Te laat... Verslapen!

Deze zinnetjes heb ik al zo vaak gehoord!
"Die Monopoly heeft echt overal maling aan!"
"J***s, ben je nou weer te laat?"
"Als je zo doorgaat, ben ik genoodzaakt om je te ontslaan"
"Het is dat je zo belangrijk bent, anders had ik je allang ontslagen"
"Hoe krijg je het GVD weer voor elkaar om op deze belangrijke dag niet op tijd uit je bed te komen!"

Altijd te laat
Ik ben een 'te laat komer'. Nooit heb ik begrepen waarom dit is, maar ik doe het.
Al vele malen heb ik mijn leven gebeterd. Ik maak optimaal gebruik van de 'alarmfunctie' van mijn iPhone, ik laat mijn wekker afgaan als ik naar mijn voetbaltraining moet, als ik nog een kwartier heb om de bus te pakken, als ik een eitje kook en in vele andere situaties.

Maar toch... Kom ik te laat op de training (ooit ben ik halverwege het seizoen uit het team gezet omdat ik me niet aan de tijden hield), mis ik een bus waardoor ik een halfuur te laat op mijn werk kom, laat ik het water van mijn eitjes droogkoken enzovoort.

Ik ben niet bijzonder bijgelovig, maar ik heb wel eens tegen iemand gezegd dat het een vloek lijkt te zijn! Alsof er een onzichtbare hand voortdurend de tijd een paar minuten vooruit zet, maar dan alleen bij mij. Bij mij alleen.
Hele volksstammen waarmee ik samengewerkt heb, komen op tijd. Maar ik, ik kan niet op tijd komen.

Een recent voorbeeld
Ik moest om 5:45 op mijn werk zijn (ik deed een project bij de Bloemenveiling in Naaldwijk). Om 4:30 gaat de wekker. Mijn vrouw irriteert zich dat ik pas na 10 minuten reageer, maar ik kom er wel uit.
Al twee keer eerder was ik te laat gekomen (ca 45 minuten verslapen = 1,5 uur later op werk ivm rare bustijden). De 'policy' die er gehanteerd wordt is 'three strikes out'. Drie keer te laat is ontslag.

In het project dat ik deed had ik een leidinggevende functie. Er lopen daar ongeveer 250 man rond die aangestuurd worden door ca tien Teamleiders. Gedurende het project was ik herkenbaar aan een 'Teamleidersjas'. Binnen twee weken was het als een lopend vuurtje door het gebouw gegaan: "Er is een nieuwe Teamleider..."
Nu was mijn functie niet die van Teamleider, maar ik had wel een belangrijke functie in een project waar 250 man omgeschoold moesten worden naar een nieuw systeem. Ik mocht hen namelijk het nieuwe systeem leren.

De bewuste ochtend van mijn derde keer 'te laat' was er eigenlijk niets aan de hand. Ik kwam er op tijd uit, was ruim van te voren klaar met douchen en met aankleden. In principe was ik gewoon helemaal klaar om te vertrekken naar de bus die pas over 20 minuten zou komen. De bus was op zo'n drie minuten loopafstand en ik nam altijd een veiligheidsmarge van 5 minuten, niets kon meer mis gaan.

Ik besloot nog even om naar het toilet te gaan. Ik had mijn sleutels, telefoons en portemonnee klaargelegd. Ik was klaar met de sanitaire stop en zag dat ik nog 15 minuten over had.
Het is niet mijn gewoonte om te ontbijten, maar ik wilde al een tijdje mijn leven beteren en dus besloot ik een bakje Yoghurt voor mezelf in te schenken en daar een banaantje in te snijden.
De tijd die het zou moeten kosten had ik best aardig ingeschat dacht ik: Koelkast open, Yoghurt pakken, bakje pakken, lepel pakken, Yoghurt inschenken, in koelkast zetten, koelkast dicht, banaantje pakken, schillen, in plakjes snijden en het bakje leegeten. Het zou hooguit vijf minuten kosten om dit alles voor elkaar te krijgen.

Als ik eet, dan verveel ik me snel. Dus ik pakte mijn telefoon en portemonnee en besloot om nog even op Nu.nl te kijken. Terwijl ik het bakje leegat, bekeek ik twee berichten op de website en was ik klaar om te gaan... Om de een of andere reden is er in de vijf minuten die ik ingeschat had iets misgegaan... Er waren tien minuten voorbijgegaan, ik had nog vijf minuten om de bus te pakken. Mijn 'veiligheidsmarge' van vijf minuten was veranderd in twee minuten.

Snel liep ik naar de kapstok om mijn jasje te pakken... Ik greep mis, terug naar de woonkamer... Het hing al klaar over de stoel. Ik pakte mijn telefoon en portemonnee en liep naar de voordeur... Ik klop nog even op alle zakken of ik alles bij me heb... Crap, sleutels... Die lagen nog op de tafel.

Snel heb ik mijn sleutels gepakt en ben ik in een hoog tempo naar de bus gelopen. Op zo'n 50 meter afstand zie ik dat de bus twee mensen 'inlaad' en daarna vertrekt. Ik begin te sprinten, maar het enige dat ik nog te zien krijg zijn de achterlichten. Ik kijk op mijn klok en zie dat de bus een minuut te vroeg vertrokken is. Direct SMS ik mijn leidinggevende... Zodat ze aan de tijd kan zien dat ik wel degelijk op het juiste moment bij de bus stond.

Dit verhaal liep met een sisser af, ik kon de reguliere bus een kwartier later nemen en was uiteindelijk 'maar' 3 kwartier te laat.

Ik haat wachten
Op deze manier ben ik al zo vaak het schip ingegaan. Ik kan niet tegen wachten.
Met de rij in de supermarkt heb ik geen probleem, ik vermaak me wel met om me heen kijken naar alles dat beweegt. Maar als het gaat om 'loze tijd zoals die wanneer je wacht op het tijdstip dat je naar een bus moet lopen of de auto moet pakken, dan kan ik flink chagrijnig worden van het wachten.

Ik zoek dan afleiding. Ik lees nog even een artikeltje uit de Quest, bekijk de komende drie weken op de scheurkalender, ga nog even op zoek naar een potje Blistex enzovoort. Ik moet iets doen om de tijd te vullen anders word ik gek.

Overdreven? Vast wel, maar ik heb het en kan het aan niemand uitleggen.
Ik heb er veel over gelezen, denk aan boeken als 'The one minute Manager' of 'Succes voor Dummies'.
Er staan allemaal 'ABC-tjes' in over hoe je goed je tijd in moet delen. Maar mij lukt het niet.

Het gekke is dat als iemand mij op een willekeurig moment van de dag vraagt hoe laat het is, dat ik er meestal maar een minuut of vijf naast zit. Ik heb dus wel een goed besef van tijd. Misschien is dat omdat ik onbewust regelmatig op de klok kijk, of het is omdat ik gewoon goed in de smiezen heb hoelaat het is.

Het helpt me geen bal... Ik blijf te laat komen.

Een nieuwe start - Een goede eerste indruk
Het bijzondere is dat als ik een nieuwe baan heb of een afspraak met een nieuwe prospect, dat ik ruim een halfuur van tevoren aanwezig kan zijn. Ik vind het niet prettig, want ik haat het wachten. Maar ik maak altijd een uitstekende eerste indruk.

Ik hoor het ze steeds zeggen: "Wow, die jongen is altijd op tijd. Die moeten we zo snel mogelijk een vast contract aanbieden"
Maar ik weet bij voorbaat al dat dat gaat veranderen. Is het niet na een maand, dan is het wel na twee maanden. Tijd en ik zijn geen vrienden, nooit geweest... En als er niet snel iets verandert, dan zullen we dat nooit worden.

Het vervelende is dat ik vaak mijn werk uitmuntend doe. Ik lever goede resultaten, doe meer moeite dan collega's en denk vaak een stapje verder dan de gemiddelde persoon. Ik begrijp de 'behoefte' van een werkgever of klant en zorg er voor dat die vervuld wordt.

Maar door het te laat komen en verslapen worden alle goede prestaties in eens niets meer waard.
Hoe goed ik ook mijn werk aflever, ik blijf het stempel van de verslaper/te laat komer houden.
Ik heb dit bij een werkgever niet gehad, daar hadden we flexibele tijden. Als ik dan 'mikte' op 8.00 uur aan de slag en ik kwam pas 8.45, dan hoefde ik aan niemand verantwoording af te leggen. Dat was gewoon prima. Heus, ik heb me ook daar wel eens verslapen. Maar dan werd het hoogstens 11.00 uur, we hadden flexibele werktijden van 7.00 tot 10.00 dus dan was het nog maar 'een uurtje'.

De 'smet' van mijn te laat komen en het verslapen hebben me al heel veel mooie carrièrekansen gekost!

Verslapen - Statistieken - schijnoplossingen?
In de afgelopen 10 jaar heb ik mij denk ik zo'n 90 keer verslapen voor werk, school, tentamens, afspraken enzovoort.

Het zal ongetwijfeld met nachtrust en ritme te maken hebben. Ik slaap gemiddeld vier uur per nacht en in het weekend haal ik de overgebleven tijd weer in. Hier kom ik in een later hoofdstuk weer op terug!

Opruimen... Ik los nog makkelijker het wereldvoedselprobleem op!

Ik ben nu 30, tenminste... Geef me een paar maandjes en ik zal nooit meer kunnen zeggen dat ik een twintiger ben. In de afgelopen 26 jaar (zover gaat mijn geheugen ongeveer terug) is er een thema dat regelmatig terugkomt... OPRUIMEN!

Ik kan me uit groep 2 van de basisschool nog herinneren dat we mochten 'spelen'. We hadden een blokkenhoek, een tekenhoek, een poppenhoek en weet ik veel wat voor hoek nog meer. We waren dan een tijdje aan het spelen en als het tijd was voor iets anders, dan zei de juf dat we moesten OPRUIMEN.
De hele klas was dan in beweging... Maar op de een of andere manier was ik altijd als laatst. Zelfs toen de juf me geleerd had dat het 'streepje voor de 10' op de klok (dus 5 voor 10) betekende dat we bijna gingen opruimen en ik zodoende alvast een start kon maken, kwam ik nog steeds als laatste terug op mijn plekje.

Dit ging hetzelfde op het schoolplein... Had je een schep gebruikt? Dan moest je hem weer terugleggen als de juf in de handen klapte. Veel kinderen lieten gewoon hun schep liggen, ik wilde ze dan allemaal opruimen. Ik hoopte er een complimentje voor te krijgen. Maar in plaats daarvan kreeg ik het stempel 'lui' omdat ik weer als laatste was.

Ik ben de oudste van vijf kinderen. We schelen allemaal ongeveer twee jaar. Dat betekent dat mijn moeder tot mijn 8e nog altijd met luiers verschonen, eten geven, in bad stoppen en aankleden bezig was. Een hele opgave, zeker omdat mijn vader regelmatig pas om zes of zeven uur thuis was.
We leerden daarom al vroeg onze eigen rommel op te ruimen. Tenminste, er werd een poging toe gedaan.

Als ik links iets pakte, dan liet ik rechts iets liggen. Mijn aandacht ging daarna uit naar iets anders en wederom liet ik iets liggen. Ik ging naar het toilet en als ik terugkwam ging ik weer met wat anders spelen. Dan werden we geroepen voor 'wat lekkers' en limonade, maar als ik terugkwam ging ik weer met wat anders spelen.

Het gevolg is een chaos. Mijn slaapkamer had meestal een tapijt van speelgoed, alles lag door elkaar en vooral voor mijn moeder was het een bende die niet te overzien was. Zou ze me gevraagd hebben waar het rode autootje is, dan had ik het zonder problemen direct kunnen aanwijzen onder twee Donald Ducks, een paar sokken, een verzameling cassettebandjes en een kleurboek. Maar ze vroeg er nooit naar... Het moest opgeruimd worden.

Als ik moest opruimen, dan ging ik in het midden van mijn kamer zitten. Ik pakte iets op en legde dat op zijn plaats. Op die plaats lag dan weer iets dat mijn aandacht kreeg (een boek, een strip, een ander autootje, een zaklamp, een magneet, een cassettebandje of iets anders...). Het bandje moest geluisterd worden om te kijken wat er op staat (dan kon ik dat er op schrijven), er gingen dan 20 minuten voorbij. Daarna bekeek ik het wieltje van een autootje, het liep niet helemaal lekker meer... Ik moest het weer rechtbuigen... Weer gingen er tien minuten voorbij...

Mijn moeder liep op de gang en vroeg dan zonder naar binnen te kijken (de deur stond altijd op een kier) "Ben je aan het opruimen?". Naar eer en geweten antwoordde ik met een "Ja". Er was in mijn ogen geen woord van gelogen.

Het bandje en het autootje lagen nu op hun plek. Eens kijken... Wat van de andere 45 voorwerpen zal ik nu eens op gaan ruimen? Een kleurboek... Even kijken wat ik allemaal gekleurd heb... In 20 minuten tijd had ik het hele boek doorgebladerd en alle 'mislukte' kleurplaten eruit gehaald en weggegooid. Verder zag ik dan plotseling het antwoord in een kruiswoordpuzzel dat ik daarvoor niet had kunnen vinden, dat moest ook even ingevuld worden. Zo... Opgeruimd staat netjes.

De Donald Ducks... Over mijn vloer lag meestal een hele jaargang. De Donald Ducks die ik nog niet gelezen had lagen keurig op volgorde, de overige Donald Ducks lagen precies hoe ik ze na het uitlezen had neergelegd. Ik wisselde nogal eens van plaats in mijn kamer.
Het was voor mij uitgesloten dat ik alle Donald Ducks op een stapel zou gooien, dus begon ik ze te sorteren. De nrs 1 t/m 10 van dat jaar moesten op die stapel, de nrs 11 t/m 20 moesten op een andere stapel. Uiteindelijk had ik ze allemaal gesorteerd en had ik twee stapels: Een gelezen en een ongelezen stapel. Ik zocht dan een papiertje op en legde dat er tussen zodat ik wist waar ik was gebleven in de jaargang. Het kostte me echter weer 15 minuten.

Ik was al meer dan een uur bezig, maar mijn vloer lag nog bezaaid met spulletjes.
Toen ik wat boeken oppakte, kwam ik er achter dat ik mijn verzameling van Snelle Jelle niet allemaal op dezelfde plek kwijt kon. Op een andere plank zetten was geen optie, dus besloot ik alle Lucky Lukes, Suske en Wiskes, Kuifjes en Asterixen maar uit de kast te halen. Die hadden allemaal dezelfde grootte (de wellicht bekende reeksen van Lecturama).

Ik legde deze boeken dan op de grond en plaatste al mijn Snelle Jelles op een rijtje in de kast. Tien minuten gingen voorbij...
Nu eens puzzelen hoe ik mijn kast ga indelen met de overige stripboeken. Er was niet genoeg ruimte, tenzij ik het hangmandje er uit zou halen. Misschien kent u ze wel, de mandjes die je onderaan een plank hangt. Daar zaten losse paperassen in, elastiekjes, legoblokjes en allerlei spullen die ik ooit in de haast er neergelegd had.

Ik kwam er briefjes van de Postbank in tegen. Ik had een Pennie-rekening.
Het mandje werd leeggegooid op de grond zodat ik alles kon sorteren. Ik pakte als eerste de giro-afschriften aan, ik legde ze op volgorde en plaatste ze in het blauwe mapje. Zo... Dat was dat, het kostte me wel zo'n 20 minuten (ik keek natuurlijk ook hoeveel geld er binnengekomen was en hoeveel er uit ging... Je kan maar beter op de hoogte zijn).

De rest van de inhoud van het mandje liet ik even links liggen, er zaten ook nog tekeningen tussen die ik wilde bewaren, verder een vergrootglas enzovoort.
De Lecturamaboeken gingen de kast in en ik genoot echt van het opgeruimde gezicht in mijn kast.

De deur ging open... Mijn vader was thuis gekomen en ik had niets doorgehad.
"Hey... Je moeder zei dat je je kamer op ging ruimen?"
"Ja, dat ben ik aan het doen, kijk eens wat ik gedaan heb, ik..."

Nog voordat ik mijn zin had afgemaakt kwam daar weer een preek:
"Het is niet normaal dat je er drie uur over doet om je kamer op te ruimen"
Ik sputterde dan tegen: "Het is helemaal geen drie uur, ik ben nu 1 uur en 45 minuten bezig"

"Je moeder heeft het hartstikke druk, jullie horen te helpen. Ik ga nu even kijken in de kamer van je broertjes en zusjes en als ik terugkom, dan wil ik dat de hele vloer leeg is."

Ik keek dan op de klok om in te schatten hoeveel tijd ik had. Zodra hij wegwas, gooide ik alles op een hoop en peerde ik het onder mijn hoogslaper (ik had een hoog bed met daaronder een buro'tje en een kast, dus alle rommel was aan het zicht ontnomen).

Ik legde nog even mijn bed recht en gooide nog wat spullen onderin een kast.
De voetstappen op de trap klonken, mijn vader kwam naar beneden.
Hij zag de 'keurig opgeruimde kamer' en zei dan: "Keurig jongen, zie je wel dat je het kan?" Ik kreeg een kus en kon weer verder met mezelf vermaken.

Concentratie en Hyperfocus

Concentratie

Ik lees over ADD dat er problemen zijn met concentratie, maar... Ook dat er een 'Hyperfocus' is.

Wat een feest van herkenning om dat te lezen! Al sinds ik mij kan herinneren vertel ik tegen mijn ouders, leraren en werkgevers dat ik me niet kan concentreren. Natuurlijk verbloem ik dat vaak en wil ik niet dat ze me dom vinden, maar het is gewoon een feit. Ik heb er vele cursussen voor gevolgd die ik allemaal afsluit met een hoog cijfer. Maar aan de praktijk verandert er niets.

Meestal krijg ik dan te horen dat het mijn eigen schuld is: Ik hou de radio aan, ga meerdere keren iets anders doen en pas na een aantal rituelen (dat elke dag weer anders is) kan ik pas aan de slag met datgene dat ik zou moeten.

Als ik bijvoorbeeld een tentamen heb (ik ben nu 29 en met mijn 3e HBO opleiding bezig, dit wordt de eerste die ik af ga ronden), dan ga pak ik 3 weken van tevoren mijn boek en probeer te leren. Dat lukt me niet... Ik stel het uit tot morgen... En dan de volgende dag, stel ik het weer uit tot morgen... Net zo lang tot ik maar twee dagen de tijd heb om een boek van 400 pagina's te leren. Veel te veel voor zo weinig tijd...

Hyperfocus

Maar dan gebeurt er iets raars: Ineens krijg ik allemaal slimme ingevingen. Ik pak de sheets van de docenten er bij, lees een samenvatting, blader wat door het boek en in het geval van een wiskundig tentamen, maak ik een aantal sommetjes. BAM! In twee dagen tijd leer ik voldoende voor het halen van een zes of een zeven, hoewel een 4 of een 5 ook regelmatig voorkomt.

De reactie van mijn omgeving: "Zie je wel dat je het kan, als je nou eerder was begonnen had je een tien kunnen halen. Je moet je voortaan niet meer zo LUI opstellen en eerder beginnen."

En dan schaam ik me... Ik heb een relatief hoog IQ en ben bijzonder verwend met de mogelijkheid om te kunnen leren. Maar, ik haal er niet het volle potentieel uit. Ik heb wel duizenden excuses verzonnen om te zorgen dat ik me indekte tegen zulke commentaren: "Ik voelde me gewoon niet lekker", "Sorry, maar de buren maakten lawaai", "Het is spannend op mijn werk" enzovoort.

Het eeuwig indekken is nu over... Ik weet het nu een paar dagen: Ik heb ADD. En daar moet je dan 30 voor worden. Na zo'n lange zoektocht een duizenden vragen over 'wat er met me is' is er nu een antwoord.

Voorbeeld hyperfocus

Een schrijnend voorbeeld komt uit groep 6 van de basisschool. We waren net verhuisd halverwege het schooljaar van Rotterdam naar Maassluis.

Ik zat in een combinatie klas, de helft was groep zes, de andere helft groep zeven. De leraar verdeelde zijn aandacht steeds over een groep.

Zo gebeurde het dat we om half negen de opdracht kregen om te lezen omdat de leraar les gaf aan groep zeven.

De rest van de groep zat rond AVI 8-10 ikzelf las boeken van groep 8 (avi niveau 20). Maar ik raakte dan in een 'hyperfocus'...

Ik was enorm verzonken in mijn boek... Plotseling kreeg ik een klap van de leraar... Ik viel van mijn stoel af en de hele klas begon te lachen...

Het kwam helemaal uit het niets en ik had geen flauw idee wat er aan de hand was...

Ik keek om me heen en zag dat iedereen met zijn rekenboek voor zich lag... (die boeken stonden in een centrale kast in het lokaal, het pakken van een rekenboek veroorzaakte een volksverhuizing in de klas met een hoop kabaal).

Daarna keek ik op de klok. Het was half 11 en het hele speelkwartier op het schoolplein was aan me voorbijgegaan.

Ik moest nablijven omdat ik ongehoorzaam was, maar was me totaal van geen schuld bewust. Ik heb het die man nog jarenlang kwalijk genomen dat hij me zo voor paal gezet heeft voor de hele groep.

De leraar verweet me dat hij meerdere keren mijn naam geroepen heeft, tot schreeuwens toe (kun je voorstellen hoe de rest van de klas hierom giebelde?) . Tijdens het nablijven heb ik gelogen dat ik doof was aan een oor en dat dat de reden was...

Dat was de eerste keer dat ik een diepe haat naar school toe ontwikkelde.

 

Voorbeeld concentratieprobleem (iets uitgebreider dan het eerste stuk)

Over drie weken heb ik een tentamen. Ik pak mijn boek en een schrift en ga leren.

Tenminste, ik ben dat van plan. Ik leg alles klaar, maar loop nog tien keer weg voor een bakje koffie, lees effe wat Facebookberichten, ga dan nog even naar het toilet en pleeg nog een belletje met iemand.

Er gaat dan zomaar 1,5 uur voorbij voordat ik mijn boek gepakt heb.

Als ik het boek dan opensla lees ik de eerste vijf bladzijden. Na vijf bladzijden heb ik geen flauw idee wat ik gelezen heb en begin ik opnieuw. Ik ga me vervelen en leg uiteindelijk mijn boek neer en besluit dat het morgen waarschijnlijk beter is om te leren.

Mijn hersens hebben in dit voorbeeld niet de situatie herkend dat er 'actie' nodig is. Ze maken geen 'dopamine' aan, en er zijn dus geen overdragers aanwezig die me helpen om te concentreren.

Het voorbeeld gaat verder:

Ik heb nog twee dagen om mijn tentamen te leren. Ik heb weer mijn ritueel van 1,5 uur 'nietsdoen' voordat ik mijn boek opensla.

Dan sla ik mijn boek open en leer ik binnen twee dagen het boek. Ik haal een 6 voor mijn tentamen en ben tevreden.

Wat is het verschil tussen de drie weken en de twee dagen voor het tentamen?

Stress!!!

Wanneer er stress vrijkomt in een lichaam, is dat een reden voor de hersenen om extra 'dopamine' aan te maken.

Ik zeg wel eens tegen Mina als ik aan het leren ben: "Nu niet schat, ik zit in mijn flow".

Die flow is gewoon het gevolg van een verhoogde hoeveelheid dopamine in mijn bloed.

Zou ik even wat anders gaan doen (en dat gebeurt vaak), dan verlaagt de hoeveelheid dopamine in mijn bloed/hersens en ben ik soms echt een uur bezig om weer tot 'focus' te komen.

Help... Ik ben ADD-er

Wat vooraf ging:

Het is woensdag 19 april 2012.

Mijn vrouw en ik zitten bij de therapeut. We hebben een goed huwelijk en houden vreselijk veel van elkaar. Maar... Er lijkt iets aan de hand te zijn waardoor sommige dingen die bij 'normale' mensen vanzelfsprekend gaan, bij ons iets anders lopen.

Na vier sessies met de relatietherapeut begint ze me een aantal dingen gericht te vragen:

- Rook je veel? (ik bevestig: 1,5 pakje per dag)

- Vergeet je vaak waar je mee bezig bent (ik twijfel, maar moet dan toch toegeven)

- Hoeveel uur slaap je per nacht (3 a 4 uur en in het weekend slaap ik 'bij')

- Als je een tentamen hebt, wanneer begin je dan met leren? (2 dagen van te voren)

- Ben je vaak depressief? (valt mee)

- Heb je het idee dat je je volle capaciteit haalt bij de dingen die je doet? (nee, ik maak de meeste dingen niet af)

- Heb je wel eens het gevoel dat je iemand verkeerd begrijpt of dat je verkeerd begrepen wordt (Ik denk: "Aan de lopende band" maar zeg: Ja dat komt wel eens voor..."

Ze wordt stil... Er bouwt zich een spanning op en ze begint heel ernstig te kijken. Dan lacht ze en zegt ze: "Haha, moet je die verbaasde blik zien"

Ik antwoord: "Tja, het lijkt wel of hier een officiele onthulling gedaan gaat worden"

"In zekere zin heb je daar ook gelijk in..." Ze zwijgt weer... En dan "Morris*... Wat zou je er van vinden als je je eens laat testen op ADD?"...

"YES!"

Al jaren denk ik dat ik niet spoor of dat er 'iets' met me is. Borderline niet, daarvoor ben ik te stabiel. Manisch depressief dan? Ook niet, als ik me down voel of 'up' dan is dat van korte duur... Nooit langer dan een uurtje of een halve dag. ADHD dan? Ik heb me er in verdiept, maar kan me zo slecht herkennen in de drukke symptonen. Misschien ben ik gewoon gek? Maar ik ben toch ook weer intelligent (IQ testen tussen de 115 en 128)

Maar ADD... Dat is toch het zusje van ADHD? Ik herkende me wel gedeeltelijk in de ADHD verhalen, maar wist niet dat er ook een variant was zonder het 'hypergedrag'.

Donderdag, ik was er vroeg uit... De hele dag en de dagen erna heb ik mijzelf verdiept in het leven van ADD-ers. En voor mijzelf ben ik er uit: Ik ben ADD-er!

Voorbeelden die mijn vrouw aandroeg die onze relatie beïnvloeden:

In onze relatie komt er een aantal thema's regelmatig terug. Ik heb een aantal eigenschappen die haaks staan op de eigenschappen/karaktertrekken van mijn vrouw:

 - Ik kan 100 x langs een leeg koffiekopje lopen zonder dat ik deze meeneem naar de keuken.

 - Ik beloof om iets in de agenda te schrijven, maar vergeet het gewoonweg.

 - Als ik ergens mee bezig ben, dan zit ik helemaal in mijn eigen wereld en ben ik slecht of niet aanspreekbaar.

 - Als ik mijn studeerkamer op zou ruimen, dan ben ik ongeveer twee uur bezig met 'opladen': Ik rook zes peuken, neem drie bakken koffie, ga een halfuur kakken en schrijf nog een lange blog (dit laatste is een grapje, mijn kamer is al opgeruimd).

 - Ik begin ergens heel enthousiast aan en boek enorme resultaten in korte tijd, maar daarna maak ik het nooit meer af.

 - Ik ga/ging zelden om dezelfde tijd naar bed als Mina, soms wel om bij haar te liggen, maar vijf minuten nadat zij sliep zat ik al weer beneden op de bank.

 - Ik word niet wakker van een wekker... of deze nu om 4:30 afgaat, 7.00 of om 10.00 ik hoor hem gewoon niet en zonder schop onder mijn kont kom ik er gewoon niet uit (toen ik nog alleen woonde ben ik uit bed gehaald door de Politie, mijn wekker was verbonden met een radio die op zijn hardst stond. De buren belden de politie omdat de wekker al sinds 7.00 aan het loeien was. Om 10.00 uur kwam de politie pas. Boete: 175 euro voor geluidsoverlast)

 - Ik stel een hoop tot het laatste moment uit

 - Ik kan een hele dag vrij omzetten in de meest nutteloze dag ooit terwijl ik allemaal wilde plannen heb om mijn dag nuttig te besteden

In komende blogs hoop ik (want als ik me iets voorneemt gebeurt dat zelden) meer te vertellen over mijn persoonlijke verhalen als ADD-er. Want ik zou een boek vol kunnen schrijven over mijn ervaringen!