dat ze zeker een vorm van ADHD hadden.

    Het zijn de pioniers die ons elektriciteit en ruimtevaart gebracht hebben. Die het 'begrijpen' van zaken makkelijker gemaakt hebben.

    Ik denk dat veel ADD'ers zichzelf kunnen herkennen in 'de verstrooide professor'. Zo noem ik mijzelf al jaren:-D

    Laten we voorzichtig zijn met ons profileren als 'de nieuwe stap in de evolutie'. We zijn 'anders' maar niet beter of slechter dan 'het gemiddelde'. Waak er voor!

    Een visie vanuit het christendom vind ik wel mooi: We zijn allemaal onderdeel van een lichaam. De een is de hand, de ander de voet en weer een ander een nietszeggend celletje in de ruggewervel.

    We zijn geneigd om te denken dat er 'belangrijkere' delen in het lichaam zijn, natuurlijk is dat ergens zo (zonder hart geen leven) maar elke cel en elk lichaamsdeel is nodig om compleet te zijn als mens.

    Wat mij betreft zijn we dus geen nieuwe stap in de evolutie, maar gewoon een slecht begrepen belangrijk lichaamsdeel.

    Als de aarde voor 100% uit ADD'ers zou bestaan die geen 'controle' hebben, dan denk ik dat we het menselijk ras kunnen uit gaan roeien haha.

    Ach... en zo filosofeer ik lekker verder:-)

    Thanks voor je reactie!

    Groeten Morris

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Haha, die fout maak ik regelmatig!
    Trucks zijn grote vrachtwagens:-)

    Truuks had het moeten zijn!

    Gr. Morris!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Morris. Ikzelf zou het (het komt uit het Frans) als 'trucs' schrijven. Maar ik loop te zeiken. Zou het overigens wel interessant vinden als je er in een volgend stuk eens een paar zou kunnen beschrijven.

    Mvg Robert

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Beste Robert,

    Ook trucs is prima, ik ga het aanpassen als ik daar tijd voor heb.

    Hartelijke groeten,

    Morris

    BeantwoordenVerwijderen

Vlink