maandag 18 juni 2012

Niet vooruit te branden...

Mijn vader heeft een aantal mooie uitspraken gedaan over mij. Natuurlijk zei hij ook wel eens dat hij trots op me was, het is een geweldige man. Maar we hebben vaak gebotst hoor!
Een aantal van die uitspraken:
- Je bent niet vooruit te branden
- Luiwammes
- Dromer
- Fantast
- Betweter
- Je hebt de ziekte van kalifoe: Je bent liever lui dan moe. (Ik vraag me af wie dat verzonnen heeft?).

Verder heb ik ook wel eens gehoord:
- Je hebt gewoon een schop onder je kont nodig
- Een beetje peper in je reet zou geen kwaad kunnen
- Je moet jezelf gewoon motiveren
- Je moet je verantwoordelijkheid nemen
- Maak is een keer iets af waar je aan begint.

En ze hebben gewoon gelijk!
Volgens Van Dale is lui zijn:
Afkerig van inspanning of werk
Wat dat betreft klopt het, ik ben lui. Maar in tegenstelling tot andere mensen, is het bij mij geen karaktertrek. Want ik hou van werken! Onlangs heb ik twee dagen achter elkaar stenen gesjouwd en hard gewerkt in de tuin van een vriend. Ik genoot met volle teugen! Knallen!
Maar ook voor een werkgever vind ik het heerlijk om te werken. Het liefst met duidelijke targets en dan naar een doel toe werkend.

Al een paar dagen denk ik na over 'lui' zijn. In een van mijn vorige berichten schreef ik aan het einde welke resultaten ik bereikt heb sinds ik weet dat ik ADD heb. Niet onaardig dacht ik zo.
Maar ik vraag me af of er wel luie mensen bestaan? Zijn er mensen die zonder stoornis niet aan de slag willen gaan?

Ik ben liever aan het werk dan thuis. Dat dat niet altijd vloeiend gaat, dat lijkt me duidelijk. Ik heb goede en slechte dagen. Een constante is niet aanwezig.

Maar voor de buitenwacht ben ik gewoon een lui mens. Traag als dikke stront tegen de helling op. Of dikke stroop, wat u wilt. Hoewel... Er zijn ook mensen die zeggen dat ik een harde werker ben, de grap is dat ik dus bij sommige mensen een uitstekende indruk achter gelaten heb.

En toch hebben ze ongelijk!
In 2000 zat ik net een paar maanden in dienst. Mijn zelfvertrouwen was enorm toegenomen. Ik ging de wereld positiever zien.
Met mijn ouders ging ik naar een Christelijke conferentie. Op het complex waren zo'n 2.000 mensen aanwezig in Dalfsen. Het complex ligt aan de Vecht en ligt op sommige plaatsten lager dan het water in dit water.
Een van de nachten brak er een vreselijke storm los en viel het water met bakken tegelijk uit de hemel. Het moet zo'n 21.00 uur geweest zijn.

In het midden van het complex staat een groot gebouw, de regenpijpen konden het vele water niet aan en de waterputten stroomden over. Allemaal het gebouw in, de benedenverdieping stond blank.

Verder stonden er op het complex zo'n 200 tentjes en waren er ook in de andere gebouwen her en der lekken en wateroverlast.

Ik liep het gebouw in en zag vele mensen langslopen, op de ergste plaats stond een man te bellen met de brandweer, maar die had het druk. Het was de klusjesman zoals we die bij elke camping wel een beetje kennen. Hij liep van hot naar her en was redelijk nerveus. Het gebouw stond vol met geluidsapparatuur en muziekinstrumenten.
In een zeer korte tijd had ik zijn situatie overzien en toen ben ik het gaan organiseren.

Ik klampte iedereen aan en vroeg om me te helpen. De beste man had een waterstofzuiger maar die kon de waterstroom niet aan, elke keer als hij de inhoud had weggebracht, lag het dubbele er al weer in.

Ik vroeg de ca 30 mensen die bleven staan om op hun kamer te zoeken naar vuilnisbakjes of andere dingen waar water in kon blijven zitten. Daarnaast vroeg ik de terreinknecht om toegang tot de schoonmaakkasten.
De man keek me aan en vertrouwde me volkomen, dit gaf zo'n enorme kick! Hij ging zelf naar de andere gebouwen op het complex.

Met mijn blote voeten en korte broek stond ik in zo'n 30 centimeter water. Ik schepte het water in een emmer en gaf deze door. We vormden een keten met 30 man en in hoog tempo werden het water weggeschept en naar de Vecht gebracht.
Elke keer als er iemand langs kwam dan vroeg ik of hij/zij mee wilde helpen. Uiteindelijk stonden we denk ik met zo'n 50 man te scheppen en door te geven! Het treintje werkte heel erg goed!
Het was een Christelijk kamp en tijdens het scheppen stelde ik voor om wat te zingen, de sfeer was ontzettend goed!

Na ongeveer 2 uur ging de regen liggen, maar waren wij al flink ingelopen! Het water was nog maar zo'n 5 centimeter hoog. De man had verder nog ergens een vijverpomp vandaan weten te halen en die leidden we om naar buiten. Het duurde maar zo'n 20 minuten of we hadden het niveau bereikt dat het niet meer mogelijk was om te scheppen.

Daarna ben ik nog ca 2 uur bezig geweest met de waterstofzuiger om de vloer droog te krijgen.
De terreinknecht kwam bij me en gaf me 10 consumptiebonnen die ik de rest van de week mocht gebruiken. Hij vertelde me erg dankbaar te zijn en zei dat ik een harde werker was die nog ver zou komen. Ik zweefde!

Wat als...
Ik vraag me de laatste 2,5 maand vaak af hoe ik zou zijn zonder ADD. Zou ik dan iemand zijn die een universitaire studie gedaan zou hebben? Zou ik nog steeds bij Deloitte werken en inmiddels Accountant zijn? Zou ik ooit in het leger gegaan zijn?
Ik zal het nooit weten.

Wat ik wel weet is dat ik talenten heb en doorzettingsvermogen. Dat ik kan knallen weet ik ook... Maar de vraag blijft steeds... Wanneer knal ik? Zou ik het ooit kunnen reguleren?
In tegenstelling tot de vorige alinea hoop ik dat wel ooit te weten.

vrijdag 15 juni 2012

Eerste coachingsgesprek... R^3

Huiswerk
Voor het eerste coachingsgesprek kreeg ik huiswerk mee. Ik moest een aantal doelen opschrijven. Ze hoefden niet perse 'smart' te zijn. Het waren eigenlijk meer verbeterpunten voor mijn leven.

Ik heb ze verdeeld over vijf vlakken. Als ik de tijd vind (het is nu weer heel erg laat) dan zal ik ze eens voluit posten. Maar voor nu:
1. Een regelmatiger leven (slapen, eten enz)
2. Een gezonder leven (stoppen met roken, slapen, eten enz)
3. Een betrouwbaar persoon worden (afspraken nakomen, op tijd zaken betalen)
4. Een betere partner worden (meer bijdragen aan het huishouden, vaker tegelijk naar bed met mijn meisje)
5. Dichter naar mijn volledige potentieel komen als ondernemer (niet na afloop van een opdracht een nieuwe klant zoeken, maar daarvoor al enz.)

Pik er maar een paar uit
We hebben er in overleg een paar uitgepikt die de 'basis' zouden moeten zijn voor een regelmatiger leven:
1. Op tijd opstaan: 7.00 uur
2. Op tijd naar bed (tussen 23.00 en 0.30 uur... Lukt me de eerste avond al niet, het is 3.19 nu)
3. Ontbijten en lunchen (mijn ontbijt is meestal rond 15.00 uur... En soms later)
4. Drie keer per week sporten (doe ik als het voetbalseizoen bezig is, nu is er zomerstop)
5. Gewoon koken en niet wachten tot het te laat is en het maar weer 'patat' of een opwarmmaaltijd wordt.

Strak schema
We hebben de werkweek op een bord getekend en hebben daar kaders in aangegeven:
7.00 opstaan en ontbijten (een drinkontbijt was ook goed)
7.45 naar werk gaan
12.30 een een kwartier tot een halfuur pauze nemen (verplicht) en wat eten
17.00 uit mijn werk direct vanaf de bus naar de supermarkt lopen en er de boodschappen voor de maaltijd doen. Daarna direct koken.
18.00-19.30 moet er gegeten zijn.
20.00 sporten tot 22.00 (op dinsdag en donderdag). Daarbij moet ik opletten of het helpt om in slaap te vallen
23.00 pitten

Basis
Dit is de basis waar we de komende vier weken aan gaan werken. De psychologe zegt dat het ongeveer drie maanden kost voordat een nieuwe gewoonte 'ingesleten' is, maar dat we gewoon gaan kijken in hoeverre ik dingen oppik. Als dat goed gaat, dan kunnen we er nieuwe dingen bij pakken.

Volgens haar is het het belangrijkste om gezond te leven en een stuk regelmaat te vinden. Daarvandaan moet het mogelijk zijn om ook alle andere zaken 'in het gareel' te krijgen. De vraag is of dat überhaupt ooit zou kunnen.

De spits is afgebeten... Ik hou jullie op de hoogte!

dinsdag 12 juni 2012

(AD)D-day 8 juni 2012

Zenuwslopend
Twee maanden duurde het. Twee maanden waarin mijn leven op zijn kop kwam te staan. Medio april was het de relatietherapeute die opperde dat ik wel eens ADD zou kunnen hebben. Ze had aan drie gesprekken genoeg om tot die 'suggestie' te komen.

Nog diezelfde dag kwam ik tot een 'zelfdiagnose'. Online testen, maar vooral de ervaringsverhalen die ik her en der las waren voor mij voldoende om het voor mijzelf te bevestigen.

De therapeute beval iemand aan die me op 24 mei zou kunnen ontvangen voor een eerste kennismaking. Ik heb de afspraak een dag na de conclusie van de therapeute gemaakt, maar diezelfde dag ben ik ook al gaan kijken naar een 'second opinion'. Een vriendin van mij werkt bij PsyQ en die beval me van harte aan om daar eens te gaan kijken.

Via de website heb ik een afspraak gemaakt voor een telefonisch consult. Dat kon al een halve week later. We bespraken kort enkele symptomen en maakte een afspraak voor een gesprek waarbij mijn vrouw en mijn vader aanwezig waren. De diagnose zou pas op 8 juni bekend gemaakt worden.

Deze tijd was zenuwslopend. Elke dag heb ik mij verder verdiept in ADD. Heel veel steun heb ik gekregen van het behoorlijk actieve www.add-forum.nl. Er was zoveel herkenning en erkenning. Mocht je twijfelen of 'soortgenoten' zoeken, dan zou ik er echt een kijkje gaan nemen. Hoewel het natuurlijk maar een forum is, heb ik er echt 'warme' ervaringen gehad.

De dag kwam dichterbij
En hoe dichterbij mijn D-day zou komen, hoe spannender ik het vond. Alle vragen of ik het me niet inbeeldde, of dat ik misschien echt gewoon lui was en weinig karakter had... Alle twijfels zijn er geweest. Zeker ook omdat ik in de afgelopen maanden enorme resultaten geboekt heb.

De diagnose kwam eigenlijk 'relatief' laat. In 2010 en 2011 was de wachtlijst soms zelfs acht maanden. Maar na mijn eerste consult had ik normaal gesproken al na twee weken terug kunnen komen. Mijn behandelend psychologe had echter twee weken vakantie, daarnaast kwam de hemelvaart er nog tussen. Op de donderdagen worden individuele gevallen (diagnoses) besproken met een groep psychologen die er hun mening over geven. De diagnose wordt nooit alleen gesteld. Een paar weken uitstel dus...

De dag
Er werd geadviseerd om iemand mee te nemen naar het gesprek. Misschien omdat sommige mensen heftig reageren, misschien omdat sommige ADD'ers niet in staat zijn om alle informatie te verwerken en misschien gewoon ook omdat het fijn is zulke gesprekken niet alleen te hoeven voeren.

Daar ging ik dan. Om 9.40 zat ik samen met mijn vrouw in de wachtkamer. Stipt om 10.00 uur kwam de psychologe ons ophalen. Ik vroeg haar hoe haar vakantie geweest was (ik wilde het ijs een beetje breken), maar ze reageerde kort: "Goed, maar we komen hier niet om mijn vakantie te bespreken". Oei, misschien was ik weer eens wat te impulsief... We hadden haar kantoor nog niet bereikt of het ijs was harder dan ook... Of toch niet?

We gingen zitten en ze begon:
"Ik zal gelijk met de deur in huis vallen. We hebben je case besproken, we hebben daarbij gekeken naar ADHD kenmerken uit je jeugd en in je volwassen leven... Wacht even, ik teken het even op het bord..."
Ze trok er zo'n ernstig gezicht bij dat ik het gevoel had dat ze me zou vertellen dat ik geen ADD heb, maar gewoon geestelijk gestoord. In gedachten dwaalde ik al af naar de mogelijkheid dat er ieder moment twee mannen in witte pakken met zo'n 'riempjespyama' naar binnen zouden stormen, terwijl mijn vrouw handenwrijvend zou toekijken... Ik moest er van glimlachen...

Ze tekende het met blauwe stift op het bord.

 Hoewel ik het me niet helemaal precies kan herinneren (omdat de letters voor mij nu ineens 'no sense' maken), kwam het neer op het volgende:

De linker kolom is 'Attention' en de rechterkolom is 'Hyperactivity'. Daarnaast zijn de twee rijen de hedendaagse (Adult) score en de kindertijd.

Volgens de DSM-IV (richtlijn voor psychologen) scoorde ik 7 van de 9 punten voor de aandachtsstoornis tijdens mijn volwassen leven en mijn kindertijd. Het hyperactieve gedeelte is in mijn volwassen tijd slechts 3 van de 9 en in mijn kindertijd was die zelfs nul (hoewel ik er wel een klein beetje van denk dat dat hoger was).

Ze vertelde me dat als je 5 van de 9 scoort, dat je dan geen ADHD hebt. Maar dat je 'vanaf' 6/9 als AD(H)D'er door het leven mag gaan.

Toen ik de nullen zag op het bord dacht ik echt dat ze me ging vertellen dat ik geen ADD heb. Maar ze bevestigde het juist:
Je hebt ADHD-II, ook wel ADHD 'het overwegend onoplettende type' genoemd of... ADD.

BINGO! Mijn vermoeden was juist en ik mocht officieel het stempeltje hebben. Ze had zich waarschijnlijk voorbereid op een teleurgestelde jongeman, maar ik vond het juist erg fijn! Ik kon nu 'officieel' verklaren waarom ik mij in het verleden (en heden) op bepaalde manieren gedragen had.

Ik heb me voorgenomen om kortere blogs te schrijven, dus hier komt een 'samenvatting' van het verloop van het gesprek:

Behandeling
Er zijn drie soorten behandeling die er uitgevoerd kunnen worden bij ADD. PsyQ hanteert dit als standaard, maar het is (tot mijn verbazing) ook goed als je er eentje niet doet. Ik zal ze hieronder kort omschrijven:

Medicatie
Over vier weken (inmiddels 3,5) heb ik een afspraak met een psychiater. Met hem zal ik in overleg gaan over het gebruik van medicijnen. Het hoeft geen 'levenslang' te worden, maar kan bijvoorbeeld voor twee jaar geadviseerd worden om 'de boel' op de rails te krijgen en te 'wennen' aan een regelmatig leven. Bij PsyQ wordt over het algemeen begonnen met Ritalin. Als reden gaf ze hiervoor dat het bij het grootste gedeelte van de groep goed aanslaat, daarnaast wordt het door alle verzekeraars vergoed. Ook wordt er gekeken of het innemen van Melatonine (stofje dat je dag,-en nachtritme reguleert) nodig is.

Gedurende het gebruik wordt er met je gesproken om te kijken of het aanslaat en of er bijwerkingen zijn. Ze schrijven vijf medicijnen voor, ik heb ze niet onthouden... Maar een alternatief zou Concerta zijn...

Groepssessies
Zoals in het plaatje hierboven te zien is, zijn er drie soorten groepssessies. Dit zijn enerzijds 'lessen' anderzijds kunnen het ook 'discussiegroepen' zijn. Per soort zal ik ze kort toelichten:

Vaardigheden
Je komt acht keer bij elkaar om een aantal vaardigheden te leren. Ze waarschuwde me al dat het waarschijnlijk een hoop open deuren zullen zijn. De vaardigheden die besproken worden komen neer op het ordenen van je administratie, het maken van een dagplanning, omgaan met je poen, zorgen dat je op tijd komt en andere valkuilen die er bij ADD kado gedaan worden.

Impulscontrole
De impulscontrolesessies zullen 7x achter elkaar plaatsvinden. Hierbij wordt aandacht besteed aan het doen van impulsieve dingen. Ik heb het hier op mijn blog nog niet gehad over mijn vele verslavingen, daar kom ik nog op terug, maar deze dingen zullen ongetwijfeld terug gaan komen.
Vreselijk impulsief ben ik niet, maar het ik moet bekennen dat ik toch regelmatig dingen doe die ik niet gepland heb. Denk aan het uitgeven van geld, ergens langer blijven zitten dan nodig is, spontaan een baan opzeggen enzovoort.

Zelfbeeld
Yup... Ik moet er aan gaan geloven... Mijn zelfbeeld moet opgekrikt worden, en dat gaan we doen in zeven weken:P
Ik denk dat ik overwegend positief in het leven sta... Hoewel ik door veel mensen gewaarschuwd ben om geen HBO te gaan doen op mijn 21e (ik had alleen MAVO en 3 jaar militaire dienst), ben ik het toch gaan proberen. Ik 'wist' dat ik intelligent genoeg was, ook al werd ik toch best vaak voor dom versleten. Daarnaast heb ik wel eens wat ondernemingspogingen gedaan (waarvan er twee nog steeds 'leven' en voor brood op het plankje zorgen).

Toch zie ik er wel naar uit om eens lekker 'aan mijzelf te gaan werken'. Niet meer in een zaal met 10.000 'SAY YES-mensen', maar in een wat intiemere sfeer. Hoewel ik verwacht er meer te gaan 'geven' dan te gaan 'nemen'...

Tot zover de groepslessen.

Persoonlijke coaching
Het derde onderdeel zal persoonlijke coaching zijn. Net als tijdens de groepssessies zal er sprake zijn van 'cognitieve gedragstherapie' (ze heeft het linksboven op het bord opgeschreven, hoewel ik al niet meer weet waar het voor staat haha). Er wordt gekeken naar een stukje 'normen en waarden', deze bepalen voor een groot deel hoe je je gedraagt. Hiernaar zal 1-op-1 gekeken worden.

Voorlopig zullen de eerste vijf sessies om de twee weken plaatsvinden en echt maar een halfuurtje duren (time is money my friend), maar voor de eerste sessie wordt ik geacht een aantal doelen op te stellen die me gaan helpen om een en ander in gang te zetten. Ik zal er een beetje bij geholpen worden.

Tot slot
Het schijnt mogelijk om een jaar extra studiefinanciering te krijgen als je ADD hebt.  Hier zal ik snel achteraan moeten, want na 6 jaar HBO is mijn schuld best aardig opgelopen. Met de 'bevestigingsbrief' van PsyQ moet dit mogelijk zijn, hoewel DUO er nogal eens moeilijk over doet om zoiets met terugwerkende kracht in te voeren.

Verder heeft ze mij en mijn partner voortdurend de gelegenheid gegeven om vragen te stellen. Daarnaast is mijn vrouw uitgenodigd om naar een partneravond te komen (zonder partner;-), waarschijnlijk neemt ze mijn vader mee.

Ik hou jullie op de hoogte van mijn verdere ontwikkelingen! Voel je vrij om te reageren of vragen te stellen!

donderdag 7 juni 2012

Ik zie ik zie... Wat jij ook ziet... Broerderliefde...

Mijn broertje (geboren in '87) en ik hebben dezelfde soort humor. We hoeven elkaar maar aan te kijken en we begrijpen elkaar, om dan daarna de slappe lach te krijgen.
Hoewel hij de diagnose 'Asperger' gekregen heeft, vermoed ik dat ook hij AD(H)D heeft.

Toen ik bij PsyQ was, vroeg ik er naar bij een psych, ze bevestigde dat dit inderdaad kon, maar dat als er een diagnose Asperger gesteld is, dat deze 'overruled'. Voor mij is dit enigszins opmerkelijk omdat hij met Asperger prima blijkt te kunnen leven. Het is een fijn ventje, hij heeft geweldige humor en is heel erg sociaal (hij haalt er energie uit om onder de mensen te zijn). Toch worstelt ook hij met ADD-symptonen, maar weet hij ook de voordelen er van te gebruiken.

Samen kijken
Het leeftijdsverschil is nu klein in verhouding, vroeger was dat natuurlijk veel groter. Toch trokken we samen op. We gingen voetballen, zwemmen, 'struinen' enzovoort. We waren vaak samen op pad.
Misschien is het daarom dat ik dacht dat onze 'manieren' normaal waren. We deden veel op dezelfde manier.

Wat mij achteraf opvalt is dat hij en ik altijd meer zagen dan anderen. Details en afwijkingen gaan ons zelden voorbij. Hij en ik zouden in een gezelschap samen zien dat iemand een kruimel in zijn baard heeft en elkaar aankijken en dan weer in de lach schieten. Ook zouden we samen zien dat iemand twee verschillende sokken aanheeft. En waar we ons samen aan kunnen irriteren is het als we zien dat iemand een labeltje uit zijn shirt heeft steken.

Leuk hoor, maar je kunt er vrij weinig mee. Wel is het zo dat we allebei dus in 'beelden' denken en dit meestal goed uit kunnen dragen. Noem iets op en we zien het voor ons. We zien iets voor ons en kunnen dat opnoemen.

Zien en manipuleren
We worden getriggerd door woorden. De woorden worden beelden en de beelden worden levendig. We zien iets voor ons en kunnen dat aanpassen en veranderen. Het lijkt er op dat we dezelfde paadjes bewandelen om zoiets voor ons te zien. Want ik weet vaak wat hij denkt en hij weet het van mij.


Ook als ik alleen ben weet ik dat als ik iets zie, dat mijn broertje dat ook zou zien. Bijvoorbeeld een dik mannetje dat met zijn hoofd op en neer knikt als hij snel loopt. Dat zouden wij zien en we zouden er om lachen. Niet respectloos, maar gewoon 'leuk'. We kunnen ook lachen om iemand die heel erg serieus doet, maar eigenlijk (zonder het door te hebben) de grootst mogelijke onzin uitkraamt.

Het is niet leuk, maar we vinden het grappig. Als we ergens lopen en we zien een hele dikke vrouw met een heel erg lange slanke man lopen, dan zou een van ons zomaar 'internetdate' kunnen roepen. We zouden dan fantaseren over wat die mensen op hun profiel hebben staan: "Vrolijke meid zoekt gezellige jongen om mee naar de bios te gaan", mijn broertje zou dan aanvullen "Ik heb zes katten, doe aan Boggle en ik bezorg de krant om aan mijn conditie te werken", daarop zou ik aan kunnen vullen "Lievelingseten: Patat, pannenkoeken, kroketten, frikandellen en baby's"... Waarschijnlijk is er niemand op de aarde die dit grappig vind, maar wij liggen dan ondertussen in een scheur, we zien het gewoon voor ons.
We hebben na 10 minuten al helemaal een beeld geschetst rondom zo'n persoon en kunnen dat als het ware samen 'inkleuren'.

Typetjes
Met een oogopslag kunnen we iemand doorgronden. We hebben dat 'talent' beiden. We weten hoe iemand spreekt, welke stopwoorden hij heeft, hoe hij zijn hoofd houdt als hij wat zegt, hoe hij loopt, hoe hij zijn handen gebruikt, de gezichtsuitdrukkingen die hij gebruikt als hij wat zegt enzovoort... We zijn er dan ook 'goed' in om een 'typetje' van iemand te maken.

We kunnen zo'n typetje dan zo overdreven neerzetten dat we er soms een spel van maken. "Wie doe ik na?"... We zitten vaak goed, maar als we er naast zitten en het goede antwoord wordt genoemd, dan weten we precies welke maniertjes en dingetjes er uitgebeeld zijn. Ook dan volgt weer een lachbui...

Onopvallend
We hebben een zintuig waarmee we aan kunnen voelen wat iemand in een groep hoort of niet hoort, we weten met welk volume we kunnen praten zonder op te vallen.
Ook 'zien' we wat een ander ziet.
Als ik met mijn vrouw in de auto zit en we rijden langs een weiland, dan zie ik wel dat er twee schapen seks hebben, mijn vrouw ziet dat niet, zelfs niet als ze niet achter het stuur zit. Ik doe dan meestal ook geen moeite om er op te wijzen, tegen de tijd dat ze het doorheeft rijden we al weer een kilometer verder.

Maar als iemand anders iets 'grappigs' of opvallends ziet en hij wil een zin starten, dan weet ik al wat hij gezien heeft. We kunnen snel 'begrijpen' wat iemand ziet/hoort, maar zijn niet altijd in staat om een opracht een-op-een over te nemen.

Intenties lezen
Het grappige is dat mijn broertje en ik niet perse iemand 'concreet' begrijpen, maar we 'lezen' iemands intenties. Daarom kunnen we ook zo lachen om iemand die 'te' interessant doet, wat hij zegt kunnen we niet altijd volgen, maar zijn intentie (slim over willen komen) zien we wel. Daar houden we allebei niet zo van.

Ook mensen die oneerlijk zijn hebben we vrij snel door. Als iemand zegt 'dat ie het niet erg vind' en we voelen ons allebei schuldig, dan weten we gewoon dat die persoon het wel erg vind. En daar ontstaan best wat ongemakkelijke situaties door. Want de verbale boodschap komt niet overeen met de non-verbale boodschap. Daar kunnen we het moeilijk mee hebben.

We zijn allebei actief als ZZP'er (bijna al mijn broertjes en zusjes) en vinden praten met de opdrachtgever best wel eens lastig. Als iemand zegt dat de prijs niet het belangrijkste is, maar hij is van mening dat dit een struikelblok zou kunnen zijn, dan denken we allebei al ver vooruit. We zien al voor ons hoe deze persoon gaat klagen over de factuur, terwijl we wel doen wat hij gezegd heeft.
We worden er gelukkig beter in, maar we vinden het allebei moeilijk om mensen teleur te stellen.


Gebruiken
Hoewel niet iedereen gediend is van onze humor, weten we dit wel vaak om te zetten in 'vermaak' voor anderen. We zijn misschien niet heel goed in het vertellen van moppen of leuke verhalen, maar we kunnen wel goed 'grappen' of 'creatieve ideeën' uitten middels film, afbeeldingen of geschreven verhaaltjes.

Mijn broertje heeft er zijn werk van gemaakt. Hij maakt video's voor verschillende doelgroepen. Ikzelf hoop ooit mijzelf te ontwikkelen richting de reclamekant. We zijn creatieve geesten die goed kunnen 'vertalen' naar de doelgroep, mits we de tijd krijgen.

Ook kunnen mijn broertje en ik goed 'presenteren'. Hij spreekt vaak in de kerk en weet situaties uit te vergroten zodat ze grappig zijn. Het scheppen van herkenbare situaties en contrasten lukt hem dan (mede door een strak spreekschema) erg goed, hij weet de zaal dingen bij te brengen, maar ook te vermaken.

Het liefst zou ik hier enkele van mijn onze creaties posten, maar dan zou ik de anonimiteit te grabbel gooien... En daarmee verdwijnt ook een stuk 'vrijheid' om te schrijven.

Morgen naar PsyQ

To have or not to have...
Morgen mag ik weer terug naar PsyQ. Ik vind het spannend!
Er zijn twee maanden voorbij sinds ik weet/vermoed dat ik ADD heb... Ik heb vele stukken gelezen, echt 'onderzoek' gedaan voor mijzelf. Maar toch is er die spanning, want... Wat nou als ik het niet heb?

Ik heb genoeg aanleiding om te denken dat ik een keiharde ADD'er ben. Veel van de symptomen zijn voor mij herkenbaar en ik scoor erg goed op de testen die ik online gemaakt heb:-D Volgens mijn vrouw ben ik veranderd sinds mijn zelfdiagnose. Het lijkt of ik me er meer naar ben gaan gedragen, maar het gebeurt echt niet expres. Het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat zij er meer op is gaan letten... Het zal vast wel een combinatie zijn van de twee.

Maar toch... Zou ik het hebben? Of krijg ik morgen te horen dat ik gewoon een aansteller ben. Of... Sorry Morris, maar je bent autist... Waarschijnlijk zou ik dan een grote grijns op zetten en grinniken. Maar toch, wat als ze dat zou zeggen tegen mij? Of wat nou als ze zegt dat ik Borderline heb... Of HIV... Ik heb al zat hilarische situaties voor me gezien, fantaseren blijkt leuk.

Leuker nog zou zijn als ze zou zeggen: "Nou Morris, je bent zo vreselijk uniek! Wat jij hebt is miljoenen waard" of "Ongeloofelijk, we hebben het er met 20 man over gehad, maar jij hebt een nieuwe unieke combinatie van talenten... We gaan je aanbevelen bij een filmmaatschappij als scenarioschrijver..." en dat dan de telefoon gaat waar aan de andere kant van de lijn Steven Spielburg zit, die ongeduldig vraagt of ik er al ben...

Het zal wel niet allemaal... Waarschijnlijk krijg ik gewoon te horen dat ik ADD heb of een variant met een 'h-tje' erin... Ook dat laatste zou me verbazen, maar 'het gecombineerde type' zou nog wel een beetje kunnen... Dan moet ik een nieuwe blog gaan schrijven haha...

Ik hoop op...
Ik heb een bepaalde verwachting van mijn bezoek morgen. Ik hoop echt dat het volgens die verwachting gaat, want ik vond het al vreselijk lang om 5 weken te wachten!

Ik hoop dat ik morgen een behandelplan krijg. PsyQ gebruikt in al haar behandelingen medicijnen als Ritalin en Concerta. En om eerlijk te zijn snak ik daar naar! Ik zou wel eens willen weten hoe het is om geconcentreerd te zijn, zonder afleiding ook 'niet-leuke' dingen te kunnen doen.

Daarnaast hoop ik op een stukje persoonlijke coaching. Ik heb geen zin in een groep moet ik eerlijk zeggen. Dan zal ik weer op een avondje in de week met de bus ergens heen moeten rijden, tussen allemaal mensen die ook iets 'raars' hebben. Ik geniet van de Fora die ik lees, maar om die mensen in 'real life' te ontmoeten zou ik best eng vinden.

We zullen zien...
Ik kan lang en kort speculeren over morgen. Ik zal het om 10.00 uur gaan beleven. Waar ik absoluut niet op zit te wachten is om een aantal sessies testen te gaan zitten maken. "Mijnheer Monopoly, komt u over vier weken maar terug, dan gaan we een testje doen... Het resultaat komt over zes weken, we verwerken tegenwoordig de  testresultaten in China... Dat is goedkoper weet u wel..." Als ze dat doen, dan denk ik dat ik een particuliere psych ga opzoeken...

Enfin... We gaan het zien. Ik ben dit blog gestart met het oog op de behandeling. Ik moest lang zoeken naar hoe PsyQ werkt. Ik hoop dat in mijn volgende blogs bij te gaan houden. Vooralsnog vind ik het nog steeds leuk!

woensdag 6 juni 2012

It's one of those days again:-(

Een goed begin
Het is al weer bijna twee maanden geleden dat ik er voor mijzelf achter kwam dat ik ADD heb. In die twee maanden zijn er veel dingen veranderd.
Mijn zelfbeeld heeft een nieuwe dimensie gekregen, de manier waarop dingen aanpak is iets veranderd en ik heb meer begrip van mijn vrouw en directe 'peers' over mijn manier van leven.

In de afgelopen twee maanden heb ik denk ik vier of vijf futloze dagen gehad. Niet slecht, allemaal stonden ze op zichzelf.

Helaas
Maar helaas... Vandaag heb ik weer een futloze dag...
Eigenlijk begon deze dag best goed. Ik ben sinds twee weken weer aan het werk. Nu als ZZP'er... Heerlijk! Een werkweek van 20 uur die voldoende is om een 'fulltime' job aan inkomsten op te vangen. Ik heb zeer flexibele afspraken gemaakt met de opdrachtgever, dus ben in zekere zin vrij.

Daarnaast biedt deze job de nodige uitdaging en kan ik korte (en lastige) doelen stellen. Genoeg om een beetje adrenaline/dopamine vrij te maken.

Ik was er op tijd uit vanmorgen, ondanks een serie nachten van vier uur. Ik voelde me fris en fruitig en had er zin in. Hoewel ik een beetje op zie tegen acht uur werken, was ik er klaar voor om te knallen! Ik was tien minuten te vroeg voor de bus, ook dat is een unicum. Dus voor mijn gevoel kon deze dag niet meer stuk... Het regende licht, maar ik had er geen last van.

*piep*... Een sms-je. Van mijn opdrachtgever: "Ha Morris, vandaag ben ik ziek dus ik kan het kantoor niet openen." Crap! Ik heb snel wat mensen gebeld die ook een sleutel hebben, maar allen hadden ze geen tijd om naar het kantoor toe te komen. Ik hoopte dat ik nog wat kon regelen met mijn opdrachtgever en heb een sms gestuurd om te vragen of het mogelijk was dat hij wat werk naar me zou mailen. Daarnaast vroeg ik of het mogelijk was dat ik de sleutels bij hem op kon halen... Ik kreeg geen reactie terug... Ik heb twee bussen voorbij laten gaan en ben daarna naar huis terug gelopen...

Veertig minuten was ik buiten... En tot dan toe voelde ik me goed.

Een vrije dag!
Daar zat ik dan vanmorgen om 8:00... Mijn vrouw gaf ik nog snel een zoen voor ze vertrok.
Ik begon te denken wat ik allemaal zou kunnen doen vandaag: Een tentamen voor over twee maanden voorbereiden, een 'gratis' marketingplan dat ik voor iemand zou schrijven, een bad nemen, misschien nog even terug in bed kruipen, de tuin vrij maken van onkruid... Best goede ideeën allemaal, maar ik kon me niet motiveren om er wat aan te gaan doen... In bad dan maar... Eerst nog even roken.

De gedachte aan een vrije dag gaf me niet de vreugde die ik zou hebben als ik er twee weken naar uitgekeken had. Sterker nog, ik raakte in paniek. Want zo'n dag kan in een keer veranderen in iets zwaar depressiefs... En waar ik bang voor was dat gebeurde.

Nu ik dit schrijf is het half vier. Ik heb helemaal niets nuttig gedaan vandaag, behalve dan effe lekker in bad gelegen. Talloze keren heb ik een rijtje dingen voor mijzelf opgenoemd om te gaan doen, maar ik heb er nog niets van gedaan. Het valt me zelfs nog mee dat ik brood gesmeerd heb en opgegeten.

Want vandaag voel ik me futloos. Ik voel me slap, ik voel me moe, ik voel me leeg... Ik kan er niets aan doen. Ik kijk elke keer naar de tuin waar het onkruid op kniehoogte staat. In gedachten ben ik bezig om een oude sportbroek en dito trui aan te trekken, daarna zou ik dan mijn sloffen aantrekken en naar de schuur lopen waar mijn oude legerkisten staan. De gedachte dat ik dan daar in de rommel mijn kisten aan moet gaan trekken, staat me al zoveel tegen dat ik er al geen zin meer in heb. Ik zie op tegen het zand dat ik zorgvuldig van mijn schoenen moet halen omdat ik anders het huis onderbagger, ik zie op tegen de fysieke inspanning.

De wetenschap is er dat als ik eenmaal bezig ben in dit magere zonnetje, dat ik dan best hard kan werken. Maar ik doe het niet.

Zou het ooit veranderen?
Mijn dromen en handelen staan vaak ver uit elkaar. Als je er van droomt om een wereldreis te maken, dan moet je daar geld voor sparen. Als je er van droomt om een mooi lichaam te hebben, dan moet je daarvoor gaan sporten. Als je er van droomt om een goede functie te bemachtigen, dan dien je je te bekwamen in je vak en in je persoonlijke omgang met mensen.

Maar die kennis is 'leeg'... Ik heb het hier wel eens eerder gezegd, maar ik zou een boek kunnen schrijven over hoe je goed moet leven, maar een nog dikker boek over hoe ik het niet doe.

Vandaag is weer zo'n dag die me wanhopig maakt. Een periode van 'scoren' en resultaten boeken ligt achter me, vandaag voel ik me slap en futloos... En dat deprimeert me... Tijd is altijd mijn grootste vijand. En nu heb ik de tijd om wat in gang te zetten en nu doe ik er niets mee...

Ik hoop dat het ooit zal veranderen, maar het liefst niet vandaag, want vandaag heb ik nergens zin in...


Vlink