maandag 10 september 2012

GESLAAGD!!! HBO-diploma: 2004-2012...

YES! Het onmogelijke is toch mogelijk gebleken!

Beginnen met studeren...
Het was September 2004 toen ik voor het eerst binnenliep bij de HES in Rotterdam. Ik begon vol ambitie aan de opleiding Bedrijfseconomie. Ik wist dat ik zou beginnen met een achterstand, ik heb immers nooit de HAVO gedaan en met de tegenwoordige 'profielen', is aansluiting met het HBO beter geregeld dan met een MAVO-diploma.

Getriggerd door de wil om me te bewijzen haalde ik in 1 jaar mijn propedeuse, helaas werd er een docent ziek waardoor ik mijn cijfer voor dat vak pas later kreeg, maar ik had het wel binnen het jaar ingeleverd en mocht me een van de weinigen noemen. In januari van dat schooljaar maakte ik het uit met mijn vriendin. Ze hing teveel aan me en ik verdacht haar van ontrouw (ze was al twee keer vreemd gegaan en ik had haar onlangs nog betrapt op het chatten met jongens over sex en het over en weer opsturen van 'pikante' foto's). Ik stortte me volledig op school als afleiding.
Soms maakte ik dagen van 8.30 tot 22.30, levend op Red Bull en vieze schoolhappen.

Ook ontwikkelde ik in die tijd een gokverslaving, hoewel ik een schuld had bij mijn ouders, had ik nog genoeg zakgeld over (en ik verdiende zwart wat bij) om mijn goklusten te kunnen bevredigen. Ondanks het uitmaken met mijn vriendin en het gokken, slaagde ik er toch in om het erg goed op school te doen!

Ik had al vijf jaar niet meer op school gezeten. Op mijn 16e haalde ik mijn MAVO-diploma en daarna ben ik in militaire dienst gegaan. Natuurlijk volgde ik daar wel cursussen, maar echt leren voor vakken was eigenlijk nooit nodig.

Veel mensen in mijn omgeving (onder andere mijn ouders) hebben me afgeraden om te gaan leren. Het zou me niet gaan lukken, ik zou te lui zijn, ik zou niet genoeg discipline hebben etcetera. Mijn ouders betaalden toch mijn collegegeld en boeken, ook al was ik nog bezig met het aflossen van de opgelopen schuld van mijn faillissement.

Het 2e jaar... Ik liep vast...
Na het behalen van mijn Propedeuse ging ik verder met het 2e jaar van Bedrijfseconomie. Veel meer theorie en veel minder praktijk. De eerste twee kwartalen haalde ik alleen de praktijkvakken, maar bij de theorievakken faalde ik steeds. Vooral vakken als recht en 'Algemene Economie' waarbij het vooral ging om het leren van lange stof, bleken erg moeilijk te zijn. Het leren van de Bedrijfseconomische vakken (veel rekensommen), statistiek en logistiek gingen me dan weer wat makkelijker af.

In die tijd ben ik naar een schooldecaan gegaan. Ik vertelde hem over mijn problemen met concentratie, dat het wel leek of ik verslaafd was aan risico (gokken, altijd te lang uitstellen met leren of maken van werkstukken etcetera). Hij adviseerde om naar een psycholoog te gaan. Het was 2005.

Deze psycholoog heb ik ongeveer alles verteld wat me dwarszat. Waar ik mee bezig was, hoe ik tegen dingen aankeek, waar ik tegen aanliep enzovoort. De beste man deed enkele tests met me en bracht me onder 'hypnose' etc... Zijn conclusie na 10 sessies: Je bent gewoon een gezonde jongen, je bent eigenlijk gewoon lui en hebt een schop onder je kont nodig. Verder heb je een zeer laag gevoel voor schaamte, succes... Je moet jezelf gewoon motiveren...
Daar kon ik dus niets mee!

Mijn schuld bij mijn ouders was bijna helemaal afgelost, maar de situatie thuis was ondraaglijk. Ik lag voortdurend overhoop met mijn ouders. Ik kon me thuis niet concentreren op mijn studie en had moeite om mijn afspraken met medestudenten na te komen. Het gokken was weer 'overwonnen', dat gelukkig weer wel.

In februari van 2006 kreeg ik de mogelijkheid om een huisje te huren via de woningstichting.
Ik was toen al een tijdje bezig met een maatje van me om een huisje te vinden, maar we vonden alleen hele dure dingen of huizen waarbij je echt op elkaars lip zit.
Zijn broertje handelde in drugs en had al eens een laptop gestolen van hem. Verder was er altijd herrie bij hem thuis omdat zijn broertje met vrienden naar house luisterde.

Dit huisje had twee kamers en op een gegeven moment heb ik het hem verteld: Sorry, maar dit is echt te klein om samen in te wonen. Maar ik MOET echt weg bij mijn ouders... Het is niet meer te doen daar! Hij begreep het en ging zelf verder zoeken.
Ik nam het huisje, maar bracht niet genoeg geld binnen om rond te komen, ik moest er dus een baantje bij hebben. Ik leefde van 40 euro per week om te eten, te drinken en te roken... Bijna onmogelijk, ik werkte toen nog bij een restaurantje waar ik van mijn fooien peuken kon kopen en ik at en dronk regelmatig 'van de zaak'.

Diverse baantjes kwamen voorbij, sommige waren alleen mogelijk als ik 40 uur zou werken voor 2 weken. Dan maakte ik de afweging: Studeren of een paar vakken missen en rond kunnen komen. Vaak won de laatste.

In de tijd dat ik mijn huisje kreeg raakte ik ook verliefd op de vrouw waar ik nu mee getrouwd ben.

In de laatste twee kwartalen haalde ik ook niet meer alle praktijkvakken. Ik besteedde veel tijd aan werken, bracht veel tijd met mijn vrouw door en had nog steeds alle moeite met concentratie.
Ik eindigde het 2e jaar met 28 studiepunten en kreeg een negatief studieadvies. Ik moest het jaar overdoen of anders van school verdwijnen.

Een andere wending... 2e x 2e jaar!
Rond Mei was er een 'selectiedag' van Deloitte. Ik werd er als talent uitgepikt en kreeg een baan aangeboden als Assistent-Accountant. Ik zou dan in de avond kunnen beginnen met het 2e jaar Accountancy op HBO-niveau. Een fantastische kans, het zou me dan niet nog een jaar extra studieschuld kosten, ik zou praktijkervaring op kunnen doen en zou in de avond lekker kunnen gaan leren. Ondertussen zou ik ook nog eens salaris ontvangen en zou de studie betaald worden.

Met de hele familie gingen we in 2006 op vakantie naar Amerika en Hawaii, mijn vriendin mocht toen mee. Het was een fantastische vakantie en een perfecte overgang naar het nieuwe (school)jaar, waarin ik zou beginnen als aankomend talent in de Accountancy!

In september 2006 begon ik met het 2 jaar Accountancy. Deloitte had gezegd tegen me dat ik drie maanden intern zou zitten en dat ik daarna naar klanten zou gaan. Ook zou ik dan een auto'tje van de zaak krijgen en regelmatig op pad zijn.

In de avond volgde ik lessen en ik had de vrijdag vrij om te studeren.
Maar hoezeer ik ook mijn best deed, het lukte me niet om op de vrijdagen mijn schoolwerk te doen. Op de zaak werd ik als talent behandeld, de eerste twee maanden deed ik het fantastisch. Ik pakte zaken snel op, handelde mijn taken snel en goed af en ik dacht al snel mee over de organisatie.

Maar degene die mij inwerkte vertrok en ik kreeg een andere inwerker. Een meisje dat zelf nog geen MBO-diploma had, maar dat ooit als secretaresse begonnen was en nu 'boekhouder' was. Ze legde de dingen onduidelijk uit, werd boos als ik iets deed en uiteindelijk werd het een drama. We lagen voortdurend overhoop, ik hoorde via collega's dat ik dingen fout deed terwijl ik dat zelf nog niet eens rechtstreeks gehoord had. Naderhand bleek dat ZIJ de fout gemaakt had, maar dat ze die bij mij in mijn schoenen geschoven had.

De sfeer werd grimmig rond het einde van oktober. Mij werd verteld dat ik waarschijnlijk nog twee jaar intern zou zitten en dat ze voorlopig niet meer dan 16 uur werk per week voor me zouden hebben. De rest van de tijd moest ik het archief in om dat op te ruimen. Ik werd steeds ongelukkiger, maar wist ook dat ik me staande moest houden. Om zoveel mogelijk 'leuk' werk te kunnen doen, bleef ik zoeken naar mogelijkheden om mezelf bezig te houden. Ik nam administraties over en probeerde wat cursussen intern te doen.
Op school ging het best goed, ik was niet 'helemaal bij' met de stof, maar volgde wel alle lessen. En dat was voor een deel al de winst die ik pakte. Onthouden gaat me over het algemeen goed af.

Een schok en van de kaart
Het was rond 12 november dat ik gebeld werd door een vriendin van me.
"Morris... *** is dood"
"Wat???"
"Ja... Gisteren... Overleden aan een overdosis drugs"
"Huh? Hij gebruikte nooit drugs? Hij haatte het!!!"
"Ja, niemand begrijpt het ook... Maar ze zeggen dat zijn broertje het in zijn drinken heeft gedaan..."
"ECHT??? He? Hoe... Wtf... Waar ben je nu?"

We ontmoetten elkaar die avond op een parkeerplaats bij Rotterdam. We hebben twee jaar in de klas gezeten bij elkaar en hebben een hechte vriendschap ontwikkeld. Hoewel ik niet meer vaak op school was, had ik nog wel regelmatig contact met hen.

De jongen die overleden was, was mijn maatje waarmee ik op huizenjacht was. Naderhand bleek dat de drugs inderdaad van zijn broertje vandaan gekomen is. Het broertje heeft 1,5 jaar vastgezeten.

Maar ik was van de kaart... En goed ook...
Hoewel ik zijn moeder niet goed kende, had ik wel haar telefoonnummer. Ze had ooit aangeboden om borg te staan voor ons als we een huisje zouden vinden en we hebben een paar keer gesproken omdat ze wilde weten wat voor vlees ze in de kuip had.
Ik belde haar op... "Hi, met Morris... Ik heb twee weken geleden met je zoon gesproken, hij vertelde hoe hij zijn begrafenis wilde hebben..."

Dit was misschien wel een van de raarste dingen ooit. Ik vertelde een moeder die verscheurd werd door verdriet hoe haar zoon zijn begrafenis wilde hebben. Ze nam alles aan van een jongen die ze eigenlijk alleen kende van de verhalen van haar zoon...

Ik kreeg vrij bij Deloitte. Met zijn moeder verzamelden we circa 50 vrienden en bekenden hebben op een van de stormachtigste dagen van 2006 (het werd absoluut afgeraden om de weg op te gaan) zitten brainstormen over de begrafenis van onze vriend. We gingen in groepen zitten en schreven onze ideeën op. De moeder wilde toetsen hoe zijn vrienden over hem dachten.

De ideeen bleken 100% overeen te komen met hetgeen ik haar verteld had. Zo werd het ook uitgevoerd.

Ik kon de school niet meer in... Elke keer als ik er kwam werd ik overmand door verdriet en schuld. Als ik WEL met hem samen was gaan wonen, dan was het niet gebeurd. Dan had zijn broertje die avond nooit gevraagd of hij hem op wilde komen halen van een discotheek. Dan hadden ze nooit bij een vriend in de huiskamer gaan zitten, dan hadden ze nooit de pillen in zijn drinken gedaan om hem later te filmen als hij 'waus' was en dan zou hij nooit gestorven zijn aan een overdosis...

Nog een schok
Drie weken nadat hij begraven werd kreeg ik een nieuwe klap in mijn gezicht.
Mijn vrouw maakte het uit met me... Ze vond me afwezig en vond dat ik haar te weinig aandacht gaf... Het klopte, ik was helemaal bezig geweest met het overlijden van mijn vriend. En ze had meerdere malen gevraagd om aandacht, maar ik had haar kwaad afgewezen. Ze begreep niet dat ik steun zocht bij mijn schoolvrienden en dat ik geen aandacht wilde hebben voor haar...

Ook mijn ex-vriendin kende de jongen die overleden was. We waren wel eens wat gaan drinken met zijn drieeen. Ze belde twee weken na zijn begrafenis op. Ze wilde afspreken. Ik had met mijn vrouw overlegd (toen nog vriendin) of ze het goed vond. Het bleek voor haar de druppel te zijn, wel afspreken met een ex, maar niet met mijn eigen meisje kunnen communiceren.

Een dag voordat de afspraak met mijn ex plaats zou vinden maakte mijn vriendin het uit. Ik was kapot, maar ook boos... Hoe kon ze het uitmaken om deze reden? Er overlijd een vriend van mij en ze begrijpt niet dat ik dat wil verwerken... Ik dacht: "Dat komt wel weer goed... Laat haar maar..."

Mijn ex kwam langs, ze had twee flessen rosé bij zich. We hebben heel de avond gekletst, ik kreeg alle ruimte om te praten. Dat was uniek, ik was steeds sterk geweest naar anderen toe, was voortdurend bezig om anderen te troosten. Dit was de eerste keer dat ik zelf mocht praten... Ik vertelde alles aan mijn ex. De schuldgevoelens, het verdriet, het onbegrip van mijn vriendin enzovoort. We sloten de avond af met een lange wandeling naar het huis waar zij samen met haar moeder woont. Ik denk dat ik een halve fles rose op had en zij de rest, maar ze was nog redelijk nuchter. Bij de voordeur kreeg ik een hug en namen we afscheid met drie zoenen. Gewoon netjes, formeel en afstandelijk.

Ik liep het hele eind terug naar huis en denk dat ik rond 04.00 uur thuis aankwam. Het was een rommeltje in mijn huis... Er stonden wijnglazen, waren veel kaarsen die half opgebrand waren, er lag een dekentje op de bank omdat mijn ex het koud gehad had. Maar ik was moe... Ik liep door mijn woonkamer (aangesloten op de achterdeur) trok door mijn kleding uit en liet die vallen waar ik liep. Overhemd op de bank, hemd over mijn bar, broek in de gang en sokken bij mijn bed. Ik was kapot...

Ik denk dat ik tot een uur of 15.00 ben blijven liggen.
Op mijn telefoon een paar gemiste oproepen en sms-jes... Mijn vrouw was de woonkamer ingekomen (ze had nog een sleutel) en had daar de flessen en kledingstukken gezien... Ze deed verschillende aannamen in de verkeerde richting... Wat ze die avond deed met een andere man heeft veel tijd nodig gehad om te herstellen, het is gelukkig goed gekomen... Maar het was misschien wel pijnlijker dan alles dat ik ooit had meegemaakt...

Ik heb dat schooljaar niet meer afgemaakt en ook bij Deloitte kon ik mezelf niet meer gelukkig zien worden. Ik werkte er nog niet heel lang, maar het sterven van mijn maatje deed me wel beseffen dat dit niet het leven zou zijn waar ik van droomde...
Ik maakte het jaarcontract vol en gaf aan te willen stoppen... Ze waren zeer coulant naar me want ik hoefde de studiekosten niet terug te betalen.

Rond Juli 2007 volgde ik een NLP-cursus in Londen. Vijf dagen lang springen, motivatietraining en 'technieken' om een goed leven te leiden. Vooral het 'leren dromen' en zoeken naar wat je echt leuk vind hielpen me om het besluit om te stoppen bij Deloitte te nemen.

Kort:
Ik stopte met werken en gooide me op het ondernemerschap, ik kocht de rechten van een boekje en wilde het uitgeven. Ik kreeg twee toezeggingen voor orders van 5.000 stuks, maar deze werden uiteindelijk nooit concreet. Na drie maanden ben ik weer teruggegaan naar het werkzame leven. Een kantoorbaan die uiteindelijk eindigde in de werkplaats omdat er een paar mensen ziek werden.
Daarna volgde een halfjaar Blokker (winkelmedewerker voor 8,30 per uur...)...

Na de motivatietraining wist ik het zeker: Ik wilde me gaan richten op het zelfstandig ondernemerschap en dan het liefst de consultancy... Maar daar is dan wel een vak voor nodig.
In 2008 kreeg ik een goede baan bij Wartsila. Order Administrator: Het factureren van enorme scheepsbouwprojecten. Het zou voor twee maanden zijn. In september zou ik dan weer naar school gaan: Commerciele Economie.

Sinds toen ben ik zowel gaan werken (20 uur) als gaan leren (Full Time).
Ik haalde het tweede jaar 48 punten van de 60 (ik mocht in het 2e jaar instromen). We trouwden in 2009 en ik miste een kwartaal.
In het derde jaar haalde ik 60 punten van de 60 en kochten we een huis (ik miste hetzelfde kwartaal en kon dus niet herkansen).
In het vierde jaar haalde ik 51 punten, dit was niet genoeg om dus mijn diploma te halen.
Er stonden toen nog 21 punten open.

Een aantal punten had ik al met 100% zekerheid gehaald, maar volgens de school was dit niet zo.
Ik loop enorm uit met dit verhaal, maar het kwam er op neer dat ik 1,5 jaar bezig geweest ben (27 a4'tjes vol met mails over en weer) om mijn gelijk te krijgen en dat er in de laatste maand een mailtje kwam: Had je dit eerder gezegd, dan hadden we er wat aan kunnen doen... Toen brak echt mijn klomp...

In april kwam de ADD om de hoek, ik had nog 5 vakken openstaan en had al meerdere keren geprobeerd om die vakken te halen. Steeds faalde ik... Of door tijd te kort op het tentamen of door concentratieproblemen tijdens het leren.

Mede door de coaching en de medicatie haalde ik uiteindelijk vier van de vijf vakken en kreeg ik via het Decanaat op school de gelegenheid voor extra tijd op mijn tentamen... Deze toestemming kreeg ik halverwege juni 2012. Ik zou in een speciale klas en speciale ruimte krijgen als 'ADHD'er'.

Het laatste tentamen
Op 12 augustus 2012 kreeg ik om 14.00 het tentamen. Ik heb keihard geleerd, stiekum heb ik zelfs de dosis Concerta van 36mg naar 72 en ca 100mg verhoogd. Dit werkte fantastisch. Ik heb het HELE boek doorgenomen en heb er een goede samenvatting van gemaakt. Dit is me nog nooit gelukt!
Met veel vertrouwen kwam ik op 12.00 aan op school.

Nog even de samenvatting doornemen. Toen om 13.30 naar de servicebalie om te vragen waar ik het tentamen met 'speciale voorzieningen' zou krijgen. Ik stond niet op de lijst.
Ik bakkeleide wat over mijn recht en de toezegging... Om 13.40 stond ik bij de collega van de persoon die mij toezeggingen had gedaan. Ze vertelde me dat het geregeld was en dat ik gewoon op de lijst moest kijken bij het lokaal, dat zou om 13.45 open gaan.

Pas om 13.50 kon ik het lokaal in en stond er een bejaarde surveillant met een aantal pakketjes, verschillende vakken voor mensen met dyslexie en ADHD... Het duurde een paar minuten, maar voor mijn gevoel uren dat hij alle pakketjes doorgenomen had... Ik stond er niet bij...

Ik rende terug naar de persoon die met mij het contract had ondertekend.
"Ik sta niet op de lijst..."
"Welke lijst?"
"Die voor het tentamen, weet u nog, mijn laatste tentamen zou ik extra tijd krijgen en een stilte ruimte..."
"Nee joh, dat is voor volgend jaar gepland..."
"Nee juist niet, ik had nog maar een enkel vak... Het was voor de summerschool..."
"IK HEB NOG MAAR EEN VAK... KUNT U HET SNEL REGELEN???" De wanhoop sloeg toe... Ik begon eigenlijk een beetje in paniek te raken... Ik wilde boos worden... Maar wilde ook rustig blijven om mijn tentamen te doen.

"Nee, je bent er wel erg laat mee dat je nu nog een vak hebt..."

"Ja maar ik heb er zelf bij gezeten dat u het ondertekende, ik was er bij toen de Decaan u een mail stuurde en dat u het bevestigde... U moet het regelen..."

"Sorry, ik kan niks voor je doen nu... Je bent te laat..."

"Ja maar ik was hier in JUNI... Wat een tyfusbende bij jullie zeg... 1,5 jaar moet ik zeiken om cijfers van twee vakken waar ik recht op heb... Dan ben ik in JUNI om te vragen om extra tijd en wordt dit toegezegd... Het wordt echt eens tijd dat jullie je verantwoordelijkheid gaan nemen als Hogeschool..."

Met een klap sloeg ik de deur achter me dicht... Kloteschool...
Het zweet stond op mijn hoofd toen ik het klaslokaal binnenkwam... Vijf minuten voor tijd... Eigenlijk tien minuten te laat...

Het tentamen begon... Een case van 15 pagina's moest ik lezen... *KLOP* *KLOP*... Een student komt te laat binnen en begint het te uit te leggen... Opnieuw beginnen met lezen dan maar... Pagina 3... *KLOP* *KLOP*... Weer iemand te laat... Opnieuw pagina 3 lezen... Ik werd boos van binnen...
*klop klop*... Tijdens pagina 6 werd opnieuw geklopt: "Jongens, ik wil jullie er aan herinneren dat je geen drinken op tafel mag hebben... Tassen en jassen voorin de klas..."

WEER OPNIEUW BEGINNEN!!!

Eindelijk... De vragen...
*PIEP*PIEP*PIEP*
De surveillant liet de wekker van zijn Blackberry gaan... Hij drukte op diverse knopjes, maar kreeg hem niet uit... Ik keek om me heen, de meeste mensen konden gewoon doorgaan... Maar de vent die bleef maar drukken en zei op een gegeven moment zelfs "Jeetje, wat een slechte telefoons... Je krijgt ze niet eens gemakkelijk uit..."
Mijn woede was op een toppunt...

Na 3 kwartier mochten de eerste studenten vertrekken... Ik had pas een van de 15 vragen beantwoord... Er keerde op een gegeven moment rust terug in het klaslokaal... Ik maakte een groot aantal vragen en kwam toen weer dezelfde vraag tegen als die eerder gesteld was... HUH? Staat die vraag er dubbel in?
Crap... Verkeerd gelezen de eerste keer... Die pas ik zo wel aan...
Ik vergat begrippen en haalde dingen door elkaar... Tijdnood...

Snel proberen de boel te corrigeren... "Dames en heren, u mag uw pen neerleggen..."
"Mag ik alstublieft mijn laatste vraag afmaken?"
"Nee, dan bent u aan het frauderen en moet ik u aangeven..."

Ik smeet mijn pen neer, pakte mijn tas en jas en smeerde woest naar buiten... Hoe konden die mongolen nou mijn laatste tentamen nog verzieken? Wat een slechte organisatie...
Ik rookte toen vijf of zes peuken en liet mijn telefoon uitstaan... Ik wilde niet gebeld worden door iemand om te vertellen dat het slecht ging... Ik wilde niets...

Op dinsdag (the day after) deed ik niets, alleen maar in bed liggen... Te gefrustreerd om te kunnen slapen, terwijl die weken ervoor een uitputtingsslag waren...
Woensdag belde ik de Decaan, de directe, een coach en een adviseur op het gebied van recht... Ik wilde weten wat mijn mogelijkheden waren om eventueel aanspraak te maken op een extra herkansing. Donderdagochtend sprak ik met de Decaan om een klacht in te dienen, daarna had ik een gesprek met de directe van het Cluster Commerciele Economie. Daarna had ik een gesprek met mijn coach...
Ik had verder nog gesprekken bij PsyQ...

Heel de week had ik al op de 'verversenknop' van mijn telefoonbrowser gedrukt. Ik was moe van het praten... Klagen, zeuren, zagen en zeiken... Ik wilde niet naar huis... Ik ging naar mijn ouders...

Daar vertelde ik alles van de afgelopen week... Ik was moe... kapot... Mijn kop stond niet stil en ik was boos... Rond 16.00 uur drukte ik voor de 200e keer op de verversknop... Ik begon hard te janken...
Als een kind schokte ik... Mijn moeder en schoonzus vroegen wat er was...
Met een piepstem zei ik:

"Ik heb het gehaald..."

Ik liet de 5,9 zien aan hen... 8 jaar successen en verdriet kwamen los...

Een tranendal van 25 minuten volgde... Het duurde daarna 3 dagen voordat ik voor het eerst blij kon zijn met mijn cijfer...

HET IS VOLBRACHT!





8 opmerkingen:

  1. Ik heb bijna dagelijks gekeken om te zien hoe het je vergaan is....Sjeetje...kippenvel Morris, vooral ook dat laatste...mijn haren gingen rechtovereind staan...Wat een herkenning weer...het studeren....dat gerommel in de examenzaal...Van harte!! Je hebt het gehaald!!! Prachtig geschreven, wat een emotie....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beste Anonymous,

    Heel erg bedankt voor je reactie!
    Het is fijn om te lezen dat er mensen meeleven...
    Jammer dat je jezelf herkend in bepaalde dingen, hoe is het je vergaan? Heb je het uiteindelijk gehaald?

    Het moeilijkste vind ik nog dat mensen uit de omgeving totaal geen flauw idee hebben hoe intensief het is om te studeren met ADD... Dat logica niet altijd logica is en dat inzet niets te maken heeft met persoonlijkheid...

    Mijn schoonfamilie denkt dat ik lui ben, ze hebben het nooit direct gezegd, maar via een omweg hoor je wel eens wat... Voor mij is het een strijd geweest... Vooral tegen vooroordelen en mezelf...

    De ontlading kan ik niet uitleggen, maar die is nog steeds groot...

    Nu vooruit kijken:-)

    Groeten Morris

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Morris,
      Het klinkt misschien gek,maar ik vind het niet jammer, de herkenning. ADD hoort bij me, en ik ben blij dat ik niet "gek" ben, de herkenning geeft me juist een positief gevoel, al zijn het natuurlijk obstakels waar we tegenaan lopen.
      Mij is het goed vergaan verder, uren uren uren studeren, waar een ander het gewoon in een uurtje doorneemt. Ik heb al mijn diploma's gehaald op doorzettingsvermogen. Bikkelen en nog es bikkelen.
      Dat vind ik ook één van de moeilijkste dingen, het onbegrip bij andere mensen. Ik leg het vaak ook al niet eens meer uit. Ze zullen het toch nooit begrijpen. Mensen zeggen bijv.: zet je wekker dan eerder (bij het steeds te laat komen, maar hoe eerder ik opsta, hoe later ik arriveer), check niet steeds je mail en facebook, maar ga nou gewoon doen wat je moet doen (opstartproblemen). Of, ja dat heb ik ook wel eens. Wat een dooddoener. Het is bij ADD de intensiteit en de frequentie wat het tot ADD maakt. Op het werk, zelfs bij de bedrijfsarts, echt overal mag je je weer verdedigen. Ik ben het zo zat. Ik doe het niet meer (als ik niet stiekem toch in de verleiding kom om mezelf te verdedigen).
      Ik kan me je ontlading zo voorstellen! Wees trots op jezelf en geniet van je behaalde diploma!! PS: je kunt me ook op Googleplus vinden. Ik ben je "volger". Je bent er nog niet zo actief zag ik, ikzelf ook niet hoor. Ben je ook actief op facebook met iets over ADD, misschien heb je daar een eigen pagina aangemaakt? groeten, P.

      Verwijderen
  3. Tof blog dit. Het heeft mij geholpen in m'n keuze voor een ADD behandelaar.. Een moeilijke klus, ik kan namelijk nergens anders op afgaan, er bestaat geen goede recensie site voor zorg.. En om een traject in te gaan wat maanden gaat duren, dan wil ik een goede keuze maken. Dus ik heb me ook aangemeld bij PsyQ.

    Grts/Marty

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hey Morris ik lees net je verhaal, ongelofelijk, ben ook naar London geweest, Anthony Robbins? Geweldig hè! heb precies hetzelfde op school mee gemaakt, na jaren voor bedrijfseconomie gezakt te zijn was het eindelijk gelukt om een 5.0 te halen dit was voldoende, (klinkt slecht maar ooit begonnen met een 0,4) omdat ik met alle andere vakken kon compenseren, net voor mijn afstuderen kwamen ze ermee dat ik niet verder mocht omdat ik een vak nog niet gehaald had, natuurlijk bedrijfseconomie, of ik dat nog even wilde doen dan kon ik afstuderen, mijn cijfer stond niet in de computer en de tentamens hadden ze ook niet bewaard,ben gestopt met die studie wilde die mensen nooit meer zien, super dat jij doorgezet hebt, gefeliciteerd!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. zo van harte gefeliciteerd nog alsnog , ook ik heb gejankt dat je geslaagd bent haha , ook ik weet hoe frustrerend het is om te studeren als je add hebt, zoveel kansen laten liggen daardoor , wist ik het maar eerder dat ik add had/heb, wisten ze (scholen/dokters) toen maar wat ze nu weten!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Heel herkenbaar om te lezen dit. Ik heb zelf ook ADD en wat was ik blij toen ik geslaagd was zeg!!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mooi zeg!
      Misschien even een 'vervelend' dingetje:
      Ik heb zojuist even naar je website gekeken, maar daar staan echt hele vreemde dingen op over ADD. Ik schat in dat je of heel jong bent of lukraak zaken hebt gekopieerd van andere websites. Ik zou je informative nog maar eens heel goed lezen.

      Verwijderen

Vlink