Het is nu 4.15...
Ik ben nog niet klaar met leren... In plaats van de gebruikelijke 36 mg heb ik vandaag gezondigd... Twee keer 36 mg (een 's ochtends en een 's middags) en een 27mg in de avond...
Het concentreren in de afgelopen dagen was waardeloos!
Gewone taken kon ik prima doen (in de lijn van de afgelopen weken), maar bij het leren was het onmogelijk om mijn aandacht er bij te houden.
Ik ben naar mijn vertrouwde 'werkspots' gegaan: Delta Hotel en Cafe Engels in Rotterdam, maar de concentratie was zo slecht dat ik in vier dagen tijd slechts 25% van de stof heb kunnen leren.
Vandaag heb ik met behulp van de 'overdosis' daar nog ongeveer 60% aan toe kunnen voegen (220 bladzijden geleerd, onderstreept en aantekeningen gemaakt!!!). Side-effect: Moeilijk praten met mensen ("Ik wil een eh... zo'n koffie met schuim en melk..." "Cappuccino?"... "Ja zo een... En heeft u er een plaasje... Eh, glaasje water bij?")... Het personeel zal wel gedacht hebben...
Het tentamen is morgen om 14.00 uur. En ik weet nu al dat ik een 'overdosis' ga nemen om weer zo productief te kunnen zijn! Nu effe 3 uur slaap pakken en dan morgen 'onder invloed' van Concerta weer knallen!
Voor wie dit leest: Bidt, duim, brand kaarsen, doe een dansje of iets anders dat mij op afstand zou kunnen helpen! Ik heb dit tentamen in de afgelopen vier jaar zeven keer gedaan... Het eerste cijfer was een 4,6 de laatste (ik had keihard geleerd) keer was het een 2,6...
Ik heb een aanvraag ingediend voor extra tentamentijd... Deze is goedgekeurd, ik ga dat morgen toch nog maar eens laten bevestigen!
De afgelopen dagen ben ik ontzettend druk geweest, u heeft nog een aantal blogs tegoed van mij (coachingsgesprek nr zoveel, telefonisch consult met de arts, medicatie voor stoppen met roken, de 3e groepsbijeenkomst, uitleg ADD en voortuit... Concerta als doping, want dat werkt als een malle!).
Ik hoop u snel te mogen berichten dat ik na ACHT jaar eindelijk mijn HBO-diploma gehaald heb!
Groeten, Morris!
maandag 27 augustus 2012
woensdag 22 augustus 2012
Introductiegroep AD(H)D bij Volwassenen 2 van 3 - Neurobiologie en medicatie!
Inleiding
De tijd die er tussen twee blogs inzit wordt steeds groter, terwijl ik de laatste weken juist ontzettend veel meemaak tijdens mijn 'ontdekkingstocht' naar AD(H)D.
Dit maakt het lastig om de details te herinneren van bijvoorbeeld gevoerde gesprekken en gelezen/verzamelde informatie.
Zo ook voor de 2e groepsbijeenkomst. Hoewel deze pas acht dagen geleden is. Ik hoop zo goed mogelijk verslag te geven van deze avond.
13-8-2012 De 2e Introductiebijeenkomst
Net als de vorige week heb ik mijn Concerta een stuk later op de dag genomen. Ik had een flinke waslijst aan taken voor mijzelf opgesteld, maar ben niet heel ver gekomen. Wel wat kleine dingetjes afgehandeld (mensen bellen en reageren op mails). Hier kom ik later op terug in een ander blog.
Ik kwam wederom op tijd aan in Rotterdam hoewel het weinig scheelde. Ik had voor mijzelf een marge van ca 10 minuten ingepland. Maar om de een of andere reden (ondanks de Concerta) ben ik toch precies om 16.30 in de auto gestapt.
Ik vrat me op over de auto's die traag links bleven rijden en irriteerde me aan stoplichten die nodeloos op rood bleven staan.
De 80km-zone bij Rotterdam irriteerde me nog het meest. Vroeger deed ik een 'enkeltje Maassluis-Kralingen' in 17 minuten (ok, dit is mijn record), maar sinds de invoering van de snelheidslimiet van 80 kost het me zonder file gewoon 25 minuten.
We werden vrijwel direct opgehaald. Ik had er zin in!
Opening en terugblik
De bijeenkomst werd geopend door de twee dames van PsyQ. Er werd uitgelegd wat het doel was van de bijeenkomst (informeren over neurobiologie en medicatie) en daarna werd er gelegenheid gegeven tot het stellen van vragen over de vorige sessie.
Er kwamen (als ik het me goed herinner) niet veel vragen over de vorige week.
Ik greep mijn kans om een vraag te stellen over de bijzondere tijd van de bijeenkomsten: 17.00 uur.
Hoewel ik de laatste weken vrij gehad heb (als in: niet op hoeven draven bij een werkgever), vind ik de tijd echt te vroeg voor het comfortabele. De sessie duurt twee uur dus je eet bijvoorbeeld of vroeg of laat, daarnaast is er voor mij persoonlijk toch zo'n 45 minuten reistijd. En het is lastig om aan een werkgever uit te leggen dat je tot medio december naar een cursus moet voor je stoornis.
Het werd uitgelegd: Het heeft te maken met de kosten voor het personeel (receptie, begeleidend personeel, schoonmaak etc) . De sessies waren eerst zelfs overdag, maar dit was de beste mogelijkheid die er gegeven kon worden.
Vooralsnog staan er geen wijzigingen op de agenda voor tijden, het zou meegenomen worden op de volgende vergadering.
De voorlichting
Deze sessie zaten we in een wat groter lokaal met een interactieve projector (je kunt bijvoorbeeld op de PowerPoint tekenen).
We begonnen met de werking van de AD(H)D-hersenen. We hoorden dingen die niet echt aangenaam zijn. Zoals dat de ADHD-hersenen gemiddeld 5% kleiner zijn dan die van 'normale' mensen.
Uiteraard werd hierop gereageerd vanuit de groep.
"Gaan we dan effectiever met onze hersenen om?"
Het antwoord is ja/nee... Over het algemeen gebruiken we als mensen maar 1 tot 4 procent van onze hersenpan. ADHD komt bij mensen voor met verschillende intelligentie quotiënten. Het verschil is dus niet 'merkbaar' in intelligentie.
Ook kregen we te horen dat er in de frontale cortex minder bloeddoorstroming is (Wikipedia: De frontale kwabben spelen een rol bij het aansturen van willekeurige bewegingen. Ook zijn ze betrokken bij veel mentale functies, zoals impulsbeheersing, beoordelingsvermogen, probleemoplossing, planning, sociaal gedrag, taal (via de gebieden van Broca) en geheugen.). Het gevolg is dat enkele functies hier minder goed uitgevoerd worden.
Daarnaast is er MEER bloedstroom in de 'sensomotorische cortex'. De exacte werking van dit deel van de hersenen kan ik niet verklaren, maar dit artikel uit het NRC kan dat wel heel goed.
Tot slot blijkt er een minder goed werkende suikerstofwisseling te zijn bij AD(H)D'ers. De suikerstofwisseling is een samenwerking tussen verschillende organen die er voor zorgen dat de bloedsuikerspiegel in orde is. Ofwel, de brandstof voor het lichaam.
Misschien is het veel te gegeneraliseerd, maar ik ken een groot aantal ADHD'ers dat dagelijks Red Bull drinkt om zich maar 'prettig' te voelen (overigens weinig in de groep waarin we zaten).
Al deze 'afwijkingen' tezamen zorgen voor een verstoring van de communicatie in de hersenen.
Het verhaal van de neurotransmitters Dopamine en Noradrenaline zou ik helemaal toe kunnen lichten, maar dat vind ik zonde, de informatie is elders te vinden.
Na het behandelen van de werking van 'onze' hersenen (op een prettige manier uitgelegd in een presentatie) hebben we een korte pauze gehad en zijn we verder gegaan met het bespreken van mogelijke medicaties.
Het bleek een 'hot' item.
Acht personen en zeer verschillende ervaringen (nog niet iedereen gebruikt medicatie).
Ik vond sommige dingen pijnlijk om te horen. Tot nu toe bevalt mijn medicatie me uitstekend, maar er zijn mensen die op dezelfde medicatie (Concerta) heel anders reageren.
Klachten die ik heb (Slapeloosheid) die kwamen beperkt voor, maar sommige mensen werden er erg depressief van. Anderen veranderden in zombies.
We behandelden verschillende medicaties, ik zal hier een aparte blog aan wijden. Er werd onderscheid gemaakt in twee soorten stimulantia: Methylfenidaat en Dextro-amfetamine. De ene is een heropnameblokker, de andere stimuleert de aanmaak van dopamine.
Ook werden antidepressiva en medicatie voor bijeffecten besproken (oa Melatonine).
Ik merk in de groep dat we (ondanks dat het pas de tweede sessie is) erg open naar elkaar kunnen zijn.
Sfeerimpressie
Ik kan niet in details treden over de persoonlijke ervaringen.
Maar ik kan wel vertellen hoe de bijeenkomst was (vanuit mijn perspectief).
AD(H)D kan een zegen zijn en een vloek. De vele verhalen van mislukkingen op verschillende gebieden werden van alle kanten verteld en bevestigd. Er ontstond een band. Lotgenotencontact is een van de doelen van deze avonden en dat werkt.
Niet alleen de herkenning bij elkaar, maar ook het begrip is ruimschoots aanwezig. Natuurlijk zijn we allemaal individuen met onze eigen karaktertrekken, maar de gemeenschappelijke noemer is duidelijk dominant in onze levens.
Het kunnen delen van ervaringen en goed(bedoeld)e adviezen is prettig. Je merkt dat veel mensen uit de groep een deuk opgelopen hebben in zelfvertrouwen en zelfbeeld. Zonde, want stuk voor stuk verbazen de groepsgenoten me met een 'inzicht' in het leven en het omgaan met de 'stoornis'.
Is dat dan ook een eigenschap die hoort bij ADHD? Dat je het leven 'anders' kunt zien en sommige zaken beter een plaats kunt geven?
De uitleg van de coaches is goed. Zijn er vragen die niet beantwoord direct beantwoord kunnen worden, dan worden deze antwoorden in de pauze opgezocht en in het vervolg van de sessie beantwoord.
De documentatie uit de reader is vrij beknopt. Per sessie ca 3 bladzijden. Maar het is genoeg als kapstok en niet teveel om er in te verdrinken.
Nog steeds stijgt PsyQ in zijn toegevoegde waarde voor mij persoonlijk! Mocht je twijfelen, dan wil ik je van harte aanbevelen je aan te sluiten bij PsyQ. Heb je een vervelende ervaring met een coach of begeleider, probeer dan een andere te vinden.
Natuurlijk lees ik op het internet negatieve verhalen over PsyQ. Ik geloof niet dat er een bedrijf in Nederland is dat 100 van de 100 klanten tevreden stelt. Maar dat het goed kan gaan bij een 'rampgeval' als ikzelf, bewijst in mijn ogen dat er echt wel mogelijkheden zijn.
Tot slot merkte ik ook in deze sessie dat voor de meeste mensen in de groep het 'ontdekken' van de AD(H)D een serieuze zaak is. Stuk voor stuk zijn het doorzetters die moeten vechten tegen vooroordelen van anderen (lui, zwak, chaotisch, ongeïnteresseerd etc). Een geen van hen verwacht dat er binnen een korte tijd een blijvende oplossing is. Het is een traject/proces dat je ingaat.
We lijken wel 'normale' mensen... Zoekend naar een mogelijkheid om zin te geven aan ons leven met de capaciteiten die we hebben...
De tijd die er tussen twee blogs inzit wordt steeds groter, terwijl ik de laatste weken juist ontzettend veel meemaak tijdens mijn 'ontdekkingstocht' naar AD(H)D.
Dit maakt het lastig om de details te herinneren van bijvoorbeeld gevoerde gesprekken en gelezen/verzamelde informatie.
Zo ook voor de 2e groepsbijeenkomst. Hoewel deze pas acht dagen geleden is. Ik hoop zo goed mogelijk verslag te geven van deze avond.
13-8-2012 De 2e Introductiebijeenkomst
Net als de vorige week heb ik mijn Concerta een stuk later op de dag genomen. Ik had een flinke waslijst aan taken voor mijzelf opgesteld, maar ben niet heel ver gekomen. Wel wat kleine dingetjes afgehandeld (mensen bellen en reageren op mails). Hier kom ik later op terug in een ander blog.
Ik kwam wederom op tijd aan in Rotterdam hoewel het weinig scheelde. Ik had voor mijzelf een marge van ca 10 minuten ingepland. Maar om de een of andere reden (ondanks de Concerta) ben ik toch precies om 16.30 in de auto gestapt.
Ik vrat me op over de auto's die traag links bleven rijden en irriteerde me aan stoplichten die nodeloos op rood bleven staan.
De 80km-zone bij Rotterdam irriteerde me nog het meest. Vroeger deed ik een 'enkeltje Maassluis-Kralingen' in 17 minuten (ok, dit is mijn record), maar sinds de invoering van de snelheidslimiet van 80 kost het me zonder file gewoon 25 minuten.
We werden vrijwel direct opgehaald. Ik had er zin in!
Opening en terugblik
De bijeenkomst werd geopend door de twee dames van PsyQ. Er werd uitgelegd wat het doel was van de bijeenkomst (informeren over neurobiologie en medicatie) en daarna werd er gelegenheid gegeven tot het stellen van vragen over de vorige sessie.
Er kwamen (als ik het me goed herinner) niet veel vragen over de vorige week.
Ik greep mijn kans om een vraag te stellen over de bijzondere tijd van de bijeenkomsten: 17.00 uur.
Hoewel ik de laatste weken vrij gehad heb (als in: niet op hoeven draven bij een werkgever), vind ik de tijd echt te vroeg voor het comfortabele. De sessie duurt twee uur dus je eet bijvoorbeeld of vroeg of laat, daarnaast is er voor mij persoonlijk toch zo'n 45 minuten reistijd. En het is lastig om aan een werkgever uit te leggen dat je tot medio december naar een cursus moet voor je stoornis.
Het werd uitgelegd: Het heeft te maken met de kosten voor het personeel (receptie, begeleidend personeel, schoonmaak etc) . De sessies waren eerst zelfs overdag, maar dit was de beste mogelijkheid die er gegeven kon worden.
Vooralsnog staan er geen wijzigingen op de agenda voor tijden, het zou meegenomen worden op de volgende vergadering.
De voorlichting
Deze sessie zaten we in een wat groter lokaal met een interactieve projector (je kunt bijvoorbeeld op de PowerPoint tekenen).
We begonnen met de werking van de AD(H)D-hersenen. We hoorden dingen die niet echt aangenaam zijn. Zoals dat de ADHD-hersenen gemiddeld 5% kleiner zijn dan die van 'normale' mensen.
Uiteraard werd hierop gereageerd vanuit de groep.
"Gaan we dan effectiever met onze hersenen om?"
Het antwoord is ja/nee... Over het algemeen gebruiken we als mensen maar 1 tot 4 procent van onze hersenpan. ADHD komt bij mensen voor met verschillende intelligentie quotiënten. Het verschil is dus niet 'merkbaar' in intelligentie.
Ook kregen we te horen dat er in de frontale cortex minder bloeddoorstroming is (Wikipedia: De frontale kwabben spelen een rol bij het aansturen van willekeurige bewegingen. Ook zijn ze betrokken bij veel mentale functies, zoals impulsbeheersing, beoordelingsvermogen, probleemoplossing, planning, sociaal gedrag, taal (via de gebieden van Broca) en geheugen.). Het gevolg is dat enkele functies hier minder goed uitgevoerd worden.
Daarnaast is er MEER bloedstroom in de 'sensomotorische cortex'. De exacte werking van dit deel van de hersenen kan ik niet verklaren, maar dit artikel uit het NRC kan dat wel heel goed.
Tot slot blijkt er een minder goed werkende suikerstofwisseling te zijn bij AD(H)D'ers. De suikerstofwisseling is een samenwerking tussen verschillende organen die er voor zorgen dat de bloedsuikerspiegel in orde is. Ofwel, de brandstof voor het lichaam.
Misschien is het veel te gegeneraliseerd, maar ik ken een groot aantal ADHD'ers dat dagelijks Red Bull drinkt om zich maar 'prettig' te voelen (overigens weinig in de groep waarin we zaten).
Al deze 'afwijkingen' tezamen zorgen voor een verstoring van de communicatie in de hersenen.
Het verhaal van de neurotransmitters Dopamine en Noradrenaline zou ik helemaal toe kunnen lichten, maar dat vind ik zonde, de informatie is elders te vinden.
Na het behandelen van de werking van 'onze' hersenen (op een prettige manier uitgelegd in een presentatie) hebben we een korte pauze gehad en zijn we verder gegaan met het bespreken van mogelijke medicaties.
Het bleek een 'hot' item.
Acht personen en zeer verschillende ervaringen (nog niet iedereen gebruikt medicatie).
Ik vond sommige dingen pijnlijk om te horen. Tot nu toe bevalt mijn medicatie me uitstekend, maar er zijn mensen die op dezelfde medicatie (Concerta) heel anders reageren.
Klachten die ik heb (Slapeloosheid) die kwamen beperkt voor, maar sommige mensen werden er erg depressief van. Anderen veranderden in zombies.
We behandelden verschillende medicaties, ik zal hier een aparte blog aan wijden. Er werd onderscheid gemaakt in twee soorten stimulantia: Methylfenidaat en Dextro-amfetamine. De ene is een heropnameblokker, de andere stimuleert de aanmaak van dopamine.
Ook werden antidepressiva en medicatie voor bijeffecten besproken (oa Melatonine).
Ik merk in de groep dat we (ondanks dat het pas de tweede sessie is) erg open naar elkaar kunnen zijn.
Sfeerimpressie
Ik kan niet in details treden over de persoonlijke ervaringen.
Maar ik kan wel vertellen hoe de bijeenkomst was (vanuit mijn perspectief).
AD(H)D kan een zegen zijn en een vloek. De vele verhalen van mislukkingen op verschillende gebieden werden van alle kanten verteld en bevestigd. Er ontstond een band. Lotgenotencontact is een van de doelen van deze avonden en dat werkt.
Niet alleen de herkenning bij elkaar, maar ook het begrip is ruimschoots aanwezig. Natuurlijk zijn we allemaal individuen met onze eigen karaktertrekken, maar de gemeenschappelijke noemer is duidelijk dominant in onze levens.
Het kunnen delen van ervaringen en goed(bedoeld)e adviezen is prettig. Je merkt dat veel mensen uit de groep een deuk opgelopen hebben in zelfvertrouwen en zelfbeeld. Zonde, want stuk voor stuk verbazen de groepsgenoten me met een 'inzicht' in het leven en het omgaan met de 'stoornis'.
Is dat dan ook een eigenschap die hoort bij ADHD? Dat je het leven 'anders' kunt zien en sommige zaken beter een plaats kunt geven?
De uitleg van de coaches is goed. Zijn er vragen die niet beantwoord direct beantwoord kunnen worden, dan worden deze antwoorden in de pauze opgezocht en in het vervolg van de sessie beantwoord.
De documentatie uit de reader is vrij beknopt. Per sessie ca 3 bladzijden. Maar het is genoeg als kapstok en niet teveel om er in te verdrinken.
Nog steeds stijgt PsyQ in zijn toegevoegde waarde voor mij persoonlijk! Mocht je twijfelen, dan wil ik je van harte aanbevelen je aan te sluiten bij PsyQ. Heb je een vervelende ervaring met een coach of begeleider, probeer dan een andere te vinden.
Natuurlijk lees ik op het internet negatieve verhalen over PsyQ. Ik geloof niet dat er een bedrijf in Nederland is dat 100 van de 100 klanten tevreden stelt. Maar dat het goed kan gaan bij een 'rampgeval' als ikzelf, bewijst in mijn ogen dat er echt wel mogelijkheden zijn.
Tot slot merkte ik ook in deze sessie dat voor de meeste mensen in de groep het 'ontdekken' van de AD(H)D een serieuze zaak is. Stuk voor stuk zijn het doorzetters die moeten vechten tegen vooroordelen van anderen (lui, zwak, chaotisch, ongeïnteresseerd etc). Een geen van hen verwacht dat er binnen een korte tijd een blijvende oplossing is. Het is een traject/proces dat je ingaat.
We lijken wel 'normale' mensen... Zoekend naar een mogelijkheid om zin te geven aan ons leven met de capaciteiten die we hebben...
vrijdag 17 augustus 2012
Dag 6 en 7 met Concerta en Melatonine
Vertrouwen is goed, controle is beter en... Meten is weten...
Toen ik nog in dienst zat mocht ik een cursus 'CLS' doen. Combat Life Saver... Ofwel iets dat tussen 'Medic' en EHBO'er in zit. Onderdelen van die cursus waren: Het maken van een gat in de longen (mocht er door een kogel bloed in gekomen zijn, het stabiliseren van een gebroken been, het aanleggen van een infuus etcetera...
De commandant die elke ochtend een praatje hield voor de cursisten zei elke dag twee dingen:
- Vertrouwen is goed, controle is beter
- Meten is weten
Het zijn inderdaad hele belangrijke dingen voor mensen die na een ongeluk op een locatie aankomen. Immers, je weet niet of het slachtoffers zelf nog weet wat er gebeurt is, je weet ook niet of de omstanders alles goed hebben gedaan. "Ademt hij?"... Zelfs als ze ja zeggen zul je het toch moeten controleren, het zou zomaar veranderd kunnen zijn in een paar seconden.
In het bedrijfsleven pas ik deze twee principes ook toe. Als ik iets uitbesteed, dan wil ik dat dat goed gebeurt, ook wil ik weten of het gegaan is zoals ik afgesproken heb. Hetzelfde geldt voor onze persoonlijke financieen. Heb je voor maximaal 50 euro boodschappen gedaan? Zelfs als mijn vrouw ja zegt, dan kijk ik het nog even na... Oeps, twee onderbroeken van Sloggi gekocht... 25 euro extra... Die was niet meegenomen in het budget, gauw maar wat terugboeken van de spaarrekening dan maar.
Voor mijzelf
Ook voor mijzelf ben ik de principes aan het toepassen. Als ADD'er heb ik de neiging om dingen te vergeten of om dingen anders te doen dan afgesproken is. Ik ben al jaren de koning der lijstjes, maar nu met de nieuwe krachten die de Concerta me geeft, ben ik zelfs 'keizer'.
Sinds dinsdag 7 augustus hou ik weer een lijst bij... Nu niet meer op losse blaadjes die ik kwijt raak, maar gewoon in een heus kladblok:
Wat ik merk, is dat ik veel beter bij 'de tijd' ben. Ik ga bewuster om met mijn tijd en maak meer dingen af. Toen ik een dergelijke lijst liet zien aan mijn coach bij PsyQ, zei ze dat de lijst veel te vol is. Dat is inderdaad zo, ik maak zo'n lijst zelden af. Maar ik blijf wel makkelijker doorgaan.
Opvallend is dat bij mijn 'werkelijke uitvoering' iets anders staat dan op mijn planning is voorgenomen: Het koken schoot er bij in omdat de olijfolie waarmee ik kookte verzuurd was (veranderd in een soort alcohol of azijn). Verder crashte mijn PC (ik werk voornamelijk op een Mac, maar mijn printer is aangesloten op het netwerk van de PC ik heb de pc dus nodig om te printen).
Ik ben ongeveer een uur bezig geweest met het open maken van mijn PC en het schoonblazen/stofzuigen van de binnenkant.
Ik doe dus niet helemaal wat ik zou moeten doen, maar ik ga er van uit dat 'normale' mensen hetzelfde hebben. Niemand doet altijd 100% van wat hij zich voorneemt.
Hoe zit ik in mijn vel?
Ik kan na zeven dagen zeggen dat ik me uitstekend voel! Wat me wel echt opbreekt is het gebrek aan slaap, maar daarbuiten voel ik me topfit! Ik merk aan veel dingen dat ik gewoon echt sneller ben, ik ben actiever en frisser in mijn hoofd. De lijn van dingen die ik in mijn vorige Concerta bericht schreef, die gaat nog steeds door.
Zowel mijn vrouw als ikzelf zijn er echt heel blij mee!
Slapen
Op woensdag 7 augustus was ik er overigens helemaal klaar mee dat ik de slaap niet kon vatten!
Op het internet heb ik opgezocht hoeveel Melatonine je maximaal mag slikken. Ik kwam verhalen tegen over mensen die standaard 10mg nemen.
Rond 10 uur 's avonds heb ik drie pillen genomen van de Melatonine. Omgerekend dus 9mg...
Ik was pisnijdig dat ik de slaap om 11 uur nog steeds niet gevat had, maar ging wel liggen...
Verder weet ik niet zo veel meer, want ik heb geslapen als een roosje!
Zou dit betekenen dat ik dan de volgende nachten ook 9mg zou kunnen gebruiken? Dan gaat mijn voorraad wel heel erg hard...
In een volgend bericht zal ik vertellen wat de Coach en de Arts hierover te zeggen hadden...
Tot nu toe: EEN WEEK HEERLIJK GELEEFD!
Toen ik nog in dienst zat mocht ik een cursus 'CLS' doen. Combat Life Saver... Ofwel iets dat tussen 'Medic' en EHBO'er in zit. Onderdelen van die cursus waren: Het maken van een gat in de longen (mocht er door een kogel bloed in gekomen zijn, het stabiliseren van een gebroken been, het aanleggen van een infuus etcetera...
De commandant die elke ochtend een praatje hield voor de cursisten zei elke dag twee dingen:
- Vertrouwen is goed, controle is beter
- Meten is weten
Het zijn inderdaad hele belangrijke dingen voor mensen die na een ongeluk op een locatie aankomen. Immers, je weet niet of het slachtoffers zelf nog weet wat er gebeurt is, je weet ook niet of de omstanders alles goed hebben gedaan. "Ademt hij?"... Zelfs als ze ja zeggen zul je het toch moeten controleren, het zou zomaar veranderd kunnen zijn in een paar seconden.
In het bedrijfsleven pas ik deze twee principes ook toe. Als ik iets uitbesteed, dan wil ik dat dat goed gebeurt, ook wil ik weten of het gegaan is zoals ik afgesproken heb. Hetzelfde geldt voor onze persoonlijke financieen. Heb je voor maximaal 50 euro boodschappen gedaan? Zelfs als mijn vrouw ja zegt, dan kijk ik het nog even na... Oeps, twee onderbroeken van Sloggi gekocht... 25 euro extra... Die was niet meegenomen in het budget, gauw maar wat terugboeken van de spaarrekening dan maar.
Voor mijzelf
Ook voor mijzelf ben ik de principes aan het toepassen. Als ADD'er heb ik de neiging om dingen te vergeten of om dingen anders te doen dan afgesproken is. Ik ben al jaren de koning der lijstjes, maar nu met de nieuwe krachten die de Concerta me geeft, ben ik zelfs 'keizer'.
Sinds dinsdag 7 augustus hou ik weer een lijst bij... Nu niet meer op losse blaadjes die ik kwijt raak, maar gewoon in een heus kladblok:
 | ||
| Links de 'to do lijst', rechts de planning en daaronder de werkelijke uitvoering. |
Opvallend is dat bij mijn 'werkelijke uitvoering' iets anders staat dan op mijn planning is voorgenomen: Het koken schoot er bij in omdat de olijfolie waarmee ik kookte verzuurd was (veranderd in een soort alcohol of azijn). Verder crashte mijn PC (ik werk voornamelijk op een Mac, maar mijn printer is aangesloten op het netwerk van de PC ik heb de pc dus nodig om te printen).
Ik ben ongeveer een uur bezig geweest met het open maken van mijn PC en het schoonblazen/stofzuigen van de binnenkant.
Ik doe dus niet helemaal wat ik zou moeten doen, maar ik ga er van uit dat 'normale' mensen hetzelfde hebben. Niemand doet altijd 100% van wat hij zich voorneemt.
Hoe zit ik in mijn vel?
Ik kan na zeven dagen zeggen dat ik me uitstekend voel! Wat me wel echt opbreekt is het gebrek aan slaap, maar daarbuiten voel ik me topfit! Ik merk aan veel dingen dat ik gewoon echt sneller ben, ik ben actiever en frisser in mijn hoofd. De lijn van dingen die ik in mijn vorige Concerta bericht schreef, die gaat nog steeds door.
Zowel mijn vrouw als ikzelf zijn er echt heel blij mee!
Slapen
Op woensdag 7 augustus was ik er overigens helemaal klaar mee dat ik de slaap niet kon vatten!
Op het internet heb ik opgezocht hoeveel Melatonine je maximaal mag slikken. Ik kwam verhalen tegen over mensen die standaard 10mg nemen.
Rond 10 uur 's avonds heb ik drie pillen genomen van de Melatonine. Omgerekend dus 9mg...
Ik was pisnijdig dat ik de slaap om 11 uur nog steeds niet gevat had, maar ging wel liggen...
Verder weet ik niet zo veel meer, want ik heb geslapen als een roosje!
Zou dit betekenen dat ik dan de volgende nachten ook 9mg zou kunnen gebruiken? Dan gaat mijn voorraad wel heel erg hard...
In een volgend bericht zal ik vertellen wat de Coach en de Arts hierover te zeggen hadden...
Tot nu toe: EEN WEEK HEERLIJK GELEEFD!
donderdag 16 augustus 2012
Mijlpaaltje blog!!!
1. Ik wilde mijn ervaringen van me af schrijven
2. Ik wilde voor mensen die hetzelfde mee (gaan) maken enige steun geven uit mijn ervaringen.
Ik had niet verwacht dat iemand mijn blog interessant zou vinden of dat ik bezoekers zou krijgen.
Vandaag heb ik een (voor mij) bijzondere mijlpaal bereikt:
3.000 pageviews
Op sommige dagen mocht ik meer dan 100 bezoekers ontvangen op dit blog!
Ik heb diverse reacties gehad van mensen die het leuk vinden om mijn ervaringen te lezen. Anderen schrijven dat ze nu beter in kunnen schatten wat ze kunnen verwachten als ze bijvoorbeeld het circus in gaan van het stellen van de diagnose.
Erg leuk om deze positieve bevestigingen te krijgen. Ik hoop het nog lang leuk te vinden!
Vind je het leuk om persoonlijk met me te communiceren, dan kun je me toevoegen op Facebook:
https://www.facebook.com/morris.monopoly
Heel erg bedankt voor jullie bezoeken en interesse!
Ik hoop dat ik tot veel nieuwe inzichten mag komen die ik weer door mag geven!
Hartelijke groeten,
Morris!
maandag 13 augustus 2012
Introductiegroep AD(H)D bij Volwassenen 1 van 3 - Wat is ADHD?
Onderdeel van behandelplan
Hoewel er niet perse een 'standaard behandelplan' is, is er bij PsyQ wel een aantal dingen dat bij elke AD(H)D'er aangeboden wordt: De coaching, de medicatie en groepsvoorlichtingen/cursussen.
De coaching zal heus wel wat raakvlakken hebben per individu, maar er wordt echt specifiek naar je persoonlijke situatie gekeken. Dat is fijn... Geen ABC'tje, maar gewoon je 'eigen' behandelplan.
De medicatie wordt ook wel per individu vastgesteld, maar er wordt in een groot aantal gevallen altijd begonnen met methylfenidaat (Ritalin, Concerta etc)...
De groepsvoorlichting of cursus is optioneel, maar wordt wel aanbevolen. Ik heb me dan ook zodra het kon aangemeld voor deze groepen. Enig nadeel: Elke cursus begint om 17.00 uur in Rotterdam. Als zzp'er is dat niet zo'n probleem, maar straks als ik weer in loondienst ga, zal dat wel een uitdaging zijn.
Aankomst
Ik kwam rond kwart voor vijf aan op de Max Eeuwenlaan in Rotterdam. Ik vroeg bij de balie waar de groepen voor AD(H)D zouden plaatsvinden, maar de dame achter de balie zei dat ik mocht wachten in een soort koffiehoekje op de begane grond.
Er zaten denk ik al zo'n vijftien mensen... Sommigen van hen waren druk aan het praten, anderen zaten stil de omgeving in zich op te nemen.
Ik kwam aan met een spijkerbroek, shirtje, colbertje en mijn hoedje op... Omdat ik mijn schoenen de zaterdag ervoor bij de schoenmaker had achtergelaten, liep ik op mijn pantoffels die heerlijk zitten en me al vele kilometers door het land gebracht hebben.
Ze zijn zwart en zijn gemaakt van ribfluweel. Ik zag direct een meisje kijken naar mijn 'schoeisel'.
Ik vermoed dat de andere mensen (net als ik) enorm nieuwsgierig waren naar wat ze zouden aantreffen, een eerste indruk maak je natuurlijk geen tweede keer, dus het meisje zal wel gedacht hebben: Oei, er zijn ook getikte ADHD'ers.
Ik nam een bakje koffie en verschool me veilig achter mijn telefoon. Maar ik nam ondertussen ook alle mensen in me op.
De mensen die ontspannen met elkaar zaten te kletsen leken elkaar al een tijdje te kennen. Op een gegeven moment hoorde ik ze zelfs praten over 'Hoe scheer jij je poes'. Het was een groep meiden van ca 20 tot 25 jaar. Er was een hoop gegiechel... Dat belooft wat dacht ik...
Er kwam iemand aanlopen die zich niet gedroeg alsof ze 'op bezoek kwam', de meeste mensen keken op. Ze kwam de groep meiden halen... De rest keek even om zich heen of er gereageerd werd door andere mensen... Het was een beetje verwarrend, maar ik nam me voor om te blijven zitten tot het echt zeker was dat de dame specifiek voor onze groep kwam.
Dat was gelukkig niet het geval, ik was intern blij dat ik niet opgestaan was en me aan was gaan sluiten bij de groep... Het zou een tweede flater kunnen zijn na mijn sloffen.
Aanvang
Iets over vijf kwamen er twee dames de rest van de groep ophalen. Er zaten nog maar acht mensen in de koffiehoek. "Introductiegroep ADHD? Jullie mogen met ons meelopen."
Ik trok nog snel een bakkie koffie uit de automaat en we liepen als groep mee met de dames. Ik hield mijn adem in... Ik weet dat ik me te snel op mijn gemak voel in groepen, ik wilde me een soort onzichtbaar opstellen.
We gingen een trap op en liepen een gang in. Daar kwamen we aan in een lokaaltje waar de tafels in een cirkel neergezet waren. Ik liep een beetje voorop en dacht na over de plek die ik wilde hebben... Direct naast de 'begeleiders', of toch midden in de groep? Ik koos voor een plekje waarvan ik dacht dat ik goed op het bord zou kunnen kijken.
Het was de vijfde dag dat ik Concerta ingenomen had. Ik heb hem bewust wat later genomen, dan zou ik mijn aandacht er tenminste goed bij kunnen houden in deze late sessie.
De 'begeleiders' (ik zal ze vanaf nu maar 'coaches' noemen) stelden zich voor en vertelden wat het programma zou zijn. Daarnaast kwam er nog enkele toelichtingen als "Wat er in deze kamer verteld wordt, blijft binnen deze kamer" enz.
Ik wil toch even de 'Opzet van de bijeenkomsten' noemen, rechstreeks gekopieerd uit de reader:
We begonnen met een voorstelrondje:
Wie ben je, hoe oud ben je, wat doe je, gebruik je medicatie en hoelang zit je bij PsyQ? Alle negen hebben we kort verteld wat we deden.
Hoewel ik het liefst op dit blog een uitgebreide omschrijving zou willen geven van het soort mensen dat er zaten, zal ik het toch echt oppervlakkig moeten houden.
Maar wat me enorm opviel, was dat het gezelschap goed ontwikkeld was. De eerste dame vertelde dat ze een goede baan heeft bij een groot en prestigieus bedrijf (ik kan het echt niet noemen hier), de tweede gaf les op de basisschool, de derde was order administrator, de vierde was student, de vijfde was student, de zesde (ik) was student, de zevende deed promotieonderzoek op een Universiteit en de achtste heeft een eigen bedrijf.
Best bijzonder allemaal. Ik telde zes ADHD'ers, drie ADD'ers. Allemaal hele normale mensen, van wie je op het uiterlijk af dus echt helemaal niets kunt zeggen.
Ik keek onder te tafels en telde maar twee 'tikkende voetjes'... Die van mijzelf en die van mijn buurman. De rest leek heel erg kalm en rustig.
De 'stof'
Na het voorstellen vroegen de coaches om een stapel boekjes door te geven. Dat waren de cursusboekjes. Ik blijf maar bij het woord cursus hangen, omdat ik niet goed weet hoe ik het anders zou kunnen noemen. Praatgroep zou ook terecht zijn, want er was heel veel gelegenheid om ervaringen te delen.
We begonnen met de uitleg van ADHD... We mochten allemaal ons boekje dicht doen en op het bord werden de drie 'basiskenmerken' van ADHD geschreven. Allemaal kregen ze een eigen kolom:
En juist dat laatste was heel prettig. Dingen waarvan ik dacht dat als ik ze zou roepen in een 'normale' groep dat ze raar gevonden zouden worden, die werden hier allemaal herkend. Er was heel veel herkenning en begrip onderling. Het leverde veel lachmomenten op.
We behandelden nog wat gevolgen en 'vervolgklachten' (onderpresteren, slaapproblemen, verslavingen etc) en gingen toen wat dieper op de stof in.
De coaches deden het heel erg goed en leuk. Ze noemden herkenbare voorbeelden op en zochten echt de interactie met de groep. Ze deden het echt uitmuntend!
We behandelden de 'diagnose': Veel mensen uit de groep hadden aan hun omgeving verteld dat ze ADHD hebben en kregen dan als antwoord: "Ja maar ik ben ook wel eens ongeconcentreerd" of "Ik vergeet ook wel eens iets"... Dat zijn vervelende dooddoeners die niet weten hoe het is om het 24 uur per dag te hebben. En daar ligt dan ook de grens voor een diagnose: Je moet het je hele leven hebben gehad en je moet het 24 uur per dag hebben.
We gingen over op de drie subtypen ADHD. Voor mij was het nieuw dat ADHD eigenlijk als twee stoornissen gezien wordt: De Aandachttekortstoornis en de Hyperactiviteit worden als losse stoornissen gezien. Heb je beide, dan wordt dat ADHD genoemd (ca 85% van de ADHD'ers heeft dit), heb je alleen de concentratieproblemen, dan heet dat 'het overwegend onoplettende type' of ADD (ca 10% van de ADHD'ers krijgt deze diagnose) en heb je alleen de hyperactiviteit, dan heet dat het 'overwegend hyperactief/impulsieve type' (ca 3-5% van de diagnoses).
Ze werden alledrie ook weer toegelicht, met bijbehorende kenmerken en verschillen.
We gingen over op de statistieken van ADHD: De verhouding mannen-vrouwen, het percentage van de bevolking dat de stoornis heeft (1-3%) en redenen waarom de cijfers waarschijnlijk niet helemaal kloppen. Ik zal ze niet allemaal toelichten.
We hebben het over oorzaken gehad van ADHD (erfelijkheid, roken/drinken tijdens zwangerschap, vroeggeboorte enzovoort). Ook hebben we het gehad over fabels/misverstanden over ADHD:
- Je kon goed meekomen op school en hebt dus geen ADHD.
- Je hebt een HBO of Universitaire opleiding... Dus geen ADHD
- ADHD komt door kleurstoffen (Absolute bullshit)
- ADHD is eigenlijk gewoon luiheid, desinteresse of motivatiegebrek
- Je kunt ADHD krijgen door een traumatische jeugd
Zoals mijn coach in de coachingsgesprekken al gezegd had dat de groepsbijeenkomsten waarschijnlijk vooral uit 'open deuren' bestaan, vond ik het erg nuttig om dit te horen. Het geeft je handvaten om je stoornis te begrijpen en eventueel aan anderen uit te leggen.
Tot slot behandelden we nog de bijkomende stoornissen die vaak bij ADHD voorkomen:
- Slaapproblemen (80%)
- Verslavingsproblematiek (24-45%)
- Depressie, burnout, winterdepressie (20-30%) (Ik heb altijd gezegd dat ik last heb van winterdepressie, maar mijn ouders en leerkrachten geloofden dit niet)
- Angststoornissen (20-30%)
- Persoonlijkheidsproblematiek (25%)
- Tics (20%)
- Bipolaire stoornis (Manisch-depressief: 8%)
- Eetstoornissen (9%)
- Leesstoornissen als Dyslexie en Dyscalcullie (3-4%)
Met dit onderwerp sloten we af. Morgen is de tweede bijeenkomst en ik heb er zin in!
Het was gewoon erg gezellig en prettig om ervaringen uit te wisselen met 'lotgenoten'. De coaches deden het gewoon heel goed, erg duidelijke uitleg en enthousiaste betrokkenheid.
Kortom: Een aanrader!
Hoewel er niet perse een 'standaard behandelplan' is, is er bij PsyQ wel een aantal dingen dat bij elke AD(H)D'er aangeboden wordt: De coaching, de medicatie en groepsvoorlichtingen/cursussen.
De coaching zal heus wel wat raakvlakken hebben per individu, maar er wordt echt specifiek naar je persoonlijke situatie gekeken. Dat is fijn... Geen ABC'tje, maar gewoon je 'eigen' behandelplan.
De medicatie wordt ook wel per individu vastgesteld, maar er wordt in een groot aantal gevallen altijd begonnen met methylfenidaat (Ritalin, Concerta etc)...
De groepsvoorlichting of cursus is optioneel, maar wordt wel aanbevolen. Ik heb me dan ook zodra het kon aangemeld voor deze groepen. Enig nadeel: Elke cursus begint om 17.00 uur in Rotterdam. Als zzp'er is dat niet zo'n probleem, maar straks als ik weer in loondienst ga, zal dat wel een uitdaging zijn.
Aankomst
Ik kwam rond kwart voor vijf aan op de Max Eeuwenlaan in Rotterdam. Ik vroeg bij de balie waar de groepen voor AD(H)D zouden plaatsvinden, maar de dame achter de balie zei dat ik mocht wachten in een soort koffiehoekje op de begane grond.
Er zaten denk ik al zo'n vijftien mensen... Sommigen van hen waren druk aan het praten, anderen zaten stil de omgeving in zich op te nemen.
Ik kwam aan met een spijkerbroek, shirtje, colbertje en mijn hoedje op... Omdat ik mijn schoenen de zaterdag ervoor bij de schoenmaker had achtergelaten, liep ik op mijn pantoffels die heerlijk zitten en me al vele kilometers door het land gebracht hebben.
Ze zijn zwart en zijn gemaakt van ribfluweel. Ik zag direct een meisje kijken naar mijn 'schoeisel'.
Ik vermoed dat de andere mensen (net als ik) enorm nieuwsgierig waren naar wat ze zouden aantreffen, een eerste indruk maak je natuurlijk geen tweede keer, dus het meisje zal wel gedacht hebben: Oei, er zijn ook getikte ADHD'ers.
Ik nam een bakje koffie en verschool me veilig achter mijn telefoon. Maar ik nam ondertussen ook alle mensen in me op.
De mensen die ontspannen met elkaar zaten te kletsen leken elkaar al een tijdje te kennen. Op een gegeven moment hoorde ik ze zelfs praten over 'Hoe scheer jij je poes'. Het was een groep meiden van ca 20 tot 25 jaar. Er was een hoop gegiechel... Dat belooft wat dacht ik...
Er kwam iemand aanlopen die zich niet gedroeg alsof ze 'op bezoek kwam', de meeste mensen keken op. Ze kwam de groep meiden halen... De rest keek even om zich heen of er gereageerd werd door andere mensen... Het was een beetje verwarrend, maar ik nam me voor om te blijven zitten tot het echt zeker was dat de dame specifiek voor onze groep kwam.
Dat was gelukkig niet het geval, ik was intern blij dat ik niet opgestaan was en me aan was gaan sluiten bij de groep... Het zou een tweede flater kunnen zijn na mijn sloffen.
Aanvang
Iets over vijf kwamen er twee dames de rest van de groep ophalen. Er zaten nog maar acht mensen in de koffiehoek. "Introductiegroep ADHD? Jullie mogen met ons meelopen."
Ik trok nog snel een bakkie koffie uit de automaat en we liepen als groep mee met de dames. Ik hield mijn adem in... Ik weet dat ik me te snel op mijn gemak voel in groepen, ik wilde me een soort onzichtbaar opstellen.
We gingen een trap op en liepen een gang in. Daar kwamen we aan in een lokaaltje waar de tafels in een cirkel neergezet waren. Ik liep een beetje voorop en dacht na over de plek die ik wilde hebben... Direct naast de 'begeleiders', of toch midden in de groep? Ik koos voor een plekje waarvan ik dacht dat ik goed op het bord zou kunnen kijken.
Het was de vijfde dag dat ik Concerta ingenomen had. Ik heb hem bewust wat later genomen, dan zou ik mijn aandacht er tenminste goed bij kunnen houden in deze late sessie.
De 'begeleiders' (ik zal ze vanaf nu maar 'coaches' noemen) stelden zich voor en vertelden wat het programma zou zijn. Daarnaast kwam er nog enkele toelichtingen als "Wat er in deze kamer verteld wordt, blijft binnen deze kamer" enz.
Ik wil toch even de 'Opzet van de bijeenkomsten' noemen, rechstreeks gekopieerd uit de reader:
- De groep bestaat uit 3 wekelijkse bijeenkomsten. De duur van de bijeenkomsten is 2 maal 1 uur, met een pauze van 15 minuten tussen de onderdelen.
- Er zijn 12-14 deelnemers per groep
- De groep wordt begeleid door twee coaches
- De doelen van deze groep zijn: Voorlichting, interactie, psycho-educatie en lotgenotencontact.
- Er zal gelegenheid zijn voor discussie en het stellen van vragen
- De volgende thema's zullen in de cursus aan bod komen:
- Bijeenkomst 1: Wat is ADHD?
- Bijeenkomst 2: Neurobiologie en medicijnen
- Bijeenkomst 3: Wat doet ADHD met je leven en de behandeling
We begonnen met een voorstelrondje:
Wie ben je, hoe oud ben je, wat doe je, gebruik je medicatie en hoelang zit je bij PsyQ? Alle negen hebben we kort verteld wat we deden.
Hoewel ik het liefst op dit blog een uitgebreide omschrijving zou willen geven van het soort mensen dat er zaten, zal ik het toch echt oppervlakkig moeten houden.
Maar wat me enorm opviel, was dat het gezelschap goed ontwikkeld was. De eerste dame vertelde dat ze een goede baan heeft bij een groot en prestigieus bedrijf (ik kan het echt niet noemen hier), de tweede gaf les op de basisschool, de derde was order administrator, de vierde was student, de vijfde was student, de zesde (ik) was student, de zevende deed promotieonderzoek op een Universiteit en de achtste heeft een eigen bedrijf.
Best bijzonder allemaal. Ik telde zes ADHD'ers, drie ADD'ers. Allemaal hele normale mensen, van wie je op het uiterlijk af dus echt helemaal niets kunt zeggen.
Ik keek onder te tafels en telde maar twee 'tikkende voetjes'... Die van mijzelf en die van mijn buurman. De rest leek heel erg kalm en rustig.
De 'stof'
Na het voorstellen vroegen de coaches om een stapel boekjes door te geven. Dat waren de cursusboekjes. Ik blijf maar bij het woord cursus hangen, omdat ik niet goed weet hoe ik het anders zou kunnen noemen. Praatgroep zou ook terecht zijn, want er was heel veel gelegenheid om ervaringen te delen.
We begonnen met de uitleg van ADHD... We mochten allemaal ons boekje dicht doen en op het bord werden de drie 'basiskenmerken' van ADHD geschreven. Allemaal kregen ze een eigen kolom:
- Aandacht tekort/Concentratieproblemen
- Hyperactiviteit
- Impulsiviteit
En juist dat laatste was heel prettig. Dingen waarvan ik dacht dat als ik ze zou roepen in een 'normale' groep dat ze raar gevonden zouden worden, die werden hier allemaal herkend. Er was heel veel herkenning en begrip onderling. Het leverde veel lachmomenten op.
We behandelden nog wat gevolgen en 'vervolgklachten' (onderpresteren, slaapproblemen, verslavingen etc) en gingen toen wat dieper op de stof in.
De coaches deden het heel erg goed en leuk. Ze noemden herkenbare voorbeelden op en zochten echt de interactie met de groep. Ze deden het echt uitmuntend!
We behandelden de 'diagnose': Veel mensen uit de groep hadden aan hun omgeving verteld dat ze ADHD hebben en kregen dan als antwoord: "Ja maar ik ben ook wel eens ongeconcentreerd" of "Ik vergeet ook wel eens iets"... Dat zijn vervelende dooddoeners die niet weten hoe het is om het 24 uur per dag te hebben. En daar ligt dan ook de grens voor een diagnose: Je moet het je hele leven hebben gehad en je moet het 24 uur per dag hebben.
We gingen over op de drie subtypen ADHD. Voor mij was het nieuw dat ADHD eigenlijk als twee stoornissen gezien wordt: De Aandachttekortstoornis en de Hyperactiviteit worden als losse stoornissen gezien. Heb je beide, dan wordt dat ADHD genoemd (ca 85% van de ADHD'ers heeft dit), heb je alleen de concentratieproblemen, dan heet dat 'het overwegend onoplettende type' of ADD (ca 10% van de ADHD'ers krijgt deze diagnose) en heb je alleen de hyperactiviteit, dan heet dat het 'overwegend hyperactief/impulsieve type' (ca 3-5% van de diagnoses).
Ze werden alledrie ook weer toegelicht, met bijbehorende kenmerken en verschillen.
We gingen over op de statistieken van ADHD: De verhouding mannen-vrouwen, het percentage van de bevolking dat de stoornis heeft (1-3%) en redenen waarom de cijfers waarschijnlijk niet helemaal kloppen. Ik zal ze niet allemaal toelichten.
We hebben het over oorzaken gehad van ADHD (erfelijkheid, roken/drinken tijdens zwangerschap, vroeggeboorte enzovoort). Ook hebben we het gehad over fabels/misverstanden over ADHD:
- Je kon goed meekomen op school en hebt dus geen ADHD.
- Je hebt een HBO of Universitaire opleiding... Dus geen ADHD
- ADHD komt door kleurstoffen (Absolute bullshit)
- ADHD is eigenlijk gewoon luiheid, desinteresse of motivatiegebrek
- Je kunt ADHD krijgen door een traumatische jeugd
Zoals mijn coach in de coachingsgesprekken al gezegd had dat de groepsbijeenkomsten waarschijnlijk vooral uit 'open deuren' bestaan, vond ik het erg nuttig om dit te horen. Het geeft je handvaten om je stoornis te begrijpen en eventueel aan anderen uit te leggen.
Tot slot behandelden we nog de bijkomende stoornissen die vaak bij ADHD voorkomen:
- Slaapproblemen (80%)
- Verslavingsproblematiek (24-45%)
- Depressie, burnout, winterdepressie (20-30%) (Ik heb altijd gezegd dat ik last heb van winterdepressie, maar mijn ouders en leerkrachten geloofden dit niet)
- Angststoornissen (20-30%)
- Persoonlijkheidsproblematiek (25%)
- Tics (20%)
- Bipolaire stoornis (Manisch-depressief: 8%)
- Eetstoornissen (9%)
- Leesstoornissen als Dyslexie en Dyscalcullie (3-4%)
Met dit onderwerp sloten we af. Morgen is de tweede bijeenkomst en ik heb er zin in!
Het was gewoon erg gezellig en prettig om ervaringen uit te wisselen met 'lotgenoten'. De coaches deden het gewoon heel goed, erg duidelijke uitleg en enthousiaste betrokkenheid.
Kortom: Een aanrader!
zondag 12 augustus 2012
Dag 5 met Concerta en Melatonine
De maandag, 6 augustus 2012...
Ook de maandag was een prettige dag... Wederom heb ik slecht geslapen, circa 3 uur...
Ik merk dat het me nu wel begint op te breken dat ik zo weinig slaap, maar de 'kick' die ik krijg van de dingen die ik nu makkelijk kan doen door de Concerta, compenseert dat wel een beetje.
Ik had een aantal dingen op mijn lijstje staan en die heb ik keurig afgehandeld. De details van wat precies zijn me ontgaan. Maar ik had wederom een nuttige dag.
Voor mijn vrouw was het een aangename verassing toen ze thuis kwam, dat de keuken helemaal opgeruimd was (inclusief doekje over het aanrecht).
Even stilstaan bij wat 'opmerkelijkheden'.
Er is een aantal dingen die voor mij veranderd zijn, ik probeer ze hier op te sommen. Nog steeds wel met de gedachte dat 'een zwaluw nog geen zomer maakt':
Assertiviteit
In de communicatie met mensen ben ik assertiever. Ik draai niet zoveel om het onderwerp heen, maar ben rechter voor mijn raap. Ook ben ik veel minder bezig of mijn toehoorder wel begrijpt wat ik zeg. Ik weet dat ik op sommige momenten heel 'vlot' kan zijn in mijn babbel, maar ik weet ook dat ik soms van de hak op de tak vlieg om dan weer op de 'hak' terug te keren. Ik heb veel minder gedachten die mijn spraak 'van commentaar voorzien'.
Normaal gesproken zou ik terwijl ik iets aan het vertellen ben met mijn gedachten bezig zijn met de volgende woorden of de exacte formulering, dat is veel minder.
Onzekerheid
Ik heb vorige week een nieuwe baan aangeboden gekregen. Ik ga het zzp'erschap voor een paar jaar in de koelkast zetten en in loondienst bij een Consultancy bureau. Ik krijg 'training on the job' en krijg meerdere cursussen per jaar om mijzelf in het vakgebied te bekwamen.
De reden dat ik voor het zzp'erschap koos, is dat ik dan meer vrijheid heb en best wel wat meer verdiende. Ik maak min of meer mijn eigen regels en kan met minder werktijd net zoveel verdienen als voor een baas.
Ook ben ik 'bang' voor werken voor een baas. Ik werk goed en heb mooie resultaten gehaald, maar mensen kijken niet naar de 'extra's' die je levert, maar juist naar de dingen die je minder goed doet. Pas als je die dingen op orde hebt worden er naar de extra's gekeken.
Door het verslapen en te laat komen, heb ik gewoon prachtige projecten en oplossingen die ik geleverd heb laten overschaduwen. Hoewel ik weet dat ze nog steeds in die bedrijven gebruikt worden, zullen ze me er niet om herinneren. Morris is niet die jongen die intelligente oplossingen bedenkt, maar die jongen die zich zes keer versliep in zes maanden.
De angst om ooit zoiets weer mee te maken ben ik kwijtgeraakt, hoewel ik nog maar kort de pillen gebruik, voel ik gewoon dat ik geordender ben. Als ik het slapen ook nog eens onder controle krijg, dan denk ik dat ik een mooie toekomst tegemoet ga.
Ook ben ik veel minder bezig met wat mensen van me vinden. Dat is gek, blijkbaar speelde dat toch een grote rol in mijn achterhoofd... Dat drukke verstorende achterhoofd...
Roken
In het gesprek met de psychiater heb ik aangegeven te willen stoppen met roken. Veel mensen zouden door de Concerta minder behoefte hebben aan roken. Dit is bij mij niet het geval, ik rook denk ik 50-100% meer... Ik kan er niet van af blijven. Misschien is het omdat ik gewend ben om na ieder klusje even een peuk te doen en dat ik nu vaker een klusje afrond?
Of het is voortdurend de behoefte om mezelf bezig te houden, ik weet het niet... Maar het viel me zelf op en ook mijn vrouw zei er iets over... Ik hoop dat toch wel snel op te lossen... Ik blijf het een domme gewoonte vinden!
Concentratie
In een eerder blogbericht heb ik wel eens geschreven dat de hersenen geen onderscheid maken tussen 'goed' en 'fout'. 5-10% van ons handelen gebeurt bewust, de rest komt voort uit het onderbewuste. Elk 'pad' dat meerdere malen genomen wordt, wordt uiteindelijk een automatisme... Handig, anders zou op een gegeven moment ons brein uit elkaar knallen...
Zo ook met Concentratie... Ik doe ontzettend veel meer op een dag... En ik kan mijn aandacht er makkelijker bij houden. Nu zijn er nuttige dingen en onnuttige dingen. We kunnen 'bewust' constateren of iets nuttig is of niet. Maar het onderbewuste heeft hier geen notie van, ons onderbewuste doet wat goed is in zijn ogen. Als we een slechte gewoonte hebben aangeleerd, zal ons onbewuste dat als 'goed' ervaren en zal de 90% van het gedrag ook zo worden uitgevoerd.
Als ik een klusje afgerond heb, dan kijk ik meestal even op Facebook of ben ik bezig met Nu.nl of een spelletje... Ik merk ook dat daar de concentratie voor toeneemt. Ook een spelletje op mijn mobiele telefoon kan meer mijn aandacht opslokken, ook hier ben ik geconcentreerder... Dat vertraagt ook het proces waarin ik nuttig bezig ben. Ofwel, ik kan 30 minuten uiterst geconcentreerd een spelletje doen op mijn iPhone.
Zien
Ik zie nu makkelijker welke kleine dingetjes ik zou kunnen doen. Effe een kopje naar de keuken, effe iets in de vaatwasser zetten, effe een telefoontje plegen, effe de post doornemen. Ik zie veel meer en kan er makkelijker 'actie' tegenover zetten... Voor mijn vrouw heel prettig.
Rust
De rust in mijn hoofd en de rust bij wat ik doe is exponentieel toegenomen. Ik heb veel meer aandacht voor wat ik doe. Volgens mijn vrouw ben ik veel rustiger geworden. Ikzelf heb juist het idee actiever te zijn, maar inderdaad ik doe alles veel rustiger en wat meer overwogen.
Een heerlijk gevoel!
Seks
Een gevoelig item misschien... Mijn vrouw is zwanger, maar nog steeds woest aantrekkelijk;-)
Maar sinds ik de eerste pil nam, merk ik dat ik geen zin heb om te vrijen... Ik heb er wel zin in, maar ben nog in zo'n 'ik moet nuttig bezig zijn'-flow, dat ik het bijna zonde vind van de tijd. Het is toch een bezigheid waar je veel tijd mee kwijt raakt... Daarna wil je je nog opfrissen en vaak ben je ook wat vermoeider na een fijne vrijpartij. Ik schrijf dit stuk op zondag 12 augustus, dus ik kan ondertussen al uit wat meer Concerta-ervaring putten. We hebben tot de dag van vandaag nog niet gevreeën, terwijl er wel tijd voor was. Ik weet niet hoe dit komt, maar het viel mijn vrouw eerder op dan mijzelf en dat is opmerkelijk;-)
De rest van de maandag
Rond 15.00 ben ik gestopt met de nuttige dingen die ik aan het doen was en ben ik richting Rotterdam vertrokken. Om 17.00 moest ik aanwezig zijn bij PsyQ om daar het eerste groepsgesprek mee te maken. Hierover zal ik een los blogitem posten.
Toen ik uit het groepsgesprek kwam, ben ik direct naar de sportschool in Maassluis gegaan. Normaal zou ik thuis uitgeput neerzijgen op de bank, maar nu wilde ik kijken of ik nog net zo lang kon sporten als de vorige keer dat ik Concerta gebruikte.
Rond 20.30 kwam ik aan bij de sportschool. Ik heb mijn sporttas meegenomen naar PsyQ en ben op de fiets naar het station gegaan. Dan kon ik sneller door naar de Fitness.
De vorige keer heb ik best een flinke hoeveelheid Cardio gedaan, hardlopen en een of ander Crossapparaat.
Om 21.30 stond er drie kwartier op de teller van het Crossapparaat. 45 minuten in een hoog tempo sporten met een hartslag van ca 160 Bpm. Erg bijzonder voor mijn doen. Dus ook nadat de pil al een tijdje uitgewerkt was, was het voor mij mogelijk om veel langer te sporten.
Ik ben naar huis gegaan en bij mijn vrouw in bad gekropen. Daar hebben we het wat over de afgelopen dag gehad en de groepsbijeenkomst.
Uiteindelijk heb ik haar verteld van mijn kortstondige gokavontuur... Ze had het er erg moeilijk mee, maar zei ook dat ze blij was dat ik het haar vertelde en dat ze me vertrouwd als ik zeg dat het eenmalig is.
En pak van mijn hart... Want ik vond het erg moeilijk om het te vertellen tegen haar.
We gingen gelijktijdig naar bed, maar ook nu kwam de slaap niet... Ondanks de Melatonine, de vermoeidheid en het sporten.
Wederom een geslaagde dag met Concerta!
Ook de maandag was een prettige dag... Wederom heb ik slecht geslapen, circa 3 uur...
Ik merk dat het me nu wel begint op te breken dat ik zo weinig slaap, maar de 'kick' die ik krijg van de dingen die ik nu makkelijk kan doen door de Concerta, compenseert dat wel een beetje.
Ik had een aantal dingen op mijn lijstje staan en die heb ik keurig afgehandeld. De details van wat precies zijn me ontgaan. Maar ik had wederom een nuttige dag.
Voor mijn vrouw was het een aangename verassing toen ze thuis kwam, dat de keuken helemaal opgeruimd was (inclusief doekje over het aanrecht).
Even stilstaan bij wat 'opmerkelijkheden'.
Er is een aantal dingen die voor mij veranderd zijn, ik probeer ze hier op te sommen. Nog steeds wel met de gedachte dat 'een zwaluw nog geen zomer maakt':
Assertiviteit
In de communicatie met mensen ben ik assertiever. Ik draai niet zoveel om het onderwerp heen, maar ben rechter voor mijn raap. Ook ben ik veel minder bezig of mijn toehoorder wel begrijpt wat ik zeg. Ik weet dat ik op sommige momenten heel 'vlot' kan zijn in mijn babbel, maar ik weet ook dat ik soms van de hak op de tak vlieg om dan weer op de 'hak' terug te keren. Ik heb veel minder gedachten die mijn spraak 'van commentaar voorzien'.
Normaal gesproken zou ik terwijl ik iets aan het vertellen ben met mijn gedachten bezig zijn met de volgende woorden of de exacte formulering, dat is veel minder.
Onzekerheid
Ik heb vorige week een nieuwe baan aangeboden gekregen. Ik ga het zzp'erschap voor een paar jaar in de koelkast zetten en in loondienst bij een Consultancy bureau. Ik krijg 'training on the job' en krijg meerdere cursussen per jaar om mijzelf in het vakgebied te bekwamen.
De reden dat ik voor het zzp'erschap koos, is dat ik dan meer vrijheid heb en best wel wat meer verdiende. Ik maak min of meer mijn eigen regels en kan met minder werktijd net zoveel verdienen als voor een baas.
Ook ben ik 'bang' voor werken voor een baas. Ik werk goed en heb mooie resultaten gehaald, maar mensen kijken niet naar de 'extra's' die je levert, maar juist naar de dingen die je minder goed doet. Pas als je die dingen op orde hebt worden er naar de extra's gekeken.
Door het verslapen en te laat komen, heb ik gewoon prachtige projecten en oplossingen die ik geleverd heb laten overschaduwen. Hoewel ik weet dat ze nog steeds in die bedrijven gebruikt worden, zullen ze me er niet om herinneren. Morris is niet die jongen die intelligente oplossingen bedenkt, maar die jongen die zich zes keer versliep in zes maanden.
De angst om ooit zoiets weer mee te maken ben ik kwijtgeraakt, hoewel ik nog maar kort de pillen gebruik, voel ik gewoon dat ik geordender ben. Als ik het slapen ook nog eens onder controle krijg, dan denk ik dat ik een mooie toekomst tegemoet ga.
Ook ben ik veel minder bezig met wat mensen van me vinden. Dat is gek, blijkbaar speelde dat toch een grote rol in mijn achterhoofd... Dat drukke verstorende achterhoofd...
Roken
In het gesprek met de psychiater heb ik aangegeven te willen stoppen met roken. Veel mensen zouden door de Concerta minder behoefte hebben aan roken. Dit is bij mij niet het geval, ik rook denk ik 50-100% meer... Ik kan er niet van af blijven. Misschien is het omdat ik gewend ben om na ieder klusje even een peuk te doen en dat ik nu vaker een klusje afrond?
Of het is voortdurend de behoefte om mezelf bezig te houden, ik weet het niet... Maar het viel me zelf op en ook mijn vrouw zei er iets over... Ik hoop dat toch wel snel op te lossen... Ik blijf het een domme gewoonte vinden!
Concentratie
In een eerder blogbericht heb ik wel eens geschreven dat de hersenen geen onderscheid maken tussen 'goed' en 'fout'. 5-10% van ons handelen gebeurt bewust, de rest komt voort uit het onderbewuste. Elk 'pad' dat meerdere malen genomen wordt, wordt uiteindelijk een automatisme... Handig, anders zou op een gegeven moment ons brein uit elkaar knallen...
Zo ook met Concentratie... Ik doe ontzettend veel meer op een dag... En ik kan mijn aandacht er makkelijker bij houden. Nu zijn er nuttige dingen en onnuttige dingen. We kunnen 'bewust' constateren of iets nuttig is of niet. Maar het onderbewuste heeft hier geen notie van, ons onderbewuste doet wat goed is in zijn ogen. Als we een slechte gewoonte hebben aangeleerd, zal ons onbewuste dat als 'goed' ervaren en zal de 90% van het gedrag ook zo worden uitgevoerd.
Als ik een klusje afgerond heb, dan kijk ik meestal even op Facebook of ben ik bezig met Nu.nl of een spelletje... Ik merk ook dat daar de concentratie voor toeneemt. Ook een spelletje op mijn mobiele telefoon kan meer mijn aandacht opslokken, ook hier ben ik geconcentreerder... Dat vertraagt ook het proces waarin ik nuttig bezig ben. Ofwel, ik kan 30 minuten uiterst geconcentreerd een spelletje doen op mijn iPhone.
Zien
Ik zie nu makkelijker welke kleine dingetjes ik zou kunnen doen. Effe een kopje naar de keuken, effe iets in de vaatwasser zetten, effe een telefoontje plegen, effe de post doornemen. Ik zie veel meer en kan er makkelijker 'actie' tegenover zetten... Voor mijn vrouw heel prettig.
Rust
De rust in mijn hoofd en de rust bij wat ik doe is exponentieel toegenomen. Ik heb veel meer aandacht voor wat ik doe. Volgens mijn vrouw ben ik veel rustiger geworden. Ikzelf heb juist het idee actiever te zijn, maar inderdaad ik doe alles veel rustiger en wat meer overwogen.
Een heerlijk gevoel!
Seks
Een gevoelig item misschien... Mijn vrouw is zwanger, maar nog steeds woest aantrekkelijk;-)
Maar sinds ik de eerste pil nam, merk ik dat ik geen zin heb om te vrijen... Ik heb er wel zin in, maar ben nog in zo'n 'ik moet nuttig bezig zijn'-flow, dat ik het bijna zonde vind van de tijd. Het is toch een bezigheid waar je veel tijd mee kwijt raakt... Daarna wil je je nog opfrissen en vaak ben je ook wat vermoeider na een fijne vrijpartij. Ik schrijf dit stuk op zondag 12 augustus, dus ik kan ondertussen al uit wat meer Concerta-ervaring putten. We hebben tot de dag van vandaag nog niet gevreeën, terwijl er wel tijd voor was. Ik weet niet hoe dit komt, maar het viel mijn vrouw eerder op dan mijzelf en dat is opmerkelijk;-)
De rest van de maandag
Rond 15.00 ben ik gestopt met de nuttige dingen die ik aan het doen was en ben ik richting Rotterdam vertrokken. Om 17.00 moest ik aanwezig zijn bij PsyQ om daar het eerste groepsgesprek mee te maken. Hierover zal ik een los blogitem posten.
Toen ik uit het groepsgesprek kwam, ben ik direct naar de sportschool in Maassluis gegaan. Normaal zou ik thuis uitgeput neerzijgen op de bank, maar nu wilde ik kijken of ik nog net zo lang kon sporten als de vorige keer dat ik Concerta gebruikte.
Rond 20.30 kwam ik aan bij de sportschool. Ik heb mijn sporttas meegenomen naar PsyQ en ben op de fiets naar het station gegaan. Dan kon ik sneller door naar de Fitness.
De vorige keer heb ik best een flinke hoeveelheid Cardio gedaan, hardlopen en een of ander Crossapparaat.
Om 21.30 stond er drie kwartier op de teller van het Crossapparaat. 45 minuten in een hoog tempo sporten met een hartslag van ca 160 Bpm. Erg bijzonder voor mijn doen. Dus ook nadat de pil al een tijdje uitgewerkt was, was het voor mij mogelijk om veel langer te sporten.
Ik ben naar huis gegaan en bij mijn vrouw in bad gekropen. Daar hebben we het wat over de afgelopen dag gehad en de groepsbijeenkomst.
Uiteindelijk heb ik haar verteld van mijn kortstondige gokavontuur... Ze had het er erg moeilijk mee, maar zei ook dat ze blij was dat ik het haar vertelde en dat ze me vertrouwd als ik zeg dat het eenmalig is.
En pak van mijn hart... Want ik vond het erg moeilijk om het te vertellen tegen haar.
We gingen gelijktijdig naar bed, maar ook nu kwam de slaap niet... Ondanks de Melatonine, de vermoeidheid en het sporten.
Wederom een geslaagde dag met Concerta!
zaterdag 11 augustus 2012
Dag 4 met Concerta en Melatonine - en een misstap
Zingen in de kerk
De vierde dag met Concerta was ook al geen 'echte test'. Een zondag, helemaal volgepland, maar niet met huiswerk of werk.
In de morgen ben ik naar de kerk geweest. Met een van mijn beste vrienden zijn we af en toe aan het 'Church-hoppen'... Niet perse op zoek naar een plek om te blijven, maar meer om gewoon de sfeer te proeven en de geloofsbeleving van andere mensen en kerken te zien.
Vorige week was er de Katholieke Kerk (zijn achtergrond), vandaag de kerk waarin ik ben opgegroeid... Een Evangelische/Pinkstergemeente.
Wat me als eerste opviel, was dat ik daar gewoon door de kerk liep met een rechte rug. Ik keek de wereld in vol zelfvertrouwen.
Ik kom zelden in die gemeente, er zijn dan altijd mensen die even naar je toekomen en zeggen: "Wat fijn dat je er weer bent". Ik hou er niet zo van... Ik twijfel er niet aan dat ze het menen, maar ik kan er weinig mee, want ik weet dat ik er een volgende keer niet zal zijn.
De eerste testcase kwam toen we gingen zingen. Het kan heel stom klinken, maar mijn stem is hard als ik zing en ik ben niet altijd stemvast. In het verleden maakte ik vaak mee dat ik hard uithaalde en dat ik er niet een toon naast zat... Dat is vervelend, je ziet mensen omkijken. Meestal trek ik dan mijn 'onnozele gezicht'.
Een ander naar ding dat veel voorkomt is dat ik niet tekstvast ben. Ik kan honderdduizend keer hetzelfde liedje zingen, maar nog steeds niet weten wat de tekst is. Harde stem + valse noot + verkeerde tekst geeft helemaal grappige reacties...
Er werd meegezongen met een diaprojectie van de tekst. Dit is al jaren zo. Maar voor het eerst kon ik gewoon de tekst meezingen zoals die geprojecteerd werd. Ik kon me er op concentreren. En soms zelfs kon ik gewoon met zelfvertrouwen de liedjes meezingen zonder op het scherm te kijken. Een nieuwe 'ontdekking'.
Ik schrijf zelf ook wel eens liedjes... Voor een bruiloft of voor mezelf. Zelfs die liedjes die ik letter voor letter geschreven heb, kan ik niet onthouden. Of... Ik kan me er niet op concentreren... Dat gaat nu veel beter!
Sociaal gebeuren
De middag stond in het teken van de verjaardag van mijn nichtje. Ze is twaalf geworden.
Ik draai iets langer dan zes jaar mee in de schoonfamilie en ken dus ondertussen best wat van de mensen die op verjaardagen komen.
Ik ben geen onzeker persoon, ik kan een grote bek hebben en prima meekomen in gesprekken. Maar toch... Op verjaardagen vind ik het moeilijk om er bij te blijven... Het gebeurde me regelmatig dat ik op een gegeven moment met een telefoon in mijn handen de tijd uit zat te zitten.
Vandaag niet... Ik heb staan praten met mijn schoonvader, ik vertelde hem over een baan die ik aangeboden heb gekregen. Ik heb staan praten met mijn zwager, over zijn nieuwe baan, over zijn nieuwe auto, over de zwangerschap van zijn meisje etc. Ik heb in een kringetje gestaan met de 'oudere mannen'... Ze zijn stuk voor stuk de 40 gepasseerd, wij 20-ers en 30-ers komen er over het algemeen moeilijk tussen.
Assertief zijn
We hebben het gehad over auto's, over de nieuwe hypotheekmarkt (er was er een hypotheekadviseur die zich heeft om laten scholen en zijn papieren heeft laten verlopen), we hebben het gehad over de TT in Assen, over op vakantie gaan met kinderen, over het kopen en verhuren van huizen etc etc)... En hoewel ik er weinig ervaring mee heb, behalve dan wat ik er over heb gelezen, kon ik erg goed meekomen.
Op een gegeven moment hadden we een gesprek over het verhuren van flatjes die leeg staan en wachten op de sloop. Die situatie heb ik meegemaakt, mijn eerste huisje was zo'n project.
Ik vertelde over een drugsgebruiker die naast me woonde en ik vertelde over een wietplantage aan de andere kant...
Op een gegeven moment had ik een serie zinnen ingezet... Midden in mijn verhaal viel er iemand binnen met een zin die wel gerelateerd was, maar ik was nog niet klaar. Ik sloeg mijn arm om hem heen en zei: "Hou het vast, ik was nog niet klaar"... Ik lachte er bij...
Deze man die binnenviel is erg sympathiek. Ik mag hem heel graag! Maar hij is ook 20 jaar ouder. Normaal gesproken zou ik denken: "Dit is jullie vaste groepje op verjaardagen, wie ben ik om er wat te mogen vertellen". Maar nu niet... Ik rondde mijn verhaal af over mijn buurman die al maanden niet meer gezien was. Over de groene vliegen die letterlijk met honderden tegelijk tegen zijn keukenraam zaten, over zijn moeder die langskwam met de sleutel en de politie, over de angst dat hij misschien wel dood zou zijn en over de vrieskist met rottend vlees omdat de Eneco zijn energie had afgesloten.
Toen ik klaar was, vroeg ik: "Wat wou je ook al weer zeggen?"
Ik ben minder bezig met mijn gedachtestroom op de achtergrond en ben assertiever en directer.
Bijna zakelijker.
De rest van de verjaardag was gezellig en ik heb gewoon leuk mee kunnen komen met de heren en overige mensen. Mensen die ik al jaren zie heb ik voor het eerst gevraagd wat ze doen en ik dirigeerde sommige gesprekken in de richting waarvan ik dacht dat het interessant zou zijn (en dat lukte).
We gingen heel laat huiswaarts...
Een misstap... Oude gewoonten slijten niet
Mijn vrouw ging naar bed en ik kon zoals de vorige nachten niet in slaap komen.
Ik ging weer naar beneden en ging met mijn telefoon en een sigaret onder de afzuigkap zitten. De tijd doden. Ik dacht er toen over om te gaan bloggen... Het zal een uur of 0.00 geweest zijn.
Ik opende mijn laptop en startte mijn browser. Ik zou nog wel een serie willen downloaden, ik ging naar een van de torrentsites die ik wel eens gebruik.
BAM: Reclame van een casino over mijn scherm heen...
Ik kreeg ineens de nieuwsgierigheid om te testen of ik nog zo impulsief was als hiervoor. Ik besloot naar Unibet te gaan om daar met 10 euro wat te proberen... Binnen een zucht en een scheet was het weg. Nog maar eens 15 euro bijstorten dan... Om 01.30 was ook die op.
Weet je wat: ik doe nog 50 euro en daarna stop ik...
De 50 euro werd 80 euro door wat bonusspellen, dus ik ging 'onverdroten voort', ik stond op winst.
Ongeveer rond 2.45 uur was ook de 50 euro op... Ik keek nog even naar het saldo van mijn rekening, rekenen of het 'kon'... Toch maar niet gedaan... Ik liet mezelf weer voor een halfjaar blokkeren van het online casino (mijn internetfilter heeft een 'zwak' voor Unibet) en ging met een naar gevoel naar bed... Het was al weer twee of drie jaar geleden dat ik gegokt had... Maar ik was nog steeds net zo gevoelig als ervoor...
Crap, dit moet ik aan Mina vertellen... Hoewel ze er waarschijnlijk nooit achter komt...
Nu eerst slapen, morgen een nieuwe dag!
De vierde dag met Concerta was ook al geen 'echte test'. Een zondag, helemaal volgepland, maar niet met huiswerk of werk.
In de morgen ben ik naar de kerk geweest. Met een van mijn beste vrienden zijn we af en toe aan het 'Church-hoppen'... Niet perse op zoek naar een plek om te blijven, maar meer om gewoon de sfeer te proeven en de geloofsbeleving van andere mensen en kerken te zien.
Vorige week was er de Katholieke Kerk (zijn achtergrond), vandaag de kerk waarin ik ben opgegroeid... Een Evangelische/Pinkstergemeente.
Wat me als eerste opviel, was dat ik daar gewoon door de kerk liep met een rechte rug. Ik keek de wereld in vol zelfvertrouwen.
Ik kom zelden in die gemeente, er zijn dan altijd mensen die even naar je toekomen en zeggen: "Wat fijn dat je er weer bent". Ik hou er niet zo van... Ik twijfel er niet aan dat ze het menen, maar ik kan er weinig mee, want ik weet dat ik er een volgende keer niet zal zijn.
De eerste testcase kwam toen we gingen zingen. Het kan heel stom klinken, maar mijn stem is hard als ik zing en ik ben niet altijd stemvast. In het verleden maakte ik vaak mee dat ik hard uithaalde en dat ik er niet een toon naast zat... Dat is vervelend, je ziet mensen omkijken. Meestal trek ik dan mijn 'onnozele gezicht'.
Een ander naar ding dat veel voorkomt is dat ik niet tekstvast ben. Ik kan honderdduizend keer hetzelfde liedje zingen, maar nog steeds niet weten wat de tekst is. Harde stem + valse noot + verkeerde tekst geeft helemaal grappige reacties...
Er werd meegezongen met een diaprojectie van de tekst. Dit is al jaren zo. Maar voor het eerst kon ik gewoon de tekst meezingen zoals die geprojecteerd werd. Ik kon me er op concentreren. En soms zelfs kon ik gewoon met zelfvertrouwen de liedjes meezingen zonder op het scherm te kijken. Een nieuwe 'ontdekking'.
Ik schrijf zelf ook wel eens liedjes... Voor een bruiloft of voor mezelf. Zelfs die liedjes die ik letter voor letter geschreven heb, kan ik niet onthouden. Of... Ik kan me er niet op concentreren... Dat gaat nu veel beter!
Sociaal gebeuren
De middag stond in het teken van de verjaardag van mijn nichtje. Ze is twaalf geworden.
Ik draai iets langer dan zes jaar mee in de schoonfamilie en ken dus ondertussen best wat van de mensen die op verjaardagen komen.
Ik ben geen onzeker persoon, ik kan een grote bek hebben en prima meekomen in gesprekken. Maar toch... Op verjaardagen vind ik het moeilijk om er bij te blijven... Het gebeurde me regelmatig dat ik op een gegeven moment met een telefoon in mijn handen de tijd uit zat te zitten.
Vandaag niet... Ik heb staan praten met mijn schoonvader, ik vertelde hem over een baan die ik aangeboden heb gekregen. Ik heb staan praten met mijn zwager, over zijn nieuwe baan, over zijn nieuwe auto, over de zwangerschap van zijn meisje etc. Ik heb in een kringetje gestaan met de 'oudere mannen'... Ze zijn stuk voor stuk de 40 gepasseerd, wij 20-ers en 30-ers komen er over het algemeen moeilijk tussen.
Assertief zijn
We hebben het gehad over auto's, over de nieuwe hypotheekmarkt (er was er een hypotheekadviseur die zich heeft om laten scholen en zijn papieren heeft laten verlopen), we hebben het gehad over de TT in Assen, over op vakantie gaan met kinderen, over het kopen en verhuren van huizen etc etc)... En hoewel ik er weinig ervaring mee heb, behalve dan wat ik er over heb gelezen, kon ik erg goed meekomen.
Op een gegeven moment hadden we een gesprek over het verhuren van flatjes die leeg staan en wachten op de sloop. Die situatie heb ik meegemaakt, mijn eerste huisje was zo'n project.
Ik vertelde over een drugsgebruiker die naast me woonde en ik vertelde over een wietplantage aan de andere kant...
Op een gegeven moment had ik een serie zinnen ingezet... Midden in mijn verhaal viel er iemand binnen met een zin die wel gerelateerd was, maar ik was nog niet klaar. Ik sloeg mijn arm om hem heen en zei: "Hou het vast, ik was nog niet klaar"... Ik lachte er bij...
Deze man die binnenviel is erg sympathiek. Ik mag hem heel graag! Maar hij is ook 20 jaar ouder. Normaal gesproken zou ik denken: "Dit is jullie vaste groepje op verjaardagen, wie ben ik om er wat te mogen vertellen". Maar nu niet... Ik rondde mijn verhaal af over mijn buurman die al maanden niet meer gezien was. Over de groene vliegen die letterlijk met honderden tegelijk tegen zijn keukenraam zaten, over zijn moeder die langskwam met de sleutel en de politie, over de angst dat hij misschien wel dood zou zijn en over de vrieskist met rottend vlees omdat de Eneco zijn energie had afgesloten.
Toen ik klaar was, vroeg ik: "Wat wou je ook al weer zeggen?"
Ik ben minder bezig met mijn gedachtestroom op de achtergrond en ben assertiever en directer.
Bijna zakelijker.
De rest van de verjaardag was gezellig en ik heb gewoon leuk mee kunnen komen met de heren en overige mensen. Mensen die ik al jaren zie heb ik voor het eerst gevraagd wat ze doen en ik dirigeerde sommige gesprekken in de richting waarvan ik dacht dat het interessant zou zijn (en dat lukte).
We gingen heel laat huiswaarts...
Een misstap... Oude gewoonten slijten niet
Mijn vrouw ging naar bed en ik kon zoals de vorige nachten niet in slaap komen.
Ik ging weer naar beneden en ging met mijn telefoon en een sigaret onder de afzuigkap zitten. De tijd doden. Ik dacht er toen over om te gaan bloggen... Het zal een uur of 0.00 geweest zijn.
Ik opende mijn laptop en startte mijn browser. Ik zou nog wel een serie willen downloaden, ik ging naar een van de torrentsites die ik wel eens gebruik.
BAM: Reclame van een casino over mijn scherm heen...
Ik kreeg ineens de nieuwsgierigheid om te testen of ik nog zo impulsief was als hiervoor. Ik besloot naar Unibet te gaan om daar met 10 euro wat te proberen... Binnen een zucht en een scheet was het weg. Nog maar eens 15 euro bijstorten dan... Om 01.30 was ook die op.
Weet je wat: ik doe nog 50 euro en daarna stop ik...
De 50 euro werd 80 euro door wat bonusspellen, dus ik ging 'onverdroten voort', ik stond op winst.
Ongeveer rond 2.45 uur was ook de 50 euro op... Ik keek nog even naar het saldo van mijn rekening, rekenen of het 'kon'... Toch maar niet gedaan... Ik liet mezelf weer voor een halfjaar blokkeren van het online casino (mijn internetfilter heeft een 'zwak' voor Unibet) en ging met een naar gevoel naar bed... Het was al weer twee of drie jaar geleden dat ik gegokt had... Maar ik was nog steeds net zo gevoelig als ervoor...
Crap, dit moet ik aan Mina vertellen... Hoewel ze er waarschijnlijk nooit achter komt...
Nu eerst slapen, morgen een nieuwe dag!
woensdag 8 augustus 2012
Dag 3 met Concerta en Melatonine
Doel van mijn medicijngebruik
Reeds twee dagen gebruik ik nu Concerta. En het bevalt best goed.
Het is voor mijn vrouw fijn dat ik wat makkelijker klusjes doe in het huis en dat ik wat opgeruimder ben. Maar zoals wellicht al een beetje door mijn blog heen te lezen is, gaat het uiteindelijk voor mij om het 'tot mijn recht komen'.
De echte 'cases' zullen natuurlijk werken en studeren zijn. Dat zijn de dingen waar ik uiteindelijk mijn brood mee moet gaan verdienen en waar ik voldoening uit hoop te halen voor de rest van mijn leven.
Deze derde dag is een zaterdag, ook hier dus nog even geen echte 'cases'.
De derde dag!
Om 9.00 kwam ik mijn bed uit, ik nam de pil en bereidde me voor op de huiswerkles die ik zou gaan geven. Ik had wederom een slechte nacht gehad, de melatonine heeft me nog niet zo veel gebracht.
Om 10.00 uur arriveerde ik bij mijn bijlesstudent. Ik zou voor haar een planning maken, maar door de heisa van de vorige dag (mijn vrouw was haar auto kwijt) ben ik er niet aan toegekomen. We hebben de stof doorgenomen en zijn door wat huiswerkoefeningen gegaan. Eigenlijk heel prima, het was natuurlijk de eerste keer dat ik deze situatie meemaakte 'onder invloed'.
Om 11.45 vertrok ik weer, het is zo'n 5 minuten fietsen. Onderweg riep er een man naar me: "Entschuldigung, Excuse me... What is ze road nach Hooik van Holland?"
Ik stopte en dacht er over na hoe ik het uit zou leggen, de man fietste op dat moment de verkeerde kant op. Hij sprak goed Engels, maar had er een klein Duits accentje doorheen.
Mijn Engels is niet mijn sterkste kant, maar ik heb in het verleden best wel een woordje Engels gesproken, dus het is wat roestig. Maar nu niet, het was best aardig dacht ik bij mezelf.
Ik vroeg of ze me wilden volgen, dan zou ik ze daarvandaan kunnen wijzen hoe ze moesten rijden.
We fietsten vijf minuten samen en hadden een leuk gesprek, in nagenoeg vloeiend Engels. Hij was met zijn zoons een fietstocht aan het doen door Europa, ze hadden er al 500km gereden.
Ik bracht ze naar de waterweg, daarvandaan is het in een rechte lijn naar Hoek van Holland... Ik was gewoon zo 'helder' dat ik ze vroeg waar ze meer trek in hadden: Langs het spoor door wat aangelegde bossen of gewoon langs de Waterweg en dan het uitzicht op de Petrochemie aan de overkant. Ze kozen voor de laatste.
Om 12.00 kwam ik thuis, mijn vrouw zat heerlijk in het zonnetje.
Ik pakte direct mijn kladblok en vroeg haar of ze nog bijzonderheden had...
We stelden een lijst op van de dingen die ik zelf sowieso nog moest doen dit weekend:
- Gras maaien
- Het hoekje opruimen waar ik donderdag de vuurkorf had aangestoken
- Wat planten snoeien
- Boodschappen doen
- Een administratief probleem oplossen (2 uur)
- Een marketingdocument afronden (2 uur)
- Een contract opstellen (1 uur)
- Documenten voor een stuk kwijtschelding opsturen naar de DUO (IB-groep)
- Mail sturen naar een mevrouw op de Hogeschool Rotterdam
- Kladblokken halen bij de Hema
- Schroeven voor de Box halen (er waren er een paar rot)
- Mijn vrouw wilde dweilen
- Mijn werkgever bellen wanneer ik weer aan de slag kan
- Voorbereiden van het laatste schoolvak
- Facturen sturen
- Persoonlijke financiën ordenen
- Lege kratten inleveren
- Formulier invullen hoe ik me voor en na de concerta voelde
- Schoenen wegbrengen naar de schoenwinkel
- Planning maken voor mijn bijlesstudent
- Mijn vader betalen voor het kopiëren
- De tweelingzus vragen om geld voor de fotoshoot van gisteren
Een behoorlijke lijst, ik zette overal bij wat de kosten waren en hoeveel tijd het in beslag zou nemen.
Ook stelden we een boodschappenlijst op.
Om 12.30 stapten we in de auto met de kratten en de schoenen.
We deden in een recordtempo de boodschappen, speerden door naar de Hema, leverden de kratten in bij Albert Heijn, reden daarna door naar de schoenmaker in het centrum van Maassluis (het is een jonge gast met wie ik ooit gevoetbald heb, ik gun het hem omdat hij de stap naar zelfstandig ondernemerschap durfde te nemen). We bleven daarna wat mij betreft iets te lang hangen bij een winkel voor kinderkleding. Die stond niet op de planning en ik wilde door... Ik wilde het maximale uit de medicatie halen.
We reden daarna door naar de Karwei, op mijn boodschappenlijst stonden drie aparte dingen: Een opvouwbare 'compostbak' waar tuinafval in kan, een snoeischaar en natuurlijk de schroeven voor de Box.
De compostbak vonden we, maar de schroeven waren we vergeten om mee te nemen als vergelijkingsmateriaal. We haalden de schaar en de bak en reden door naar mijn vader.
Ik betaalde hem het bedrag dat het kopiëren gekost had, dat had ik in de morgen gekregen van de moeder van de bijlesstudent.
Rond 16.30 uur hadden we alle 'doe-dingen' die betrekking hadden tot het doen van boodschappen gedaan. Ik voelde me energiek, maar ook weer een beetje moe... Het gebrek aan slap brak me een beetje op.
We hebben de boodschappen uitgeladen en zijn toen even lekker op de bank gaan neerploffen.
Er stond nog heel veel open van mijn lijstje, maar ik wist ook het meeste niet af zou komen, maar dan had ik de rest van de week tenminste nog een geheugensteuntje.
In de tussentijd heb ik mijn baas nog een aantal Whatsapp's gestuurd om te vragen wanneer ik kon komen werken, ik hoorde niets meer van hem...
Mina ging op de bank liggen en ik ben met mijn zojuist aangeschafte grasschaar in de tuin aan de slag gegaan. Bij het gras knipte ik eerst de randen af, de tuin is nog maar twee maandjes oud en daarvoor maaide ik het gras geheel met de maaier, maar om de randen te doen moest ik dan door de perken heen. Ik kon gewoon geconcentreerd en gestructureerd het gras maaien.
Dat kan stom klinken, immers... Gras maaien is niet zo'n grote opgave toch? Wel als de verveling toeslaat... Normaal denk ik 'het is best zo' en dan rag ik snel de maaier over ons gazonnetje heen. Nu ging ik secuur en rustig te werk. En in tegenstelling tot de vorige keren heb ik gewoon het gemaaide gras opgeruimd in de zak die ik er voor gekocht had...
Rond 17.30 ben ik de keuken ingegaan om te koken. Mijn vrouw ging lekker op de bank liggen, meer dan ooit merken we dat de zwangerschap zijn tol eist als het gaat om fysieke activiteit (we hebben behoorlijk wat meters gemaakt door supermarkten, het winkelcentrum en winkelstraatjes).
Ik heb in het verleden wat geëxperimenteerd met het maken van 'Dahl' en vegetarische burgers van doperwten. We zijn 'flexitarieers', eten over het algemeen weinig vlees, maar kunnen ook zeker niet zonder.
We hadden pita's in huis en ik maakte mooie burgers van de gepureerde doperwten. Op een gegeven moment werd ik wel erg moe... De concerta kon nog niet uitgewerkt zijn dacht ik, dus ik weet het aan het slaapgebrek.
Ik diende pas na 1,5 uur het eten op (het is een tijdrovende bezigheid om die prut te maken). En hebben eigenlijk alleen maar op de bank gekeken naar een serie. Ik wilde die avond mijn blog nog schrijven over het eerste Concertagebruik. Maar ik was te moe...
We zijn rond 23.30 denk ik naar bed gegaan, maar ik kon niet slapen. Om 0.00 uur ging ik er weer uit en ben ik beneden wat voor mijzelf gaan doen. Ik zou niet eens weten wat, volgens mij gewoon op de bank hangend met een spelletje op mijn iPhone.
We hebben een enorm productieve zaterdag gehad (huiswerkbegeleiding, boodschappen, voorbereidingen op klusjes, contact met de baas, koken etc...) Ik denk dat de Concerta zijn werk goed doet bij mij... Alleen dat slapen... Daar maak ik me toch echt zorgen om.
Verder merk ik dat het moeilijk is om 'terug te denken' aan wat ik gedaan heb.
Normaal heb ik best een goed geheugen voor onbenullige dingen (wat ik heb gegeten, met wie ik gesproken heb, wat voor weer het was...) Nu ik dit blogbericht schrijf, heb ik de grootste moeite om te herinneren wat we gedaan hebben, ik heb er zelfs mijn vrouw voor moeten bellen haha...
Dit blog heb ik overigens in 25 minuten geschreven, normaal gesproken zou me dat ongeveer 2 uur kosten...
Reeds twee dagen gebruik ik nu Concerta. En het bevalt best goed.
Het is voor mijn vrouw fijn dat ik wat makkelijker klusjes doe in het huis en dat ik wat opgeruimder ben. Maar zoals wellicht al een beetje door mijn blog heen te lezen is, gaat het uiteindelijk voor mij om het 'tot mijn recht komen'.
De echte 'cases' zullen natuurlijk werken en studeren zijn. Dat zijn de dingen waar ik uiteindelijk mijn brood mee moet gaan verdienen en waar ik voldoening uit hoop te halen voor de rest van mijn leven.
Deze derde dag is een zaterdag, ook hier dus nog even geen echte 'cases'.
De derde dag!
Om 9.00 kwam ik mijn bed uit, ik nam de pil en bereidde me voor op de huiswerkles die ik zou gaan geven. Ik had wederom een slechte nacht gehad, de melatonine heeft me nog niet zo veel gebracht.
Om 10.00 uur arriveerde ik bij mijn bijlesstudent. Ik zou voor haar een planning maken, maar door de heisa van de vorige dag (mijn vrouw was haar auto kwijt) ben ik er niet aan toegekomen. We hebben de stof doorgenomen en zijn door wat huiswerkoefeningen gegaan. Eigenlijk heel prima, het was natuurlijk de eerste keer dat ik deze situatie meemaakte 'onder invloed'.
Om 11.45 vertrok ik weer, het is zo'n 5 minuten fietsen. Onderweg riep er een man naar me: "Entschuldigung, Excuse me... What is ze road nach Hooik van Holland?"
Ik stopte en dacht er over na hoe ik het uit zou leggen, de man fietste op dat moment de verkeerde kant op. Hij sprak goed Engels, maar had er een klein Duits accentje doorheen.
Mijn Engels is niet mijn sterkste kant, maar ik heb in het verleden best wel een woordje Engels gesproken, dus het is wat roestig. Maar nu niet, het was best aardig dacht ik bij mezelf.
Ik vroeg of ze me wilden volgen, dan zou ik ze daarvandaan kunnen wijzen hoe ze moesten rijden.
We fietsten vijf minuten samen en hadden een leuk gesprek, in nagenoeg vloeiend Engels. Hij was met zijn zoons een fietstocht aan het doen door Europa, ze hadden er al 500km gereden.
Ik bracht ze naar de waterweg, daarvandaan is het in een rechte lijn naar Hoek van Holland... Ik was gewoon zo 'helder' dat ik ze vroeg waar ze meer trek in hadden: Langs het spoor door wat aangelegde bossen of gewoon langs de Waterweg en dan het uitzicht op de Petrochemie aan de overkant. Ze kozen voor de laatste.
Om 12.00 kwam ik thuis, mijn vrouw zat heerlijk in het zonnetje.
Ik pakte direct mijn kladblok en vroeg haar of ze nog bijzonderheden had...
We stelden een lijst op van de dingen die ik zelf sowieso nog moest doen dit weekend:
- Gras maaien
- Het hoekje opruimen waar ik donderdag de vuurkorf had aangestoken
- Wat planten snoeien
- Boodschappen doen
- Een administratief probleem oplossen (2 uur)
- Een marketingdocument afronden (2 uur)
- Een contract opstellen (1 uur)
- Documenten voor een stuk kwijtschelding opsturen naar de DUO (IB-groep)
- Mail sturen naar een mevrouw op de Hogeschool Rotterdam
- Kladblokken halen bij de Hema
- Schroeven voor de Box halen (er waren er een paar rot)
- Mijn vrouw wilde dweilen
- Mijn werkgever bellen wanneer ik weer aan de slag kan
- Voorbereiden van het laatste schoolvak
- Facturen sturen
- Persoonlijke financiën ordenen
- Lege kratten inleveren
- Formulier invullen hoe ik me voor en na de concerta voelde
- Schoenen wegbrengen naar de schoenwinkel
- Planning maken voor mijn bijlesstudent
- Mijn vader betalen voor het kopiëren
- De tweelingzus vragen om geld voor de fotoshoot van gisteren
Een behoorlijke lijst, ik zette overal bij wat de kosten waren en hoeveel tijd het in beslag zou nemen.
Ook stelden we een boodschappenlijst op.
Om 12.30 stapten we in de auto met de kratten en de schoenen.
We deden in een recordtempo de boodschappen, speerden door naar de Hema, leverden de kratten in bij Albert Heijn, reden daarna door naar de schoenmaker in het centrum van Maassluis (het is een jonge gast met wie ik ooit gevoetbald heb, ik gun het hem omdat hij de stap naar zelfstandig ondernemerschap durfde te nemen). We bleven daarna wat mij betreft iets te lang hangen bij een winkel voor kinderkleding. Die stond niet op de planning en ik wilde door... Ik wilde het maximale uit de medicatie halen.
We reden daarna door naar de Karwei, op mijn boodschappenlijst stonden drie aparte dingen: Een opvouwbare 'compostbak' waar tuinafval in kan, een snoeischaar en natuurlijk de schroeven voor de Box.
De compostbak vonden we, maar de schroeven waren we vergeten om mee te nemen als vergelijkingsmateriaal. We haalden de schaar en de bak en reden door naar mijn vader.
Ik betaalde hem het bedrag dat het kopiëren gekost had, dat had ik in de morgen gekregen van de moeder van de bijlesstudent.
Rond 16.30 uur hadden we alle 'doe-dingen' die betrekking hadden tot het doen van boodschappen gedaan. Ik voelde me energiek, maar ook weer een beetje moe... Het gebrek aan slap brak me een beetje op.
We hebben de boodschappen uitgeladen en zijn toen even lekker op de bank gaan neerploffen.
Er stond nog heel veel open van mijn lijstje, maar ik wist ook het meeste niet af zou komen, maar dan had ik de rest van de week tenminste nog een geheugensteuntje.
In de tussentijd heb ik mijn baas nog een aantal Whatsapp's gestuurd om te vragen wanneer ik kon komen werken, ik hoorde niets meer van hem...
Mina ging op de bank liggen en ik ben met mijn zojuist aangeschafte grasschaar in de tuin aan de slag gegaan. Bij het gras knipte ik eerst de randen af, de tuin is nog maar twee maandjes oud en daarvoor maaide ik het gras geheel met de maaier, maar om de randen te doen moest ik dan door de perken heen. Ik kon gewoon geconcentreerd en gestructureerd het gras maaien.
Dat kan stom klinken, immers... Gras maaien is niet zo'n grote opgave toch? Wel als de verveling toeslaat... Normaal denk ik 'het is best zo' en dan rag ik snel de maaier over ons gazonnetje heen. Nu ging ik secuur en rustig te werk. En in tegenstelling tot de vorige keren heb ik gewoon het gemaaide gras opgeruimd in de zak die ik er voor gekocht had...
Rond 17.30 ben ik de keuken ingegaan om te koken. Mijn vrouw ging lekker op de bank liggen, meer dan ooit merken we dat de zwangerschap zijn tol eist als het gaat om fysieke activiteit (we hebben behoorlijk wat meters gemaakt door supermarkten, het winkelcentrum en winkelstraatjes).
Ik heb in het verleden wat geëxperimenteerd met het maken van 'Dahl' en vegetarische burgers van doperwten. We zijn 'flexitarieers', eten over het algemeen weinig vlees, maar kunnen ook zeker niet zonder.
We hadden pita's in huis en ik maakte mooie burgers van de gepureerde doperwten. Op een gegeven moment werd ik wel erg moe... De concerta kon nog niet uitgewerkt zijn dacht ik, dus ik weet het aan het slaapgebrek.
Ik diende pas na 1,5 uur het eten op (het is een tijdrovende bezigheid om die prut te maken). En hebben eigenlijk alleen maar op de bank gekeken naar een serie. Ik wilde die avond mijn blog nog schrijven over het eerste Concertagebruik. Maar ik was te moe...
We zijn rond 23.30 denk ik naar bed gegaan, maar ik kon niet slapen. Om 0.00 uur ging ik er weer uit en ben ik beneden wat voor mijzelf gaan doen. Ik zou niet eens weten wat, volgens mij gewoon op de bank hangend met een spelletje op mijn iPhone.
We hebben een enorm productieve zaterdag gehad (huiswerkbegeleiding, boodschappen, voorbereidingen op klusjes, contact met de baas, koken etc...) Ik denk dat de Concerta zijn werk goed doet bij mij... Alleen dat slapen... Daar maak ik me toch echt zorgen om.
Verder merk ik dat het moeilijk is om 'terug te denken' aan wat ik gedaan heb.
Normaal heb ik best een goed geheugen voor onbenullige dingen (wat ik heb gegeten, met wie ik gesproken heb, wat voor weer het was...) Nu ik dit blogbericht schrijf, heb ik de grootste moeite om te herinneren wat we gedaan hebben, ik heb er zelfs mijn vrouw voor moeten bellen haha...
Dit blog heb ik overigens in 25 minuten geschreven, normaal gesproken zou me dat ongeveer 2 uur kosten...
Dag 2 met Concerta en Melatonine
Even in vogelvlucht
Op donderdag 2 augustus ben ik begonnen met Concerta. De eerste dag is eigenlijk heel erg goed bevallen! Hierover heb ik een blog geschreven.
De dag voor ik mijn eerste pil nam viel ik pas in slaap rond 4.00 a 5.00 uur. En ondanks de vermoeidheid kon ik toch heel de dag productief zijn.
De dag van de eerste Concerta ben ik ook begonnen met de eerste Melatonine. Zoals ik reeds schreef, had ik een aantal vrienden op bezoek en hebben we tot laat een kampvuurtje gebouwd. Ikzelf dronk drie biertjes (ik dacht dat de Concerta op dat moment wel uitgewerkt zou zijn). Ik ben rond middernacht de 3mg pil Melatonine in gaan nemen. Ik schatte in dat ik rond 1.30 uur zou slapen.
Wat was de teleurstelling groot... Ik heb het 6.00 uur zien worden. Kwam het door de Alcohol? Werkt Melatonine niet zo goed bij mij? In het verleden heb ik meerdere slaappillen gehad en dan echt de zware troep. Maar ik kon dan gewoon gaan liggen zonder dat er iets gebeurde, was mijn hoop ijdel geweest dat het met Melatonine anders zou gaan? (naar ik begreep is 3mg echt 'peanuts'. Ik hoor meerdere mensen die zeggen dat ze 10mg slikken na Concerta. Ik moet daar aan toevoegen dat ze ook een hogere dosis Concerta gebruiken).
Enfin... De vrijdag (3 augustus).
Ik was relatief vroeg uit mijn nest. Ik had mijn vrouw gevraagd of ze me wat langer kon laten liggen. Een uurtje of 9 was het. Direct ben ik naar beneden gegaan om mijn eerste pil in te nemen. Ik heb echt een halfuurtje gewacht op het effect en ben toen aan mijn dag begonnen. Ik heb nog steeds een soort vakantie, dus ik 'mag' wat later uit bed van mijzelf.
Mijn vrouw was vrij die dag, ze is samen met haar tweelingzus in verwachting en ze zijn dezelfde datum uitgerekend. Dat is op zich al heel bijzonder natuurlijk. Mijn zusje is fotografe en vond het leuk om een fotoshoot te doen van de tweeling. Ze waren toen 21 weken zwanger en hebben dus al een bescheiden zichtbaar buikje.
Ik zou op de kinderen van mijn zusje passen.
Om 9.30 begon de boel te werken. Ik voelde dat ik langzaamaan wat energieker begon te worden. Ik deed wat kleine opruimwerkzaamheden en bedacht nog wat creatiefs voor de shoot. Ik hoor wel eens mensen zeggen dat ze hun creativiteit verliezen van medicatie, maar daar heb ik nog geen last van gehad... Maar goed, we zijn net onderweg.
Om 10.00 uur kwamen we bij mijn zusje aan. Ze zouden naar een andere locatie vertrekken en ik mocht er voor zorgen dat het huis heel bleef. De kids zijn 4,5 en 1,5... Echt heel leuk.
Ik probeerde mijn aandacht te verdelen over de kids... Rollenspelletjes, tekenen en uiteindelijk vroegen ze of ik een filmpje op wilde zetten. Finding Nemo ging er in en ik dacht wel even de mogelijkheid te hebben om op de pc van mijn zusje en blog te schrijven over mijn eerste ervaring met Concerta.
Die inschatting was fout... De vraag om aandacht bleef ondanks de interessante film nog steeds aanwezig. Dan maar weer met de meiden aan de slag.
Mijn zusje werkt aan huis en ik weet dat ze met het moederschap soms een zware dobber heeft, zeker nu het zomervakantie is en de meiden voortdurend om haar heen zweven.
Ik besloot om de keuken op te gaan ruimen. Vaatwasser uitruimen en de vieze boel er weer in. De meiden hielpen vrolijk mee. Het werkt aanstekelijk blijkbaar?
Om 11.30 kwamen mijn zusje en de 'twins' terug van de shoot. Een halfuur eerder dan ik verwacht had. Ik zou de kids nog meenemen naar de speeltuin, maar dat had ik voor het laatste halfuurtje gepland, toen we weg wilden gaan stond 'moeders' er al weer.
Natuurlijk ging direct de SD-kaart in de Mac om het resultaat van de shoot te bekijken. Ik besloot om de meisjes alsnog mee te nemen naar de speeltuin. De oudste wilde op de schommel (een grote band met een net in het midden) en de jongste wilde daar maar zo dicht mogelijk bij gaan staan.
Voortdurend scherp zijn, want 'Nee' is nog een wat te onduidelijk begrip voor de jongste (tenminste, dat wilde ze me laten geloven).
We hadden een bal bij ons en daar probeerde ik de jongste mee te vermaken, ondertussen aangemoedigd door de oudste: "MOOORIIIIS ik wil HOOOGEEEEER"
Steeds schakelen dus en dat ging goed. Na een half uur had ik het gezien en begonnen de meisjes juist los te komen... Toch maar naar hun moeder gebracht.
Om 15.00 uur stond er weer een afspraak met mijn 'economie bijlesstudent' gepland. Ik wilde me goed voorbereiden. De papieren die ik gekopieerd had, moesten nog in de map komen en daarnaast zou ik een planning voor haar maken.
Rond 13.00 uur belde ze af, ik was net thuis... Ik had nog zat te doen thuis en dacht de planning nog wel tot het weekend te kunnen schuiven. Effe het een en ander opruimen dan maar...
Rond 13.30 kwam mijn vrouw thuis bij mijn zusje vandaan. Ze had een afspraak bij de schoonheidsspecialist in Delft. Ik dacht dat ze allang daarheen gereden was, want de ervaring uit het verleden leert dat je er binnen een halfuur bent, maar dat je dan nog rustig 15 minuten bezig bent om een parkeerplaats te vinden.
Ze vroeg of ik haar wilde brengen, dat scheelde in de tijd voor het zoeken van plek.
Dat vond ik erg zonde van mijn tijd, ik moest echt nog veel doen! Dus ik zei dat ze echt zelf moest gaan. (ik heb reeds een blog geschreven over het 'verdwijnen van de flow': Duizend prikkelende naalden... Ik heb me voorgenomen om het niet meer te laten gebeuren dat ik er uit gehaald wordt.)
Aan de slag maar weer, ik handelde een aantal (administratieve) zaken af die al een tijdje lagen.
Rond 15.00 uur kreeg ik een 'dip'. Ik werd vreselijk moe, nu had ik al best een hoop gedaan voor mijn doen, dus ik dacht dat ik wel even wilde ontspannen in bad. Net als donderdag (ik probeerde een dutje te doen 's middags) lukte het me niet om te slapen, het bad was dus een goede tweede optie.
Om 15.30 ging mijn telefoon:
"Hi Schat... Ehh... Ik ben klaar bij de schoonheidssalon.."
"Ok, hoelaat denk je dat je hier bent?"
"Nou... Ik kan mijn auto niet vinden..."
"Hoe bedoel je dat?"
"Nou ik was zo erg te laat dat ik hem gewoon maar ergens heb neergezet en er stond niks op mijn chip dus... Ik heb hem maar gewoon zo laten staan. Ik ben bang dat ze hem weggesleept hebben..."
"Maar je hebt wel gekeken waar je hem neergezet hebt?"
"Dat weet ik dus niet meer precies... Ik ben al heel veel grachtjes langsgelopen, maar ik kan hem echt niet vinden"
"Toen je parkeerde, hoelang moest je toen lopen tot je bij de salon was?"
"Weet ik niet... Ik had echt zoveel haast en zoveel stress..."
"Tja schat, ik vind het vervelend, maar ik kan even niets voor je doen. Bel me over 15 minuten nog maar een keer of laat het weten als je hem vind."
"Ok, sorry schatje... Ik denk dat het de zwangerschapshormonen zijn..."
"Geeft niets lieverd, dat kan iedereen wel eens overkomen... Je vind hem vast wel snel..."
"Ok, ik bel je zo ja? Laf joe!"
"Laf joe toe schat"
Enigszins verbouwereerd begon ik na te denken hoe ik hier een oplossing voor kon verzinnen. Op het moment dat je denkt dat je hem echt niet meer kunt vinden, dan ben je eerder geneigd om inderdaad de auto niet meer te vinden.
(Escatoma: Een 'blindheid' veroorzaakt door gebrek aan overtuiging. Kan ook andersom werken trouwens: Een mooi voorbeeldje tussendoor.
Er waren twee klassen die gedurende een jaar lang gemiddeld dezelfde prestaties op school haalden. Tegen een van de klassen werd gezegd dat ze de beste leerlingen waren van het jaar en dat in het volgende jaar een speciale behandeling zouden krijgen omdat ze het zo goed doen. Beide klassen kregen in het jaar erna exact dezelfde materie te verwerken. De klas tegen wie niets gezegd was presteerde in dezelfde lijn als het jaar ervoor. Echter, de klas die verteld was dat ze erg goede leerlingen waren, presteerde gemiddeld veel hoger. Doordat ze overtuigd waren van hun kunnen).
Na 15 minuten ging inderdaad weer de telefoon.
Zonder te huilen, maar wel met een wanhoop in haar stem belde mijn vrouw op dat ze hem echt niet meer kon vinden.
"Geeft niet schat, wat jij nu gaat doen is lekker ergens een terrasje pakken, je bestelt dan een kopje verse muntthee of iets waar je zin in hebt... Ontspan! Ik ga zorgen dat ik vervoer jouw kant op krijg en dan gaan we samen jouw auto zoeken!"
Ik hing op en belde mijn zusje, of haar man al thuis was. Dan zou ik misschien zijn auto even kunnen lenen om te helpen zoeken. Mijn zwager hing op en bood direct aan om mee te gaan.
Eigenlijk was ik van plan om direct uit bad te komen en dan nog het en en ander te gaan doen thuis... Wederom dus een onderbreking van de 'flow', maar ik had erg met haar te doen.
Om 16.00 uur vertrokken we naar Delft.
Ondertussen belde ik de politie om te vragen of ze inderdaad de auto hadden weggesleept... Dat was niet het geval.
We kwamen rond 16.30 aan bij de schoonheidssalon en vroegen mijn vrouw om onze kant op te lopen. Ondertussen reden we zelf al wat grachtjes langs.
Toen ze arriveerde, stapte ze in en deden we nog wat grachtjes aan...
"JA! Ik denk dat het hier was..." Maar dan was het daar toch niet.
"Lieverd, kun je echt niet herinneren wat je gezien hebt toen je richting de salon liep?"
"Jawel, ik heb hem neergezet op de Kornmarkt... Maar daar ben ik al drie keer langsgelopen..."
"De Kornmarkt??? Daar zijn we nu nog niet in de buurt geweest..."
Ik vroeg mijn zwager om het centrum te verlaten en een andere ingang te nemen. Het Centrum van Delft wordt gescheiden door water en een groot kerkplein, als het inderdaad de Kornmarkt was, dan moesten we omrijden.
Ik vond het prettig, ik kon goed redeneren en helder nadenken. Nu gaat dat altijd wel makkelijk in situaties die spannend zijn, maar nu voelde het alsof ik extra scherp was.
We reden om en vonden inderdaad de auto geparkeerd bij de Kornmarkt. Op de weg er naartoe kwamen we ongeveer drie teams van parkeerwachters tegen. Maar we troffen de auto ondanks de drie uur dat deze 'onrechtmatig' geparkeerd was de auto zonder boete aan.
Mijn zwager karde alleen naar huis en wij rijden achter hem aan.
We moesten nog boodschappen doen voor het avondeten, maar toen ging de telefoon van mijn vrouw al: Of we bij mijn zusje en zwager kwamen eten.
Dat deden we...
Ik dacht scherp na en probeerde in te schatten hoe het voor mijn zusje was om de gratis fotoshoot te doen en ik wilde mijn zwager bedanken voor zijn tijd en inzet voor het vinden van de auto. Het was voor hem immers vrijdagmiddag en dan wil je eigenlijk weinig meer doen na een zware werkweek.
In mijn hoofd 'TomTomde' ik een ideale route om te rijden, zonder dat we weer allerlei drukke straten in zouden moeten om bij een winkel te komen.
We haalden een kaart en €50,- euro voor mijn zusje en haalden een 12-pack bier voor mijn zwager.
Daarna gingen we eten en hebben we daar eigenlijk de hele avond doorgebracht.
Tijdens het bezoek aan mijn zusje en zwager was ik voortdurend scherp op een 'Rebound'. Ik wilde weten wanneer de Concerta uit zou werken. Ik ging uit van een werking van 10 tot 12 uur... Ik zou dus rond 21.00 zeker al iets moeten merken.
Ik merkte rond 22.00 uur voor het eerst dat ik mijn aandacht niet meer bij de gesprekken kon houden. Ik betrapte mezelf erop dat ik mijn telefoon in mijn handen had, niet sympathiek, maar ik doe het wel vaker. Van sommige ADD'ers is bekend dat ze zich beter kunnen focussen op iets als ze twee dingen tegelijk doen. Ik kan makkelijker een gesprek volgen als ik ondertussen op NU.NL zit, maar de boodschap is natuurlijk niet erg leuk naar je gastheer en gastvrouw.
Opvallend was dat ik tegen mijn gewoonte in heel de avond nog niet op mijn telefoon heb gekeken.
We gingen rond 23.00 naar bed, maar ik heb het helaas nog 3.30 uur zien worden... Ondanks de Melatonine... De volgende ochtend had ik om 10.00 uur een nieuwe afspraak met mijn studente, dus het werd weer een heel kort nachtje..
Cumulatief (inclusief de nacht voorafgaand aan de concerta) heb ik dus in drie nachten in totaal:
wo-do 2 uur
do-vr 3 uur
vr-za 5 uur
10 uur geslapen... En er stond een druk weekend voor de boeg!
Op donderdag 2 augustus ben ik begonnen met Concerta. De eerste dag is eigenlijk heel erg goed bevallen! Hierover heb ik een blog geschreven.
De dag voor ik mijn eerste pil nam viel ik pas in slaap rond 4.00 a 5.00 uur. En ondanks de vermoeidheid kon ik toch heel de dag productief zijn.
De dag van de eerste Concerta ben ik ook begonnen met de eerste Melatonine. Zoals ik reeds schreef, had ik een aantal vrienden op bezoek en hebben we tot laat een kampvuurtje gebouwd. Ikzelf dronk drie biertjes (ik dacht dat de Concerta op dat moment wel uitgewerkt zou zijn). Ik ben rond middernacht de 3mg pil Melatonine in gaan nemen. Ik schatte in dat ik rond 1.30 uur zou slapen.
Wat was de teleurstelling groot... Ik heb het 6.00 uur zien worden. Kwam het door de Alcohol? Werkt Melatonine niet zo goed bij mij? In het verleden heb ik meerdere slaappillen gehad en dan echt de zware troep. Maar ik kon dan gewoon gaan liggen zonder dat er iets gebeurde, was mijn hoop ijdel geweest dat het met Melatonine anders zou gaan? (naar ik begreep is 3mg echt 'peanuts'. Ik hoor meerdere mensen die zeggen dat ze 10mg slikken na Concerta. Ik moet daar aan toevoegen dat ze ook een hogere dosis Concerta gebruiken).
Enfin... De vrijdag (3 augustus).
Ik was relatief vroeg uit mijn nest. Ik had mijn vrouw gevraagd of ze me wat langer kon laten liggen. Een uurtje of 9 was het. Direct ben ik naar beneden gegaan om mijn eerste pil in te nemen. Ik heb echt een halfuurtje gewacht op het effect en ben toen aan mijn dag begonnen. Ik heb nog steeds een soort vakantie, dus ik 'mag' wat later uit bed van mijzelf.
Mijn vrouw was vrij die dag, ze is samen met haar tweelingzus in verwachting en ze zijn dezelfde datum uitgerekend. Dat is op zich al heel bijzonder natuurlijk. Mijn zusje is fotografe en vond het leuk om een fotoshoot te doen van de tweeling. Ze waren toen 21 weken zwanger en hebben dus al een bescheiden zichtbaar buikje.
Ik zou op de kinderen van mijn zusje passen.
Om 9.30 begon de boel te werken. Ik voelde dat ik langzaamaan wat energieker begon te worden. Ik deed wat kleine opruimwerkzaamheden en bedacht nog wat creatiefs voor de shoot. Ik hoor wel eens mensen zeggen dat ze hun creativiteit verliezen van medicatie, maar daar heb ik nog geen last van gehad... Maar goed, we zijn net onderweg.
Om 10.00 uur kwamen we bij mijn zusje aan. Ze zouden naar een andere locatie vertrekken en ik mocht er voor zorgen dat het huis heel bleef. De kids zijn 4,5 en 1,5... Echt heel leuk.
Ik probeerde mijn aandacht te verdelen over de kids... Rollenspelletjes, tekenen en uiteindelijk vroegen ze of ik een filmpje op wilde zetten. Finding Nemo ging er in en ik dacht wel even de mogelijkheid te hebben om op de pc van mijn zusje en blog te schrijven over mijn eerste ervaring met Concerta.
Die inschatting was fout... De vraag om aandacht bleef ondanks de interessante film nog steeds aanwezig. Dan maar weer met de meiden aan de slag.
Mijn zusje werkt aan huis en ik weet dat ze met het moederschap soms een zware dobber heeft, zeker nu het zomervakantie is en de meiden voortdurend om haar heen zweven.
Ik besloot om de keuken op te gaan ruimen. Vaatwasser uitruimen en de vieze boel er weer in. De meiden hielpen vrolijk mee. Het werkt aanstekelijk blijkbaar?
Om 11.30 kwamen mijn zusje en de 'twins' terug van de shoot. Een halfuur eerder dan ik verwacht had. Ik zou de kids nog meenemen naar de speeltuin, maar dat had ik voor het laatste halfuurtje gepland, toen we weg wilden gaan stond 'moeders' er al weer.
Natuurlijk ging direct de SD-kaart in de Mac om het resultaat van de shoot te bekijken. Ik besloot om de meisjes alsnog mee te nemen naar de speeltuin. De oudste wilde op de schommel (een grote band met een net in het midden) en de jongste wilde daar maar zo dicht mogelijk bij gaan staan.
Voortdurend scherp zijn, want 'Nee' is nog een wat te onduidelijk begrip voor de jongste (tenminste, dat wilde ze me laten geloven).
We hadden een bal bij ons en daar probeerde ik de jongste mee te vermaken, ondertussen aangemoedigd door de oudste: "MOOORIIIIS ik wil HOOOGEEEEER"
Steeds schakelen dus en dat ging goed. Na een half uur had ik het gezien en begonnen de meisjes juist los te komen... Toch maar naar hun moeder gebracht.
Om 15.00 uur stond er weer een afspraak met mijn 'economie bijlesstudent' gepland. Ik wilde me goed voorbereiden. De papieren die ik gekopieerd had, moesten nog in de map komen en daarnaast zou ik een planning voor haar maken.
Rond 13.00 uur belde ze af, ik was net thuis... Ik had nog zat te doen thuis en dacht de planning nog wel tot het weekend te kunnen schuiven. Effe het een en ander opruimen dan maar...
Rond 13.30 kwam mijn vrouw thuis bij mijn zusje vandaan. Ze had een afspraak bij de schoonheidsspecialist in Delft. Ik dacht dat ze allang daarheen gereden was, want de ervaring uit het verleden leert dat je er binnen een halfuur bent, maar dat je dan nog rustig 15 minuten bezig bent om een parkeerplaats te vinden.
Ze vroeg of ik haar wilde brengen, dat scheelde in de tijd voor het zoeken van plek.
Dat vond ik erg zonde van mijn tijd, ik moest echt nog veel doen! Dus ik zei dat ze echt zelf moest gaan. (ik heb reeds een blog geschreven over het 'verdwijnen van de flow': Duizend prikkelende naalden... Ik heb me voorgenomen om het niet meer te laten gebeuren dat ik er uit gehaald wordt.)
Aan de slag maar weer, ik handelde een aantal (administratieve) zaken af die al een tijdje lagen.
Rond 15.00 uur kreeg ik een 'dip'. Ik werd vreselijk moe, nu had ik al best een hoop gedaan voor mijn doen, dus ik dacht dat ik wel even wilde ontspannen in bad. Net als donderdag (ik probeerde een dutje te doen 's middags) lukte het me niet om te slapen, het bad was dus een goede tweede optie.
Om 15.30 ging mijn telefoon:
"Hi Schat... Ehh... Ik ben klaar bij de schoonheidssalon.."
"Ok, hoelaat denk je dat je hier bent?"
"Nou... Ik kan mijn auto niet vinden..."
"Hoe bedoel je dat?"
"Nou ik was zo erg te laat dat ik hem gewoon maar ergens heb neergezet en er stond niks op mijn chip dus... Ik heb hem maar gewoon zo laten staan. Ik ben bang dat ze hem weggesleept hebben..."
"Maar je hebt wel gekeken waar je hem neergezet hebt?"
"Dat weet ik dus niet meer precies... Ik ben al heel veel grachtjes langsgelopen, maar ik kan hem echt niet vinden"
"Toen je parkeerde, hoelang moest je toen lopen tot je bij de salon was?"
"Weet ik niet... Ik had echt zoveel haast en zoveel stress..."
"Tja schat, ik vind het vervelend, maar ik kan even niets voor je doen. Bel me over 15 minuten nog maar een keer of laat het weten als je hem vind."
"Ok, sorry schatje... Ik denk dat het de zwangerschapshormonen zijn..."
"Geeft niets lieverd, dat kan iedereen wel eens overkomen... Je vind hem vast wel snel..."
"Ok, ik bel je zo ja? Laf joe!"
"Laf joe toe schat"
Enigszins verbouwereerd begon ik na te denken hoe ik hier een oplossing voor kon verzinnen. Op het moment dat je denkt dat je hem echt niet meer kunt vinden, dan ben je eerder geneigd om inderdaad de auto niet meer te vinden.
(Escatoma: Een 'blindheid' veroorzaakt door gebrek aan overtuiging. Kan ook andersom werken trouwens: Een mooi voorbeeldje tussendoor.
Er waren twee klassen die gedurende een jaar lang gemiddeld dezelfde prestaties op school haalden. Tegen een van de klassen werd gezegd dat ze de beste leerlingen waren van het jaar en dat in het volgende jaar een speciale behandeling zouden krijgen omdat ze het zo goed doen. Beide klassen kregen in het jaar erna exact dezelfde materie te verwerken. De klas tegen wie niets gezegd was presteerde in dezelfde lijn als het jaar ervoor. Echter, de klas die verteld was dat ze erg goede leerlingen waren, presteerde gemiddeld veel hoger. Doordat ze overtuigd waren van hun kunnen).
Na 15 minuten ging inderdaad weer de telefoon.
Zonder te huilen, maar wel met een wanhoop in haar stem belde mijn vrouw op dat ze hem echt niet meer kon vinden.
"Geeft niet schat, wat jij nu gaat doen is lekker ergens een terrasje pakken, je bestelt dan een kopje verse muntthee of iets waar je zin in hebt... Ontspan! Ik ga zorgen dat ik vervoer jouw kant op krijg en dan gaan we samen jouw auto zoeken!"
Ik hing op en belde mijn zusje, of haar man al thuis was. Dan zou ik misschien zijn auto even kunnen lenen om te helpen zoeken. Mijn zwager hing op en bood direct aan om mee te gaan.
Eigenlijk was ik van plan om direct uit bad te komen en dan nog het en en ander te gaan doen thuis... Wederom dus een onderbreking van de 'flow', maar ik had erg met haar te doen.
Om 16.00 uur vertrokken we naar Delft.
Ondertussen belde ik de politie om te vragen of ze inderdaad de auto hadden weggesleept... Dat was niet het geval.
We kwamen rond 16.30 aan bij de schoonheidssalon en vroegen mijn vrouw om onze kant op te lopen. Ondertussen reden we zelf al wat grachtjes langs.
Toen ze arriveerde, stapte ze in en deden we nog wat grachtjes aan...
"JA! Ik denk dat het hier was..." Maar dan was het daar toch niet.
"Lieverd, kun je echt niet herinneren wat je gezien hebt toen je richting de salon liep?"
"Jawel, ik heb hem neergezet op de Kornmarkt... Maar daar ben ik al drie keer langsgelopen..."
"De Kornmarkt??? Daar zijn we nu nog niet in de buurt geweest..."
Ik vroeg mijn zwager om het centrum te verlaten en een andere ingang te nemen. Het Centrum van Delft wordt gescheiden door water en een groot kerkplein, als het inderdaad de Kornmarkt was, dan moesten we omrijden.
Ik vond het prettig, ik kon goed redeneren en helder nadenken. Nu gaat dat altijd wel makkelijk in situaties die spannend zijn, maar nu voelde het alsof ik extra scherp was.
We reden om en vonden inderdaad de auto geparkeerd bij de Kornmarkt. Op de weg er naartoe kwamen we ongeveer drie teams van parkeerwachters tegen. Maar we troffen de auto ondanks de drie uur dat deze 'onrechtmatig' geparkeerd was de auto zonder boete aan.
Mijn zwager karde alleen naar huis en wij rijden achter hem aan.
We moesten nog boodschappen doen voor het avondeten, maar toen ging de telefoon van mijn vrouw al: Of we bij mijn zusje en zwager kwamen eten.
Dat deden we...
Ik dacht scherp na en probeerde in te schatten hoe het voor mijn zusje was om de gratis fotoshoot te doen en ik wilde mijn zwager bedanken voor zijn tijd en inzet voor het vinden van de auto. Het was voor hem immers vrijdagmiddag en dan wil je eigenlijk weinig meer doen na een zware werkweek.
In mijn hoofd 'TomTomde' ik een ideale route om te rijden, zonder dat we weer allerlei drukke straten in zouden moeten om bij een winkel te komen.
We haalden een kaart en €50,- euro voor mijn zusje en haalden een 12-pack bier voor mijn zwager.
Daarna gingen we eten en hebben we daar eigenlijk de hele avond doorgebracht.
Tijdens het bezoek aan mijn zusje en zwager was ik voortdurend scherp op een 'Rebound'. Ik wilde weten wanneer de Concerta uit zou werken. Ik ging uit van een werking van 10 tot 12 uur... Ik zou dus rond 21.00 zeker al iets moeten merken.
Ik merkte rond 22.00 uur voor het eerst dat ik mijn aandacht niet meer bij de gesprekken kon houden. Ik betrapte mezelf erop dat ik mijn telefoon in mijn handen had, niet sympathiek, maar ik doe het wel vaker. Van sommige ADD'ers is bekend dat ze zich beter kunnen focussen op iets als ze twee dingen tegelijk doen. Ik kan makkelijker een gesprek volgen als ik ondertussen op NU.NL zit, maar de boodschap is natuurlijk niet erg leuk naar je gastheer en gastvrouw.
Opvallend was dat ik tegen mijn gewoonte in heel de avond nog niet op mijn telefoon heb gekeken.
We gingen rond 23.00 naar bed, maar ik heb het helaas nog 3.30 uur zien worden... Ondanks de Melatonine... De volgende ochtend had ik om 10.00 uur een nieuwe afspraak met mijn studente, dus het werd weer een heel kort nachtje..
Cumulatief (inclusief de nacht voorafgaand aan de concerta) heb ik dus in drie nachten in totaal:
wo-do 2 uur
do-vr 3 uur
vr-za 5 uur
10 uur geslapen... En er stond een druk weekend voor de boeg!
maandag 6 augustus 2012
02-08-2012 start medicatie. DAG 1 met Concerta
Ophalen en inname
In mijn vorige bericht schreef ik over het verkrijgen van de 'golden ticket' (recept) bij de arts van PsyQ. Best leuk allemaal, maar het gaat natuurlijk uiteindelijk om het gebruiken.
Op dit blog heb ik er geen geheim van gemaakt dat ik er erg naar uitzie om te gaan beginnen met de pillen!
10:00 - Reizen naar Maassluis
Bij PsyQ heb ik snel een bakje koffie meegenomen uit de automaat. Ik dronk de helft op en zette het bakje in de bekerhouder van onze prachtige bolide (Citroen C1). Na ongeveer vijf kilometer begon het lampje van de benzinetank te knipperen. Als het goed is zou ik er nog zo'n 40 a 50 kilometer mee kunnen rijden, Maassluis was dus nog prima haalbaar.
10:25 - Gearriveerd bij de Apotheek
Ik kwam aan bij de Apotheek in Maassluis. Het was gelukkig rustig, het zal wel met de vakantie te maken hebben. Ik overhandigde de dame het recept en grapte er iets bij "Het is echt gewoon Nederlands, maar jullie zullen wel wat gewend zijn met al die voorschrijvende artsen". Het meisje lachte vriendelijk en stelde me gerust, ze kon het ontcijferen.
Ze moest even zoeken naar de Melatonine, de Concerta had ze gewoon op voorraad.
"Ik kan je helaas niet alles meegeven van dit recept. Omdat het je eerste keer is, krijg je het maar voor twee weken mee."
Het was een beetje en teleurstelling, ik probeer dit soort dingen zoveel mogelijk rondom elkaar te plannen. Een dagje waarop ik al dit soort dingen afhandel. Naar PsyQ, naar de tandarts, naar school voor afspraken, een bezoek aan de garage... Dat soort dingen. En dan hou ik er niet zo van om weer een extra verplichting te hebben.
Ze informeerde me over de mogelijkheid om recepten in te leveren, middels een kluisje buiten de apotheek en een code per sms was het dan mogelijk om de medicijnen op te halen op een tijdstip naar keuze. Dat is dan weer een meevallertje.
Ik kreeg dus voor twee weken medicijnen mee en mocht deze ook af gaan rekenen. De Concerta was gedeeltelijk gedekt en de Melatonine helemaal niet (AV top bij CZ). Ik pinde 35 euro en nam het zakje mee naar buiten.
10:30 - Inname 36mg Concerta
De afgekoelde koffie stond klaar in de auto als hulpmiddel om de eerste pil in te nemen.
De eerste pil heb ik gelijk maar even vastgelegd. Het is toch weer een mijlpaal!
Direct nadat ik de eerste pil nam ben ik gaan tanken. Het medicijn zou na ongeveer 30 minuten gaan werken en ik wilde mezelf bezig houden om maar niet uit elkaar te knallen van ongeduld.
Er is een aantal dingen dat al best een tijdje ligt te wachten. Een van die dingen is het aanvragen van mijn rijbewijs. Het is in 2011 rond september gejat uit de kleedkamer van een voetbalvereniging.
Ik weet donders goed dat het strafbaar is om zonder rijbewijs te rijden en ik weet ook dat je eerst aangifte moet doen alvorens je een nieuwe kunt aanvragen. We zijn bijna een jaar verder en ik heb het nog niet gedaan.
Afgelopen dinsdag ben ik aangifte gaan doen bij de politie. Ik heb aan drie mensen uit moeten leggen wat er gebeurt is en waarom ik er nu pas mee kwam... Lakoniek heb ik steeds gezegd dat ik sinds kort pas weet dat ik ADD heb. Het is de eerste keer dat ik het aandraag als 'excuus'. Een andere reden kon ik niet bedenken. Wat mij betreft ook de laatste keer...
10:50 - Aanvraag Rijbewijs (1)
Met de aangifte onder mijn arm ben ik het gemeentehuis ingestapt.
Ik kon direct door lopen naar de balie... Daar werd mij gevraagd of ik een afspraak had.
"Een afspraak? Is dat nieuw?"
"Vier jaar geleden wel..."
"Ehhh... Kan ik dat nu gelijk doen?"
"Ja, ik heb om 12:35 nog wel een plekje... Heb je pasfoto's?"
"Euh... 12.35 is goed, pasfoto's doen jullie dat hier niet?..."
"Die zult u zelf even moeten laten maken... Wilt u een briefje met de eisen voor de foto's?"
"Nee dank u, 12.35 uur is goed, tot vanmiddag!"
10:55 - IK VOEL HEM!
Ik moest wat gaan doen om de tijd te overbruggen. Ik geef bijles Economie aan een meisje en heb haar gevraagd of ik haar boeken kon kopiëren (het zijn meer een soort Readers). Vandaag had ik er tijd voor en ik had de map in de auto liggen. Het was me opgevallen dat haar map eigenlijk te klein was voor de hoeveelheid documenten. De 24 ringen schoten bij elke poep en scheet open. Ze had al een paar keer gezegd dat ze eigenlijk een nieuwe moest gaan halen, het liefst een met vier ringen. Maar het is een fijne ADHD'er en het was er dus nog niet van gekomen...
Eerst nog even het winkelcentrum in dan (ligt op 30 meter afstand van het gemeentehuis).
Ik ging op zoek naar een winkel waar ze nog ouderwets pasfoto's maken. Maar na een rondje door de 'Koningshoek' (onze plaatselijke 'place to be' voor shopbehoeften) kwam ik er achter dat pasfotograven dun gezaaid zijn. Crap, dan moet ik naar het centrum van Maassluis... Daar zit nog zo'n 'old school-vent' die die dingen maakt.
En toen besefte ik het... Mijn gedachten... Mijn gevoel... Mijn 'tamheid'... Het is... Anders.
Ik voel het! Jaaa... Maar wat voel ik dan? Ik voel me nog mezelf...
Het was alsof ik 'helder' was. Normaal gesproken zou ik bij een dergelijke 'teleurstelling' (dat ik eerst niet direct geholpen kon worden in het gemeentehuis en nu ook geen fotograaf kunnen vinden) gaan twijfelen of ik het niet beter morgen zou kunnen doen. De normale gedachtegang zou zijn:
"Het is nu 11.00 uur, als ik naar het Centrum moet rijden, dan kost dat me 25 minuten. Ik heb nog niet gegeten. Oh, ik heb mijn vrouw nog niet gebeld om te vertellen hoe het gesprek ging. Ik heb honger. Zal ik een broodje halve warme gaan halen bij de Hema? Wat kwam ik hier ook al weer doen? Moest ik nog boodschappen hebben?"
En waarschijnlijk zou ik dan eerst ergens naar buiten gaan en dan een peukje gaan roken om alles even op een rijtje te zetten... Een soort van 'poeh-poeh-moment'... Effe tot mijn zinnen komen...
Maar nu was het anders! Ik werd niet afgeleid door de vele winkelramen, door de heerlijke geuren van friet, halve warme, kroketten, kippenpoten en de viswinkel.
Ik ordende mijn gedachten:
Eerst naar de Hema om een map te kopen, dan naar het Centrum om daar pasfoto's te laten maken, daarna doorrijden naar mijn vader die een grote kopieermachine heeft, daarna terug naar het gemeentehuis en dan nog effe een boodschapje doen.
Het gekke is dat ik helemaal niet het idee had dat ik minder gedachten had. Normaal gesproken heb ik een voortdurende dialoog/gedachtegang in mijn hoofd. Alsof ik mijn hele leven van commentaar voorzie. Ik ben lang dromer genoemd.
Maar de gedachtestroom was niet afgenomen, hij was alleen meer geordend. Ik kon mijn gedachten langer bij een onderwerp houden en dat voelde best goed.
Ik ging de Hema in. Zag drie kleuren mappen met vier ringen en kwam eigenlijk gelijk een eerste test tegen.
11:00 - Een besluit nemen
Het meisje dat ik bijles geef is 18 jaar. Ze gaat naar het volwasseneonderwijs.
De map die ik geleend had van haar was deels oranje, deels wit en had wat roze lijnen en accenten. De tabbladen waren roze met een bloemetjesmotief.
Hoelang zou ze die map al hebben? Wilde ze een nieuwe omdat ze het een kinderlijk ding vond dat ooit in de eerste wel interessant was? Zou ze een 'zakelijke' willen hebben? Of zou ze juist een turquoise kunnen waarderen?
Normaal zou ik daar rustig 10 minuten kunnen gaan wikken en wegen. Maar ik pakte de fuchsia map en liep er mee naar de kassa. Ik dekte mezelf in door een whatsapp te sturen naar haar met de vraag of ik haar zou 'beledigen' als ik met een knalroze map aan zou komen.
Ik wachtte haar antwoord niet af en betaalde de map.
11:05 - Heel erg schrikken
Aan mezelf merkte ik wel dat er iets van 'dofheid' over me was. Helder en dof tegelijk. Ik was meer gefocust op mijn huidige taak en had veel minder last van overige prikkels. Ik hoop dat ik het daarmee duidelijk omschrijf. Het voelde prettig.
Ik liep naar de parkeerplaats en stapte in de auto. Ik keek goed om me heen en zag geen auto's of personen in de buurt. Ik zette de auto in zijn achteruit en keek daarbij achterom.
Toen ik uit het parkeervak was, schakelde ik weer naar voren en toen gebeurde het.
Ik keek waar ik naar toe wilde rijden en daar stond plotseling een auto die ik helemaal niet gezien had... Ik schrok echt heel erg!
Mijn koppeling was gewoon ingedrukt en mijn voet op de rem. Ik rij normaal gesproken vrij rustig en 'correct'. Aan de beweging van de auto zag ik dat deze uit een parkeerplaats kwam, maar hoe kwam het dat ik dat niet gezien had? Ik liet de rem en de koppeling los en reed keurig langs de auto die daar uit het niets was gekomen. Ik voelde nog steeds mijn hart in mijn keel kloppen.
11:20 - Impulsaankoop
In het centrum van de stad aangekomen parkeerde ik de auto. Zonder er bij na te denken plaatste ik de parkeerschijf (dat vergeet ik nog wel eens) en liep ik naar de fotozaak.
Ik kwam binnen en er stond niemand achter de balie.
Een gevoel van ongeduld kwam over me heen. Het duurde ongeveer twee minuten voordat de man vanuit zijn opslaghok kwam. In de tussentijd had ik al een paar keer op mijn telefoon gekeken hoelaat het was en had ik de winkel (klein winkeltje) al een paar keer bekeken.
Ik dacht aan al de dingen die ik in de tussentijd had kunnen stelen als ik een slecht mens geweest zou zijn.
Mijn oog viel op een aanbieding: Een geheugenstick met 16GB voor 15 euro. Mooi prijsje dacht ik.
Het was een relatief klein dingetje en ik zag er wel mogelijkheden voor.
Onze TV heeft een ingebouwde mediaplayer waar ook USB sticks op aangesloten kunnen worden. Af en toe kijken we wel eens een serie, maar dan sluiten we de Mac aan op de TV (via de VGA kabel).
We gebruiken wel eens een USB-stick, maar daar kan maar 2GB op. Als we twee of drie delen van een serie willen zien, dan moeten we steeds per aflevering de USB-stick eruit halen, aansluiten op de Mac, het filmbestand overzetten en dan opnieuw de boel weer aansluiten. Met die stick zou het niet meer hoeven.
We moeten eigenlijk op de centen letten en een USB-stick stond eigenlijk niet op de begroting.
Ik ging zitten voor de foto en kletste gezellig wat met de fotograaf.
Het maken van de foto was zo gebeurd en ik rekende de pasfoto's af. Ik zei gedag en liep naar de deur.
Daar was de advertentie weer.
Ik draaide me om en vroeg of de USB-stick snel genoeg was (een trage USB bestaat, het zou er voor kunnen zorgen dat de film niet soepel loopt). Hij verzekerde me dat het een van de beste merken is die op dit moment te verkrijgen is en dat hij er nooit klachten over krijgt.
"U zou me verbazen als u iets anders gezegd zou hebben mijnheer" antwoordde ik met een knipoog.
"Ik neem hem".
Als kersverse eigenaar van een USB-stick liep ik naar de auto en dacht ik aan wat ik nu zou doen.
Zonder twijfel stapte ik in de auto en reed ik naar het kantoor van mijn vader.
11:40 - Een verhaal volgen en... slordigheidjes horen er toch bij
Al drie kwartier was ik 'onder invloed'. Maar het voelde best fijn.
Bij mijn ouders aangekomen liep ik gelijk door naar het kantoor van mijn vader. Er zat een soort 'haast' of 'gejaagdheid' in me. Het voelt nog steeds lekker.
Nu heb ik wel vaker van die dagen dat ik gewoon een aantal dingen moet gaan doen. Het zijn dagen met afwisselende taken en zijn vaak mijn beste dagen. Dus of de 'rush' aan de Concerta lag durf ik niet met zekerheid te zeggen. Wat ik wel echt kon merken is dat ik minder treuzelde bij dingen.
Mijn vader was op dat moment bezig in zijn kantoor. Er stond een scherm op zijn pc open met een AEX-grafiekje. Zoals u weet, heb ik altijd wel interesse gehad in de beurs.
Hij draaide zich om en zei gedag. "Het kan haast geen toeval zijn dat je op dit moment binnenkomt. Ik ben nu ergens mee bezig en dat is echt leuk, heb je tijd om even mee te kijken?"
Mijn 'hmm' bevestigde het.
In 10 minuten tijd legde hij uit wat hij aan het doen was. Het was verbazingwekkend hoe makkelijk ik mijn aandacht bij zijn verhaal kon houden. Grappig, want terwijl hij vertelde, was ik in gedachten bezig met dat ik het makkelijk vond om mijn aandacht er bij te houden, wat me op zich verbaasde omdat ik nog steeds mijn aandacht er bij hield :-P
Ik stelde nog enkele gerichte vragen en begon aan een oersaai klusje: Het printen van zo'n 100 vellen papier... En dan dubbelzijdig.
Voor de krachtige machine van mijn vader is dat op zich geen probleem.
Ik begon per hoofdstuk, dan zou ik ze weer makkelijk in de map terug kunnen doen, zonder alles weer uit te hoeven zoeken. Per opdracht moet er aangegeven worden of het dubbelzijdig gekopieerd moet worden. Dat deed ik de eerste twee hoofdstukken.
Bij het derde tot en met het achtste hoofdstuk was ik het zat, het duurde te lang en ik moest nog naar het gemeentehuis om mijn afspraak na te komen. Ik heb alle tabs uit de boekjes gehaald en het in een keer op het kopieerapparaat gelegd. Omdat ik nog steeds een hekel heb aan wachten, dacht ik de tijd te kunnen gaan doden met een sigaretje, dus ik liep richting de trap.
De kamerdeur van mijn broertje stond open en ik had hem al een tijdje niet meer gesproken. Hij was bij een christelijk kamp aan het zingen geweest en ik vroeg hoe het gegaan was.
We hebben tien minuten gepraat en toen ben ik weer teruggegaan naar het kopieerapparaat.
CRAP! Bij die laatste grote stapel was ik vergeten om de opdracht dubbelzijdig te geven. Er lag een grote hoeveelheid papier en ik schaamde me een beetje naar mijn vader.
Er was nog te weinig tijd om de boel netjes in een map te doen, dus deed ik de stapel tussen de ordner en hield die stevig vast.
Ik groette iedereen en ging toen naar het gemeentehuis.
12:30 - Nog steeds mezelf
Uit het apparaat bij de ingang trok ik een nummertje en ik ging zitten, mijmerend over hoe de dag tot nu toe verlopen was. Ik voelde me goed, gejaagd, maar wel op een goede manier.
*PING*
Er verscheen een nummer op het bord boven de balies. Twee mensen die er al voor mij zaten stonden op en liepen tegelijkertijd naar dezelfde balie. Er ontstond een klein beetje gemompel over wie er eerder binnen was gekomen. Beide mensen lieten hun nummer zien... Het bleek echter om mijn nummer te gaan. Enigszins verontschuldigend liep ik de 20 meter naar de balie toe... De twee mensen die eerder waren dan ik hadden een afspraak staan die later begon dan de mijne...
Het gesprek was net zo boeiend als het aanvragen van een rijbewijs kan zijn. Maar ik volgde goed wat de vrouw vertelde.
Toen ze me het formulier overhandigde dat ik moest ondertekenen las ik het heel snel door.
"Mevrouw? Mijn C-rijbewijs staat er niet bij."
De mevrouw keek in haar computer en zei dat mijn rijbewijs al verlopen was op het moment dat hij gestolen werd. Het was al bijna een jaar geleden dat hij niet verlengd was. Om opnieuw mijn C-rijbewijs te krijgen had ik een medische keuring nodig. Ze gaf me een blaadje waarop stond waar dat kon en wat het kostte... 90 euro...
Dat had ik er niet voor over... Ik besloot om dan maar een gewoon mijn rijbewijs B op te halen. Ik had al 10 jaar geen vrachtwagen meer gereden en ik zie dat op de korte termijn ook niet gebeuren.
Ik handelde de boel af, terwijl ik verbaasd was dat het me op was gevallen dat mijn C-rijbewijs niet op het formulier stond. Normaal kan ik de concentratie niet opbrengen om zo'n formulier door te lezen. Ik ga er eigenlijk altijd wel (voor het gemak) vanuit dat zo'n ding klopt.
13.00 - Concreet
Gedurende de week had ik al wat contact gehad met een vriend van me. Hij wilde bij ons in de tuin een biertje komen doen in de avond. We zouden dan een vuurkorfje aan gaan steken als het lekker weer zou worden.
Direct nadat ik uit het gemeentehuis kwam besloot ik om de boodschappen te gaan doen voor de komende twee dagen. Ik haalde twee sixpacks en verder wat standaarddingen als brood en avondeten.
Ik ging snel en doelgericht door de winkel heen, dacht niet te lang na bij dingen en vertrok ook weer redelijk snel naar de kassa.
Ook dit is opmerkelijk. Ik noem het 'concreet' zijn. Geen haperingen, gewoon direct en zakelijk mijn lijst (uit mijn hoofd) afwerken en dan naar huis gaan. FIJN!
13:30 - Thuiskomen
Zoals ik in mijn vorige bericht vertelde was mijn vrouw aan het thuiswerken.
Ze vond het niet zo fijn dat ik nog niet gebeld had, eigenlijk is dat ook niet echt iets voor mij. We bellen gedurende de dag regelmatig.
Ik somde haar op wat ik tot dan toe gedaan had en vroeg hoe het met haar was.
Zonder dralen kon ik het vertellen aan haar.
Ik ruimde de vaatwasser uit, ruimde hem weer in en zette hem aan. Ondertussen ruimde ik links en rechts wat op, at ik wat en maakte ik me nuttig.
Tot ik er bij stil stond... HUH! Zonder aarzelen en zonder twijfel had ik de boel opgeruimd en niet eens langzaam of treuzelend... Nee, ook hier weer zakelijk en concreet.
MAN! Concerta moet wel een wondermiddel zijn!
15:00 - DIP
Rond 15.00 uur begon ik enorm moe te worden. De Concerta zou 12 uur werken (dat had de arts gezegd), dus daar kon he tniet aan liggen.
Ik vroeg aan mijn vrouw of ze me kon wekken rond 16.00. Ik zou dan even een uurtje mijn ogen dicht doen.
Ik denk dat het door de zenuwen kwam, maar in de nacht ervoor had ik maar 3 uur geslapen. Dit overkomt me wel vaker, maar sinds ik met de coaching bezig ben en toch wat meer regelmaat probeer te krijgen is het wel zeldzamer.
Ik ging liggen... Eigenlijk hartstikke moe. Voor mijn doen had ik best al een behoorlijke dag achter de rug... En dat voelde ik.
Om 15:30 stuurde ik mijn vrouw een berichtje of ze me toch maar om 16.30 kon gaan wekken. Ik kon de slaap niet vatten. Nu waren de buren ook bezig met het ophangen van rolluiken voor de ramen, dus werd er flink in de gevel geboord. Het was een nare herrie...
Toen mijn vrouw om 16.30 bij me kwam, was ik nog klaarwakker....
Ik ging ondanks de vermoeidheid maar effe eten koken rond een uur of 5.
Ook dit ging erg goed, wel wat langzaam, maar dat doe ik altijd. Maar niet omdat ik dingen vergat of ongestructureerd te werk ging. Ik heb voor het eerst in mijn leven gehaktballen gemaakt die lukten...
Normaal brandden ze aan of vielen ze uit elkaar, maar deze keer waren ze gewoon erg goed.
18.30 - Super(sport)man!
De vriend met wie ik vanavond had afgesproken belde me op om te gaan sporten, daarna zouden we thuis effe douchen en zou hij naar mij toe komen.
Aankomende dinsdag begint de voetbaltraining weer. Ik hoopte de zomer te kunnen gebruiken om wat af te vallen en aan mijn conditie te werken (hardlopen in de ochtend, weet u nog?).
En hoewel ik wel een paar keer geweest ben, heb ik toch wat achterstand in mijn planning opgelopen.
Twee weken terug deed ik een Cardio-oefening op een apparaat en gaf ik het na 12 minuten hijgend en zwetend op. Het was voor mij een verbetering van 2 minuten ten opzichte van de vorige keer.
Mijn maatje zou wat later komen dus ik ging naar de cardio-apparatuur toe.
Met harde muziek uit mijn oordoppen ben ik gaan sporten op een rap tempo. De muziek is 160 BPM en ik gebruik dat ritme om mijn 'stappen' op het apparaat te maken. Op de schermen in de sportschool was te zien hoe America goud won bij een of ander dansturnen...
Mijn vriend arriveerde... Ik keek even hoever ik was en zag dat ik al 20 minuten non-stop aan het sporten was... Mijn hartslag lag rond de 162, dat heb ik normaal gesproken ook, maar dan lig ik echt snel op apegapen.
Ik wilde mezelf pushen... Kijken hoelang ik het vol zou kunnen houden.
Uiteindelijk deed ik 50 minuten (!) cardio met een hoog tempo. De laatste keer dat ik dat soort dingen deed was op mijn 15e!!! Ik had me niet verveeld en had er van genoten...
Merkwaardig spul dat Concerta!
21.00 - 06.00 - Een HEL
De avond was erg gezellig, uiteindelijk zaten we met z'n drieen bij een knapperend vuurtje onder een mooie sterrenhemel. Ik was scherp en adrem en kon de gesprekken goed volgen en meedoen. Normaal gesproken kan ik met drie mensen al eens afdwalen. Maar het ging goed. LEUK!
Van een Rebound of iets dergelijks heb ik helemaal niets gemerkt.
Om 23.00 uur nam ik snel effe een melatoninetabletje (3mg). 1 tot 2 uur van tevoren innemen had de arts gezegd.
Om 01.30 vertrokken de gasten en ging ik naar mijn nest.
Om 06.00 uur lag ik nog naar het plafond te kijken. Ik was doodop, maar kon niet in slaap vallen...
(net als NU)... Het is nu zondagnacht om 3.15... Ik kon weer niet slapen en ben maar gaan bloggen... 3 uur geleden;-)
De balans opmakend, kan ik zeggen dat ik erg blij ben met de Concerta, maar ben ik zwaar ontevreden over mijn slaap. Zoals ik hiervoor al schreef heb ik 3 uur geslapen voordat ik naar PsyQ ging. De nacht erna heb ik 2 uur geslapen (ondanks de Melatonine) en nu zou ik gewoon uitgeput moeten zijn, maar ik ben nog klaarwakker... We zijn vier dagen verder, waarvan de drie nachten cumulatief 11 uur slaap opgeleverd hebben (en dus nog een nachtje ervoor met maar 3 uur)...
4 nachten en 14 uur is niet goed en niet prettig...
Ik hou jullie op de hoogte (sorry voor de lange post)
In mijn vorige bericht schreef ik over het verkrijgen van de 'golden ticket' (recept) bij de arts van PsyQ. Best leuk allemaal, maar het gaat natuurlijk uiteindelijk om het gebruiken.
Op dit blog heb ik er geen geheim van gemaakt dat ik er erg naar uitzie om te gaan beginnen met de pillen!
10:00 - Reizen naar Maassluis
Bij PsyQ heb ik snel een bakje koffie meegenomen uit de automaat. Ik dronk de helft op en zette het bakje in de bekerhouder van onze prachtige bolide (Citroen C1). Na ongeveer vijf kilometer begon het lampje van de benzinetank te knipperen. Als het goed is zou ik er nog zo'n 40 a 50 kilometer mee kunnen rijden, Maassluis was dus nog prima haalbaar.
10:25 - Gearriveerd bij de Apotheek
Ik kwam aan bij de Apotheek in Maassluis. Het was gelukkig rustig, het zal wel met de vakantie te maken hebben. Ik overhandigde de dame het recept en grapte er iets bij "Het is echt gewoon Nederlands, maar jullie zullen wel wat gewend zijn met al die voorschrijvende artsen". Het meisje lachte vriendelijk en stelde me gerust, ze kon het ontcijferen.
Ze moest even zoeken naar de Melatonine, de Concerta had ze gewoon op voorraad.
"Ik kan je helaas niet alles meegeven van dit recept. Omdat het je eerste keer is, krijg je het maar voor twee weken mee."
Het was een beetje en teleurstelling, ik probeer dit soort dingen zoveel mogelijk rondom elkaar te plannen. Een dagje waarop ik al dit soort dingen afhandel. Naar PsyQ, naar de tandarts, naar school voor afspraken, een bezoek aan de garage... Dat soort dingen. En dan hou ik er niet zo van om weer een extra verplichting te hebben.
Ze informeerde me over de mogelijkheid om recepten in te leveren, middels een kluisje buiten de apotheek en een code per sms was het dan mogelijk om de medicijnen op te halen op een tijdstip naar keuze. Dat is dan weer een meevallertje.
Ik kreeg dus voor twee weken medicijnen mee en mocht deze ook af gaan rekenen. De Concerta was gedeeltelijk gedekt en de Melatonine helemaal niet (AV top bij CZ). Ik pinde 35 euro en nam het zakje mee naar buiten.
10:30 - Inname 36mg Concerta
De afgekoelde koffie stond klaar in de auto als hulpmiddel om de eerste pil in te nemen.
Direct nadat ik de eerste pil nam ben ik gaan tanken. Het medicijn zou na ongeveer 30 minuten gaan werken en ik wilde mezelf bezig houden om maar niet uit elkaar te knallen van ongeduld.
Er is een aantal dingen dat al best een tijdje ligt te wachten. Een van die dingen is het aanvragen van mijn rijbewijs. Het is in 2011 rond september gejat uit de kleedkamer van een voetbalvereniging.
Ik weet donders goed dat het strafbaar is om zonder rijbewijs te rijden en ik weet ook dat je eerst aangifte moet doen alvorens je een nieuwe kunt aanvragen. We zijn bijna een jaar verder en ik heb het nog niet gedaan.
Afgelopen dinsdag ben ik aangifte gaan doen bij de politie. Ik heb aan drie mensen uit moeten leggen wat er gebeurt is en waarom ik er nu pas mee kwam... Lakoniek heb ik steeds gezegd dat ik sinds kort pas weet dat ik ADD heb. Het is de eerste keer dat ik het aandraag als 'excuus'. Een andere reden kon ik niet bedenken. Wat mij betreft ook de laatste keer...
10:50 - Aanvraag Rijbewijs (1)
Met de aangifte onder mijn arm ben ik het gemeentehuis ingestapt.
Ik kon direct door lopen naar de balie... Daar werd mij gevraagd of ik een afspraak had.
"Een afspraak? Is dat nieuw?"
"Vier jaar geleden wel..."
"Ehhh... Kan ik dat nu gelijk doen?"
"Ja, ik heb om 12:35 nog wel een plekje... Heb je pasfoto's?"
"Euh... 12.35 is goed, pasfoto's doen jullie dat hier niet?..."
"Die zult u zelf even moeten laten maken... Wilt u een briefje met de eisen voor de foto's?"
"Nee dank u, 12.35 uur is goed, tot vanmiddag!"
10:55 - IK VOEL HEM!
Ik moest wat gaan doen om de tijd te overbruggen. Ik geef bijles Economie aan een meisje en heb haar gevraagd of ik haar boeken kon kopiëren (het zijn meer een soort Readers). Vandaag had ik er tijd voor en ik had de map in de auto liggen. Het was me opgevallen dat haar map eigenlijk te klein was voor de hoeveelheid documenten. De 24 ringen schoten bij elke poep en scheet open. Ze had al een paar keer gezegd dat ze eigenlijk een nieuwe moest gaan halen, het liefst een met vier ringen. Maar het is een fijne ADHD'er en het was er dus nog niet van gekomen...
Eerst nog even het winkelcentrum in dan (ligt op 30 meter afstand van het gemeentehuis).
Ik ging op zoek naar een winkel waar ze nog ouderwets pasfoto's maken. Maar na een rondje door de 'Koningshoek' (onze plaatselijke 'place to be' voor shopbehoeften) kwam ik er achter dat pasfotograven dun gezaaid zijn. Crap, dan moet ik naar het centrum van Maassluis... Daar zit nog zo'n 'old school-vent' die die dingen maakt.
En toen besefte ik het... Mijn gedachten... Mijn gevoel... Mijn 'tamheid'... Het is... Anders.
Ik voel het! Jaaa... Maar wat voel ik dan? Ik voel me nog mezelf...
Het was alsof ik 'helder' was. Normaal gesproken zou ik bij een dergelijke 'teleurstelling' (dat ik eerst niet direct geholpen kon worden in het gemeentehuis en nu ook geen fotograaf kunnen vinden) gaan twijfelen of ik het niet beter morgen zou kunnen doen. De normale gedachtegang zou zijn:
"Het is nu 11.00 uur, als ik naar het Centrum moet rijden, dan kost dat me 25 minuten. Ik heb nog niet gegeten. Oh, ik heb mijn vrouw nog niet gebeld om te vertellen hoe het gesprek ging. Ik heb honger. Zal ik een broodje halve warme gaan halen bij de Hema? Wat kwam ik hier ook al weer doen? Moest ik nog boodschappen hebben?"
En waarschijnlijk zou ik dan eerst ergens naar buiten gaan en dan een peukje gaan roken om alles even op een rijtje te zetten... Een soort van 'poeh-poeh-moment'... Effe tot mijn zinnen komen...
Maar nu was het anders! Ik werd niet afgeleid door de vele winkelramen, door de heerlijke geuren van friet, halve warme, kroketten, kippenpoten en de viswinkel.
Ik ordende mijn gedachten:
Eerst naar de Hema om een map te kopen, dan naar het Centrum om daar pasfoto's te laten maken, daarna doorrijden naar mijn vader die een grote kopieermachine heeft, daarna terug naar het gemeentehuis en dan nog effe een boodschapje doen.
Het gekke is dat ik helemaal niet het idee had dat ik minder gedachten had. Normaal gesproken heb ik een voortdurende dialoog/gedachtegang in mijn hoofd. Alsof ik mijn hele leven van commentaar voorzie. Ik ben lang dromer genoemd.
Maar de gedachtestroom was niet afgenomen, hij was alleen meer geordend. Ik kon mijn gedachten langer bij een onderwerp houden en dat voelde best goed.
Ik ging de Hema in. Zag drie kleuren mappen met vier ringen en kwam eigenlijk gelijk een eerste test tegen.
11:00 - Een besluit nemen
Het meisje dat ik bijles geef is 18 jaar. Ze gaat naar het volwasseneonderwijs.
De map die ik geleend had van haar was deels oranje, deels wit en had wat roze lijnen en accenten. De tabbladen waren roze met een bloemetjesmotief.
Hoelang zou ze die map al hebben? Wilde ze een nieuwe omdat ze het een kinderlijk ding vond dat ooit in de eerste wel interessant was? Zou ze een 'zakelijke' willen hebben? Of zou ze juist een turquoise kunnen waarderen?
Normaal zou ik daar rustig 10 minuten kunnen gaan wikken en wegen. Maar ik pakte de fuchsia map en liep er mee naar de kassa. Ik dekte mezelf in door een whatsapp te sturen naar haar met de vraag of ik haar zou 'beledigen' als ik met een knalroze map aan zou komen.
Ik wachtte haar antwoord niet af en betaalde de map.
11:05 - Heel erg schrikken
Aan mezelf merkte ik wel dat er iets van 'dofheid' over me was. Helder en dof tegelijk. Ik was meer gefocust op mijn huidige taak en had veel minder last van overige prikkels. Ik hoop dat ik het daarmee duidelijk omschrijf. Het voelde prettig.
Ik liep naar de parkeerplaats en stapte in de auto. Ik keek goed om me heen en zag geen auto's of personen in de buurt. Ik zette de auto in zijn achteruit en keek daarbij achterom.
Toen ik uit het parkeervak was, schakelde ik weer naar voren en toen gebeurde het.
Ik keek waar ik naar toe wilde rijden en daar stond plotseling een auto die ik helemaal niet gezien had... Ik schrok echt heel erg!
Mijn koppeling was gewoon ingedrukt en mijn voet op de rem. Ik rij normaal gesproken vrij rustig en 'correct'. Aan de beweging van de auto zag ik dat deze uit een parkeerplaats kwam, maar hoe kwam het dat ik dat niet gezien had? Ik liet de rem en de koppeling los en reed keurig langs de auto die daar uit het niets was gekomen. Ik voelde nog steeds mijn hart in mijn keel kloppen.
11:20 - Impulsaankoop
In het centrum van de stad aangekomen parkeerde ik de auto. Zonder er bij na te denken plaatste ik de parkeerschijf (dat vergeet ik nog wel eens) en liep ik naar de fotozaak.
Ik kwam binnen en er stond niemand achter de balie.
Een gevoel van ongeduld kwam over me heen. Het duurde ongeveer twee minuten voordat de man vanuit zijn opslaghok kwam. In de tussentijd had ik al een paar keer op mijn telefoon gekeken hoelaat het was en had ik de winkel (klein winkeltje) al een paar keer bekeken.
Ik dacht aan al de dingen die ik in de tussentijd had kunnen stelen als ik een slecht mens geweest zou zijn.
Mijn oog viel op een aanbieding: Een geheugenstick met 16GB voor 15 euro. Mooi prijsje dacht ik.
Het was een relatief klein dingetje en ik zag er wel mogelijkheden voor.
Onze TV heeft een ingebouwde mediaplayer waar ook USB sticks op aangesloten kunnen worden. Af en toe kijken we wel eens een serie, maar dan sluiten we de Mac aan op de TV (via de VGA kabel).
We gebruiken wel eens een USB-stick, maar daar kan maar 2GB op. Als we twee of drie delen van een serie willen zien, dan moeten we steeds per aflevering de USB-stick eruit halen, aansluiten op de Mac, het filmbestand overzetten en dan opnieuw de boel weer aansluiten. Met die stick zou het niet meer hoeven.
We moeten eigenlijk op de centen letten en een USB-stick stond eigenlijk niet op de begroting.
Ik ging zitten voor de foto en kletste gezellig wat met de fotograaf.
Het maken van de foto was zo gebeurd en ik rekende de pasfoto's af. Ik zei gedag en liep naar de deur.
Daar was de advertentie weer.
Ik draaide me om en vroeg of de USB-stick snel genoeg was (een trage USB bestaat, het zou er voor kunnen zorgen dat de film niet soepel loopt). Hij verzekerde me dat het een van de beste merken is die op dit moment te verkrijgen is en dat hij er nooit klachten over krijgt.
"U zou me verbazen als u iets anders gezegd zou hebben mijnheer" antwoordde ik met een knipoog.
"Ik neem hem".
Als kersverse eigenaar van een USB-stick liep ik naar de auto en dacht ik aan wat ik nu zou doen.
Zonder twijfel stapte ik in de auto en reed ik naar het kantoor van mijn vader.
11:40 - Een verhaal volgen en... slordigheidjes horen er toch bij
Al drie kwartier was ik 'onder invloed'. Maar het voelde best fijn.
Bij mijn ouders aangekomen liep ik gelijk door naar het kantoor van mijn vader. Er zat een soort 'haast' of 'gejaagdheid' in me. Het voelt nog steeds lekker.
Nu heb ik wel vaker van die dagen dat ik gewoon een aantal dingen moet gaan doen. Het zijn dagen met afwisselende taken en zijn vaak mijn beste dagen. Dus of de 'rush' aan de Concerta lag durf ik niet met zekerheid te zeggen. Wat ik wel echt kon merken is dat ik minder treuzelde bij dingen.
Mijn vader was op dat moment bezig in zijn kantoor. Er stond een scherm op zijn pc open met een AEX-grafiekje. Zoals u weet, heb ik altijd wel interesse gehad in de beurs.
Hij draaide zich om en zei gedag. "Het kan haast geen toeval zijn dat je op dit moment binnenkomt. Ik ben nu ergens mee bezig en dat is echt leuk, heb je tijd om even mee te kijken?"
Mijn 'hmm' bevestigde het.
In 10 minuten tijd legde hij uit wat hij aan het doen was. Het was verbazingwekkend hoe makkelijk ik mijn aandacht bij zijn verhaal kon houden. Grappig, want terwijl hij vertelde, was ik in gedachten bezig met dat ik het makkelijk vond om mijn aandacht er bij te houden, wat me op zich verbaasde omdat ik nog steeds mijn aandacht er bij hield :-P
Ik stelde nog enkele gerichte vragen en begon aan een oersaai klusje: Het printen van zo'n 100 vellen papier... En dan dubbelzijdig.
Voor de krachtige machine van mijn vader is dat op zich geen probleem.
Ik begon per hoofdstuk, dan zou ik ze weer makkelijk in de map terug kunnen doen, zonder alles weer uit te hoeven zoeken. Per opdracht moet er aangegeven worden of het dubbelzijdig gekopieerd moet worden. Dat deed ik de eerste twee hoofdstukken.
Bij het derde tot en met het achtste hoofdstuk was ik het zat, het duurde te lang en ik moest nog naar het gemeentehuis om mijn afspraak na te komen. Ik heb alle tabs uit de boekjes gehaald en het in een keer op het kopieerapparaat gelegd. Omdat ik nog steeds een hekel heb aan wachten, dacht ik de tijd te kunnen gaan doden met een sigaretje, dus ik liep richting de trap.
De kamerdeur van mijn broertje stond open en ik had hem al een tijdje niet meer gesproken. Hij was bij een christelijk kamp aan het zingen geweest en ik vroeg hoe het gegaan was.
We hebben tien minuten gepraat en toen ben ik weer teruggegaan naar het kopieerapparaat.
CRAP! Bij die laatste grote stapel was ik vergeten om de opdracht dubbelzijdig te geven. Er lag een grote hoeveelheid papier en ik schaamde me een beetje naar mijn vader.
Er was nog te weinig tijd om de boel netjes in een map te doen, dus deed ik de stapel tussen de ordner en hield die stevig vast.
Ik groette iedereen en ging toen naar het gemeentehuis.
12:30 - Nog steeds mezelf
Uit het apparaat bij de ingang trok ik een nummertje en ik ging zitten, mijmerend over hoe de dag tot nu toe verlopen was. Ik voelde me goed, gejaagd, maar wel op een goede manier.
*PING*
Er verscheen een nummer op het bord boven de balies. Twee mensen die er al voor mij zaten stonden op en liepen tegelijkertijd naar dezelfde balie. Er ontstond een klein beetje gemompel over wie er eerder binnen was gekomen. Beide mensen lieten hun nummer zien... Het bleek echter om mijn nummer te gaan. Enigszins verontschuldigend liep ik de 20 meter naar de balie toe... De twee mensen die eerder waren dan ik hadden een afspraak staan die later begon dan de mijne...
Het gesprek was net zo boeiend als het aanvragen van een rijbewijs kan zijn. Maar ik volgde goed wat de vrouw vertelde.
Toen ze me het formulier overhandigde dat ik moest ondertekenen las ik het heel snel door.
"Mevrouw? Mijn C-rijbewijs staat er niet bij."
De mevrouw keek in haar computer en zei dat mijn rijbewijs al verlopen was op het moment dat hij gestolen werd. Het was al bijna een jaar geleden dat hij niet verlengd was. Om opnieuw mijn C-rijbewijs te krijgen had ik een medische keuring nodig. Ze gaf me een blaadje waarop stond waar dat kon en wat het kostte... 90 euro...
Dat had ik er niet voor over... Ik besloot om dan maar een gewoon mijn rijbewijs B op te halen. Ik had al 10 jaar geen vrachtwagen meer gereden en ik zie dat op de korte termijn ook niet gebeuren.
Ik handelde de boel af, terwijl ik verbaasd was dat het me op was gevallen dat mijn C-rijbewijs niet op het formulier stond. Normaal kan ik de concentratie niet opbrengen om zo'n formulier door te lezen. Ik ga er eigenlijk altijd wel (voor het gemak) vanuit dat zo'n ding klopt.
13.00 - Concreet
Gedurende de week had ik al wat contact gehad met een vriend van me. Hij wilde bij ons in de tuin een biertje komen doen in de avond. We zouden dan een vuurkorfje aan gaan steken als het lekker weer zou worden.
Direct nadat ik uit het gemeentehuis kwam besloot ik om de boodschappen te gaan doen voor de komende twee dagen. Ik haalde twee sixpacks en verder wat standaarddingen als brood en avondeten.
Ik ging snel en doelgericht door de winkel heen, dacht niet te lang na bij dingen en vertrok ook weer redelijk snel naar de kassa.
Ook dit is opmerkelijk. Ik noem het 'concreet' zijn. Geen haperingen, gewoon direct en zakelijk mijn lijst (uit mijn hoofd) afwerken en dan naar huis gaan. FIJN!
13:30 - Thuiskomen
Zoals ik in mijn vorige bericht vertelde was mijn vrouw aan het thuiswerken.
Ze vond het niet zo fijn dat ik nog niet gebeld had, eigenlijk is dat ook niet echt iets voor mij. We bellen gedurende de dag regelmatig.
Ik somde haar op wat ik tot dan toe gedaan had en vroeg hoe het met haar was.
Zonder dralen kon ik het vertellen aan haar.
Ik ruimde de vaatwasser uit, ruimde hem weer in en zette hem aan. Ondertussen ruimde ik links en rechts wat op, at ik wat en maakte ik me nuttig.
Tot ik er bij stil stond... HUH! Zonder aarzelen en zonder twijfel had ik de boel opgeruimd en niet eens langzaam of treuzelend... Nee, ook hier weer zakelijk en concreet.
MAN! Concerta moet wel een wondermiddel zijn!
15:00 - DIP
Rond 15.00 uur begon ik enorm moe te worden. De Concerta zou 12 uur werken (dat had de arts gezegd), dus daar kon he tniet aan liggen.
Ik vroeg aan mijn vrouw of ze me kon wekken rond 16.00. Ik zou dan even een uurtje mijn ogen dicht doen.
Ik denk dat het door de zenuwen kwam, maar in de nacht ervoor had ik maar 3 uur geslapen. Dit overkomt me wel vaker, maar sinds ik met de coaching bezig ben en toch wat meer regelmaat probeer te krijgen is het wel zeldzamer.
Ik ging liggen... Eigenlijk hartstikke moe. Voor mijn doen had ik best al een behoorlijke dag achter de rug... En dat voelde ik.
Om 15:30 stuurde ik mijn vrouw een berichtje of ze me toch maar om 16.30 kon gaan wekken. Ik kon de slaap niet vatten. Nu waren de buren ook bezig met het ophangen van rolluiken voor de ramen, dus werd er flink in de gevel geboord. Het was een nare herrie...
Toen mijn vrouw om 16.30 bij me kwam, was ik nog klaarwakker....
Ik ging ondanks de vermoeidheid maar effe eten koken rond een uur of 5.
Ook dit ging erg goed, wel wat langzaam, maar dat doe ik altijd. Maar niet omdat ik dingen vergat of ongestructureerd te werk ging. Ik heb voor het eerst in mijn leven gehaktballen gemaakt die lukten...
Normaal brandden ze aan of vielen ze uit elkaar, maar deze keer waren ze gewoon erg goed.
18.30 - Super(sport)man!
De vriend met wie ik vanavond had afgesproken belde me op om te gaan sporten, daarna zouden we thuis effe douchen en zou hij naar mij toe komen.
Aankomende dinsdag begint de voetbaltraining weer. Ik hoopte de zomer te kunnen gebruiken om wat af te vallen en aan mijn conditie te werken (hardlopen in de ochtend, weet u nog?).
En hoewel ik wel een paar keer geweest ben, heb ik toch wat achterstand in mijn planning opgelopen.
Twee weken terug deed ik een Cardio-oefening op een apparaat en gaf ik het na 12 minuten hijgend en zwetend op. Het was voor mij een verbetering van 2 minuten ten opzichte van de vorige keer.
Mijn maatje zou wat later komen dus ik ging naar de cardio-apparatuur toe.
Met harde muziek uit mijn oordoppen ben ik gaan sporten op een rap tempo. De muziek is 160 BPM en ik gebruik dat ritme om mijn 'stappen' op het apparaat te maken. Op de schermen in de sportschool was te zien hoe America goud won bij een of ander dansturnen...
Mijn vriend arriveerde... Ik keek even hoever ik was en zag dat ik al 20 minuten non-stop aan het sporten was... Mijn hartslag lag rond de 162, dat heb ik normaal gesproken ook, maar dan lig ik echt snel op apegapen.
Ik wilde mezelf pushen... Kijken hoelang ik het vol zou kunnen houden.
Uiteindelijk deed ik 50 minuten (!) cardio met een hoog tempo. De laatste keer dat ik dat soort dingen deed was op mijn 15e!!! Ik had me niet verveeld en had er van genoten...
Merkwaardig spul dat Concerta!
21.00 - 06.00 - Een HEL
De avond was erg gezellig, uiteindelijk zaten we met z'n drieen bij een knapperend vuurtje onder een mooie sterrenhemel. Ik was scherp en adrem en kon de gesprekken goed volgen en meedoen. Normaal gesproken kan ik met drie mensen al eens afdwalen. Maar het ging goed. LEUK!
Van een Rebound of iets dergelijks heb ik helemaal niets gemerkt.
Om 23.00 uur nam ik snel effe een melatoninetabletje (3mg). 1 tot 2 uur van tevoren innemen had de arts gezegd.
Om 01.30 vertrokken de gasten en ging ik naar mijn nest.
Om 06.00 uur lag ik nog naar het plafond te kijken. Ik was doodop, maar kon niet in slaap vallen...
(net als NU)... Het is nu zondagnacht om 3.15... Ik kon weer niet slapen en ben maar gaan bloggen... 3 uur geleden;-)
De balans opmakend, kan ik zeggen dat ik erg blij ben met de Concerta, maar ben ik zwaar ontevreden over mijn slaap. Zoals ik hiervoor al schreef heb ik 3 uur geslapen voordat ik naar PsyQ ging. De nacht erna heb ik 2 uur geslapen (ondanks de Melatonine) en nu zou ik gewoon uitgeput moeten zijn, maar ik ben nog klaarwakker... We zijn vier dagen verder, waarvan de drie nachten cumulatief 11 uur slaap opgeleverd hebben (en dus nog een nachtje ervoor met maar 3 uur)...
4 nachten en 14 uur is niet goed en niet prettig...
Ik hou jullie op de hoogte (sorry voor de lange post)
zaterdag 4 augustus 2012
Gesprek met arts dd 2-8-2012 over start met medicatie
Wat vooraf ging
Op 2 augustus 2012 was het zover... Een gesprek met de arts over de medicijnen die bij de behandeling horen en... Daarbij het eerste gebruik, daar open ik toch even een nieuw bericht voor.
Ik wil de eerste dag als een soort dagboek weergeven... Een overzicht achteraf met 'commentaar':
7.00 opstaan.
Om 9.00 uur in de ochtend had ik een afspraak met de arts. Mijn vrouw heeft een autootje ons huwelijk 'in gebracht' en hoewel we alles op een hoop gegooid hebben, is zij toch de voornaamste gebruiker.
We besloten 's morgens dat ze thuis zou gaan werken en dat ik de auto kon gebruiken.
Ik was wat nerveus. Ik denk dat dat niet gek is. Ik heb er lang naar uit gezien.
Om 7.45 was ik klaar voor vertrek. Ik had het geduld niet om te wachten en ben om 7:50 de auto in gestapt. Normaal gesproken is het zo'n 25 minuten rijden vanuit Maassluis.
Om 8.00 uur reed ik in de buurt van Vlaardingen. Misschien was het toch handig om wat te eten...
Snel effe langs de mac om drie Egg McMuffins te halen. Superslecht, maar het is een bijzondere gelegenheid toch?
Om 8.30 uur kwam ik bij PsyQ aan. Veel te vroeg... Nog effe een peukje voor de deur... Naar binnen, zien dat ik nog steeds 25 minuten moest wachten, naar buiten, nog een peuk en weer naar binnen.
Crap... 20 minuten nog... Koffie gepakt, naar het toilet gegaan, wat berichtjes gestuurd, Facebook bekeken en op de klok kijken. Nog 10 minuten te gaan. Ik haat wachten:-P
Nu.nl, Ad.nl, de Voetbal International app, Facebook, twitter... Nog vijf minuten te gaan. En uiteindelijk... Stipt om 9 uur werd ik naar binnen geroepen.
Doorgezaagd
We kwamen in een grote kamer binnen. Twee grote platen met natuurtaferelen aan de muur, een archiefkastje, een metalen kast (met een soort rolluikdeuren) en een bureau... Net zo groot als mijn woonkamer, maar dan minder gevuld.
We gingen aan het bureau zitten en begonnen het gesprek:
"Hoe is het met je?"... Ik keek naar het doosje tissues op zijn bureau en dacht "Zou dit het moment zijn dat de meeste mensen naar het doosje grijpen?". "Naar omstandigheden best goed". Antwoordde ik.
"Wat bedoel je daarmee?"
De man vroeg het op een vriendelijke toon. Ik schat hem tussen de 55 en 60 jaar. Hij zag er echt uit als een psychiater. Hij sprak zacht en rustig en gaf eigenlijk een heel vertrouwd gevoel.
Ik vertelde over de ontwikkelingen van de laatste maanden, het ontdekken van de mogelijkheid dat ik ADD zou kunnen hebben, het ondergaan van het onderzoek, de diagnose en de coaching.
Dat ik goede dagen ken en slechte dagen en dat ik een verwachting heb van de medicatie.
Tussendoor 'humde' hij begrijpend en stelde hij met een kalme stem af en toe een vraag.
Er ging zo'n rust uit van de man dat ik bijna wilde gaan fluisteren.
Het gesprek liep anders dan ik had verwacht. Ik verwachtte dat we de kamer in zouden gaan, hij met een groot dossier onder zijn arm en ik als een onzeker muisje.
Ik had verwacht dat hij het dossier met een grote klap op het bureau zou leggen en me strak aan zou kijken: "Zo mijnheer Monopoly..."
Maar niets van dat alles...
Na mijn korte verhaaltje begon hij gericht vragen te stellen.
Over mijn eetgedrag. (soms eet ik pas mijn ontbijt bij het diner en soms knal ik er drie McMuffins in)... Over het algemeen eet ik gezond en zeker sinds de coaching zit er veel meer regelmaat in het eten.
Hoe ik slaap. Ik vertelde dat daar geen pijl op te trekken is.
Of ik wel eens somber of neerslachtig ben. Ik bevestigde dat en gaf er als reden voor dat het soms moeilijk te verteren is dat ik mijn talenten verspil. Dat ik wel eens mensen teleur stel en dat ik al zo ver had kunnen zijn als ik niet door de ADD geremd werd.
Hij vroeg of ik suïcidaal ben of dat wel eens met de gedachte speel om een eind aan mijn leven te maken. Ook dat bevestigde ik. Tot een echte poging is het nooit gekomen en dat zal ook nooit gebeuren, daarvoor zijn er teveel mensen die ik er pijn mee zou doen (Zou ik mijn vrouw of moeder het verdriet aan willen doen? Zou ik mijn vader en broers en zussen niet een enorm gevoel van schuld geven?). En... uiteindelijk zie ik toch altijd wel weer hoop of kansen op een mooi leven. De tijden van depressiviteit zijn gelukkig altijd maar kort en de laatste keer is toch al weer een tijdje geleden.
Hij stelde nog veel meer vragen... Een beetje de standaardvragen die je bijvoorbeeld krijgt als je bijvoorbeeld een verzekering aanvraagt: Gebruik je medicijnen, ben je onder behandeling van een ..., heb je fysieke klachten, gebruik je drugs, rook je enzovoort.
Ik werd min of meer in zeer korte tijd doorgezaagd.
Tot slot hebben we mijn bloeddruk gemeten, het apparaat dat daarvoor gebruikt werd bleek een lege batterij te hebben en er was geen oplader in de metalen rolluikkast. Ik heb mijn bloeddruk onlangs getest en bekeken op internet welke score er voor mijn leeftijd een beetje normaal was en ik zat in de goede bandbreedte. Hij nam dit maar van mij aan.
Verder mocht ik even op de weegschaal gaan staan... 86,2 kilo gaf het apparaat aan. "We trekken er nog een kilo'tje vanaf voor je schoenen en je kleding" (RELAXED!!). (thuis op de weegschaal ben ik nog even nakend gaan staan en toen gaf het apparaat inderdaad 85,2 aan).
Het voorschrijven van de medicijnen
Toen het 'onderzoek' was afgerond werd me gevraagd welke verwachting ik had van de medicijnen. Dat had ik natuurlijk al aan het begin van het gesprek gezegd, maar hij wilde daar wat specifieker op ingaan.
De grootste verwachtingen die ik uitsprak waren:
- Sneller ergens aan beginnen.
- Een hogere concentratie voor datgene waar ik mee bezig ben.
- Dingen afmaken
- 'Normaal' slapen
"Zou je een langwerkend of een kortwerkend medicijn willen hebben?"
"Het liefst een langwerkend medicijn, ik zie het niet zitten om om de drie uur een nieuw pilletje te moeten nemen".
"Dan zal ik Concerta voorschrijven voor je. Er zijn wel kosten aan verbonden, de zorgverzekering dekt het meestal niet helemaal. Je kunt om 8.00 uur een pilletje nemen en deze werkt na 10 tot 12 uur gewoon uit. De meeste mensen hebben nauwelijks bijwerkingen, maar op het moment dat je die hebt, dan kun je er even mee stoppen. We hebben volgende week donderdag telefonisch contact over de eerste paar dagen en zullen het er dan over hebben.
Voor het slapen kan ik je een recept voor Melatonine meegeven, deze pilletjes dien je een halfuur tot een uur van te voren in te nemen. Je zult merken dat je er wat makkelijker door in slaap valt. Tot zover vragen?"
Ik stelde wat vragen over de vermeende Rebound, daar zou ik nauwelijks last van hebben dacht hij.
Ook wilde ik weten of er sprake zou zijn van gewenning. Dat was er niet. "Je neemt het in om 8.00 uur en als het uitgewerkt is, dan is het klaar. Je hoeft niet steeds een hogere dosis en je hoeft ook niet af te bouwen als je er mee zou stoppen."
De man beantwoorde al mijn vragen duidelijk. Wat me opviel was dat hij zich niet indekte. In het verleden heb ik wel eens medicijnen gekregen en dan werd er bij verteld 'dat het niet altijd bij iedereen werkt' of 'je kan wat last krijgen van dit en van dat' en nog meer dingen die de verstrekker indekken.
Maar deze man niet, hij vertelde gewoon dat Concerta erg goed werkt en erg effectief is gebleken.
"We zouden je kunnen laten beginnen met een lage dosering, eentje die ik wel eens voorschrijf aan mensen die net naar de middelbare school gaan. Je kunt dan voor jezelf een beetje wennen aan het gevoel dat er 'iets anders gebeurt' in je lijf."
Ik zei dat ik er graag vol gas in zou willen gaan (verder ben ik een geduldig mens hoor;-).
"Dat is prima en kan zonder problemen. Verder nog vragen?"
"Ja! Ik zou het liefst vanaf september gaan stoppen met roken. Nu hoor ik dat er wel eens mensen zijn die na het gebruik van Ritalin of Concerta veel minder behoefte hebben om te roken. Klopt dat?"
"Je zult merken dat je minder impulsen hebt, veel mensen merken inderdaad een verminderde behoefte aan sigaretten, maar dat hoeft niet zo te zijn. Heb je wel eens een stoppoging gedaan?"
"Ongeveer vier serieuze die langer dan een maand duurden, hierbij gebruikte ik Champyx"
"Ik ken het middel, het kan inderdaad helpen om het roken te stoppen, maar het is prettiger voor jou om nu even geen andere medicijnen te nemen. We gaan eens aankijken of de Concerta je bevalt en kunnen over een maand nog eens kijken of we daar iets mee kunnen doen."
Hij krabbelde een onleesbare tekst op een papiertje en overhandigde dit aan mij.
"Zo, ik geef je een recept mee voor een maand Concerta 36 mg en 3 mg Melatonine. Dit kun je gewoon bij je apotheker inleveren...
We schudden handen en namen afscheid.
Met mijn 'golden ticket' in handen ging ik nog even in de wachtkamer zitten... Ik schreef nog snel even wat data van de volgende afspraken op, haalde een bakkie koffie uit de automaat en ging met mijn 'heilige graal' naar beneden... Haastend naar Maassluis om daar mijn superpillen op te gaan halen!
Wordt vervolgd;-)....
Op 2 augustus 2012 was het zover... Een gesprek met de arts over de medicijnen die bij de behandeling horen en... Daarbij het eerste gebruik, daar open ik toch even een nieuw bericht voor.
Ik wil de eerste dag als een soort dagboek weergeven... Een overzicht achteraf met 'commentaar':
7.00 opstaan.
Om 9.00 uur in de ochtend had ik een afspraak met de arts. Mijn vrouw heeft een autootje ons huwelijk 'in gebracht' en hoewel we alles op een hoop gegooid hebben, is zij toch de voornaamste gebruiker.
We besloten 's morgens dat ze thuis zou gaan werken en dat ik de auto kon gebruiken.
Ik was wat nerveus. Ik denk dat dat niet gek is. Ik heb er lang naar uit gezien.
Om 7.45 was ik klaar voor vertrek. Ik had het geduld niet om te wachten en ben om 7:50 de auto in gestapt. Normaal gesproken is het zo'n 25 minuten rijden vanuit Maassluis.
Om 8.00 uur reed ik in de buurt van Vlaardingen. Misschien was het toch handig om wat te eten...
Snel effe langs de mac om drie Egg McMuffins te halen. Superslecht, maar het is een bijzondere gelegenheid toch?
Om 8.30 uur kwam ik bij PsyQ aan. Veel te vroeg... Nog effe een peukje voor de deur... Naar binnen, zien dat ik nog steeds 25 minuten moest wachten, naar buiten, nog een peuk en weer naar binnen.
Crap... 20 minuten nog... Koffie gepakt, naar het toilet gegaan, wat berichtjes gestuurd, Facebook bekeken en op de klok kijken. Nog 10 minuten te gaan. Ik haat wachten:-P
Nu.nl, Ad.nl, de Voetbal International app, Facebook, twitter... Nog vijf minuten te gaan. En uiteindelijk... Stipt om 9 uur werd ik naar binnen geroepen.
Doorgezaagd
We kwamen in een grote kamer binnen. Twee grote platen met natuurtaferelen aan de muur, een archiefkastje, een metalen kast (met een soort rolluikdeuren) en een bureau... Net zo groot als mijn woonkamer, maar dan minder gevuld.
We gingen aan het bureau zitten en begonnen het gesprek:
"Hoe is het met je?"... Ik keek naar het doosje tissues op zijn bureau en dacht "Zou dit het moment zijn dat de meeste mensen naar het doosje grijpen?". "Naar omstandigheden best goed". Antwoordde ik.
"Wat bedoel je daarmee?"
De man vroeg het op een vriendelijke toon. Ik schat hem tussen de 55 en 60 jaar. Hij zag er echt uit als een psychiater. Hij sprak zacht en rustig en gaf eigenlijk een heel vertrouwd gevoel.
Ik vertelde over de ontwikkelingen van de laatste maanden, het ontdekken van de mogelijkheid dat ik ADD zou kunnen hebben, het ondergaan van het onderzoek, de diagnose en de coaching.
Dat ik goede dagen ken en slechte dagen en dat ik een verwachting heb van de medicatie.
Tussendoor 'humde' hij begrijpend en stelde hij met een kalme stem af en toe een vraag.
Er ging zo'n rust uit van de man dat ik bijna wilde gaan fluisteren.
Het gesprek liep anders dan ik had verwacht. Ik verwachtte dat we de kamer in zouden gaan, hij met een groot dossier onder zijn arm en ik als een onzeker muisje.
Ik had verwacht dat hij het dossier met een grote klap op het bureau zou leggen en me strak aan zou kijken: "Zo mijnheer Monopoly..."
Maar niets van dat alles...
Na mijn korte verhaaltje begon hij gericht vragen te stellen.
Over mijn eetgedrag. (soms eet ik pas mijn ontbijt bij het diner en soms knal ik er drie McMuffins in)... Over het algemeen eet ik gezond en zeker sinds de coaching zit er veel meer regelmaat in het eten.
Hoe ik slaap. Ik vertelde dat daar geen pijl op te trekken is.
Of ik wel eens somber of neerslachtig ben. Ik bevestigde dat en gaf er als reden voor dat het soms moeilijk te verteren is dat ik mijn talenten verspil. Dat ik wel eens mensen teleur stel en dat ik al zo ver had kunnen zijn als ik niet door de ADD geremd werd.
Hij vroeg of ik suïcidaal ben of dat wel eens met de gedachte speel om een eind aan mijn leven te maken. Ook dat bevestigde ik. Tot een echte poging is het nooit gekomen en dat zal ook nooit gebeuren, daarvoor zijn er teveel mensen die ik er pijn mee zou doen (Zou ik mijn vrouw of moeder het verdriet aan willen doen? Zou ik mijn vader en broers en zussen niet een enorm gevoel van schuld geven?). En... uiteindelijk zie ik toch altijd wel weer hoop of kansen op een mooi leven. De tijden van depressiviteit zijn gelukkig altijd maar kort en de laatste keer is toch al weer een tijdje geleden.
Hij stelde nog veel meer vragen... Een beetje de standaardvragen die je bijvoorbeeld krijgt als je bijvoorbeeld een verzekering aanvraagt: Gebruik je medicijnen, ben je onder behandeling van een ..., heb je fysieke klachten, gebruik je drugs, rook je enzovoort.
Ik werd min of meer in zeer korte tijd doorgezaagd.
Tot slot hebben we mijn bloeddruk gemeten, het apparaat dat daarvoor gebruikt werd bleek een lege batterij te hebben en er was geen oplader in de metalen rolluikkast. Ik heb mijn bloeddruk onlangs getest en bekeken op internet welke score er voor mijn leeftijd een beetje normaal was en ik zat in de goede bandbreedte. Hij nam dit maar van mij aan.
Verder mocht ik even op de weegschaal gaan staan... 86,2 kilo gaf het apparaat aan. "We trekken er nog een kilo'tje vanaf voor je schoenen en je kleding" (RELAXED!!). (thuis op de weegschaal ben ik nog even nakend gaan staan en toen gaf het apparaat inderdaad 85,2 aan).
Het voorschrijven van de medicijnen
Toen het 'onderzoek' was afgerond werd me gevraagd welke verwachting ik had van de medicijnen. Dat had ik natuurlijk al aan het begin van het gesprek gezegd, maar hij wilde daar wat specifieker op ingaan.
De grootste verwachtingen die ik uitsprak waren:
- Sneller ergens aan beginnen.
- Een hogere concentratie voor datgene waar ik mee bezig ben.
- Dingen afmaken
- 'Normaal' slapen
"Zou je een langwerkend of een kortwerkend medicijn willen hebben?"
"Het liefst een langwerkend medicijn, ik zie het niet zitten om om de drie uur een nieuw pilletje te moeten nemen".
"Dan zal ik Concerta voorschrijven voor je. Er zijn wel kosten aan verbonden, de zorgverzekering dekt het meestal niet helemaal. Je kunt om 8.00 uur een pilletje nemen en deze werkt na 10 tot 12 uur gewoon uit. De meeste mensen hebben nauwelijks bijwerkingen, maar op het moment dat je die hebt, dan kun je er even mee stoppen. We hebben volgende week donderdag telefonisch contact over de eerste paar dagen en zullen het er dan over hebben.
Voor het slapen kan ik je een recept voor Melatonine meegeven, deze pilletjes dien je een halfuur tot een uur van te voren in te nemen. Je zult merken dat je er wat makkelijker door in slaap valt. Tot zover vragen?"
Ik stelde wat vragen over de vermeende Rebound, daar zou ik nauwelijks last van hebben dacht hij.
Ook wilde ik weten of er sprake zou zijn van gewenning. Dat was er niet. "Je neemt het in om 8.00 uur en als het uitgewerkt is, dan is het klaar. Je hoeft niet steeds een hogere dosis en je hoeft ook niet af te bouwen als je er mee zou stoppen."
De man beantwoorde al mijn vragen duidelijk. Wat me opviel was dat hij zich niet indekte. In het verleden heb ik wel eens medicijnen gekregen en dan werd er bij verteld 'dat het niet altijd bij iedereen werkt' of 'je kan wat last krijgen van dit en van dat' en nog meer dingen die de verstrekker indekken.
Maar deze man niet, hij vertelde gewoon dat Concerta erg goed werkt en erg effectief is gebleken.
"We zouden je kunnen laten beginnen met een lage dosering, eentje die ik wel eens voorschrijf aan mensen die net naar de middelbare school gaan. Je kunt dan voor jezelf een beetje wennen aan het gevoel dat er 'iets anders gebeurt' in je lijf."
Ik zei dat ik er graag vol gas in zou willen gaan (verder ben ik een geduldig mens hoor;-).
"Dat is prima en kan zonder problemen. Verder nog vragen?"
"Ja! Ik zou het liefst vanaf september gaan stoppen met roken. Nu hoor ik dat er wel eens mensen zijn die na het gebruik van Ritalin of Concerta veel minder behoefte hebben om te roken. Klopt dat?"
"Je zult merken dat je minder impulsen hebt, veel mensen merken inderdaad een verminderde behoefte aan sigaretten, maar dat hoeft niet zo te zijn. Heb je wel eens een stoppoging gedaan?"
"Ongeveer vier serieuze die langer dan een maand duurden, hierbij gebruikte ik Champyx"
"Ik ken het middel, het kan inderdaad helpen om het roken te stoppen, maar het is prettiger voor jou om nu even geen andere medicijnen te nemen. We gaan eens aankijken of de Concerta je bevalt en kunnen over een maand nog eens kijken of we daar iets mee kunnen doen."
Hij krabbelde een onleesbare tekst op een papiertje en overhandigde dit aan mij.
"Zo, ik geef je een recept mee voor een maand Concerta 36 mg en 3 mg Melatonine. Dit kun je gewoon bij je apotheker inleveren...
We schudden handen en namen afscheid.
Met mijn 'golden ticket' in handen ging ik nog even in de wachtkamer zitten... Ik schreef nog snel even wat data van de volgende afspraken op, haalde een bakkie koffie uit de automaat en ging met mijn 'heilige graal' naar beneden... Haastend naar Maassluis om daar mijn superpillen op te gaan halen!
Wordt vervolgd;-)....
donderdag 2 augustus 2012
Morgen aan de drugs! Drugsgesprek bij PsyQ.
Bij aanvang van het schrijven van dit stuk is het 1 augustus 2012. Een dag voordat DE DAG met de grote rode cirkel op de kalender aanbreekt.
Het is een dag waar ik maanden naar uit zie, maar ook al maanden tegenop zie...
Morgen heb ik de eerste ontmoeting met de behandelende arts.
Zoals ik reeds eerder schreef is het de eerste ontmoeting die ik zal hebben met de 'echte psychiater'. Tot op heden heb ik alleen contact gehad met de behandelende psychologe, maar de keiharde beslissing omtrent medicatie zal door hem genomen gaan worden.
Deze dag is voor mij belangrijk. Het zal een mijlpaal kunnen worden in mijn huidige bestaan!
In gedachten droom ik al van een pilletje zoals in 'Limitless'... De hoofdrolspeler krijgt een pil die zorgt dat hij 100% van zijn hersencapaciteit gebruikt (in tegenstelling tot het gemiddelde van 4%)... Hij wordt een van de machtigste mannen van de wereld... Superinteressant...
De werkelijk zou echter wel eens anders kunnen worden.
Raak ik afgestompt? Word ik een zombie? Gaat het iets goeds brengen of juist iets slechts?
Ik heb eigenlijk hoge verwachtingen. Met name op het gebied van 'doen' en 'concentratie'.
Maar misschien te hoog? Ik zal het sowieso posten hier!
Ps. Ik ga voor een ADD-medicijn, hoop op iets om te stoppen met roken en ik ga voor melatonine om de slaap eens een beetje te stimuleren!
Het is een dag waar ik maanden naar uit zie, maar ook al maanden tegenop zie...
Morgen heb ik de eerste ontmoeting met de behandelende arts.
Zoals ik reeds eerder schreef is het de eerste ontmoeting die ik zal hebben met de 'echte psychiater'. Tot op heden heb ik alleen contact gehad met de behandelende psychologe, maar de keiharde beslissing omtrent medicatie zal door hem genomen gaan worden.
Deze dag is voor mij belangrijk. Het zal een mijlpaal kunnen worden in mijn huidige bestaan!
In gedachten droom ik al van een pilletje zoals in 'Limitless'... De hoofdrolspeler krijgt een pil die zorgt dat hij 100% van zijn hersencapaciteit gebruikt (in tegenstelling tot het gemiddelde van 4%)... Hij wordt een van de machtigste mannen van de wereld... Superinteressant...
De werkelijk zou echter wel eens anders kunnen worden.
Raak ik afgestompt? Word ik een zombie? Gaat het iets goeds brengen of juist iets slechts?
Ik heb eigenlijk hoge verwachtingen. Met name op het gebied van 'doen' en 'concentratie'.
Maar misschien te hoog? Ik zal het sowieso posten hier!
Ps. Ik ga voor een ADD-medicijn, hoop op iets om te stoppen met roken en ik ga voor melatonine om de slaap eens een beetje te stimuleren!
Abonneren op:
Posts (Atom)