Mijn topdag
Pieken en dalen kunnen elkaar snel opvolgen in het leven van een ADD'er. Hoewel het misschien geen officieel kenmerk is, herken ik me in stemmingswisselingen.
Een dag die verschrikkelijk begint kan eindigen in een prachtige dag. En een dag die begint met een sneltreinvaart, die kan afzwakken naar een dag die zwart ziet van de ellende... Duisternis en frustratie kunnen me dan verteren.
Is er een pijl op te trekken? Moeilijk... Ik heb nog geen verband gevonden tussen gezond eten, drinken of slapen en een 'topdag'. De Heilige Graal lijkt niet te bestaan.
Wat is dan voor mij een topdag? Laat ik vooropstellen dat ik vermoed dat die voor elke ADD'er anders kan zijn. Als ik denk aan artiesten met ADD, dan stel ik me voor dat ze hun hele dag weg kunnen gooien om op dat ene moment te pieken. Om een weergaloos optreden weg te geven dat het gevolg is van maanden voorbereiding.
Of ik denk aan een politieman die met een strakke routine zijn dagelijkse taken uitvoert, of een brandweer man die strak van de adrenaline branden blust en mensen redt.
Zulke topdagen zijn voor weinig mensen weggelegd. Onlangs vroeg iemand me wat nou een typische ADD-baan is. Ik lees op het internet dat mensen met ADD het goed doen bij de politie en de brandweer. Ook weet ik van veel ADD'ers dat er grote talenten zijn voor het analyseren en creativiteit. Maar zouden zij dan nooit vervelende dagen hebben?
Voor mij is een topdag een dag die 'nut' gehad heeft. Een dag waarop ik dingen afhandel van mijn 2do lijst, een dag waarop ik klusjes afhandel die al een lange tijd liggen, een dag waarop ik verschillende afspraken heb met mensen en daar van waarde kan zijn.
Flow
Wanneer ik zo'n dag meemaak, dat alles als vanzelf lijkt te gaan en dat ik nut vind in de dingen die ik doe, dan zit ik in mijn 'flow'. Een onstopbare trein die als een heet mes door de boter walst. Ik pak een taak op en maak hem af, de volgende ligt klaar en ook die wordt tot een goed einde gebracht.
Dat zijn de dagen of momenten dat ik floreer, dat ik volledig 'mijzelf' ben. En dan geniet ik!
Vandaag was een van die dagen. Vanmorgen ben ik met een vriend naar de kerk geweest. Een Katholieke kerk, ik kom zelf uit een Protestants gezin en hij was al een paar keer met mij mee geweest. Ik deed hem een plezier door met hem mee te gaan. Dat stond al weken op de 2do lijst.
Daarna ben ik thuisgekomen en hebben we nog even gekletst over een Business Plan waar hij mee bezig is. Snel kon ik hem het een en ander uitleggen over bepaalde mechanismen die met marketing te maken hebben.
Zodra hij weg was, heb ik een eitje gebakken en snel geluncht. Mijn vrouw had al gegeten.
Al een week staat er een Box in de woonkamer die in elkaar gezet moet worden, ik heb er weinig tijd voor gevonden deze week en ook had ik er af en toe geen puf voor. Maar toen zag ik hem staan... Mijn vrouw lag wat ziekjes op de bank (zwangerschapskwaaltjes)... Ik pakte mijn gereedschap uit de schuur en zette het ding in een halfuur in elkaar... We hebben het ding van Marktplaats gehaald en sommige schroefjes waren 'doorgedraaid'. Ik maakte een lijstje van dingen die we nodig hebben om de box volledig te maken.
Daarna heb ik mijn laptop gepakt en wat dossiers en ben ik naar het Delta Hotel gereden. Daar kwam ik rond 13.00 aan. Eerst zocht ik een formule uit die ik zelf nog niet zo goed begreep (ik geef bijles Economie) zodat ik morgen 'goed beslagen ten ijs kom'.
Daarna heb ik een heel dossier doorgenomen waar ik al enige tijd mee bezig ben... Deze week heb ik het wat uitgesteld omdat het iets te groot was om in een uurtje te doen. Maar BAM, ik knalde er door heen. Het is nog niet af, maar ik weet waar ik maandag de draad weer op kan pakken.
Daarna heb ik me nog twee uur over een marketingplan gebogen dat ik aan het schrijven ben voor een vriend van me. Voor ik het doorhad was het 17.00 uur en had ik mijn middag al flink nuttig besteed.
Ik haalde op de terugweg nog een boodschapje en heb daarna direct de avondmaaltijd voorbereid. Ondertussen heb ik ook nog onze Mac aangesloten op de TV en een oude serie op DVD opgezocht.
Maar toen ging het mis
De reden dat ik uit het Delta Hotel wel ging was dat ik samen met mijn vrouw wilde eten. Hoewel de zwangerschap eigenlijk goed verloopt, is ze wel wat vaker moe en leunt ze iets meer op mij dan normaal. Dat geeft niet, dat hoort er bij en ik doe het graag.
Maar ik 'voel' het als ik nog in mijn flow zit. Mijn lichaam is klaar voor actie, het voelt fris en het voelt goed. Ik heb zin om dingen te doen en wil ze afmaken. In tegenstelling tot het grootste gedeelte van mijn tijd ben ik dan echt gewoon 'normaal'... Heerlijk, actief en levenslustig ben ik dan!
Ik vertelde mijn vrouw dat ik na het eten weer door wilde gaan met het marketingplan... Het is zonde om een flow te beëindigen... Ze vond het goed, ze was blij dat ik teruggekomen was om even bij haar te zijn. We zouden een aflevering kijken en daarna zou ik weer aan de slag gaan.
Maar na de eerste DVD vroeg ze of er nog eentje kon komen...
Met pijn in mijn hart stemde ik toe... Maar ik zat met mijn trillende voet op de bank (er wiebelt altijd wel iets aan me)... Ik wilde verder... Mijn hele lijf wilde verder!
Elke keer als ik dacht dat ik verder kon gaan, dan kwam er een vraag: Even wat drinken pakken, even dit doen, even dat doen, nog effe iets lekkers uit de kast halen... En dan voel ik het wegglippen... Leidt me niet af van mijn flow... Dat is zonde! Ik weet van te voren niet hoe ik me morgen voel als ik opsta... Ontneem het me niet...
En toen was daar het omslagpunt... We hebben vier delen van de serie gekeken en ik voelde dat de energie uit mijn lijf wegging... Hoewel ik aangaf dat ik verder wilde gaan met werken, was daar ook het 'verdriet' in de ogen van mijn vrouw... En ik begrijp haar... Het is zondag, de laatste avond van het weekend. En hoewel we een leuk weekend gehad hebben samen, vind ze het heerlijk om het weekend samen af te sluiten. Ik kon het haar gewoon niet weigeren.
Maar ondertussen begon mijn bloed te koken. Flow weg, zin weg, nut weg... Een serie kijken die ik leuk vind, maar niet als ik in mijn flow zit... En op dat soort momenten, dan kan ik niet ontspannen... Dat zijn de momenten dat mijn lichaam schreeuwt om actie, dat ik moet, dat ik moet gaan! Niet stoppen maar doorgaan...
Het is dan alsof ik voortdurend gestoken wordt door duizenden naalden... Alsof mijn bloed letterlijk kookt. Ik weet dan ook dat het niet de schuld is van mijn vrouw, maar mijn eigen verantwoordelijkheid. Laaiend word ik er van... Op zo'n moment zou ik keihard willen rennen of een bokszak helemaal rot willen trappen tot het zaagsel er met een laatste harde klap uitspat.
Ik zou mijn telefoon tegen de muur willen smijten om te laten zien dat ik boos ben, dat ik gefrustreerd ben. Ik zou mijn laptop willen stuksmijten en de inhoud over de vloer verspreid zien worden...
Maar het zou me niets opleveren dan schuldgevoel...
De flow is heilig
Misschien ben ik de enige ADD'er die het zo ervaart. Maar ik weet wel dat er meerdere mensen zijn die moeite hebben met het starten van dingen. En dat ze het ook moeilijk vinden om te stoppen als ze eenmaal bezig zijn.
Als ik terugdenk, dan zijn het die momenten dat ik met veel moeite eindelijk aan mijn huiswerk zat en dat mijn moeder plotseling beneden aan de trap riep dat we gingen eten. Dan ontplofte ik bijna... Niet vanwege mijn moeder, zeker niet van het eten... Maar puur omdat ik wist dat ik 'eindelijk' mezelf er toe had gezet om datgene te doen waar ik zoveel moeite voor had gedaan.
In dienst had ik het ook... Ik demonteerde delen van mijn vrachtwagen, had eindelijk de hele installatie klaar om de boel te gaan schuren en schilderen, maar dan kwam er ineens een klusje tussendoor... BAM! Weg flow... Alleen maar om een pakketje op een andere kazerne te bezorgen...
Op de middelbare school heb ik nooit gespijbeld. Maar op het HBO heb ik wel eens lessen verzuimd, vaak omdat ik dan drie uur geen les had en dan wat huiswerk deed. Het kostte me 1,5 uur om er aan te beginnen... Maar als ik dan mijn pen neer moest leggen om naar een les te gaan, dan deed dat zoveel pijn dat ik gewoon doorging (ook omdat ik soms gewoon de tijd niet meer doorhad gedurende mijn flow).
Ik koester de momenten van mijn flow. Die zijn zo zeldzaam en kunnen zo onverwacht optreden. De flow is Heilig... Niemand mag daar aankomen... Het is MIJN moment, het heilige moment.
Ik denk niet dat ik het iemand uit kan leggen die geen ADD heeft. Misschien is het te vergelijken met het kijken van een goede film die steeds wordt onderbroken door reclame? Of misschien is het te vergelijken met een lekkere voetbalwedstrijd spelen die plotseling door onweer wordt onderbroken?
De flow is fijn, de flow is heilig... LAAT ME!
zondag 29 juli 2012
zaterdag 28 juli 2012
Mijn ADD-hond... Hoe zou ik ADD voor mijzelf omschrijven?
Huisdieren
Sinds mijn vrouw vorig jaar zonder overleg de katten op marktplaats heeft gezet, hebben we geen huisdieren meer. Ik vind het jammer... Maar... De nieuwe bank, de nieuwe gordijnen en al het andere nieuwe meubilair was meer waard dan de gezelligheid van een paar van die heerlijke pluizenbollen op pootjes. Ach... We krijgen in december een kindje, ik ben benieuwd of hij het verschil gaat zien tussen een velletje papier en de bank...
Maar wat ik wel heb is een ADD-Hond... Tenminste, het is voor mijzelf een makkelijke manier om naar de ADD te kijken.
Een parabel voor ADD
Stel je eens voor dat je hersens twee belangrijke delen heeft:
1. De blinde opdrachtman (het baasje)
2. De uitvoerder (de hond)... We noemen hem Snuf (naar de herdershond uit mijn vroegere lievelingsboeken).
De hond is een vuilnisbakkenrasje. Goudbruin van kleur, licht golvend haar en hij komt iets boven je knie uit. Met zijn grote bruine ogen kijkt hij ondeugend en nieuwsgierig de wereld in. Hij heeft nog het meest weg van een Cocker Spaniel, maar dan niet met die laffe hangende flaporen.
Hij kan intelligent en dom kijken... Maar dan tegelijkertijd... Ook hij is hij nieuwsgierig... Hij volgt elke beweging van zijn baas met grote belangstelling.
Het beestje is vriendelijk van aard, doet geen vlieg kwaad, heeft graag aandacht en is gek op spelletjes. Ook vind hij het geweldig om nieuwe dingen te leren. Eigenlijk is het een topbeest!
De baas is een oude wijze en misschien wat saaie man. Hij is belezen, heeft kennis van veel zaken en beschikt over een uitstekend denkvermogen.
Hij weet wat goed is voor hemzelf en de hond. Hij denkt vooruit en zorgt er voor dat de hond goed geïnstrueerd is. Omdat de man zelf niet veel kan door zijn gebrek aan ziend vermogen, is hij afhankelijk van wat de hond voor hem doet.
Wil de baas zijn krant in braille uit de brievenbus, dan hoeft hij maar tegen de hond te zeggen: "Pak de krant" en het trouwe beest rent al naar de bus om vervolgens met de krant terug te keren.
Of wil het baasje gezond eten, dan gaat de hond naar de supermarkt om terug te komen met een krop sla, wat tomaten, een kipfiletje en diverse kruiden.
De baas en de hond zouden in de hersenpan een fantastisch koppel kunnen zijn... Ware het niet dat de hond een hele vervelende eigenschap heeft: Het beest is zo eigenwijs als de neten!
De baas weet dat het eten van groente goed is voor hem, maar af en toe komt de hond terug met een zak patat of een opwarmmaaltijd. Zelfs als de baas de hond straft of ernstig toespreekt, dan nog kan de hond in staat zijn om iets anders te doen dan afgesproken is.
Droomhuis
De baas heeft een droom... Hij wil een huisje bouwen.
Door zijn kennis van bouwen, schat de baas in dat het mogelijk moet zijn om zonder hulp van buitenaf het huis neer te zetten. De belangrijkste voorwaarde is dat de hond alles doet wat het baasje zegt.
Met dik papier en een pen die niet met inkt schrijft, maar die het papier goed 'indrukt' heeft het baasje de plannen voor het huis getekend. Hij kan door te voelen prima weten hoe het er uit komt te zien en welke bouwmaterialen hij nodig heeft. In zijn hoofd en op papier klopt het helemaal... Maar nu de praktijk.
De baas vraagt de hond om hem naar de juiste plek toe te brengen. Het stuk grond staat al enkele jaren op zijn naam... De bouwmaterialen heeft hij al laten bezorgen. Het enige dat hij hoeft te doen is op de juiste plaats de juiste materialen te bevestigen.
Maar op de wandeling naar de bouwplaats toe ruikt de hond ineens de heerlijke geur van worst. Het hondje wordt onrustig, maar de baas houdt hem strak. "Nee jongen, we gaan een huis bouwen".
De hond kan zich beheersen, maar na een paar honderd meter wordt de drang toch te groot... Met een flinke ruk aan het touw trekt hij zijn baasje bijna omver... In een hoog tempo trekt hij het baasje mee.
De hotdog wordt gekocht en het baasje en het hondje zijn even tevreden. De baas is al flink uitgeput van het wandelen, maar hij moet doorgaan... Hij besluit om even uit te rusten op een bankje... De baas is niet blij met de hond, maar weet ook dat hij niet zonder hem kan. Hij foetert even, maar besluit daarna om de draad weer op te pakken.
Aangekomen op de bouwplaats begint de baas met het uitvoeren van het plan. Het fundament was al gestort, de baas kan gelijk beginnen met het skelet van de woning. Hij vraagt Snuf om naar de opgestapelde balken te gaan. Ze lopen er samen heen, maar halverwege besluit Snuf dat het toch beter is om naar de bakstenen te lopen. Bij de bakstenen aangekomen, zoekt de baas op de tast naar de balken, maar vind niets dan bakstenen... Hij twijfelt even aan zichzelf... Wat kwam hij hier ook al weer doen? Huh, oh ja... Balken...
Hij loopt opnieuw naar de balken toe en grijpt er een aantal onder zijn arm. Hij brengt ze naar zijn werkbankje toe en klemt ze een voor een vast om ze op maat te zagen. "Snuf, zoek de zaag".
Snuf komt even later terug met een zaag en de balken worden keurig op maat gezaagd.
"Breng me naar het midden van het huis...". De baas houdt de lijn stevig vast en volgt snuf naar het midden van het huis. "Keurig jongen, goed gedaan!" En hij gooit een brokje naar de hond.
De balken worden over de lengte van het huis gelegd. Later worden er nog meer balken over de vloer van het huis gelegd... Er ontstaat een basis voor een houten constructie.
De baas en Snuf kunnen goed samenwerken.
Maar het gebeurt regelmatig dat Snuf iets totaal anders doet dan dat er afgesproken is.
De baas is afhankelijk van Snuf, maar snuf is eigenwijs. Snuf heeft niet altijd zin om het huis te bouwen. Soms besluit Snuf zelfs dat hij liever thuisblijft of een wandelingetje naar het park maakt.
Veel langzamer dan gepland bouwen Snuf en de baas het huis af... Soms gebeuren er rare dingen bij.
De baas vraagt Snuf om naar de linkerhoek te lopen en hij loopt naar de rechterhoek. Of de baas vraagt om Tork schroefen en Snuf komt met spijkers aan.
De eigenwijze Snuf is niet voor verbetering vatbaar.
De baas accepteert dit van Snuf, maar het frustreert wel...
Nog enkele maanden voordat de baas zijn huidige huis uit moet, maar het nieuwe huis is nog niet klaar.
De baas is intelligent, maar Snuf is eigenwijs... De baas kan niet zonder Snuf... Ze moeten roeien met de riemen die ze hebben...
Flauw voorbeeld?
Het voorbeeld mag misschien een beetje flauw zijn en slecht uitgewerkt, maar zo voelt ADD voor mij.
Je WEET wat je kan en hoe het moet, maar in dezelfde kop waar die zaken besloten worden, lijkt er een onwillige hond te zitten die meewerkt en tegenwerkt op het moment waarop die er zelf zin in heeft. Soms MOETEN dingen gedaan worden en doe ik ze niet.
Soms heb ik prioriteiten en doe ik spontaan iets heel anders...
Met alle rede en verstand in mijn kop weet ik hoe het moet. Maar ondertussen doe ik andere dingen of doe ik niets... En dat kan best frustrerend zijn!
Sinds mijn vrouw vorig jaar zonder overleg de katten op marktplaats heeft gezet, hebben we geen huisdieren meer. Ik vind het jammer... Maar... De nieuwe bank, de nieuwe gordijnen en al het andere nieuwe meubilair was meer waard dan de gezelligheid van een paar van die heerlijke pluizenbollen op pootjes. Ach... We krijgen in december een kindje, ik ben benieuwd of hij het verschil gaat zien tussen een velletje papier en de bank...
Maar wat ik wel heb is een ADD-Hond... Tenminste, het is voor mijzelf een makkelijke manier om naar de ADD te kijken.
Een parabel voor ADD
Stel je eens voor dat je hersens twee belangrijke delen heeft:
1. De blinde opdrachtman (het baasje)
2. De uitvoerder (de hond)... We noemen hem Snuf (naar de herdershond uit mijn vroegere lievelingsboeken).
De hond is een vuilnisbakkenrasje. Goudbruin van kleur, licht golvend haar en hij komt iets boven je knie uit. Met zijn grote bruine ogen kijkt hij ondeugend en nieuwsgierig de wereld in. Hij heeft nog het meest weg van een Cocker Spaniel, maar dan niet met die laffe hangende flaporen.
Hij kan intelligent en dom kijken... Maar dan tegelijkertijd... Ook hij is hij nieuwsgierig... Hij volgt elke beweging van zijn baas met grote belangstelling.
Het beestje is vriendelijk van aard, doet geen vlieg kwaad, heeft graag aandacht en is gek op spelletjes. Ook vind hij het geweldig om nieuwe dingen te leren. Eigenlijk is het een topbeest!
De baas is een oude wijze en misschien wat saaie man. Hij is belezen, heeft kennis van veel zaken en beschikt over een uitstekend denkvermogen.
Hij weet wat goed is voor hemzelf en de hond. Hij denkt vooruit en zorgt er voor dat de hond goed geïnstrueerd is. Omdat de man zelf niet veel kan door zijn gebrek aan ziend vermogen, is hij afhankelijk van wat de hond voor hem doet.
Wil de baas zijn krant in braille uit de brievenbus, dan hoeft hij maar tegen de hond te zeggen: "Pak de krant" en het trouwe beest rent al naar de bus om vervolgens met de krant terug te keren.
Of wil het baasje gezond eten, dan gaat de hond naar de supermarkt om terug te komen met een krop sla, wat tomaten, een kipfiletje en diverse kruiden.
De baas en de hond zouden in de hersenpan een fantastisch koppel kunnen zijn... Ware het niet dat de hond een hele vervelende eigenschap heeft: Het beest is zo eigenwijs als de neten!
De baas weet dat het eten van groente goed is voor hem, maar af en toe komt de hond terug met een zak patat of een opwarmmaaltijd. Zelfs als de baas de hond straft of ernstig toespreekt, dan nog kan de hond in staat zijn om iets anders te doen dan afgesproken is.
Droomhuis
De baas heeft een droom... Hij wil een huisje bouwen.
Door zijn kennis van bouwen, schat de baas in dat het mogelijk moet zijn om zonder hulp van buitenaf het huis neer te zetten. De belangrijkste voorwaarde is dat de hond alles doet wat het baasje zegt.
Met dik papier en een pen die niet met inkt schrijft, maar die het papier goed 'indrukt' heeft het baasje de plannen voor het huis getekend. Hij kan door te voelen prima weten hoe het er uit komt te zien en welke bouwmaterialen hij nodig heeft. In zijn hoofd en op papier klopt het helemaal... Maar nu de praktijk.
De baas vraagt de hond om hem naar de juiste plek toe te brengen. Het stuk grond staat al enkele jaren op zijn naam... De bouwmaterialen heeft hij al laten bezorgen. Het enige dat hij hoeft te doen is op de juiste plaats de juiste materialen te bevestigen.
Maar op de wandeling naar de bouwplaats toe ruikt de hond ineens de heerlijke geur van worst. Het hondje wordt onrustig, maar de baas houdt hem strak. "Nee jongen, we gaan een huis bouwen".
De hond kan zich beheersen, maar na een paar honderd meter wordt de drang toch te groot... Met een flinke ruk aan het touw trekt hij zijn baasje bijna omver... In een hoog tempo trekt hij het baasje mee.
De hotdog wordt gekocht en het baasje en het hondje zijn even tevreden. De baas is al flink uitgeput van het wandelen, maar hij moet doorgaan... Hij besluit om even uit te rusten op een bankje... De baas is niet blij met de hond, maar weet ook dat hij niet zonder hem kan. Hij foetert even, maar besluit daarna om de draad weer op te pakken.
Aangekomen op de bouwplaats begint de baas met het uitvoeren van het plan. Het fundament was al gestort, de baas kan gelijk beginnen met het skelet van de woning. Hij vraagt Snuf om naar de opgestapelde balken te gaan. Ze lopen er samen heen, maar halverwege besluit Snuf dat het toch beter is om naar de bakstenen te lopen. Bij de bakstenen aangekomen, zoekt de baas op de tast naar de balken, maar vind niets dan bakstenen... Hij twijfelt even aan zichzelf... Wat kwam hij hier ook al weer doen? Huh, oh ja... Balken...
Hij loopt opnieuw naar de balken toe en grijpt er een aantal onder zijn arm. Hij brengt ze naar zijn werkbankje toe en klemt ze een voor een vast om ze op maat te zagen. "Snuf, zoek de zaag".
Snuf komt even later terug met een zaag en de balken worden keurig op maat gezaagd.
"Breng me naar het midden van het huis...". De baas houdt de lijn stevig vast en volgt snuf naar het midden van het huis. "Keurig jongen, goed gedaan!" En hij gooit een brokje naar de hond.
De balken worden over de lengte van het huis gelegd. Later worden er nog meer balken over de vloer van het huis gelegd... Er ontstaat een basis voor een houten constructie.
De baas en Snuf kunnen goed samenwerken.
Maar het gebeurt regelmatig dat Snuf iets totaal anders doet dan dat er afgesproken is.
De baas is afhankelijk van Snuf, maar snuf is eigenwijs. Snuf heeft niet altijd zin om het huis te bouwen. Soms besluit Snuf zelfs dat hij liever thuisblijft of een wandelingetje naar het park maakt.
Veel langzamer dan gepland bouwen Snuf en de baas het huis af... Soms gebeuren er rare dingen bij.
De baas vraagt Snuf om naar de linkerhoek te lopen en hij loopt naar de rechterhoek. Of de baas vraagt om Tork schroefen en Snuf komt met spijkers aan.
De eigenwijze Snuf is niet voor verbetering vatbaar.
De baas accepteert dit van Snuf, maar het frustreert wel...
Nog enkele maanden voordat de baas zijn huidige huis uit moet, maar het nieuwe huis is nog niet klaar.
De baas is intelligent, maar Snuf is eigenwijs... De baas kan niet zonder Snuf... Ze moeten roeien met de riemen die ze hebben...
Flauw voorbeeld?
Het voorbeeld mag misschien een beetje flauw zijn en slecht uitgewerkt, maar zo voelt ADD voor mij.
Je WEET wat je kan en hoe het moet, maar in dezelfde kop waar die zaken besloten worden, lijkt er een onwillige hond te zitten die meewerkt en tegenwerkt op het moment waarop die er zelf zin in heeft. Soms MOETEN dingen gedaan worden en doe ik ze niet.
Soms heb ik prioriteiten en doe ik spontaan iets heel anders...
Met alle rede en verstand in mijn kop weet ik hoe het moet. Maar ondertussen doe ik andere dingen of doe ik niets... En dat kan best frustrerend zijn!
vrijdag 27 juli 2012
Het vierde coachingsgesprek bij PsyQ dd 26-07-2012
"I sit and talk to God, and he just laughs at my plans..."
Het is een zinnetje dat gezongen wordt in een liedje ("Feel") van Robbie Williams.
Toen ik uit dienst vertrok schreef een van mijn beste vrienden uit het leger dat zinnetje op de afscheidskaart.
In kerkelijke kringen is het gebruikelijk om bij bijzondere gelegenheden een bijbeltekst te geven aan iemand. Teksten als "De Heer is mijn herder, mij ontbreekt niets. Psalm 23:1" of "Niemand schatte u gering om uw jeugdige leeftijd, maar weest een voorbeeld in woord en wandel voor de gelovigen (effe vrij vertaald)" Uit I Timotius.
Vaak zijn dit teksten die 'passen' bij iemand...
Maar het zinnetje dat mijn collega schreef is misschien wel de meest 'rake' tekst geweest die ik ooit van iemand gekregen heb. Helemaal niet uit de bijbel, maar gewoon uit een liedje van een zanger die worstelde met zijn eigen successen en falen.
Hoewel ik het zinnetje tijdens het vierde coachingsgesprek slechts een keer genoemd heb, was het achteraf misschien wel het 'thema' van het gesprek.
Ik dit keer geen exacte weergave geven van het gesprek, maar meer een sfeerimpressie.
Opening
Tijdens het vorige gesprek met de psychologe heb ik verteld over mijn blog, ik heb haar de link gegeven. Tot mijn grote verassing heeft ze het gelezen! Helemaal!
Ik stel me zo voor dat een behandelaar bij PsyQ een aantal uren krijgt per patiënt. Tenminste, dat is een aanname die ik doe.
30 tot 45 minuten contacttijd per twee weken. Wat voorbereiding, wat aantekeningen achteraf, wat overleg, wat dossiervorming en dat is het. Die indruk heb ik. Het is toch een groot 'bedrijf', waar denk ik de nadruk ligt op zoveel mogelijk kwaliteit tegen zo laag mogelijke kosten. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de hele kleine praktijken.
Ik voelde me enigszins bezwaard, want de berichten die ik in de afgelopen maanden geschreven heb zijn geen van allen kort. Van mijn ouders weet ik dat ze er echt de tijd voor nemen om het door te lezen, want het is gewoon veel!
En daarom kwam het als verassing dat ze het helemaal gelezen heeft, want het zal haar een hoop tijd gekost hebben. Ook de stagiaire heeft mijn blog gelezen. Het voelt als een oprechte interesse.
Eerder schreef ik al dat ik met wat 'minpuntjes' begon bij PsyQ, maar dat het uiteindelijk een warm bad werd. En we gaan nog steeds verder in dat warme bad.
We hebben het even gehad over twee dingen die ik op mijn blog schreef die over hen gingen.
Over het eerste gesprek (de diagnose), daar schreef ik wat over de eerste ontmoeting. En ook heb ik geschreven over de stagiaire, dat ze het misschien wel saai vond om naar mijn warrige verhaal te luisteren.
Ze nodigde(n) me uit om tijdens de gesprekken eerlijk te zijn.
Het is waar dat ik op mijn blogs meer 'vertel' dan tijdens de gesprekken. Ze vroeg waarom dat zo was.
Eigenlijk heb ik er geen concreet antwoord op, behalve dan dat ik tijdens het schrijven de tijd heb om na te denken. Voor het schrijven van een blog kan ik rustig drie of vier uur de tijd nemen. Het is dan veel eenvoudiger om de woorden te wegen.
Terugblik op de afgelopen twee weken
We hebben de afgelopen twee weken geëvalueerd, net als in de voorgaande sessies.
Wat tijdens het vorige gesprek centraal stond was het stukje 'planning'. Dit staat elke keer wel een beetje centraal, maar omdat ik de vorige keer een concreet voorbeeld had van een specifieke dag (ik had mijn uitgeschreven planning toen bij me) zijn we daarop verder gegaan.
We hebben afgesproken dat ik minder vol zal plannen en dat ik zou werken volgens 'planning per week' en dan per dag een of meerdere punten aan zou pakken.
En dan komt nu een 'moeilijk' punt. Want... We (de psychologe en ikzelf) hebben een prachtig schema ontworpen, met specifieke tijden om dingen af te handelen... We hebben het gehad over 'rust, regelmaat en reinheid', over gezonde voeding enzovoort...
Maar het lijkt wel of ik het maar gedeeltelijk 'kan'...
Ik vertelde over de dagen dat ik productief was, ik vertelde over de dagen dat ik nergens toe kwam. Maar ik vertelde ook dat ik 'als door een werkbij gestoken' wel ineens mijn aangifte omzetbelasting afmaakte... Maar dan om half 3 's nachts...
Voorafgaand aan het gesprek stelde ik me voor hoe ik zou gaan vertellen dat het 'experiment' eigenlijk mislukt was (we hebben duidelijk afgesproken dat we op een zoektocht zijn naar wat voor mij persoonlijk goed werkt). Maar al opsommend... Kwam ik er voor mijzelf wel achter dat ik heel veel gedaan heb wat op mijn '2 do' lijst stond...
Het vervelende is dat dit niet volgens de planning ging zoals we hebben afgesproken. Maar ik 'doe' de dingen wel...
Het hardlopen in de morgen heb ik geen enkele keer gedaan, voor mij persoonlijk een teleurstelling. Ook ben ik er door 'vakantie' elke ochtend pas rond 7.30 uur uitgegaan (maar wel tussen 23.00 en 0.30 erin op een enkele keer na). Het sporten in de avond is er ook bij ingeschoten... Wel heb ik dan weer op zondagmiddag twee keer gesport...
Ook heb ik vier keer 'buitenshuis' gezeten. Drie keer succesvol en een keertje niet. Blijkbaar werkt het redelijk voor mij.
De realiteit
Er is genoeg gezegd en besproken... Ik ben wat negatief geweest, af en toe gaf ik zelfs (minimaal) aan ietwat depressief en onzeker te zijn over mijn toekomst.
Want... I sit and talk to God, and he just laughs at my plans...
Ik heb grote dromen, grote wensen... Wie voor een kwartje geboren is moet zeker geen dubbeltje blijven... Dat soort geneuzel...
Maar waar het toch steeds weer op terug lijkt te komen:
Ik heb de capaciteit... En ik heb de capaciteit niet!
De behandelaar vroeg of ik geloof dat ik het 'kan'... Met een omweg langs de 10.000 YES-roepers en een voorbeeld van 'leren piano spelen' (als ik vandaag begin en elke dag oefen, dan speel ik over 10 jaar vlekkeloos piano) ontweek ik de vraag een beetje...
Uiteindelijk gaf ik toe dat ik geloof in mijn kunnen, maar ik gaf ook aan dat ik steeds hetzelfde cirkeltje rondloop:
Starten, stoppen, starten, stoppen...
Van de dingen die ik privé start, rond ik misschien maar 10% af.
Ik vroeg me hardop af of ik niet gewoon een 'low-profile' life moet gaan leven. Geen uitdagingen aangaan... Mijn leven maar een beetje 'uitzitten'...
Ik voegde er snel aan toe dat ik niet van de brug wil springen...
Het antwoord van de psychologe was reëel. Maar niet harder dan wat ik zelf steeds meer begin te beseffen... Ik HEB een handicap... Dat deze handicap komt met vele zegeningen, merk ik niet altijd. De realiteit van elke dag is gewoon dat ik niet tot mijn potentie kom... Maar MISSCHIEN dus juist ook weer wel.
We hebben erover gesproken dat het een zoektocht is... Er bestaan geen wondermiddeltjes die de ADD kunnen doen verdwijnen. De behandelaar zei: "Was het maar zo dat ik een toverstafje had en *poef* weg ADD... Maar dat is er niet."
Misschien leg ik inderdaad mijn lat af en toe te hoog... De tijd zal het leren...
Afsluiten
We hebben het nog even gehad over een cursus 'Mindfullness'. Die wordt bij PsyQ gegeven... Het leert je om wat bewuster te leven, niet teveel bezig te zijn met de toekomst (een gevaar voor veel ADD'ers)... Omdat er al een aantal cursussen gepland staat, hebben we deze nog even in de koelkast gezet. Maar ik hoor er veel over van andere ADHD'ers... Ze schijnen er baat bij te hebben... Ik zou het hoe dan ook nog willen onderzoeken.
Ik heb verteld erg uit te zien naar volgende week. Op 2 augustus ga ik naar de arts met wie ik een aantal medicijnen zal bespreken. Vanaf dat moment ga ik waarschijnlijk aan de Ritalin, Concerta, Strattara of DEX...
Ook hierover zei de psychologe dat het geen wondermiddeltjes zijn (ook het zoeken op het internet geeft geen eenduidig antwoord op de vraag of het goed werkt...), maar dat het wellicht op sommige vlakken wel zal kunnen helpen om bepaalde zwakheden minder zwak te maken.
We sloten af met het lijstje met 'doelen' dat ik twee maanden geleden heb opgesteld. Het waren de punten waar ik aan wilde werken...
Al opsommend kwamen we erachter dat het op heel veel vlakken gewoon hartstikke goed gaat! Veel beter dan voor de behandeling. Vooral op het gebied van slapen, wakker worden, ontbijten, gezond eten, opruimen enzovoort gaat het erg goed.
Ook heb ik onze financiën gestructureerd en zijn er slagen gehaald op het gebied van punten die nog afgehandeld moesten worden.
Hoewel ik wat somber naar het gesprek toeging, kan ik eigenlijk zeggen dat ik de laatste twee weken 'beter' geleefd heb dan ik aanvankelijk vermoedde... Misschien kijk ik gewoon teveel naar de dingen die niet lukken?
We hebben even geen nieuwe afspraken gemaakt. Vanaf volgende week gaan we naar de pillenboer... Ik wil eerst zien wat daar het effect van is. Wel heb ik van haar een tweetal formulieren gekregen dat ik in kan vullen... Hierop kan ik aangeven hoe mijn gemoedstoestand is voor en na het gebruik van medicijnen. Ze benadrukte dat het geen wetenschappelijke test is, maar meer een handvat voor het volgende gesprek.
Waarschijnlijk gaat mijn volgende gesprek over mijn ADD-hond... Ik heb er nu al zin in om er over te schrijven!
Het is een zinnetje dat gezongen wordt in een liedje ("Feel") van Robbie Williams.
Toen ik uit dienst vertrok schreef een van mijn beste vrienden uit het leger dat zinnetje op de afscheidskaart.
In kerkelijke kringen is het gebruikelijk om bij bijzondere gelegenheden een bijbeltekst te geven aan iemand. Teksten als "De Heer is mijn herder, mij ontbreekt niets. Psalm 23:1" of "Niemand schatte u gering om uw jeugdige leeftijd, maar weest een voorbeeld in woord en wandel voor de gelovigen (effe vrij vertaald)" Uit I Timotius.
Vaak zijn dit teksten die 'passen' bij iemand...
Maar het zinnetje dat mijn collega schreef is misschien wel de meest 'rake' tekst geweest die ik ooit van iemand gekregen heb. Helemaal niet uit de bijbel, maar gewoon uit een liedje van een zanger die worstelde met zijn eigen successen en falen.
Hoewel ik het zinnetje tijdens het vierde coachingsgesprek slechts een keer genoemd heb, was het achteraf misschien wel het 'thema' van het gesprek.
Ik dit keer geen exacte weergave geven van het gesprek, maar meer een sfeerimpressie.
Opening
Tijdens het vorige gesprek met de psychologe heb ik verteld over mijn blog, ik heb haar de link gegeven. Tot mijn grote verassing heeft ze het gelezen! Helemaal!
Ik stel me zo voor dat een behandelaar bij PsyQ een aantal uren krijgt per patiënt. Tenminste, dat is een aanname die ik doe.
30 tot 45 minuten contacttijd per twee weken. Wat voorbereiding, wat aantekeningen achteraf, wat overleg, wat dossiervorming en dat is het. Die indruk heb ik. Het is toch een groot 'bedrijf', waar denk ik de nadruk ligt op zoveel mogelijk kwaliteit tegen zo laag mogelijke kosten. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de hele kleine praktijken.
Ik voelde me enigszins bezwaard, want de berichten die ik in de afgelopen maanden geschreven heb zijn geen van allen kort. Van mijn ouders weet ik dat ze er echt de tijd voor nemen om het door te lezen, want het is gewoon veel!
En daarom kwam het als verassing dat ze het helemaal gelezen heeft, want het zal haar een hoop tijd gekost hebben. Ook de stagiaire heeft mijn blog gelezen. Het voelt als een oprechte interesse.
Eerder schreef ik al dat ik met wat 'minpuntjes' begon bij PsyQ, maar dat het uiteindelijk een warm bad werd. En we gaan nog steeds verder in dat warme bad.
We hebben het even gehad over twee dingen die ik op mijn blog schreef die over hen gingen.
Over het eerste gesprek (de diagnose), daar schreef ik wat over de eerste ontmoeting. En ook heb ik geschreven over de stagiaire, dat ze het misschien wel saai vond om naar mijn warrige verhaal te luisteren.
Ze nodigde(n) me uit om tijdens de gesprekken eerlijk te zijn.
Het is waar dat ik op mijn blogs meer 'vertel' dan tijdens de gesprekken. Ze vroeg waarom dat zo was.
Eigenlijk heb ik er geen concreet antwoord op, behalve dan dat ik tijdens het schrijven de tijd heb om na te denken. Voor het schrijven van een blog kan ik rustig drie of vier uur de tijd nemen. Het is dan veel eenvoudiger om de woorden te wegen.
Terugblik op de afgelopen twee weken
We hebben de afgelopen twee weken geëvalueerd, net als in de voorgaande sessies.
Wat tijdens het vorige gesprek centraal stond was het stukje 'planning'. Dit staat elke keer wel een beetje centraal, maar omdat ik de vorige keer een concreet voorbeeld had van een specifieke dag (ik had mijn uitgeschreven planning toen bij me) zijn we daarop verder gegaan.
We hebben afgesproken dat ik minder vol zal plannen en dat ik zou werken volgens 'planning per week' en dan per dag een of meerdere punten aan zou pakken.
En dan komt nu een 'moeilijk' punt. Want... We (de psychologe en ikzelf) hebben een prachtig schema ontworpen, met specifieke tijden om dingen af te handelen... We hebben het gehad over 'rust, regelmaat en reinheid', over gezonde voeding enzovoort...
Maar het lijkt wel of ik het maar gedeeltelijk 'kan'...
Ik vertelde over de dagen dat ik productief was, ik vertelde over de dagen dat ik nergens toe kwam. Maar ik vertelde ook dat ik 'als door een werkbij gestoken' wel ineens mijn aangifte omzetbelasting afmaakte... Maar dan om half 3 's nachts...
Voorafgaand aan het gesprek stelde ik me voor hoe ik zou gaan vertellen dat het 'experiment' eigenlijk mislukt was (we hebben duidelijk afgesproken dat we op een zoektocht zijn naar wat voor mij persoonlijk goed werkt). Maar al opsommend... Kwam ik er voor mijzelf wel achter dat ik heel veel gedaan heb wat op mijn '2 do' lijst stond...
Het vervelende is dat dit niet volgens de planning ging zoals we hebben afgesproken. Maar ik 'doe' de dingen wel...
Het hardlopen in de morgen heb ik geen enkele keer gedaan, voor mij persoonlijk een teleurstelling. Ook ben ik er door 'vakantie' elke ochtend pas rond 7.30 uur uitgegaan (maar wel tussen 23.00 en 0.30 erin op een enkele keer na). Het sporten in de avond is er ook bij ingeschoten... Wel heb ik dan weer op zondagmiddag twee keer gesport...
Ook heb ik vier keer 'buitenshuis' gezeten. Drie keer succesvol en een keertje niet. Blijkbaar werkt het redelijk voor mij.
De realiteit
Er is genoeg gezegd en besproken... Ik ben wat negatief geweest, af en toe gaf ik zelfs (minimaal) aan ietwat depressief en onzeker te zijn over mijn toekomst.
Want... I sit and talk to God, and he just laughs at my plans...
Ik heb grote dromen, grote wensen... Wie voor een kwartje geboren is moet zeker geen dubbeltje blijven... Dat soort geneuzel...
Maar waar het toch steeds weer op terug lijkt te komen:
Ik heb de capaciteit... En ik heb de capaciteit niet!
De behandelaar vroeg of ik geloof dat ik het 'kan'... Met een omweg langs de 10.000 YES-roepers en een voorbeeld van 'leren piano spelen' (als ik vandaag begin en elke dag oefen, dan speel ik over 10 jaar vlekkeloos piano) ontweek ik de vraag een beetje...
Uiteindelijk gaf ik toe dat ik geloof in mijn kunnen, maar ik gaf ook aan dat ik steeds hetzelfde cirkeltje rondloop:
Starten, stoppen, starten, stoppen...
Van de dingen die ik privé start, rond ik misschien maar 10% af.
Ik vroeg me hardop af of ik niet gewoon een 'low-profile' life moet gaan leven. Geen uitdagingen aangaan... Mijn leven maar een beetje 'uitzitten'...
Ik voegde er snel aan toe dat ik niet van de brug wil springen...
Het antwoord van de psychologe was reëel. Maar niet harder dan wat ik zelf steeds meer begin te beseffen... Ik HEB een handicap... Dat deze handicap komt met vele zegeningen, merk ik niet altijd. De realiteit van elke dag is gewoon dat ik niet tot mijn potentie kom... Maar MISSCHIEN dus juist ook weer wel.
We hebben erover gesproken dat het een zoektocht is... Er bestaan geen wondermiddeltjes die de ADD kunnen doen verdwijnen. De behandelaar zei: "Was het maar zo dat ik een toverstafje had en *poef* weg ADD... Maar dat is er niet."
Misschien leg ik inderdaad mijn lat af en toe te hoog... De tijd zal het leren...
Afsluiten
We hebben het nog even gehad over een cursus 'Mindfullness'. Die wordt bij PsyQ gegeven... Het leert je om wat bewuster te leven, niet teveel bezig te zijn met de toekomst (een gevaar voor veel ADD'ers)... Omdat er al een aantal cursussen gepland staat, hebben we deze nog even in de koelkast gezet. Maar ik hoor er veel over van andere ADHD'ers... Ze schijnen er baat bij te hebben... Ik zou het hoe dan ook nog willen onderzoeken.
Ik heb verteld erg uit te zien naar volgende week. Op 2 augustus ga ik naar de arts met wie ik een aantal medicijnen zal bespreken. Vanaf dat moment ga ik waarschijnlijk aan de Ritalin, Concerta, Strattara of DEX...
Ook hierover zei de psychologe dat het geen wondermiddeltjes zijn (ook het zoeken op het internet geeft geen eenduidig antwoord op de vraag of het goed werkt...), maar dat het wellicht op sommige vlakken wel zal kunnen helpen om bepaalde zwakheden minder zwak te maken.
We sloten af met het lijstje met 'doelen' dat ik twee maanden geleden heb opgesteld. Het waren de punten waar ik aan wilde werken...
Al opsommend kwamen we erachter dat het op heel veel vlakken gewoon hartstikke goed gaat! Veel beter dan voor de behandeling. Vooral op het gebied van slapen, wakker worden, ontbijten, gezond eten, opruimen enzovoort gaat het erg goed.
Ook heb ik onze financiën gestructureerd en zijn er slagen gehaald op het gebied van punten die nog afgehandeld moesten worden.
Hoewel ik wat somber naar het gesprek toeging, kan ik eigenlijk zeggen dat ik de laatste twee weken 'beter' geleefd heb dan ik aanvankelijk vermoedde... Misschien kijk ik gewoon teveel naar de dingen die niet lukken?
We hebben even geen nieuwe afspraken gemaakt. Vanaf volgende week gaan we naar de pillenboer... Ik wil eerst zien wat daar het effect van is. Wel heb ik van haar een tweetal formulieren gekregen dat ik in kan vullen... Hierop kan ik aangeven hoe mijn gemoedstoestand is voor en na het gebruik van medicijnen. Ze benadrukte dat het geen wetenschappelijke test is, maar meer een handvat voor het volgende gesprek.
Waarschijnlijk gaat mijn volgende gesprek over mijn ADD-hond... Ik heb er nu al zin in om er over te schrijven!
donderdag 19 juli 2012
Bijzondere verassing... Veel geld terug! ADD en school.
Een bijzondere omstandigheid? De school kan je helpen!
Dat ADD voor,- en nadelen heeft, dat mag wel blijken uit mijn blog.
Maar dat er ook mogelijkheden zijn om de nadelen te compenseren met keiharde knaken dat wist ik niet. Al vanaf het eerste jaar dat ik op de Hogeschool Rotterdam rondliep, heb ik diverse mensen doorgestuurd naar het Decanaat.
Iemand die haar oma verloor en er flink van slag van raakte, iemand die last had van zijn Dyslexie, iemand die zijn buurmeisje verloor, iemand die moeite had met de Nederlandse taal enzovoort.
Door mijn luisterend oor, kom ik er vaak achter dat mensen met 'problemen' zitten waar goede oplossingen voor zijn, het Decanaat is een soort van 'vertrouwenspersoon', maar heeft ook de mogelijkheid om om extra faciliteiten voor een student te vragen.
De jongen die zijn buurmeisje verloor kreeg een extra herkansing voor een tentamen, de jongen die slecht Nederlands sprak kreeg extra bijles en kreeg meer tentamentijd, het meisje dat haar oma verloor kreeg kosteloos een halfjaar extra om haar studie te halen.
Zelf ben ik in 2005 ook wel eens bij de Decaan geweest.
Ik liep vast in mijn studie en kon me er slecht voor motiveren. Het was net uit met mijn meisje en mijn gokverslaving leefde flink op in die tijd. De beste man verwees me door naar een psycholoog...
Ik weet niet of ik het wel eens geschreven heb hier, maar de psycholoog was een halve gare die me bomen wilde laten tekenen en daar conclusies uit trok... Ik dwaal af...
In gesprek met de Decaan
Op dit moment ben ik wederom in gesprek met een Decaan.
We bespreken drie mogelijkheden:
1. Het terugkrijgen van Studiefinanciering
2. Het terugkrijgen van een gedeelte van het collegegeld
3. Het krijgen van extra tijd en ruimte voor het maken van tentamens
Want wat blijkt:
Als je een functiebeperking hebt (en helaas wordt ADD zo genoemd), dan bestaat de mogelijkheid dat je extra tijd nodig hebt voor je studie. Zoals ik reeds eerder op mijn Blog geschreven heb, ben ik sinds 2004 actief op de Hogeschool Rotterdam, waarvan zes jaar ingeschreven als student.
In die zes jaar heb ik studiefinanciering ontvangen, ik heb het grootste gedeelte van mijn studie buitenshuis gewoond (eigen huurwoning en inmiddels een koophuis) en mijn studieschuld is dus flink opgelopen.
Het is waar dat ik tijdens veel tentamens extra tijd nodig heb... Soms lees ik een vraag verkeerd en kras ik mijn hele antwoord door om opnieuw te beginnen. Er zijn tentamens waar ik goed voor kon leren, maar waar ik 'slechts' een 7,5 voor haalde omdat ik niet alle vragen gemaakt heb.
Een kuchje op de gang is voldoende om mij volledig uit mijn concentratie te halen.
Concreet:
Ik moet een hele mallemolen in met allemaal formulieren. Ik moet aan kunnen tonen in welke jaren ik een studievertraging heb opgelopen. De Hogeschool Rotterdam heeft een potje met geld (het zogenaamde 'Waarborgfonds') voor mensen die bijzondere omstandigheden hebben.
Het is jammer dat mijn ADD pas onlangs bekend geworden is, anders had ik wellicht al klaar kunnen zijn met de studie (bijvoorbeeld door Ritalin of coaching).
Normaal gesproken is het waarborgfonds voor studenten die vier jaar gestudeerd hebben, maar dan toch extra tijd nodig blijken te hebben. Ikzelf heb meer dan vier jaar nodig gehad en ben zelfs bijna klaar. We gaan nu proberen om met 'terugwerkende kracht' geld van de Hogeschool Rotterdam terug te vragen. Het zal een lastige klus worden, het is nog niet eerder gebeurd. Ik weet ook niet of het gaat lukken, maar ik hoop op een goede afloop. Het zou kunnen leiden tot een teruggave van een bedrag tussen de 1.000 en 3.000 euro!
Ook de Dienst Uitvoering Onderwijs (Voorheen Informatie-Beheer Groep) heeft speciale regelingen voor mensen met een functiebeperking. Het gebeurt regelmatig dat mensen met ADHD, ADD, ziekte, enzovoort een jaar studiefinanciering 'kwijtgescholden' krijgen. Dit bedrag wordt in mindering gebracht op de schuld, net als de OV-kaart.
Als student op het HBO heb je recht op 4 jaar studiefinanciering, ik heb er al zes geincasseerd, de laatste twee jaren hebben voor mij voor 100% uit een lening bestaan. Dat geld zal ik gewoon terug moeten betalen, maar een ander jaar zou ik eventueel wel terug kunnen krijgen. En dat zou een 'zegen' zijn uit onverwachte hoek!
Extra tentamentijd
Het is jammer, ik hoef nog maar een enkel vak. Een vak waar ik al zeven keer voor gezakt ben. Het is een vak voor 4 ECTS, het mag niet gecompenseerd worden of met een vervangende opdracht gemaakt worden volgens het regelement van de Hogeschool. Maar het lijkt voor mij een onneembare vesting. Ook de vorige keren kwam ik tijd tekort bij dit vak, de eerste keer dat ik het examen deed had ik een 4,3 de laatste keer had ik een 2,6... Ondanks goed leren en voorbereiden.
Ik heb al bijles gehad in het vak en ga in Augustus 2012 een 'Summer Course' volgen. Tijdens deze course krijg je een extra les om je voor te bereiden op de stof. Alle 'lastige' punten worden dan nogmaals aangepakt. Door te discussieren over het onderwerp zul je meer betrokken worden bij de lesstof. Het zal heel pittig worden, want je bent van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in de weer met het vak. Een hele week lang!
De maandag erop volgt het tentamen en daarna is het schooljaar practisch voorbij. Het is dus letterlijk mijn laatste strohalm.
Het zou voor mij ook kunnen betekenen dat ik een tentamen mag afleggen in een afgesloten ruimte. In het handboek voor 'speciale gevallen' staat zelfs dat voor mensen met ADHD en ADD de gelegenheid geboden kan worden om een stukje te wandelen. Ofwel, een pauze tijdens een tentamen. Hier ga ik geen gebruik van maken, maar de school is wel heel meegaand.
Voor alle mensen die dit lezen en denken "Ik ken nog iemand met ADD of ADHD of een andere beperking"... Wees vrij om ze te stimuleren om naar hun betreffende school te gaan en zich aan te melden als 'speciaal geval'. In het allergunstigste geval zou het mij 5.000 euro op kunnen leveren (die ik reeds geïnvesteerd heb in school)... Dat is het proberen waard toch?
Dat ADD voor,- en nadelen heeft, dat mag wel blijken uit mijn blog.
Maar dat er ook mogelijkheden zijn om de nadelen te compenseren met keiharde knaken dat wist ik niet. Al vanaf het eerste jaar dat ik op de Hogeschool Rotterdam rondliep, heb ik diverse mensen doorgestuurd naar het Decanaat.
Iemand die haar oma verloor en er flink van slag van raakte, iemand die last had van zijn Dyslexie, iemand die zijn buurmeisje verloor, iemand die moeite had met de Nederlandse taal enzovoort.
Door mijn luisterend oor, kom ik er vaak achter dat mensen met 'problemen' zitten waar goede oplossingen voor zijn, het Decanaat is een soort van 'vertrouwenspersoon', maar heeft ook de mogelijkheid om om extra faciliteiten voor een student te vragen.
De jongen die zijn buurmeisje verloor kreeg een extra herkansing voor een tentamen, de jongen die slecht Nederlands sprak kreeg extra bijles en kreeg meer tentamentijd, het meisje dat haar oma verloor kreeg kosteloos een halfjaar extra om haar studie te halen.
Zelf ben ik in 2005 ook wel eens bij de Decaan geweest.
Ik liep vast in mijn studie en kon me er slecht voor motiveren. Het was net uit met mijn meisje en mijn gokverslaving leefde flink op in die tijd. De beste man verwees me door naar een psycholoog...
Ik weet niet of ik het wel eens geschreven heb hier, maar de psycholoog was een halve gare die me bomen wilde laten tekenen en daar conclusies uit trok... Ik dwaal af...
In gesprek met de Decaan
Op dit moment ben ik wederom in gesprek met een Decaan.
We bespreken drie mogelijkheden:
1. Het terugkrijgen van Studiefinanciering
2. Het terugkrijgen van een gedeelte van het collegegeld
3. Het krijgen van extra tijd en ruimte voor het maken van tentamens
Want wat blijkt:
Als je een functiebeperking hebt (en helaas wordt ADD zo genoemd), dan bestaat de mogelijkheid dat je extra tijd nodig hebt voor je studie. Zoals ik reeds eerder op mijn Blog geschreven heb, ben ik sinds 2004 actief op de Hogeschool Rotterdam, waarvan zes jaar ingeschreven als student.
In die zes jaar heb ik studiefinanciering ontvangen, ik heb het grootste gedeelte van mijn studie buitenshuis gewoond (eigen huurwoning en inmiddels een koophuis) en mijn studieschuld is dus flink opgelopen.
Het is waar dat ik tijdens veel tentamens extra tijd nodig heb... Soms lees ik een vraag verkeerd en kras ik mijn hele antwoord door om opnieuw te beginnen. Er zijn tentamens waar ik goed voor kon leren, maar waar ik 'slechts' een 7,5 voor haalde omdat ik niet alle vragen gemaakt heb.
Een kuchje op de gang is voldoende om mij volledig uit mijn concentratie te halen.
Concreet:
Ik moet een hele mallemolen in met allemaal formulieren. Ik moet aan kunnen tonen in welke jaren ik een studievertraging heb opgelopen. De Hogeschool Rotterdam heeft een potje met geld (het zogenaamde 'Waarborgfonds') voor mensen die bijzondere omstandigheden hebben.
Het is jammer dat mijn ADD pas onlangs bekend geworden is, anders had ik wellicht al klaar kunnen zijn met de studie (bijvoorbeeld door Ritalin of coaching).
Normaal gesproken is het waarborgfonds voor studenten die vier jaar gestudeerd hebben, maar dan toch extra tijd nodig blijken te hebben. Ikzelf heb meer dan vier jaar nodig gehad en ben zelfs bijna klaar. We gaan nu proberen om met 'terugwerkende kracht' geld van de Hogeschool Rotterdam terug te vragen. Het zal een lastige klus worden, het is nog niet eerder gebeurd. Ik weet ook niet of het gaat lukken, maar ik hoop op een goede afloop. Het zou kunnen leiden tot een teruggave van een bedrag tussen de 1.000 en 3.000 euro!
Ook de Dienst Uitvoering Onderwijs (Voorheen Informatie-Beheer Groep) heeft speciale regelingen voor mensen met een functiebeperking. Het gebeurt regelmatig dat mensen met ADHD, ADD, ziekte, enzovoort een jaar studiefinanciering 'kwijtgescholden' krijgen. Dit bedrag wordt in mindering gebracht op de schuld, net als de OV-kaart.
Als student op het HBO heb je recht op 4 jaar studiefinanciering, ik heb er al zes geincasseerd, de laatste twee jaren hebben voor mij voor 100% uit een lening bestaan. Dat geld zal ik gewoon terug moeten betalen, maar een ander jaar zou ik eventueel wel terug kunnen krijgen. En dat zou een 'zegen' zijn uit onverwachte hoek!
Extra tentamentijd
Het is jammer, ik hoef nog maar een enkel vak. Een vak waar ik al zeven keer voor gezakt ben. Het is een vak voor 4 ECTS, het mag niet gecompenseerd worden of met een vervangende opdracht gemaakt worden volgens het regelement van de Hogeschool. Maar het lijkt voor mij een onneembare vesting. Ook de vorige keren kwam ik tijd tekort bij dit vak, de eerste keer dat ik het examen deed had ik een 4,3 de laatste keer had ik een 2,6... Ondanks goed leren en voorbereiden.
Ik heb al bijles gehad in het vak en ga in Augustus 2012 een 'Summer Course' volgen. Tijdens deze course krijg je een extra les om je voor te bereiden op de stof. Alle 'lastige' punten worden dan nogmaals aangepakt. Door te discussieren over het onderwerp zul je meer betrokken worden bij de lesstof. Het zal heel pittig worden, want je bent van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in de weer met het vak. Een hele week lang!
De maandag erop volgt het tentamen en daarna is het schooljaar practisch voorbij. Het is dus letterlijk mijn laatste strohalm.
Het zou voor mij ook kunnen betekenen dat ik een tentamen mag afleggen in een afgesloten ruimte. In het handboek voor 'speciale gevallen' staat zelfs dat voor mensen met ADHD en ADD de gelegenheid geboden kan worden om een stukje te wandelen. Ofwel, een pauze tijdens een tentamen. Hier ga ik geen gebruik van maken, maar de school is wel heel meegaand.
Voor alle mensen die dit lezen en denken "Ik ken nog iemand met ADD of ADHD of een andere beperking"... Wees vrij om ze te stimuleren om naar hun betreffende school te gaan en zich aan te melden als 'speciaal geval'. In het allergunstigste geval zou het mij 5.000 euro op kunnen leveren (die ik reeds geïnvesteerd heb in school)... Dat is het proberen waard toch?
maandag 16 juli 2012
Een tipje tussendoor over het volgen van mijn blog.
Van veel ADD'ers weet ik dat ze onderzoekend en nieuwsgierig zijn. Dat ben ik zelf ook.
Het gebeurt me regelmatig dat ik op een blog kom die mijn interesse opwekt.
Vaak denk ik dan: "Die moet ik onthouden"... Soms sla ik hem op in mijn favorieten, soms schrijf ik het ergens op en soms dan denk ik "Ik zoek het wel op in mijn geschiedenis..."
Misschien voelt u hem al hangen? Ik kom nooit meer terug op die blogs:P
Nu heb ik een aantal jaar terug een manier ontdekt om zulke dingen makkelijker te maken voor mijzelf. Alleen heb ik dat toegepast op een andere computer. Na de aanschaf van mijn MacBook ben ik eigenlijk nooit meer achter die PC te vinden en daarom gebruik ik die manier ook zelden.
Het is mogelijk om Blogs en (nieuws)websites via RSS te volgen. Veel mailprogramma's bieden daar de mogelijkheid toe. Zodra er een nieuw item verschenen is, dan krijg je een bericht in je inbox.
Om een blog te volgen (en natuurlijk geef ik mijn blog als voorbeeld) zoek je in je mailprogramma op waar je RSS feeds toe kunt voegen en geef je de volgende link:
Als het goed is ontvang je dan bij iedere update een gedeelte of het hele bericht in je mailbox.
Ik pas dit toe op verschillende sites die ik volg (bijvoorbeeld Frankwatching en DutchCowboys). Ik vind niet alles interessant, maar kan wel snel 'koppensnellen' en besluiten wat ik wil lezen en wat niet.
Ik hoop dat deze tip waardevol was.
Hartelijke groeten,
Morris
Het gebeurt me regelmatig dat ik op een blog kom die mijn interesse opwekt.
Vaak denk ik dan: "Die moet ik onthouden"... Soms sla ik hem op in mijn favorieten, soms schrijf ik het ergens op en soms dan denk ik "Ik zoek het wel op in mijn geschiedenis..."
Misschien voelt u hem al hangen? Ik kom nooit meer terug op die blogs:P
Nu heb ik een aantal jaar terug een manier ontdekt om zulke dingen makkelijker te maken voor mijzelf. Alleen heb ik dat toegepast op een andere computer. Na de aanschaf van mijn MacBook ben ik eigenlijk nooit meer achter die PC te vinden en daarom gebruik ik die manier ook zelden.
Het is mogelijk om Blogs en (nieuws)websites via RSS te volgen. Veel mailprogramma's bieden daar de mogelijkheid toe. Zodra er een nieuw item verschenen is, dan krijg je een bericht in je inbox.
Om een blog te volgen (en natuurlijk geef ik mijn blog als voorbeeld) zoek je in je mailprogramma op waar je RSS feeds toe kunt voegen en geef je de volgende link:
http://add-ervaringen.blogspot.com/feeds/posts/default?alt=rssAls het goed is ontvang je dan bij iedere update een gedeelte of het hele bericht in je mailbox.
Ik pas dit toe op verschillende sites die ik volg (bijvoorbeeld Frankwatching en DutchCowboys). Ik vind niet alles interessant, maar kan wel snel 'koppensnellen' en besluiten wat ik wil lezen en wat niet.
Ik hoop dat deze tip waardevol was.
Hartelijke groeten,
Morris
Vooruit... Nog eentje dan... Over impulsiviteit en verslaving
Ik besef me dat ik wel eens generaliseer op mijn blogs. Op het www lees je veel soortgelijke verhalen, ik herken me erin en schrijf over datgene dat op mij van toepassing is.
Er wordt veel geschreven over AD(H)D'ers dat er moeite is om onze 'impulsiviteit' in te dammen.
De Wiki over impulsiviteit begint met:
"Impulsiviteit duidt op de neiging tot handelen vanuit plotse opwellingen en niet volgens weloverwogen plannen."
Over het algemeen denk ik dat ADD'ers iets rustiger zijn dan mensen met ADHD. Het Hyperactieve ontbreekt in onze diagnose, maar het impulsieve kan net zo goed aanwezig zijn als bij een ADHD'er.
Toen me tijdens intakes gevraagd werd of ik impulsief ben, antwoordde ik met 'nee'. Ik vind het wel meevallen. Maar, nu ik er meer over nadenk, denk ik dat ik wel degelijk zeer impulsief kan zijn. Op school kan ik uit het niets ineens een 'rake' (vind ik zelf dan) opmerking de klas in strooien. Of in een ongepaste situatie kan ik ineens iets zeggen dat niet netjes is (zoals bij mijn Christelijke ouders de 'taal' vanuit de voetbalkleedkamer gebruiken...).
Ik heb mijzelf een 'houding' aangeleerd waarbij het lijkt of ik 'schijt' heb aan veel dingen.
In zekere zin is dat ook zo, van etiquette hou ik niet, van 'hoe het hoort' hou ik ook niet. Dat is al sinds de lagere school zo (quote van de juf op mijn rapport: "Morris, accepteert het niet makkelijk dat er andere manieren zijn dan zijn eigen manier om dingen op te lossen"). Maar ergens vind ik normen en waarden juist weer heel belangrijk... Controversieel zegt u?
Er zijn mensen die er gek op zijn. Die kunnen genieten van mijn 'lakse' houding en mijn 'open mind'. Maar er zijn ook mensen die nog wel geloven in Heilige huisjes en in 'hoe het hoort'. Voor die laatste groep ben ik niet makkelijk te begrijpen en visa versa.
Ach... Ik hou van mijzelf en hoop dat ik de schade naar andere mensen beperkt hou (wat ik echt ambieer overigens;-)
Het kan zo zijn voordelen hebben om impulsief te zijn. Je draait niet snel om zaken heen en zegt (vaak) wat je op je hart hebt. Ik kan geprezen worden om mijn openhartigheid (ik vind het niet bijzonder, de dingen zijn zoals ze zijn toch?). De nadelen van 'verbale impulsiviteit' heb ik al eens besproken in mijn blog over 'de clown'.
Groot nadeel van impulsiviteit
Er is voor mij ook een groot nadeel van impulsiviteit. Hoewel ik mijzelf zie als een (meestal) weloverwogen mens, kan ik toch dingen doen die mij niet het 'juiste' brengen.
Stel je een situatie voor waarin je twee jaar lang iedere maand 500 euro spaart. Een prachtig bedrag van 12.000 euro siert dan je rekening. Twee jaar lang zuinig leven, twee jaar lang offers brengen om maar te kunnen sparen. Maar in een klap besluit je om een tweede auto te kopen die je eigenlijk niet nodig hebt... Je komt er na een paar maanden achter dat je het wagentje nauwelijks gebruikt en je verkoopt hem weer... Voor 8.000 euro. In principe heb je een derde van je 'zwoegen' weggegooid.
Een logisch sommetje wanneer je er 'weloverwogen' mee bezig bent.
Ik geloof dat mensen handelen uit zelfbelang. Altijd! En iedereen!
Of het nu voldoening is die je haalt uit het 'weggeven' van je tijd en spullen (door bijvoorbeeld arme mensen te helpen) of de complimenten die je te horen krijgt van anderen, ieder mens handelt uit zelfbelang.
En helaas is er niet zoiets als 'goed' zelf belang. Want ik geloof niet dat onze hersenen weten wat 'goed' en wat 'slecht' is. We leren wel van jongs af aan dat sommige dingen een negatieve afloop hebben, maar zouden we niet opgevoed worden, dan denk ik dat er gewoon ouderwets het recht van de sterkste geldt: "Jij hebt een lekkere pinda, ik wil die pinda *MEP*... Hap..."
De 'plotselinge opwellingen' zoals die beschreven worden op de Wiki komen mijns inziens voort uit een (onderbewuste) 'behoefte' die spontaan bevredigd moet worden.
ADD'ers hebben een andere chemische huishouding dan 'normale' mensen. Dopamine, de stof die zorgt voor het 'beloningsgevoel' in het beloningscentrum van onze kop wordt soms te weinig aangemaakt (en soms te veel).
Ik vermoed dat 'normale' mensen die stof veel geleidelijker opbouwen en afbouwen en er dus langer van 'genieten'. Bij ADD'ers kan deze stof soms ontbreken of in mindere mate aanwezig zijn.
We zijn geneigd om er 'creatief' mee om te gaan om deze stof op te wekken.
Ik denk dat ieder mens wel begrijpt wanneer er 'beloningssignalen' naar de hersens gaan? Als kind kreeg je een snoepje, heerlijk, welk kind wilde er niet direct nog eentje? En hoe voelt het om de winnende goal te maken in een belangrijke wedstrijd? Of hoe voelt het om je zwemdiploma te halen? Hoe voelt het om een applaus te krijgen voor een mooie prestatie (even erbuiten gehouden dat het flink ongemakkelijk kan zijn om complimenten te krijgen).
De boven beschreven 'oorzaken' van 'beloning' zijn herkenbaar, maar vragen vaak een stuk voorbereiding. Denk aan de Olympische sporter die goud haalt. Er zijn jaren van training en opofferingen aan vooraf gegaan. Zo'n sporter kan blijkbaar heel goed focussen op die beloning en er 'kracht' uit halen wanneer hij er tijdens zijn trainingen doorheen zit. Ik heb er meer moeite mee... Ik kan hardlopen en dan plotseling besluiten dat ik het genoeg vind... (in dienst eindigde ik overigens als 3e in een wedstrijd over 3 kilometer tussen 150 man, ik werd in de eindsprint door twee man voorbij gerend die net wat meer 'puf' over hadden).
Er zijn echter manieren om 'kunstmatig' je dopaminegehalte/beloningsstoffen te verhogen. Ze zorgen voor een snelle toename van de stof in je lichaam/brein.
Ik noem er een aantal:
Koffie, porno, vechten, lekker eten, winnen, gokken, roken, gamen, seks, een discussie winnen, speed/cocaïne/harddrugs/xtc, risico nemen, excessief sporten, alcohol, beleggen enz.
Voor een ADD'er die 'chronisch' een tekort heeft aan beloningsstoffen kan het eenvoudig zijn om daarom regelmatig terug te grijpen op een van deze dingen.
Ikzelf heb een behoorlijke CV als het gaat om verslavingen. Sommige zijn actueel sommige heb ik gelukkig achter mij kunnen laten, maar zullen altijd op de loer blijven liggen:
Maar je mag er vanuit gaan dat ik bij elke verslaving gedacht heb: "En nu is het klaar, ik doe het nooit meer". En dan komt die 'impulsiviteit' weer om de hoek kijken. Het 'onbewuste eigenbelang' moet vervuld worden en voor ik het wist zat ik weer helemaal vast...
Er wordt veel geschreven over AD(H)D'ers dat er moeite is om onze 'impulsiviteit' in te dammen.
De Wiki over impulsiviteit begint met:
"Impulsiviteit duidt op de neiging tot handelen vanuit plotse opwellingen en niet volgens weloverwogen plannen."
Over het algemeen denk ik dat ADD'ers iets rustiger zijn dan mensen met ADHD. Het Hyperactieve ontbreekt in onze diagnose, maar het impulsieve kan net zo goed aanwezig zijn als bij een ADHD'er.
Toen me tijdens intakes gevraagd werd of ik impulsief ben, antwoordde ik met 'nee'. Ik vind het wel meevallen. Maar, nu ik er meer over nadenk, denk ik dat ik wel degelijk zeer impulsief kan zijn. Op school kan ik uit het niets ineens een 'rake' (vind ik zelf dan) opmerking de klas in strooien. Of in een ongepaste situatie kan ik ineens iets zeggen dat niet netjes is (zoals bij mijn Christelijke ouders de 'taal' vanuit de voetbalkleedkamer gebruiken...).
Ik heb mijzelf een 'houding' aangeleerd waarbij het lijkt of ik 'schijt' heb aan veel dingen.
In zekere zin is dat ook zo, van etiquette hou ik niet, van 'hoe het hoort' hou ik ook niet. Dat is al sinds de lagere school zo (quote van de juf op mijn rapport: "Morris, accepteert het niet makkelijk dat er andere manieren zijn dan zijn eigen manier om dingen op te lossen"). Maar ergens vind ik normen en waarden juist weer heel belangrijk... Controversieel zegt u?
Er zijn mensen die er gek op zijn. Die kunnen genieten van mijn 'lakse' houding en mijn 'open mind'. Maar er zijn ook mensen die nog wel geloven in Heilige huisjes en in 'hoe het hoort'. Voor die laatste groep ben ik niet makkelijk te begrijpen en visa versa.
Ach... Ik hou van mijzelf en hoop dat ik de schade naar andere mensen beperkt hou (wat ik echt ambieer overigens;-)
Het kan zo zijn voordelen hebben om impulsief te zijn. Je draait niet snel om zaken heen en zegt (vaak) wat je op je hart hebt. Ik kan geprezen worden om mijn openhartigheid (ik vind het niet bijzonder, de dingen zijn zoals ze zijn toch?). De nadelen van 'verbale impulsiviteit' heb ik al eens besproken in mijn blog over 'de clown'.
Groot nadeel van impulsiviteit
Er is voor mij ook een groot nadeel van impulsiviteit. Hoewel ik mijzelf zie als een (meestal) weloverwogen mens, kan ik toch dingen doen die mij niet het 'juiste' brengen.
Stel je een situatie voor waarin je twee jaar lang iedere maand 500 euro spaart. Een prachtig bedrag van 12.000 euro siert dan je rekening. Twee jaar lang zuinig leven, twee jaar lang offers brengen om maar te kunnen sparen. Maar in een klap besluit je om een tweede auto te kopen die je eigenlijk niet nodig hebt... Je komt er na een paar maanden achter dat je het wagentje nauwelijks gebruikt en je verkoopt hem weer... Voor 8.000 euro. In principe heb je een derde van je 'zwoegen' weggegooid.
Een logisch sommetje wanneer je er 'weloverwogen' mee bezig bent.
Ik geloof dat mensen handelen uit zelfbelang. Altijd! En iedereen!
Of het nu voldoening is die je haalt uit het 'weggeven' van je tijd en spullen (door bijvoorbeeld arme mensen te helpen) of de complimenten die je te horen krijgt van anderen, ieder mens handelt uit zelfbelang.
En helaas is er niet zoiets als 'goed' zelf belang. Want ik geloof niet dat onze hersenen weten wat 'goed' en wat 'slecht' is. We leren wel van jongs af aan dat sommige dingen een negatieve afloop hebben, maar zouden we niet opgevoed worden, dan denk ik dat er gewoon ouderwets het recht van de sterkste geldt: "Jij hebt een lekkere pinda, ik wil die pinda *MEP*... Hap..."
De 'plotselinge opwellingen' zoals die beschreven worden op de Wiki komen mijns inziens voort uit een (onderbewuste) 'behoefte' die spontaan bevredigd moet worden.
ADD'ers hebben een andere chemische huishouding dan 'normale' mensen. Dopamine, de stof die zorgt voor het 'beloningsgevoel' in het beloningscentrum van onze kop wordt soms te weinig aangemaakt (en soms te veel).
Ik vermoed dat 'normale' mensen die stof veel geleidelijker opbouwen en afbouwen en er dus langer van 'genieten'. Bij ADD'ers kan deze stof soms ontbreken of in mindere mate aanwezig zijn.
We zijn geneigd om er 'creatief' mee om te gaan om deze stof op te wekken.
Ik denk dat ieder mens wel begrijpt wanneer er 'beloningssignalen' naar de hersens gaan? Als kind kreeg je een snoepje, heerlijk, welk kind wilde er niet direct nog eentje? En hoe voelt het om de winnende goal te maken in een belangrijke wedstrijd? Of hoe voelt het om je zwemdiploma te halen? Hoe voelt het om een applaus te krijgen voor een mooie prestatie (even erbuiten gehouden dat het flink ongemakkelijk kan zijn om complimenten te krijgen).
De boven beschreven 'oorzaken' van 'beloning' zijn herkenbaar, maar vragen vaak een stuk voorbereiding. Denk aan de Olympische sporter die goud haalt. Er zijn jaren van training en opofferingen aan vooraf gegaan. Zo'n sporter kan blijkbaar heel goed focussen op die beloning en er 'kracht' uit halen wanneer hij er tijdens zijn trainingen doorheen zit. Ik heb er meer moeite mee... Ik kan hardlopen en dan plotseling besluiten dat ik het genoeg vind... (in dienst eindigde ik overigens als 3e in een wedstrijd over 3 kilometer tussen 150 man, ik werd in de eindsprint door twee man voorbij gerend die net wat meer 'puf' over hadden).
Er zijn echter manieren om 'kunstmatig' je dopaminegehalte/beloningsstoffen te verhogen. Ze zorgen voor een snelle toename van de stof in je lichaam/brein.
Ik noem er een aantal:
Koffie, porno, vechten, lekker eten, winnen, gokken, roken, gamen, seks, een discussie winnen, speed/cocaïne/harddrugs/xtc, risico nemen, excessief sporten, alcohol, beleggen enz.
Voor een ADD'er die 'chronisch' een tekort heeft aan beloningsstoffen kan het eenvoudig zijn om daarom regelmatig terug te grijpen op een van deze dingen.
Ikzelf heb een behoorlijke CV als het gaat om verslavingen. Sommige zijn actueel sommige heb ik gelukkig achter mij kunnen laten, maar zullen altijd op de loer blijven liggen:
- Roken, zo actueel als wat... Ik rook een pakje van 25 sigaretten vrij eenvoudig weg in een dag. Er is een tijd geweest dat ik drie pakjes per dag rookte. 17 stoppogingen verder is het me 3 x gelukt om langer dan een maand niet te roken. Respectievelijk 3 maanden, 6 maanden en 1 maand. De volgende stoppoging ga ik doen na mijn laatste tentamen, drie maanden voor de geboorte van ons eerste kindje.
- Gokken, gelukkig sta ik al heel lang droog, maar plaats me niet met een pinpas in het Holland Casino, want dan trek ik heel de rekening leeg (hier zal ik later nog een blog aan wijden). Ik denk dat veel AD(H)D'ers vatbaar zijn voor gokken. Dit komt vooral door de snelle beloning en het risico dat er is. Je draait tien keer met zo'n automaat en verliest tien keer 20 cent, maar die elfde keer win je 1,80... Je hoopt dat je snel weer 1,80 wint om het verlies op te vangen. Ach wat heb ik grote bedragen gewonnen en dat de 1,80 me niet meer boeide... Ik wilde dan die 3,60 winnen of 7,20... Hogere inzetten om de spanning er in te houden hebben me 1.000-en euro's gekost! Het gekke is dat de verliezen pas pijn gaan doen als je je laatste dubbeltje opgemaakt heb. De ergste variant is Poker. Je kunt met het spel enorm veel geld winnen door gebruik te maken van de statistieken (je weet dat die goede hand heus wel een keer komt), het nadeel is dat ik soms te veel risico neem (impulsiviteit): "Ik denk dat die gozer bluft... ALL IN" en dan met een 'Straight' verliezen van een 'Flush' bijvoorbeeld... Of dat je een Full house Heren over Azen hebt en dan verliezen van een Full House Azen over Heren...
- Pornografie, niet actueel. Ivm met het gokken hebben we een 'internetfilter' die op content websites blokkeert. Porno, vuile taal, goksites en racistische websites worden geblokkeerd. Sinds ik met mijn vrouw ben is het overigens helemaal nooit moeilijk geweest om er vanaf te blijven (ik zeg niet 'nooit meer gedaan' want dan lieg ik), blijkbaar kunnen normen en waarden wel degelijk een 'impuls' tegenhouden.
- Koffie (of cafeïne), niet actueel. Och man, die weekenden dat ik thuis zat en de dag niet begon met een bakkie koffie. Koppijn tot laat op de dag. Omdat me afgeraden is door de Osteopaat om Red Bull te drinken, ben ik daarmee flink mee aan het minderen. Maar er zaten dagen tussen dat ik echt een ADD-dip had en ik die weg hoopte te drinken met Red Bull... Verder probeer ik niet meer dan drie of vier bakken koffie te drinken op een dag. Ook omdat ik al een slechte slaper ben drink ik meestal na 18.00 geen bakkie meer.
- Lekker eten. Ik ben geen enorme snoeper. Als er een zak snoep in de kast ligt, dan kan die daar weken blijven liggen. Maar leg geen zak Chocotoffs op mijn bureau neer, want dan komt er ergens een moment dat ik op de tast in de zak besef dat er alleen nog maar lege papiertjes in zitten. En ik kan best perioden hebben dat ik in een week drie cakes bak of vier keer naar de Mac ga (dat is gelukkig ook weer ver achter mij), helaas heb ik dat niet met worteltjes... Ik ben nog 3 kilo te zwaar (ik ben er bijna 7 kwijt sinds mijn 'top') maar kan me qua eten goed beheersen.
- Gamen, soms actueel. Ik heb twee keer een playstation gehad, twee keer heb ik hem weggedaan omdat ie me niet meer boeide. Maar nu snak ik er soms naar. Ik kan uren gamen, de tijd verlies ik helemaal. Net als bij gokken krijg je bij gamen een snelle beloning. Een doelpunt scoren met Fifa tegen iemand waar je moeilijk van kunt winnen, of een nieuw wapen vinden in World of Warcraft... Het geeft een snelle beloning. De meeste spellen hebben tegenwoordig een 'ervaringssysteem' hoe meer je speelt hoe meer ervaring je opbouwt en hoe meer nieuwe 'futures' er beschikbaar komen in het spel. Het is een gebed zonder end. Op dit moment game ik niet, af en toe doe ik een spelletje op mijn iPhone... Ik verveel me vrij snel, maar eigenlijk kunnen de games me niet eens hele erg boeien.
- Risico nemen/beleggen... Ik hou van risico's nemen, tenminste dat hou ik mezelf voor. No pain no gain. Zonder de mogelijkheid om iets te verliezen is er niets te winnen. Ik heb veel belegd in aandelen, opties, turbo's enz. Meestal begin ik vrij weloverwogen. Ik besluit om een aandeel te kopen en dat twee jaar vast te houden. Ik kijk dan naar wat de opties doen en wat andere aandelen doen en dan plotseling verkoop ik de boel met verlies om daarna wat te speculeren met opties. Het is een tijdje mijn 'beroep' geweest. Misschien dat ik er geschikt voor ben als ik Ritalin gebruik, maar anders helaas niet.
- Een discussie winnen, niet actueel. Vroeger moest ik elke discussie winnen, dan kon ik heel erg ver gaan. Tegenwoordig accepteer ik makkelijker dat iemand anders graag zijn best wil doen om een discussie te winnen en laat ik het er maar bij. Ik moest en zou iemand overtuigen van mijn gelijk, het liefst had ik dat die persoon dan ook gelijk mijn mening overnam. Ik was zo'n irritant mannetje dat iedereen van het 'bestaan van God' wilde overtuigen en dat soort oneindige onderwerpen. Op de een of andere manier ben ik er milder in geworden, maar ik kan me de 'kick' nog goed herinneren die het gaf als ik voor een groep mensen iemands argumenten stuk voor stuk uit elkaar trok (ik kan er nog wel eens een handje van hebben als een docent een volstrekt ondoordacht argument op tafel legt... Ik heb er meerdere keren van gehoord: "Ja he, mag ik nog les gaan geven... Voor mij een teken dat ze het opgaven... Maar ik verzeker u: het is GEEN WINST)
Maar je mag er vanuit gaan dat ik bij elke verslaving gedacht heb: "En nu is het klaar, ik doe het nooit meer". En dan komt die 'impulsiviteit' weer om de hoek kijken. Het 'onbewuste eigenbelang' moet vervuld worden en voor ik het wist zat ik weer helemaal vast...
vrijdag 13 juli 2012
Mijn derde coachingsgesprek bij PsyQ dd 12-7-2012
Hoe gaat zo'n gesprek ongeveer?
Net als de voorgaande keren hebben we de afspraken van het vorige gesprek nog even aangehaald.
Weet u ze nog?
- Elke morgen om 6.30 hardlopen
- Op woensdag een administratiemiddag inplannen
- Ruimer plannen (daarover schreef ik dat ik dat niet ging doen omdat ik dacht dat het niet zou werken voor mij)
En de afspraken van daarvoor:
- Op tijd opstaan (dat was toen 7.00 uur)
- Op gezette tijden eten kopen en koken
- Sporten op dinsdag en donderdag
- Op tijd naar mijn nest gaan
- Enz.
Per punt hebben we geevalueerd hoe het ongeveer gegaan is.
En ik moet zeggen dat ik niet helemaal tevreden ben over mijzelf.
Pieken en dalen volgen elkaar snel op. De grove lijn is overigens wel goed zichtbaar en zeker positief. Ik kom 80% van de tijd op tijd mijn nest uit en ga er zelfs 90% van de keren op tijd in (de afspraak was tussen 23.00 en 0.30 uur).
Het koken gaat ook vaker goed dan slecht, ook daar is progressie.
Het sporten is er een beetje bij ingeschoten, ik kamp met diverse terugkerende blessures. Met name in mijn nek en in mijn rug heb ik vaak last van verkrampte spieren. De fysio heeft het opgegeven en me doorgestuurd naar een ostheopaat.
Daarom heb ik slechts twee keer hardgelopen in de ochtend. Mijn avondsport ging overigens wel goed, wanneer ik tijd had en 'fit' was.
Ik heb afgesproken om niet elke dag te gaan hardlopen, maar om de dag (ma, woe, vr). Omdat ik op de dinsdag en donderdag ook al sport.
Nieuw punt op de agenda
Ik heb vandaag twee nieuwe punten op de agenda gezet:
- Planning
- Ontspanning
Over de laatste wil ik sowieso nog een blog posten, ik heb er grote moeite mee namelijk.
Afgelopen maandag had ik een spontane vrije dag. Mijn baas belde op of het mogelijk was om effe een ochtendje voor een middagje om te ruilen (de maandagochtend voor de woensdagmiddag... De woensdag is mijn... JUIST... Administratiedag. Dat hield in dat ik mijn geplande administratie voor woensdag nu op maandag moest gaan doen.
Heel braaf ben ik om 8.15 achter mijn bureau gaan zitten om een dagplanning te maken. Ik had 9 punten staan, variërend van boodschappen doen tot het doen van mijn aangifte Omzetbelasting en het doen van huiswerk.
Ik heb ca 3 punten afgehandeld zoals ik ze gepland heb en eigenlijk daarna niets meer afgemaakt. Het enige dat ik maandag nog gedaan heb is een nieuwe blog schrijven (stond ook op mijn lijstje).
Helaas was de pijp rond 13.00 uur helemaal leeg. Ik kreeg niets nuttigs meer gedaan, maar ik had nog zat punten openstaan. En dan begint er een intern conflict: Ik ben moe en kan weinig meer uit mijn handen krijgen, maar ik gun mezelf ook geen ontspanning omdat ik dan mijn tijd nutteloos besteed.
Vaak eindig ik dan licht depressief en soms zelfs zwaar depressief. Dan verfoei ik echt de ADD... Ik moet zoveel en kan zo weinig. Ik wil niet lui zijn.
Ik heb de planning van mijn week/maandag aan de psychologe laten zien, ze zei direct dat het te vol stond. Dat zei ze twee weken geleden ook, maar daarover schreef ik later op mijn blog dat ik de 'druk' nodig heb om tot prestaties te komen. Vanmiddag lichtte ik toe dat als ik een dergelijke lijst op mijn werk maak, dat ik hem over het algemeen af krijg en ik dus niet begrijp dat ik dat thuis niet kan.
We hebben er twee dingen over afgesproken:
1. Ik plan minder dingen in (3 tot 5 ipv 9).
2. Voor dingen waar ik tegenop zie (moeite met starten) zal ik naar een andere plaats moeten gaan (bijvoorbeeld het eerder genoemde Delta Hotel of Café Engels), ik heb reeds eerder geblogged dat het afmaken van dingen makkelijker buiten de deur lukt dan thuis.
Dat is mijn 'huiswerk' voor de komende tijd.
Bij de gesprekken heeft nu twee keer een stagiaire gezeten. Ze mag meegenieten van mijn gejeremieer en klaagzangen over de ondraaglijkheid van het leven (dit is een grapje).
Ook zij had een tip die voor haarzelf werkte:
Maak een planning van dingen die per week gedaan moeten worden en probeer per dag te kijken wat je wil doen.
Dat is misschien een beetje een open deur (want het is min of meer de manier waarop ik werk), maar samen met de tip van de psychologe zou deze op zich best wel eens waardevol kunnen zijn.
Immers, ik plan mijn hele dagen vaak vol en maak niet veel af. Ik moet het mezelf gunnen om weinig te doen.
Ik zie nu al op tegen het gesprek met mijn vrouw waarin ik uit ga leggen dat ik niet alle klusjes kan afmaken... :P
Het ontspannen is een lastiger punt.
Ik kom namelijk niet tot ontspanning. Ik 'mis' het om ergens in opgezogen te worden. Omdat ik mezelf niet toesta om bij een 'dip' gewoon wat leuks te gaan doen, lukt het me niet om iets te gaan doen. Vroeger had ik een playstation waar ik gewoon gedachteloos achter kon gaan zitten.
Daarnaast heb ik vroeger veel gegokt, ook dat slokte mijn volledige aandacht op. Verstand op nul en gaan.
Op dit moment zijn gok,-en gameverslavingen niet actueel (ook hierover komt nog een blog), maar ik snak er bijna naar om weer zoiets te gaan doen. Mijn hoofd staat nooit stil, alleen door ergens megageconcentreerd mee bezig te zijn, kan ik rust in mijn kop vinden (of ik merk niet dat het druk is).
Omdat ik vroeger in dergelijke situaties ging gokken/gamen heeft de psychologe aangeboden om eens te informeren bij een van de verslavingsdeskundigen bij PsyQ. Als ze meer informatie heeft dan zal ze me dat per mail laten weten.
Slot
Vandaag was ik niet op mijn best. Ik was erg verward aan het spreken tegen de beide dames tegenover mij. Vreslijk van de hak op de tak en soms zelfs midden in mijn verhaal gewoon compleet de draad kwijt. Ik zag in ieder geval aan de stagiair dat ze zin had om naar opdrogende verf te kijken, dat zou interessanter zijn waarschijnlijk:-) Ik neem haar niets kwalijk, ik was zelfs mijzelf aan het vervelen soms... Alsof ik van buitenaf naar mijzelf aan het kijken was en me ineens irriteerde aan een scheve haarwortel of zo... Helemaal van mijn appropos...
Eigenlijk ben ik gewoon trots op mijzelf. Werk gaat goed, het gaat goed met mijn (zwangere) vrouw, financieel staan we er langzaamaan weer beter voor en er gebeuren goede dingen om mij heen.
Ik ben blij met PsyQ. Ik had het niet verwacht van tevoren. Maar tot nu toe bevalt alles prima.
Er is echter een ding waar ik echt naar uitzie: 2 augustus... Dan zal ik waarschijnlijk beginnen met Ritalin, Concerta of iets anders. Ik kan echt niet wachten! Ik hoop dan meer 'hooi op mijn vork' te kunnen nemen.
PS. De spellingchecker lijkt niet te werken... Excuses voor de spelfouten!
Net als de voorgaande keren hebben we de afspraken van het vorige gesprek nog even aangehaald.
Weet u ze nog?
- Elke morgen om 6.30 hardlopen
- Op woensdag een administratiemiddag inplannen
- Ruimer plannen (daarover schreef ik dat ik dat niet ging doen omdat ik dacht dat het niet zou werken voor mij)
En de afspraken van daarvoor:
- Op tijd opstaan (dat was toen 7.00 uur)
- Op gezette tijden eten kopen en koken
- Sporten op dinsdag en donderdag
- Op tijd naar mijn nest gaan
- Enz.
Per punt hebben we geevalueerd hoe het ongeveer gegaan is.
En ik moet zeggen dat ik niet helemaal tevreden ben over mijzelf.
Pieken en dalen volgen elkaar snel op. De grove lijn is overigens wel goed zichtbaar en zeker positief. Ik kom 80% van de tijd op tijd mijn nest uit en ga er zelfs 90% van de keren op tijd in (de afspraak was tussen 23.00 en 0.30 uur).
Het koken gaat ook vaker goed dan slecht, ook daar is progressie.
Het sporten is er een beetje bij ingeschoten, ik kamp met diverse terugkerende blessures. Met name in mijn nek en in mijn rug heb ik vaak last van verkrampte spieren. De fysio heeft het opgegeven en me doorgestuurd naar een ostheopaat.
Daarom heb ik slechts twee keer hardgelopen in de ochtend. Mijn avondsport ging overigens wel goed, wanneer ik tijd had en 'fit' was.
Ik heb afgesproken om niet elke dag te gaan hardlopen, maar om de dag (ma, woe, vr). Omdat ik op de dinsdag en donderdag ook al sport.
Nieuw punt op de agenda
Ik heb vandaag twee nieuwe punten op de agenda gezet:
- Planning
- Ontspanning
Over de laatste wil ik sowieso nog een blog posten, ik heb er grote moeite mee namelijk.
Afgelopen maandag had ik een spontane vrije dag. Mijn baas belde op of het mogelijk was om effe een ochtendje voor een middagje om te ruilen (de maandagochtend voor de woensdagmiddag... De woensdag is mijn... JUIST... Administratiedag. Dat hield in dat ik mijn geplande administratie voor woensdag nu op maandag moest gaan doen.
Heel braaf ben ik om 8.15 achter mijn bureau gaan zitten om een dagplanning te maken. Ik had 9 punten staan, variërend van boodschappen doen tot het doen van mijn aangifte Omzetbelasting en het doen van huiswerk.
Ik heb ca 3 punten afgehandeld zoals ik ze gepland heb en eigenlijk daarna niets meer afgemaakt. Het enige dat ik maandag nog gedaan heb is een nieuwe blog schrijven (stond ook op mijn lijstje).
Helaas was de pijp rond 13.00 uur helemaal leeg. Ik kreeg niets nuttigs meer gedaan, maar ik had nog zat punten openstaan. En dan begint er een intern conflict: Ik ben moe en kan weinig meer uit mijn handen krijgen, maar ik gun mezelf ook geen ontspanning omdat ik dan mijn tijd nutteloos besteed.
Vaak eindig ik dan licht depressief en soms zelfs zwaar depressief. Dan verfoei ik echt de ADD... Ik moet zoveel en kan zo weinig. Ik wil niet lui zijn.
Ik heb de planning van mijn week/maandag aan de psychologe laten zien, ze zei direct dat het te vol stond. Dat zei ze twee weken geleden ook, maar daarover schreef ik later op mijn blog dat ik de 'druk' nodig heb om tot prestaties te komen. Vanmiddag lichtte ik toe dat als ik een dergelijke lijst op mijn werk maak, dat ik hem over het algemeen af krijg en ik dus niet begrijp dat ik dat thuis niet kan.
We hebben er twee dingen over afgesproken:
1. Ik plan minder dingen in (3 tot 5 ipv 9).
2. Voor dingen waar ik tegenop zie (moeite met starten) zal ik naar een andere plaats moeten gaan (bijvoorbeeld het eerder genoemde Delta Hotel of Café Engels), ik heb reeds eerder geblogged dat het afmaken van dingen makkelijker buiten de deur lukt dan thuis.
Dat is mijn 'huiswerk' voor de komende tijd.
Bij de gesprekken heeft nu twee keer een stagiaire gezeten. Ze mag meegenieten van mijn gejeremieer en klaagzangen over de ondraaglijkheid van het leven (dit is een grapje).
Ook zij had een tip die voor haarzelf werkte:
Maak een planning van dingen die per week gedaan moeten worden en probeer per dag te kijken wat je wil doen.
Dat is misschien een beetje een open deur (want het is min of meer de manier waarop ik werk), maar samen met de tip van de psychologe zou deze op zich best wel eens waardevol kunnen zijn.
Immers, ik plan mijn hele dagen vaak vol en maak niet veel af. Ik moet het mezelf gunnen om weinig te doen.
Ik zie nu al op tegen het gesprek met mijn vrouw waarin ik uit ga leggen dat ik niet alle klusjes kan afmaken... :P
Het ontspannen is een lastiger punt.
Ik kom namelijk niet tot ontspanning. Ik 'mis' het om ergens in opgezogen te worden. Omdat ik mezelf niet toesta om bij een 'dip' gewoon wat leuks te gaan doen, lukt het me niet om iets te gaan doen. Vroeger had ik een playstation waar ik gewoon gedachteloos achter kon gaan zitten.
Daarnaast heb ik vroeger veel gegokt, ook dat slokte mijn volledige aandacht op. Verstand op nul en gaan.
Op dit moment zijn gok,-en gameverslavingen niet actueel (ook hierover komt nog een blog), maar ik snak er bijna naar om weer zoiets te gaan doen. Mijn hoofd staat nooit stil, alleen door ergens megageconcentreerd mee bezig te zijn, kan ik rust in mijn kop vinden (of ik merk niet dat het druk is).
Omdat ik vroeger in dergelijke situaties ging gokken/gamen heeft de psychologe aangeboden om eens te informeren bij een van de verslavingsdeskundigen bij PsyQ. Als ze meer informatie heeft dan zal ze me dat per mail laten weten.
Slot
Vandaag was ik niet op mijn best. Ik was erg verward aan het spreken tegen de beide dames tegenover mij. Vreslijk van de hak op de tak en soms zelfs midden in mijn verhaal gewoon compleet de draad kwijt. Ik zag in ieder geval aan de stagiair dat ze zin had om naar opdrogende verf te kijken, dat zou interessanter zijn waarschijnlijk:-) Ik neem haar niets kwalijk, ik was zelfs mijzelf aan het vervelen soms... Alsof ik van buitenaf naar mijzelf aan het kijken was en me ineens irriteerde aan een scheve haarwortel of zo... Helemaal van mijn appropos...
Eigenlijk ben ik gewoon trots op mijzelf. Werk gaat goed, het gaat goed met mijn (zwangere) vrouw, financieel staan we er langzaamaan weer beter voor en er gebeuren goede dingen om mij heen.
Ik ben blij met PsyQ. Ik had het niet verwacht van tevoren. Maar tot nu toe bevalt alles prima.
Er is echter een ding waar ik echt naar uitzie: 2 augustus... Dan zal ik waarschijnlijk beginnen met Ritalin, Concerta of iets anders. Ik kan echt niet wachten! Ik hoop dan meer 'hooi op mijn vork' te kunnen nemen.
PS. De spellingchecker lijkt niet te werken... Excuses voor de spelfouten!
maandag 9 juli 2012
Stimulerende middelen
Stimulerende middelen
Ik heb in mijn korte leven veel stimulerende middelen gebruikt. Overigens nooit drugs, op een enkele joint na, maar van die paar die ik er gerookt heb, waren er maar weinig lekker.
Waar ik op doel zijn de talloze 'zelfhulpboeken' en cd's die ik in mijn leven gelezen of geluisterd heb.
Het begon denk ik rond mijn 15e. Ik las een boek van Anthony Robbins: Je ongekende vermogens.
Het boek is gebaseerd op NLP.
NLP staat voor Neuro Linguistisch Programmeren.
De 'uitvinders' ervan, Bandler en Grindler gingen er vanuit dat je als mens vanaf je geboorte 'geprogrammeerd' wordt. Ze gebruiken hiervoor de term 'conditioneren'.
Je leert bijvoorbeeld vroeg dat snoep lekker is, dat vuur heet is, dat jongetjes horen te voetballen en dat meisjes op ballet gaan (effe lekker gegeneraliseerd).
Bij het programmeren spelen omgevingsinvloeden en interpretaties een grote rol. De omgevingsinvloeden kunnen bestaan uit een stuk opvoeding, gebeurtenissen op school enzovoort.
Dat ik al heel mijn leven worstel met een aantal dingen, dat mag duidelijk zijn. Het inslapen, het wakker worden, het invullen van mijn tijd, op tijd komen, afspraken nakomen, doen wat ik beloof enzovoort. Maar ook heb ik altijd moeite gehad met andere mensen.
De dingen die andere mensen leuk vinden vond ik niet zo boeiend, de dingen die ik leuk vond vonden anderen weer niet zo interessant.
Ook vond ik dingen die anderen belangrijk vonden juist weer onbelangrijk en visa versa.
Dat geeft wrijving. Ik heb altijd wel vrienden gehad, maar voelde me toch vaak eenzaam en onbegrepen.
Door boeken over psychologie en zelfhulp te lezen hoopte ik 'de mens' beter te begrijpen.
Oorzaak?
Ik kom uit een christelijk gezin. De christelijke normen en waarden zijn er met de paplepel in gegoten. Niet vechten, niet liegen, geen ruzie maken, niet stelen enzovoort. Ik denk dat elke ouder dat zijn kinderen meegeeft (hoewel ik er een paar ken...).
Maar in mijn opvoeding was nog een extra dimensie: Wat heeft God voor plan voor je leven? Hoe gebruik je de talenten die Hij jou gegeven heeft? Luister je naar de Heilige Geest? Word je een 'belangrijk' iemand in Gods koninkrijk?
We woonden tot mijn 10e in Rotterdam, ik ging naar een basisschool waar het bijbelonderwijs centraal stond. Een deel van de leerkrachten kwam uit dezelfde kerk als ik. Mijn schoolvriendjes kwamen ook allemaal in dezelfde kerk. Ik voetbalde bij een clubje dat was opgezet door de kerk, niet in competitieverband, maar gewoon met jongens van onze leeftijd die elke week een balletje met elkaar gingen trappen. Verder hadden we een knutselclub en ieder jaar kampen van de kerk.
De kerk (gemeente) speelde een centrale rol in het leven van mijn ouders en van mij.
Tot mijn 17e heb ik ook zeer bewust geleefd als Christen, zoals het in de lijn van die kerk paste.
We verhuisden naar Maassluis en daar viel de 'veilige muur' van de kerk weg. Ik kreeg nieuwe vriendjes, ging naar een 'echte' voetbalvereniging en kwam op school mensen tegen die helemaal niet Christelijk waren. Ik ben zelfs op de basisschool EN op de middelbare school naar de directie gestapt om te vragen of ze het 'Christelijke' uit hun schoolnaam konden halen.
Ik heb altijd gedacht dat ik een beetje vreemd was omdat ik zo Christlijk opgevoed ben. Het 'wereldse' (of het 'normale') vond ik niet aantrekkelijk, ik zag overal zonde in. Maar de rest van de wereld draaide gewoon door, groeide op, kreeg interesse in roken, drinken, sex, vloeken en weet ik wat nog meer.
Toch zou het ook best wel een beetje ADD kunnen zijn. Ik heb wel eens gehoord dat je een witte roos elke kleur kan geven door een beetje kleurstof in het water te doen. Ik denk dat ADD'ers best wel eens witte rozen kunnen zijn die snel de kleur van hun omgeving aannemen.
Maar tussen mijn 15e en 17e groeide de ontevredenheid met mijn kleur... Ik wilde mijn kleur kunnen manipuleren.
Ik heb me zo vaak afgevraagd waarom ik anders ben. Het mag lijken of ik Autistisch ben, maar ik ben er voor 100% van overtuigd dat ik dat niet ben. Maar toch... Hoe kon ik mezelf veranderen?
Een zoektocht
Zoals ik eerder schreef ben ik me gaan verdiepen in Psychologie, Non-verbale communicatie, manipulatie, zelfhypnose enzovoort. Elke paar weken kwam ik in de bibliotheek om weer nieuwe boeken te lenen. Ik wist precies waar ik zijn moest.
Er zaten hele grappige boeken tussen. De titel weet ik niet meer, maar wat ik wel heel grappig vond was een boek over 'Chinese kunst van gezichten herkennen'... Of zo iets... Volgens dat boek kon je het karakter van iemand herkennen aan de vorm van zijn gezicht.
Heeft iemand een vlezig gezicht? Dan is het maar het beste dat hij bankdirecteur wordt. Heeft iemand een 'deukje' in zijn kin? Dan heeft hij een sterk karakter. Heeft iemand kuiltjes? Dan is ie ondeugend.
Heeft iemand dikke oogleden aan de onderkant? Dan is hij gefascineerd door seks.
Ik had precies het verkeerde gezicht (wel een deukje in de kin), geen strakke kaaklijn, geen grote jukbeenderen en dikke oogleden haha. Het is eigenlijk onzin, maar ik wilde alles weten!
Ik heb het boek van Daniel Goleman (de 'uitvinder' van Emotionele Intelligentie) in zeer korte tijd gelezen, heerlijk boek!
Het hielp!
Door te lezen over hoe mensen 'denken' en in elkaar zitten, kon ik beter de 'juiste snaar' raken. Ik heb een tijd gekend dat ik zeer snel veel vrienden maakte. Ik werd 'wijs' genoemd. Mensen met problemen kwamen naar me toe om een luisterend oor te vinden. Ik kreeg buitengewoon veel aandacht, ook van meisjes:-D
Maar achteraf denk ik dat het niet de aandacht was waar ik naar verlangde. Mensen met problemen zijn altijd op zoek naar een luisterend oor. Sommige mensen die toen bij me kwamen met hun lasten, zie ik nu 15 jaar later nog steeds met dezelfde dingen worstelen.
Ik probeer waar mogelijk nog steeds positief voor mensen te zijn. Ik wijs niemand af, hoewel ik (zoals ik eerder schreef) best wel eens een karikatuur van iemand kan maken. Ik heb ook best wel eens wat mensen belachelijk gemaakt, maar in grote lijnen probeer ik een goed mens te zijn.
Met stroop vang je meer vliegen...
NLP
De andere stimulerende middelen waren de zelfhulpboeken.
"Wordt wie je hoort te zijn", "Kom dichter bij jezelf", "Wie ben je en wie ben je over vijf jaar?", "Elke reis begint met een eerste stap".
Deze kreten spraken me erg aan. Ik wilde iemand worden die door mensen geliefd is. Ik schreef eerder al dat ik de rol van 'clown' aannam. Maar dat werkt ook best averechts, je wordt niet altijd serieus genomen.
Ook had ik doelen voor mijzelf. Ik wilde vermogend worden, als ik een keer zin heb, dan schrijf ik daar nog een blog over (sterker nog, het staat online maar het zou misschien de geloofwaardigheid van mijn ADD blog wegnemen). Ik heb inmiddels 80 a4'tjes's geschreven, maar als een echte ADD'er heb ik het nooit meer afgemaakt.
Ik heb veel boeken verslonden, ben naar seminars geweest (10.000 mensen die YES roepen) en heb ook mijn vrouw meegenomen naar zo'n seminar.
Het werkt in zekere zin. Je wordt er meer open minded van. Je leert om je 'grenzen' weg te denken. Een stuk zelfvertrouwen wordt opgekrikt. We zijn als mensen gewend om in grenzen te denken: Ik kan dit wel, ik kan dat niet, ik ben geschikt, ongeschikt enzovoort.
Door dit soort (luister)boeken en seminars wordt je getriggerd om toch te DOEN.
Ook Ben Tiggelaar is iemand die over dit onderwerp geschreven heeft (Dromen, Durven Doen!).
Eigenlijk zijn al die seminars goed geweest voor mijn levensstandaard, die ging steeds een stukje omhoog. Het hielp me om toch het HBO te gaan doen, ondanks de 'belemmeringen' die ik meegekregen heb: "Het gaat je niet lukken", "Je kan het niet" en "Jij zal nooit ergens komen".
Doen!
Maar elk van de trainers, coaches en goeroes heeft magisch woorden waar ik geen vat op kan krijgen:
"Comittment","ACTION" en "DOEN".
En daar gaat het mis. Want ondanks dat ik met tienduizend man ongelooflijk enthousiast stond te roepen dat ik het zou gaan maken, worstel ik nog steeds iedere maand met mijn inkomen.
Mijn doelen zijn verder weg dan ooit. Op mijn 20e riep ik dat ik met 30 jaar een 'self-made-milionair' zou zijn. Ik had toen 15.000 euro gespaard en was druk met beleggen, ik heb kleine succesjes gekend, maar ben gewoon kinderlijk eenvoudig failliet gegaan.
Ik heb het goed! Ik heb een prachtig huis waar mijn vrouw en ik in verdwalen. Er is een kindje op komst, ik heb bijna een HBO-diploma (NOG EEN VAK!!!) en kan vooralsnog rondkomen als ZZP'er. Hoewel ik wel snel een nieuwe 'inkomenstenbron' aan moet boren.
Het stukje 'doen' is voor mij een (te) grote opgave.
In het boekje dat ik uitgeef (De rijkste man van Babylon) wordt een voorbeeld gegeven van een man die extreem rijk geworden is. Zijn jeugdvrienden die zelf elke maand moeite hebben met rondkomen kwamen bij hem langs om advies, ze wilden ook een zorgeloos bestaan leiden.
De man geeft hen een aantal strategieën om ook vermogend te worden, alleen als die structureel en gedisciplineerd opgevolgd worden, dan zullen zij ook in staat zijn om rijk te worden.
Hij zegt: "De kracht zit in het besluit dat je neemt. Als je besluit om vanaf vandaag elke dag een grindkorrel op te rapen en deze een jaar lang in de rivier te gooien, doe dat dan ook.
Vergeet je het? Draai je om en raap de steen alsnog op en gooi hem in de rivier. Soms denk je, wat een waardeloos besloot, ik raap een hand grind op en gooi hem in de rivier, dan kan ik er de rest van het jaar mee stoppen"
Dit voorbeeld is precies wat er bij mij mis gaat.
Ik weet dat als ik iedere maand 10% van mijn inkomen opzij zet, dat ik op een dag in staat ben om mijzelf in te kopen in een bedrijf. Of dat ik dan aandelen kan kopen die in de geschiedenis een goed rendement hebben laten zien. Of dat ik een eigen (handels)onderneming op kan zetten. Of dat ik mijn hypotheek voor een deel kan aflossen.
Ik weet dat als ik met een groep vrienden afspreek dat we elke twee weken twee uur bij elkaar gaan komen om een idee te verzinnen dat we te gelde kunnen maken, dat we op een gegeven moment met een goed idee komen voor een APP of een product of iets anders. We zouden dan gestructureerd een actieplan kunnen schrijven, we zouden de punten afhandelen en het gewoon 'DOEN'.
Maar die eerste stap wordt al niet gezet.
Het grappige is dat ik WEL andere mensen kan helpen met de kennis die ik heb opgebouwd. In dienst vertelde ik een maatje van mij dat hij met zijn uitzendtoelage best wel eens een 'opknaphuisje' zou kunnen gaan kopen. Hij is vreselijk handig, maar hij wist niet dat hij er geld mee kon verdienen.
Hij kwam terug uit Bosnië en is direct op jacht gegaan, hij wist een huisje uit de jaren 30 op de kop te tikken waar voor ongeveer 22.000 euro aan verbouwd moest worden.
Het huis was een koopje, hij belastte het met een hypotheek en bleef ondertussen gewoon thuis wonen. In een halfjaar tijd heeft hij het samen met iemand opgeknapt en heeft het toen aangeboden als huurhuis. De huur die hij ontving was net zo hoog als het bedrag dat hij maandelijks betaalde aan hypotheek. Juridisch heeft hij het allemaal correct gedaan. Ik heb hem al een tijdje niet meer gesproken, maar ik weet van de laatste berichten dat hij jaarlijks zijn huur met 2% verhoogde en dat hij ondertussen zelf goedkoop een huisje heeft gehuurd.
Al 9 jaar wordt de hypotheek op het huisje betaalt. De bewoners betalen gas, water en licht en alle andere kosten die er bij komen kijken. Over 11 jaar (of 21 jaar) is het huisje afbetaalt en zou hij het gewoon te koop kunnen zetten of er zelf in kunnen trekken. Op zijn 50e is hij volledig eigenaar van een huisje dat nu rustig 250.000 euro op zou kunnen brengen.
Wie weet of het ooit nog goed komt met mijn droom?
zaterdag 7 juli 2012
2e Coachingsgesprek bij PsyQ 28-6-2012
Even rustig aan...
De afgelopen weken (sinds mijn vorige blog) zijn best hectisch geweest.
Een paar keer heb ik gedacht: "Dit is wel een mooi onderwerp voor een nieuw blogbericht". Zo heb ik op een gegeven moment keurig een dagplanning gemaakt en opeens 'als door een werkbij gestoken' heb ik een hele waslijst afgehandeld die niet op mijn dagplanning stond, maar die wel al lang openstond (sommige 2 jaar!). Verder heb ik me zwaar geirriteerd aan mijzelf, ik heb het megadruk en toch irriteer ik me er aan dat ik geen spanning heb.
Ook heb ik weer typische ADD dagen gehad, 's morgens enorm productief en dan rond een uur of drie gewoon helemaal niets meer waard zijn.
Omdat ik me strak aan mijn dag/nachtritme hou, ben ik wel eerder moe op een dag. Het echte nachtwerk (de meeste blogs heb ik pas na 3.00 uur afgerond) lijkt er even een beetje uit te zijn. Normaal 'floreer' ik 's nachts, maar nu kak ik in rond een uur of 23.00 uur.
Ook verveel ik me gewoon heel erg, ik zoek liever plezier in het kijken van Studio Voetbal, ik doe nog een spelletje op mijn iPhone of iets anders.
Ik zit weer hele dagen achter een PC dus na zo'n 10 uur werken/school heb ik ook niet echt zin meer om te gaan zitten typen.
Maar goed... Nu terzake!
Mijn 2e coachingsgesprek bij PsyQ!
Eerste deel: Evaluatie
De vorige keer hebben we het gehad over het creëren van ritme. Op vaste tijden naar bed, op vaste tijden boodschappen doen, op vaste tijden eten, ontbijten enzovoort.
Eigenlijk ben ik daar gewoon prima in geslaagd.
Natuurlijk waren er dagen dat ik 'faalde'. Maar de behandelende psychologe deed daar eigenlijk heel nonchalant over: "Joh, dit soort dingen gaan je nog zo vaak gebeuren. Het gaat er om dat je het in grote lijnen gewoon opnieuw blijft proberen". Eigenlijk heb je het hardstikke goed gedaan!
Tweede deel: Nieuwe doelen
We hebben enkele nieuwe doelen geformuleerd.
Ik heb bij mijn eerste gesprek aangegeven dat ik 'vroeger' toen ik nog in dienst zat regelmatig ging hardlopen in de ochtend. Het waren maar kleine stukjes van ongeveer 4 kilometer.
Om de een of andere reden is mijn dag/nachtritme ernstig verstoord sinds mijn 17e. Het was al niet best daarvoor, maar ik ben gewoon steeds later naar bed gegaan.
Ik heb toen voorgesteld om met hardlopen te beginnen in de ochtend. Het liefst elke morgen.
Omdat de afgelopen week heel goed gegaan is, konden we 'nieuwe' afspraken maken.
Een ervan is dat ik elke morgen om 6.30 uur opsta om dan een stukje te gaan hardlopen.
Een tweede afspraak die we gemaakt hebben is dat ik elke woensdagmiddag de tijd neem om de administratie van ons huishouden bij te werken.
De laatste afspraak die ik gemaakt heb is dat ik in de komende twee weken op twee manieren in ga richten:
- Een week 20 uur werken op maandag, dinsdag en woensdag (of ma, wo, vr)
- Een week elke morgen om 8.15 uur beginnen met werken.
Reden hiervoor is dat ik het belangrijk vind dat mijn ochtendritme goed wordt. Daarnaast vind ik het fijn om elke dag contact te hebben met mijn opdrachtgever, het mag gek klinken, maar ik heb na een periode van afwezigheid echt even tijd nodig om weer te 'wennen'. Zelfs als dat maar vier dagen is.
Aan de andere kant heb ik nog steeds een studie die ik af wil maken en heb ik tijd nodig om nieuwe klanten te werven voor mijn onderneming. Ook de vele gesprekken die ik heb op school en bij PsyQ kosten veel energie. Het is dan juist fijner om een hele dag niets te hebben dan twee afspraken.
Tot slot: Tips
Ik kreeg nog een tip mee:
Zelf ben ik nogal een planner. Ik maak iedere dag een planning in kwartieren. Dit doe ik al een tijdje, maar nu ik weet dat ik ADD heb, ben ik me er bewuster van.
Het is niet zo dat ik mijn planning altijd haal, ik haal hem eigenlijk nooit. Maar het zorgt er wel voor dat ik 'in actie kom'.
De tip die ik kreeg was om ruimer te plannen.
En om eerlijk te zijn: Ik ga er niets mee doen! Want ik weet dat dat niet voor mij werkt, als ik speling heb in mijn programma, dan bestaat de mogelijkheid dat ik ergens teveel tijd voor ga nemen en dan heb ik niet de broodnodige druk.
Evaluatie van afspraken twee
Tot nu toe heb ik van de afgelopen 6 werkdagen maar 1 keer hardgelopen.
Op maandagmorgen jl ben ik begonnen, op dinsdag en woensdag was ik nog steeds stuk van de spierpijn. Het was alsof mijn kuiten openknalden bij iedere stap!
Ook het wakker worden ging niet goed. Ik had me voorgenomen om toch om 6.30 wakker te worden, ook al zou ik niet gaan lopen. Dit ging alleen op maandag en vrijdag goed, de overige dagen werd ik te laat wakker (rond half 8). Dit terwijl ik mijn 'om 8.15 uur beginnen week' had.
Deze week ben ik alleen op maandag (mijn hardloopdag) op de juiste tijd begonnen.
Ook versloft het ontbijten.
Mijn vrouw en ik zitten financieel een beetje in zwaar waar. Ik ben degene die boodschappen doet, dus ik haal alleen het broodnodige: Brood, kaas, een pak melk, komkommer, bananen, appels, een krop sla en wat avondeten. Vrij eenvoudig dus.
Om dan de dure ontbijtjes van 80 cent in te slaan om die twee keer per dag te nuttigen, dat gaat me een beetje ver. Penny wise, pound foulish... Anyway...
Door blessures verslap ik ook met het sporten. Mijn rug en nek zijn zeer pijnlijk, gisteren ben ik voor het eerst naar een osteopaat geweest. Zijn conclusie was duidelijk:
Een jarenlang tekort aan vocht, verharde nieren en daardoor een slechte zuivering van het lichaam... Dit zorgt voor spierverkrampingen enz enz...
Nieuwe taak van de beste man: 2 liter water en stoppen met Red Bull (ik kan van de Lidl-variant rustig 3 blikjes wegtikken op een dag omdat ik me zo 'slap' voel) en sterk minderen met suiker.
Ik kan de hele dag koffie door blijven drinken, daar gaat sowieso wat suiker in.
Door drie weken lang veel water te drinken en weinig suiker te nuttigen (wel fruit e.d. en als ik wat te snoepen neem, extra water) zou mijn lichaam beter in staat moeten zijn om mijn spieren te ontspannen.
Eigenlijk gaat het allemaal niet zo soepel, ik ben ontzettend druk en heb in de afgelopen maanden veel resultaten behaald. Mijn resultaten zijn goed, ik hoef nog maar een vak om mijn HBO-diploma te halen. Mijn afspraken met de psych kom ik niet na, maar mijn verantwoordelijkheden neem ik weer wel. en daar gaat het om uiteindelijk toch?
De afgelopen weken (sinds mijn vorige blog) zijn best hectisch geweest.
Een paar keer heb ik gedacht: "Dit is wel een mooi onderwerp voor een nieuw blogbericht". Zo heb ik op een gegeven moment keurig een dagplanning gemaakt en opeens 'als door een werkbij gestoken' heb ik een hele waslijst afgehandeld die niet op mijn dagplanning stond, maar die wel al lang openstond (sommige 2 jaar!). Verder heb ik me zwaar geirriteerd aan mijzelf, ik heb het megadruk en toch irriteer ik me er aan dat ik geen spanning heb.
Ook heb ik weer typische ADD dagen gehad, 's morgens enorm productief en dan rond een uur of drie gewoon helemaal niets meer waard zijn.
Omdat ik me strak aan mijn dag/nachtritme hou, ben ik wel eerder moe op een dag. Het echte nachtwerk (de meeste blogs heb ik pas na 3.00 uur afgerond) lijkt er even een beetje uit te zijn. Normaal 'floreer' ik 's nachts, maar nu kak ik in rond een uur of 23.00 uur.
Ook verveel ik me gewoon heel erg, ik zoek liever plezier in het kijken van Studio Voetbal, ik doe nog een spelletje op mijn iPhone of iets anders.
Ik zit weer hele dagen achter een PC dus na zo'n 10 uur werken/school heb ik ook niet echt zin meer om te gaan zitten typen.
Maar goed... Nu terzake!
Mijn 2e coachingsgesprek bij PsyQ!
Eerste deel: Evaluatie
De vorige keer hebben we het gehad over het creëren van ritme. Op vaste tijden naar bed, op vaste tijden boodschappen doen, op vaste tijden eten, ontbijten enzovoort.
Eigenlijk ben ik daar gewoon prima in geslaagd.
Natuurlijk waren er dagen dat ik 'faalde'. Maar de behandelende psychologe deed daar eigenlijk heel nonchalant over: "Joh, dit soort dingen gaan je nog zo vaak gebeuren. Het gaat er om dat je het in grote lijnen gewoon opnieuw blijft proberen". Eigenlijk heb je het hardstikke goed gedaan!
Tweede deel: Nieuwe doelen
We hebben enkele nieuwe doelen geformuleerd.
Ik heb bij mijn eerste gesprek aangegeven dat ik 'vroeger' toen ik nog in dienst zat regelmatig ging hardlopen in de ochtend. Het waren maar kleine stukjes van ongeveer 4 kilometer.
Om de een of andere reden is mijn dag/nachtritme ernstig verstoord sinds mijn 17e. Het was al niet best daarvoor, maar ik ben gewoon steeds later naar bed gegaan.
Ik heb toen voorgesteld om met hardlopen te beginnen in de ochtend. Het liefst elke morgen.
Omdat de afgelopen week heel goed gegaan is, konden we 'nieuwe' afspraken maken.
Een ervan is dat ik elke morgen om 6.30 uur opsta om dan een stukje te gaan hardlopen.
Een tweede afspraak die we gemaakt hebben is dat ik elke woensdagmiddag de tijd neem om de administratie van ons huishouden bij te werken.
De laatste afspraak die ik gemaakt heb is dat ik in de komende twee weken op twee manieren in ga richten:
- Een week 20 uur werken op maandag, dinsdag en woensdag (of ma, wo, vr)
- Een week elke morgen om 8.15 uur beginnen met werken.
Reden hiervoor is dat ik het belangrijk vind dat mijn ochtendritme goed wordt. Daarnaast vind ik het fijn om elke dag contact te hebben met mijn opdrachtgever, het mag gek klinken, maar ik heb na een periode van afwezigheid echt even tijd nodig om weer te 'wennen'. Zelfs als dat maar vier dagen is.
Aan de andere kant heb ik nog steeds een studie die ik af wil maken en heb ik tijd nodig om nieuwe klanten te werven voor mijn onderneming. Ook de vele gesprekken die ik heb op school en bij PsyQ kosten veel energie. Het is dan juist fijner om een hele dag niets te hebben dan twee afspraken.
Tot slot: Tips
Ik kreeg nog een tip mee:
Zelf ben ik nogal een planner. Ik maak iedere dag een planning in kwartieren. Dit doe ik al een tijdje, maar nu ik weet dat ik ADD heb, ben ik me er bewuster van.
Het is niet zo dat ik mijn planning altijd haal, ik haal hem eigenlijk nooit. Maar het zorgt er wel voor dat ik 'in actie kom'.
De tip die ik kreeg was om ruimer te plannen.
En om eerlijk te zijn: Ik ga er niets mee doen! Want ik weet dat dat niet voor mij werkt, als ik speling heb in mijn programma, dan bestaat de mogelijkheid dat ik ergens teveel tijd voor ga nemen en dan heb ik niet de broodnodige druk.
Evaluatie van afspraken twee
Tot nu toe heb ik van de afgelopen 6 werkdagen maar 1 keer hardgelopen.
Op maandagmorgen jl ben ik begonnen, op dinsdag en woensdag was ik nog steeds stuk van de spierpijn. Het was alsof mijn kuiten openknalden bij iedere stap!
Ook het wakker worden ging niet goed. Ik had me voorgenomen om toch om 6.30 wakker te worden, ook al zou ik niet gaan lopen. Dit ging alleen op maandag en vrijdag goed, de overige dagen werd ik te laat wakker (rond half 8). Dit terwijl ik mijn 'om 8.15 uur beginnen week' had.
Deze week ben ik alleen op maandag (mijn hardloopdag) op de juiste tijd begonnen.
Ook versloft het ontbijten.
Mijn vrouw en ik zitten financieel een beetje in zwaar waar. Ik ben degene die boodschappen doet, dus ik haal alleen het broodnodige: Brood, kaas, een pak melk, komkommer, bananen, appels, een krop sla en wat avondeten. Vrij eenvoudig dus.
Om dan de dure ontbijtjes van 80 cent in te slaan om die twee keer per dag te nuttigen, dat gaat me een beetje ver. Penny wise, pound foulish... Anyway...
Door blessures verslap ik ook met het sporten. Mijn rug en nek zijn zeer pijnlijk, gisteren ben ik voor het eerst naar een osteopaat geweest. Zijn conclusie was duidelijk:
Een jarenlang tekort aan vocht, verharde nieren en daardoor een slechte zuivering van het lichaam... Dit zorgt voor spierverkrampingen enz enz...
Nieuwe taak van de beste man: 2 liter water en stoppen met Red Bull (ik kan van de Lidl-variant rustig 3 blikjes wegtikken op een dag omdat ik me zo 'slap' voel) en sterk minderen met suiker.
Ik kan de hele dag koffie door blijven drinken, daar gaat sowieso wat suiker in.
Door drie weken lang veel water te drinken en weinig suiker te nuttigen (wel fruit e.d. en als ik wat te snoepen neem, extra water) zou mijn lichaam beter in staat moeten zijn om mijn spieren te ontspannen.
Eigenlijk gaat het allemaal niet zo soepel, ik ben ontzettend druk en heb in de afgelopen maanden veel resultaten behaald. Mijn resultaten zijn goed, ik hoef nog maar een vak om mijn HBO-diploma te halen. Mijn afspraken met de psych kom ik niet na, maar mijn verantwoordelijkheden neem ik weer wel. en daar gaat het om uiteindelijk toch?
Abonneren op:
Posts (Atom)