Huh... Doe je dat hier? Waarom lukte het toen wel?

Het wordt wat omslachtig om mijn hele cv hier neer te zetten, het zou namelijk mijn langste blog worden, maar heel kort:

Ik ben op mijn 17e in militaire dienst gegaan. Toen ik 20 werd, ben ik er weer uitgegaan. Beetje moeite met autoriteit. Daarnaast raakte ik heel snel verveeld. Ook had ik na een aantal keer verslapen een nieuwe start nodig voor mijzelf... Ik heb er best vaak spijt van gehad, het was een prachtige tijd (achteraf).

Daarna ben ik zelfstandig in aandelen en opties gaan handelen op de beurs. Dit deed ik vanaf een computertje in mijn flatje. Een beetje daytraden en zo. Toen ik teveel verliezen maakte, ben ik bij Lidl gaan werken. Ook daar had ik het erg naar mijn zin. Het sjouwen van de dozen vond ik verschrikkelijk, veel te eentonig. Maar achter de kassa genoot ik met volle teugen. Bij elke klant maakte ik een kort praatje of maakte ik een grapje. Van de 100den mensen die ik voor de kassa gehad heb zijn er twee mensen geweest die het niet konden waarderen. Wie achter de kassa zit is dom toch? Die moet zijn mond houden. Na een halfjaar werd mijn contract niet verlengd, mijn filiaalleider wilde me houden, maar ik was te oud en te duur...

Daarna ben ik een halfjaar bij Rijkszwaan gaan werken, lekker sla veredelen en zo... Ook heerlijk werk... In een bak stonden 70 potjes en in ieder potje moest een stekje... Heel overzichtelijk en ik wilde echt presteren... Deed de rest 3 bakken per uur, dan wilde ik er sowieso 4 doen.
Na een halfjaar ben ik een toelatingsexamen gaan doen voor het HBO, dat kan als je 21 bent.
Ik ging weer fulltime studeren... In het jaar 2004...

Ik haalde het toelatingsexamen en ging bedrijfseconomie studeren... Ik maakte er dagen van 8:30 tot 22:30. Ik wilde presteren en was bijzonder gemotiveerd. Een van de dingen die ik wel eens zei:
"They told me I would become nothing, but one day i'll show them my paycheck".
Deze zin was echt een mantra voor mij, hij is gericht aan alle leraren en leraressen die me gezegd hebben dat ik nooit wat zou bereiken. Ze noemden me lui... Maar ik zou het bewijzen.

Elke dag liep ik over de Kralingse Zoom naar school. Rechts van mij was de Erasmus Universiteit, links van mij was Brainpark III. Daar staan de gebouwen van KPMG, PWC en andere grote jongens... Ik droomde van de top... Morris de CEO...

De rest van de jongens nam de bus voor het kleine stukje, ik niet... Ik wilde me bewijzen.

Het lukte goed, ik haalde al mijn vakken op 1 na voor de propedeuse. De docent die het zou nakijken zat overspannen thuis en het duurde tot over het schooljaar om er een vervanger voor te vinden. Ik zeg nog steeds dat ik mijn propedeuse in 1 jaar gehaald heb, ik ga er vanuit dat als de beste man wel mijn werk had nagekeken dat ik een voldoende zou hebben.

Tot zover een stukje herhaling.

Hoe kon het dan toen wel?
In de tijd dat ik begon te studeren woonde ik opnieuw thuis. Ik had het thuis verschrikkelijk slecht naar mijn zin. Veel afleiding (vijf kids weet u nog;-) en vaak bonje met mijn ouders.
Ik had een klein inkomen, maar ook weinig behoeften. Als ik mijn peuken maar kon betalen en een beetje huishoudgeld, dan was het genoeg. Ik had overigens genoeg over om lekker buiten de deur te eten elke dag, in die tijd was de schoolkantine nog gesubsidieerd.

Daarnaast had ik een vriendinnetje waarmee ik in een aflopende fase van de relatie zat. We zagen elkaar dagelijks, maar het begon steeds meer weerstand op te roepen om bij haar te zijn. Ook over haar heb ik eerder geschreven. Ik dreigde het uit te maken als ze geen professionele hulp ging zoeken, dat deed ze niet... Maar goed, gedurende dat jaar was het nog 'aan'.

Ik had dus genoeg motivatie om niet thuis of bij mijn vriendin te zijn. Ik maakte daarom lange dagen op school.

Omdat ik een stuk ouder was dan het gemiddelde van mijn klas (en achteraf toch wel erg add'er was), zonderde ik mijzelf af.

Ik had een beeld van mijzelf en ik handelde ernaar: Ik zou de nieuwe CEO zijn van Philips, KPMG, Deloitte, KPN, Ahold of welke grote beursgenoteerde onderneming ik maar kon bedenken. Ik heb zelfs gedacht dat ik ooit minister president wilde worden (vandaar dat ik mij verkiesbaar stelde voor de medezeggenschapsraad van school... En won, maar dat terzijde).
Een CEO houdt zich niet bezig met oeverloos gezwam over Feyenoord of Ajax, is niet bezig met stomdronken zijn, ontloopt zijn verplichtingen niet en is betrouwbaar.

Ik werkte daarom hard, zonder afleiding bleef ik tot diep in de avond op school zitten om aan schoolwerk te zitten. In die tijd heb ik vele collegastudenten een hoop projectwerk uit handen genomen.

Maar ook voelde ik me trots dat ik de leraar die ik 's ochtends gegroet had om 8.30 uur naar huis zag gaan om 18.30. Ik was die student die wel serieus was en die het zou gaan maken. Natuurlijk ben ik wel eens door de mand gevallen, ik faalde voor sommige vakken de eerste keer omdat ik vergat te leren of omdat ik me vergist had in het te leren materiaal. Maar het cluster FINMA van de HES had vrij prettige herkansingsregelingen (anders dan het instituut Commercie).

Vaak ging ik zitten leren in het 'Grand Cafe'. Dat was nog in de tijd dat er gerookt mocht worden in de horeca. Met mijn peuk continue branden zat ik me dan te verdiepen in de bedrijfseconomische thema's. Het lag me wel...

Een vraag die ik op een gegeven moment kreeg van een medestudent was: "Huh... Ga je hier zitten leren? De muziek is hard en er is voortdurend lawaai van zuipende studenten!?".
Gek genoeg verbaasde mij dat ook...

Bosnië
Toen ik als militair uitgezonden werd met SFOR-12 naar Bosnie, kwam ik terecht op het kamp met de prachtige naam "Banja Luka Metal Factory". Of zoals militairen alles afkorten: De BLMF.
Het was het jaar 2002, we hadden al wat klappen gehad in de economie (de internetbubbel spatte uiteen in 2001), maar tot nog toe had ik er als militair geen last van gehad. Overigens werd mijn studie wegbezuinigd in 2003, ook een van de redenen dat ik uit dienst gegaan ben.

Op kosten van de baas was ik een studie MBO detailhandel begonnen. Compleet met lessen, zelfstudiemateriaal, laptop enzovoort. In Nederland had ik elke twee weken klassikaal les. Maar om geen achterstand op te lopen in Bosnië moest ik daar aan de zelfstudie.
Op mijn stille kamertje kon ik mij niet concentreren, maar als ik naar de 'kroeg' ging waar iedereen vanaf een uur of vijf zijn '2 cans' aan het drinken (de 2-canrule geldt voor militairen in uitzendgebied waar het relatief rustig is: 2 blikken bier is de limiet) dan kon ik me wel concentreren.
Ook daar werd volop gerookt en kabaal getrapt. Er stonden een TV, een pooltafel, dartborden en er was luide muziek...

Ondanks de voortdurende aanspraak en zelfs flauwe opmerkingen, was ik in staat om daar redelijk makkelijk mijn studie te volgen.

Een van de vragen die ik daar kreeg was "Hoe kun je hier nou leren, het is hardstikke druk... enz"

Arrogantie en mindset
Ik heb er spijt van, maar ik heb tot een paar jaar terug best wel eens op mensen neergekeken. Respect heb ik altijd wel gehad voor mensen, maar ik ben nooit het type geweest voor dronkemanspraat of nutteloze gesprekken. Probeer geen gesprek met me aan te knopen over het weer, want dan denk ik allang aan vliegtuigen, motorboten, vissen, zalm, kerst, Jezus, de bijbel, de kerk, mijn ouders, mijn broertje, voetbal enzovoort (ziet u de logische volgorde?)

De arrogantie heeft me echter wel af en toe wat goeds geleverd. Misschien is het niet eens arrogantie, maar meer een soort mindset. Ik dacht in ieder geval dat ik 'beter' met mijn leven omging dan andere mensen.

Ik ben er van overtuigd dat hoe je over jezelf denkt ook zijn weerslag heeft op je presteren in het dagelijks leven. Hoewel iedere mens zwakten heeft, denk ik dat je zelfbeeld bepaalt hoe je je gedraagt.

Ik dacht over mijzelf als die jongen die dingen afhandelde, het is me in die tijd (dienst) ook makkelijker gelukt om zaken af te maken. Maar ook later op het HBO was ik degene die hele projecten voor het grootste deel afrondde. Dat was mijn mindset.

Gevallen en weer opgestaan
Ik schrijf hiervoor over het jaar 2002 van mijn uitzending en over het jaar 2004 waarin ik weer naar school ging. Veel mensen verklaarden me voor gek dat ik na vijf jaar weer naar school ging, maar ik wilde het... De mindset weet u nog?

We leven inmiddels in het jaar 2012. We zijn acht jaar verder en ik heb nog geen opleiding afgerond behalve dan de MAVO uit 1999. Ondanks de beste intenties ben ik de afgelopen jaren vaak op mijn bek gegaan.

Als assistent-accountant bij Deloitte heb ik het best een tijdje goed gedaan. Maar de saaite van het werk en de voortdurende misverstanden met erg ambitieuze en soms zelfs concurrerende collega's stonden me tegen. Na een jaar ben ik vertrokken met een rotgevoel.

Ik zou het toen gaan maken als uitgever. Ik heb de rechten van een boek gekocht en was er van overtuigd dat het een bestseller zou worden. Ik heb er bijna nog 5.000 verkocht aan Deloitte, helaas vielen toen ook de resultaten tegen. In die tijd was het Ahold schandaal nog erg actueel.
Bij diverse businessclubs heb ik toezeggingen gekregen dat ze het economisch getinte boekje wel wilden hebben, ik sprak met directeuren die me zeiden dat ze er 10.000 of 5.000 zouden afnemen. Mijn marge zou rond de 7 euro per boek zijn, dus ik rekende me al helemaal rijk.
Uiteindelijk is het tot twee keer een order van 100 boeken gekomen, niet genoeg om 'selfsufficient' te zijn.

Ook in latere baantjes faalde ik of kreeg ik ruzie met de manager. Het voordeel van een uitzendcontract is dat je erg snel weg kan als de vloer te heet onder je voeten wordt.

Maar steeds krabbelde ik weer op om met nieuw enthousiasme aan nieuwe dingen te beginnen.

Slijtage
Toch denk ik dat de afgelopen 9 jaar (sinds ik uit dienst kwam) ook een slijtage veroorzaakt hebben aan mijn zelfbeeld. Steeds weer rennen, struikelen, opstaan, rennen, vallen en weer opstaan demotiveert.

Bij Deloitte kon ik nog wel goede redenen aanwijzen voor mijn ontslag, maar in latere baantjes kon ik dat niet meer zo goed. Toch liepen ze niet leuk af, ondanks een ontzettend goede start.

Opnieuw proberen en teveel hooi op mijn vork
In 2008 besloot ik om het nog een keer te gaan proberen op het HBO. De opleiding Commerciële Economie kon ik beginnen in het tweede jaar, dit dankzij mijn Propedeuse Bedrijfseconomie.

Weer kwam dat positieve zelfbeeld weer terug. De stijve opleidingen Bedrijfseconomie en Accountancy trokken ook stijve mensen aan (er zaten best leuke tussen hoor, maar het was meer 'beta-volk'. Maar bij de opleiding Commerciele Economie zitten de 'snelle jongens' die accountmanager willen worden.
Creativiteit en oplossend vermogen staan centraal tijdens de opleiding. En daar heeft het me nooit aan ontbroken, ik zat veel meer op mijn plek.

Ik merkte dat ik waardering oogste met mijn talenten, dit heeft veel energie geleverd.
Maar... De leervakken bleven een probleem, in tegenstelling tot de praktijkvakken (het maken van werkstukken en managementgames).
Het zitten, leren en blokken lukte me niet heel erg goed. Behalve als ik mij er toe zette om bijvoorbeeld in het Delta Hotel te gaan zitten in Vlaardingen of in Café Engels in Rotterdam. De drukte, de voorbijlopende mensen, het geroezemoes, de muziek en andere 'storende factoren' zorgden er voor dat het me wel lukte om daar te gaan leren.

De vraag die ik daar vaak kreeg: "Huh.. doe je dat..." (heeft u nog meer nodig?).

In het studiejaar dat ik Commerciële Economie ben gaan studeren ben ik ook in het huwelijksbootje getreden. Het vroeg veel aandacht want we wilden het niet kinderachtig gaan doen. Het ging wel ten koste van mijn studieresultaten. Maar omdat het tot dan toe best aardig gegaan was, dacht ik dat ik het wel zou kunnen herkansen allemaal (is overigens voor een deel ternauwernood gelukt in het jaar erna.

Zoals ik al schreef, dacht ik vaak dat het aan anderen lag dat ik 'faalde' in baantjes. Ik vond dat ik mijn best deed maar gewoon vaak pech had. Achteraf begrijp ik waarom, maar voor mij begon in die tijd een beetje te dagen dat ik gewoon helemaal niet zoveel aankon als dat ik zelf dacht.

Ondanks een overschot aan vrije tijd, lukte het me niet om alles op tijd te regelen en moest ik regelmatig om een paar dagen extra vragen om een schoolopdracht in te leveren of een besluit met betrekking tot het huwelijk te nemen.

Mijn elastiekje raakte vanaf dat moment een beetje te gespannen. Ik heb mazzel gehad dat ik nog nooit overspannen geraakt ben, hoewel ik denk dat ik er afgelopen januari (2012) dicht tegenaan gezeten heb. Vanaf die periode zijn we overigens naar de relatietherapeut gegaan... Maar ik dwaal af...

Waarom lukte het toen wel?
Als ik er zo nog eens over nadenk, dan denk ik perioden gehad heb waarin mijn productiviteit erg groot was. Blijkbaar was er een 'reden' of een 'motief' om te gaan vlammen.

Al mijn hele leven kauw ik op het woord 'motivatie'.
Ik heb gedacht dat het bestaat uit twee woorden: Motief en Vatie.
Op de een of andere manier heb ik mijzelf ooit wijsgemaakt dat Vatie afkomstig was uit het Latijn of Frans en dat het 'gaan' betekende. Maar achter af bleek die theorie onjuist...
Enfin (en dat is wel Frans), voor mij was motivatie 'een motief' om te 'gaan'... Een beweegreden...

Had ik dan in die tijd meer motivatie om 'er wat van te maken'? Want ik hoor al mijn hele leven dat ik een ongemotiveerde houding heb, terwijl ik wel hard kan werken.

Iemand gebruikte ooit het voorbeeld van een hefboom. Als de stok maar lang genoeg is, dan is het mogelijk om met een vinger een olifant op te tillen. Maar mijn dromen zijn groot en mijn beweegredenen om mij voor de verre toekomst in te zetten zijn ook groot, toch kom ik niet altijd tot topprestaties.

De afgelopen week moest ik een schoolopdracht inleveren. Ik ben weer veel te laat begonnen, de motivatie ontbrak of ik vond weer afleidingen in andere dingen die ik op het moment belangrijker vond. Ik ben naar het Delta Hotel gegaan en naar Café Engels, het heeft een hoop geld gekost -de koffie thuis is goedkoper- maar ik was wel in staat om te vlammen. En zojuist om 2.00 uur, vier dagen te laat heb ik de opdracht gemaild naar mijn docente, ze toonde enige coulance omdat ze het ADD-probleem begrijpt.

Maar de vraag blijft, waarom lukte het toen wel?
Ik ga nu enigszins generaliseren, maar ik denk dat de meeste ADD'ers wel wat kunnen met deze tips:

Zelfbeeld
Iets dat ik bij mezelf merk is dat mijn zelfbeeld bepalend is voor mijn acties. Als ik het boek van Menno Lanting lees over het 'nieuwe ondernemen' in een Netwerkeconomie, dan wordt ik enthousiast. Dan visualiseer ik al helemaal hoe ik als bedrijfsadviseur bezig ben in de organisaties waar ik gewerkt heb. Dan zie ik voor me hoe ik daar de boel omgooi en mijn 'unieke' en 'vernieuwende' visie daar mag gaan brengen.

Ik vereenzelvig me als het ware met mijn 'rol' en die zorgt voor een nieuwsgierigheid naar wat er verder in het boek staat. Gedurende zo'n opdracht krijg ik energie, ik wil het in praktijk brengen. De wetenschap dat ik er nieuwe kennis voor nodig heb, zorgt voor de 'drive' om het boek uit te gaan lezen.

Ik heb vele motivatietrainingen gevolgd, een veel terugkomend onderwerp was 'modelleren'. Het komt uit het NLP (denk ik... NLP staat voor Neuro Linguistisch Programmeren, hier kom ik nog op terug) en ik las het in een boek van Anthony Robbins. Als je iets wil worden/zijn, neem dan een voorbeeld uit je omgeving die de eigenschap heeft die je wil bezitten. Het mag raar klinken, maar als ik mij voorstel dat ik CEO ben van een groot bedrijf, dan 'verandert' er iets in mij, ik kijk anders tegen zaken aan en ben geneigd om eerder aan de slag te gaan.

Environment
Een van de tips die ik las was:

24. Probeer uit te vinden, waar en onder welke omstandigheden je het beste werkt: In een luidruchtige kamer, in de trein, ingepakt in drie dekens, luisterend naar muziek, whatever (is best een nederlands woord SJA). Kinderen en volwassenen met ADD presteren vaak het best onder nogal vreemde omstandigheden. Laat jezelf werken onder de omstandigheden waarbij je het best presteert

Toen ik deze tip onlangs las, kon ik pas begrijpen waarom ik dus in een volle kroeg of in een druk restaurant kon leren. Het is blijkbaar een bekend gegeven dat mensen met ADD er 'rare' gewoonten op nahouden.

Ik hoef zelf niets aan deze tip toe te voegen, behalve dan dat ik iedereen adviseer om voor zichzelf na te gaan waar nou die plaats is waar je het beste presteert. Ook tijdens mijn afstudeeropdracht zat ik regelmatig hele dagen in een drukke tent en dan kwam ik tot best aardige prestaties.

Wat mij hielp bijvoorbeeld in Café Engels, is dat er voortdurend zakenlui in en uit lopen. Hoewel ik nog geen 10% verdien van wat zij verdienen (of willen laten lijken te verdienen), voel ik me toch enigszins verbonden met hen. Ook dat versterkt weer mijn zelfbeeld.

Tijdsdruk

Tijdsdruk werkt als een enorme katalysator voor mijn motivatie. Ook dit lijkt een open deur, maar als ADD'er ben ik voortdurend geneigd om zaken tot het laatste uit te stellen. Daarom heb ik het op zich best goed gedaan in dienst, daar was tijdsdruk tijdens oefeningen vaak aanwezig, eenmaal terug op de kazerne kakte ik direct in. De druk was weg, wat vandaag kan, kan morgen ook nog...

De afgelopen weken heb ik voor mijzelf geëxperimenteerd met een 'to do-list' in combinatie met een strakke dagplanning. Overigens niet op de dagen waarvan ik wist dat die voor 100% uit school zouden bestaan, maar wel op de dagen die 'verloren' lijken te gaan.

Hoewel ik geen een keer mijn planning of lijst afgemaakt heb, kom ik wel veel verder dan tijdens een planningsloze dag... En hoewel ik een meester ben in het maken van lijstjes, blijft het vaak slechts een opsomming van dingen die ik moet doen. Vaak heb ik pas aan het einde van de dag door dat ik nog niets heb afgerond en dan kan ik echt vreselijk gedeprimeerd raken van het nutteloze.

Mezelf een planning opleggen werkt dus wel een beetje (en heus niet elke dag).

Omgang met anderen

Ik heb het hier niet beschreven in mijn verhaal, maar wat mij helpt is om met andere mensen om te gaan. Vandaag was ik weer aan de studie in het Delta Hotel in Vlaardingen. Omdat het tweede pinksterdag is, was het drukker dan anders.

Naast me kwam een oud echtpaar zitten. Een man van 91 en een vrouw van 84.

Ik heb een leuk praatje met ze gehad, ontzettend leuke mensen. Ik heb interesse getoond in hen en ik kreeg weer die rare vraag: "Huh, doe je dat hier?"...

Ik legde uit wat ik aan het doen was en ze reageerden er positief op...

In het halfuur erna was ik weer extra gemotiveerd om het af te maken (en om uit te stralen dat ik hard werk haha).

Voor mij helpt het... En misschien is het nu ook weer een 'self-fulfilling prophecy', immers ik versterkte weer mijn zelfbeeld.

Slot

Ik merk dat er wat 'rust' in mijn hoofd komt de laatste weken. Van een uitzichtloze situatie ben ik naar een fase van herkenning gegaan. Van herkenning ging ik naar analyse en van analyse naar 'proberen'. Ik merk dat er met wat kleine aanpassingen nog best een hoop voor elkaar te krijgen is met ADD.

In de afgelopen weken heb ik:

• 3 van de 5 openstaande schoolvakken afgerond/ingeleverd. Deze stonden al 10 maanden open en 'ineens' kon ik ze wel afronden.
• Een baan gevonden. Sinds 9 april was ik werkeloos en kon ik mij er niet toe zetten om werk te gaan zoeken, ook omdat ik wist dat er nog een beetje vakantie aan zou komen. Toch ga ik morgen beginnen aan een nieuwe klus als ZZP'er. Het zal voor het eerst zijn dat ik werk met de 'kennis' dat ik ADD heb... (overigens niet zo handig om dan tot 4.00 aan een blog te schrijven haha)
• Een contract getekend waar ik al 5 jaar achteraan zit. Ik werk samen met iemand om het boek uit te geven, maar ons contract was al sinds 2007 slecht. Ik heb de eerste helft van het nieuwe contract in november(!) 2011 geschreven en van de week heb ik het afgerond en hebben we het getekend.
• Heb ik afgesproken met mensen waar ik al maanden mee wil afspreken. Ik vind het fijn om 1-op-1 gesprekken te hebben.
• Hebben ik samen met mijn vrouw een tuinman in de arm genomen om onze tuin in te gaan richten. We wonen hier al meer dan twee jaar en kijken al die tijd al naar een zandbak.
• Heb ik een blog geschreven waarvan ik niet verwacht had dat ik dat na een paar weken nog steeds leuk zou vinden!

Mijn volgende blog zal gaan over 'meer zien dan een ander' of 'het bijhouden van een succesdagboek en andere successtrategieen'... Ik weet nog niet zeker welke, maar aan allebei ben ik al een keer begonnen, ik had geen zin om ze af te ronden haha...

Voel je vrij om te reageren of het blog te delen. Dat kan hieronder vrij eenvoudig! Je krijgt hoe dan ook een reactie!

Enkele nuttige sites die me in mijn 'zoektocht' helpen...

19 April 2012... De dag dat ik voor mijzelf ontdekte dat ik ADD heb.
In mijn zoektocht naar bevestiging ben ik op een aantal sites terecht gekomen. Ik zal ze kort proberen toe te lichten.

Een open en eerlijke site over ADD door een ADD'er.
www.levente.nl
De site is samengesteld door Karin Windt. Een jonge vrouw die een lange tijd ups en downs kende in haar leven. Onder andere heeft ze Burn-Outs gehad. Ze heeft zich toegelegd op het bouwen van een website rond ADD (overwegend onoplettende type) bij volwassenen. Haar verhaal is zeer interessant om te lezen! Tevens heeft ze enkele boeken geschreven over het onderwerp.
Hoewel de informatie op haar site duidelijk is, was het de page met ingezonden brieven die bij mij echt de ogen opende... Een feest van herkenning. De vele ervaringen die ik las zorgden er voor dat ik me niet meer zo 'raar' vond! Ik was niet de enige!

Karin Windt is verder een pionier in Nederland, ze heeft voor een groot bewustzijn gezorgd in Nederland omdat er nog geen onderscheid gemaakt werd tussen ADHD en ADD. Verder organiseert ze ontmoetingsdagen voor ADD'ers.

Een enigszins opmerkelijke site met 50 tips voor omgang met ADD
www.pavilion.co.uk/add/50tipsnl.html
Deze site bevat een korte inleiding op ADD en geeft daarbij 50 tips.
Sommige tips zijn misschien iets te makkelijk, maar er zitten zeker bruikbare tussen.

De meest opmerkelijke vond ik:
Raak niet depressief als u succes heeft.

Daaruit kon ik opmaken dat ik niet de enige ben die te neergeslagen is als hij een keer een goede prestatie geleverd heeft. Het schijnt met het vertrekken van de dopamine te maken te hebben, de motivatiestof die ons geluksgevoel geeft.
Een aantal tips heb ik ter harte genomen, maar een groot aantal tips vereist discipline en daar gaat het vaak mis, ik hoop ze met coaching alsnog 'eigen' te maken.

Ook deze site zorgde voor herkenning en droeg bij aan mijn ontdekkingsreis. De site oogst overigens verschrikkelijk ADD-onvriendelijk met een drukke achtergrond en een hoop tekst.

Een site met wat meer wetenschappelijke info
www.addonline.nl

Hoewel de site niet echt overzichtelijk is, bevat deze heel veel informatie over de werking van de hersenen. Onder andere het verschil tussen ADHD en ADD wordt er aan de hand van hersenscans uitgelegd. Verder het normale verhaal over dopamine en neurotransmitters.
Erg handig om voor jezelf te begrijpen dat het geen karaktertrek is die je leven zo beïnvloedt, maar dat het een biochemische oorzaak heeft.

Tot slot een fantastisch forum
www.add-forum.nl

Op dit actieve (thank God) forum staan ongeveer 2.500-3.000 berichten van mensen die dagelijks worstelen met ADD. Er zijn mensen die vragen beantwoorden, er zijn mensen die hun hele weg van diagnose tot nu beschrijven, er zijn ervaringsverhalen en nog veel meer.

Er hangt een 'relaxte sfeer' voor zover dat kan op een forum. De bezoekers zijn erg begripvol en betrokken. Het is erg makkelijk om te leren van elkaars ervaringen.

Omdat er best wel wat overlap is tussen verschillende stoornissen, wordt er ook aandacht geschonken aan HSP, Borderline, Autisme, bipolaire stoornissen etcetera. Erg overzichtelijk en fijn om te lezen!

Rare mensen... They're everywhere!

Rare mensen overal
Het mag wat vreemd overkomen om een stuk te gaan schrijven over 'rare mensen'. Wat is raar? Een collega van me noemde het tegenovergestelde: "Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen". Het schijnt een bekende uitspraak te zijn.

Mijn eerste twee vriendinnetjes werden gediagnosticeerd met Borderline. Ik heb me suf gelezen over het onderwerp om maar te begrijpen wat het voor iets was. Het eerste dat ik er over las moet geweest zijn toen ik een jaar of 19 was. Drie jaar nadat mijn eerste vriendinnetje het van de ene op de andere dag uitmaakte begreep ik haar pas.
Met het tweede vriendinnetje heb ik het uitgemaakt nadat ze twee keer vreemd gegaan was. Ik heb het allebei de keren vergeven, maar het vertrouwen was weg. Na twee jaar heb ik het uitgemaakt, ik vond haar omgang met andere jongens (chatten, foto's sturen, sms-en en uitgaan) te riskant.
Beide meiden hebben nog steeds een plekje in mijn hart. Niet dat ik ze ooit terug zou willen, maar het is omdat ik echt van ze gehouden heb... Ik dwaal af...

Mijn jongere broertje is gediagnosticeerd met het Aspergersyndroom. Een ontzettend leuke jongen. Hij heeft veel humor en is heel erg sociaal (dat zou hij dus niet 'moeten' zijn), verder lukt het hem om hard te werken, maar heeft hij in sommige situaties wel moeite om zich volgens een bepaalde bedrijfsetiquette te gedragen. Hij trekt makkelijker naar jongvolwassenen toe dan naar oudere mensen, hoewel hij toch een groot netwerk heeft van divers pluimage.

Mijn vrouw worstelt met PMS, het Pre-Menstrueel Syndroom (of iets dergelijks). Hoewel alle ingrediënten aanwezig zijn om gelukkig te zijn, kan ze toch enorm depressief/boos/verdrietig zijn. Zonder verklaarbare redenen, behalve dan dat er gedurende de ovulatie,- en ongesteldheidsperioden hevige hormoonschommelingen zijn.

En nu ADD bij mijzelf:-D

Herkenning
Ik herken ze direct. Mensen met een 'stoornis' of iets dat afwijkt van het 'gemiddelde'. Ik geef er niet om... Je kiest er zelf niet voor hoe je gemaakt bent.

Zoals ik reeds eerder geschreven heb in mijn blogs, heb ik me verdiept in heel veel aspecten van de psychologie. Hoe werken mensen, hoe denken mensen, waarom doen mensen wat ze doen, hoe werkt non-verbale communicatie, welke stoornissen zijn er.

Het heeft een lange tijd in de koelkast gestaan. Vooral in perioden dat ik 'gedij' in deze strakke maatschappij met zijn regels, normen en waarden. Maar de laatste weken ben ik vooral weer op onderzoek uit. Wat is ADD? Wat is ADHD? Welke verbanden zijn er, wat zijn de oorzaken? Zijn die Biologisch, Chemisch of zijn er dingen in de opvoeding/karaktervorming mis/anders gegaan?

En juist nu ik er zo mee bezig ben, kom ik ze tegen. Mensen met een 'afwijkend' karakter van het gemiddelde. Nogmaals, ik geef er niet om. Deze mensen legen regelmatig hun hart bij mij. Niet omdat ik 'goed' ben, ik wou dat ik dat was. Maar omdat ik er niet om geef, ze zijn zoals ze zijn en voor alles is een logische oorzaak, no judgement!

En daar gaat het mis...
Die strakke maatschappij waar ik het over had, die is 'dodelijk' voor mensen die anders reageren dan het gemiddelde. Het systeem waarin we leven is een gevolg van jarenlang nadenken, invoeren en her-evalueren. Dat werkt goed... Maar voor het 'gros'.

Ongeveer 1% van de bevolking schijnt een vorm van ADHD te hebben (ADD, Hyperactief en gecombineerd). Bij vier basisschoolklassen met 25 leerlingen is dat er dus maar 1. De rest heeft het niet (tenminste, daarbij is het niet geconstateerd), dus is die ene de 'outcast'.

Die ene wordt gepushed, getergd en gedwongen om maar in het straatje van die 99 andere leerlingen te passen.
Hij ziet er normaal uit, net als ieder ander kind. En zeker op jonge leeftijd zijn de verschillen tussen mensen met een stoornis en mensen die dat niet hebben heel erg klein. Hij moet zich gewoon aanpassen!

Maar probeer eens een aap met mes en vork te leren eten! Zelfs als de aap het met het grootste geduld van de wereld zou proberen, dan zou het hem maar enkele keren lukken. Sterker nog, zodra de verzorger uit het beeld is, dan legt de aap zijn bestek weg en gaat hij gewoon weer met zijn handen eten.

Zijn mensen met een stoornis nu in eens een soort onderontwikkelde primaten? NEEN!
Vraag een gemiddeld mens om in een boom te klimmen en het zal hem met moeite lukken. Vraag het de aap en hij zit bovenin de boom voor je uitgesproken bent.

Compenseren
Als ik er zo over nadenk dan begint het een klein beetje te dagen, voor mijn gevoel heb ik bijna het kernpunt te pakken, maar ik denk er nog over door. De tussenstand krijgt u wel van me:

In een eerder bericht schreef ik over het aanpassen en compenseren in 'het systeem'. ADD-ers hebben geleerd om met 'trucs' zich staande te houden. Ze proberen maar met mes en vork te eten (of in de boom te klimmen, maak er zelf maar wat van), maar falen hier meerdere malen in. Uiteindelijk MOET je in deze maatschappij en zul je er aan gaan wennen dat je je moet aanpassen.
En ondanks de volharding en moeite die je er in stopt, het zal nooit je natuur worden.

Wat ik lees op bijvoorbeeld www.add-forum.nl is dat er heel veel mensen met een stoornis (dus niet alleen ADHD) uiteindelijk in de ziektewet terecht komen door Burn-Outs of overspannen zijn.
Het innerlijk conflict om te WETEN dat je iets kunt (je hebt immers al meerdere malen met mes en vork gegeten), maar het vervolgens niet te KUNNEN doen, zorgt voor spanning.

Compenseren kost energie, het vreet energie. Het probleem zit ook in het niet consistent kunnen zijn.
Vandaag ben je de man die het probleem oplost, morgen ben je de man die zich voor de 4e keer verslaapt in twee maanden. Je haalt vandaag een deadline, morgen blijk je incompleet te zijn.

Moeten we dan allemaal maar bomenklimmers/onszelf worden?
In mijn directe omgeving heb ik iemand die veel op mij lijkt. Hij werd als erg intelligent gezien, haalde mooie cijfers op school maar struikelde uiteindelijk in 4-HAVO.

De situatie stond toe dat hij uiteindelijk 'vrij' gemaakt werd van zijn leerplicht. Hij is naar het buitenland gegaan om daar een zangschool te volgen. Na twee jaar was hij klaar en keerde hij terug naar Nederland.
Zijn leven is 'eenvoudig'. Veel mensen veroordelen hem er om, hoewel hij een grote bijdrage levert.
Maar hij geeft een paar uur zangles en verdient daar zijn geld mee. Daarnaast geeft hij leiding aan een band en twee koren.

Hij volgt zijn passie (zingen en muziek) en kan daarmee voldoende geld in het laatje brengen.
Het is overigens onder veel bekende artiesten geen vreemd fenomeen: AD(H)D. Will Smith, Eminem, Kurt Cobain en nog vele andere grote artistieke personen schijnen toch ergens een 'stoornis' te hebben, doordat zij een andere zienswijze hebben op 'het leven' kunnen ze de 'mainstream' meenemen met hun muziek/kunst.

Waar het om gaat is dat deze jongen uit mijn omgeving gestopt is met 'vechten' tegen het systeem, maar dat hij een weg gevonden heeft om op een andere manier in het systeem te passen. Hij brengt plezier en leert andere mensen om hun passie vorm te geven. Uiteindelijk kan hij gewoon zijn rekeningen betalen en is hij 'selfsufficient', maar het allerbelangrijkste is: Hij kan zichzelf zijn, hij zijn persoonlijkheid ontwikkelen en zijn liefde voor wat hij doet versterken. Dat zorgt voor geluk!

Deze weg is niet voor iedereen weggelegd. Ik 'gun' hem mijzelf ook niet, daarnaast kan ik niet zingen. Ik droom van een baan als consultant. Dat deed ik al sinds ik jong was.
Omdat ik vaak een andere visie op zaken heb dan anderen zie ik trends en nieuwe ontwikkelingen als eerste. Al zovaak ben ik daarop afgerekend, maar nog steeds geloof ik dat ik het kan.

Maar om in een 'corporate' omgeving iets voor te stellen, zul je eerst een aantal jaren in het 'systeem' gewerkt moeten hebben en zul je bewezen moeten hebben dat je 'voortreffelijk' kan presteren.
De afgelopen zes 'banen' die ik had waren heel duidelijk met een begindatum en een einddatum. Het waren projecten op het gebied van ICT, Marketing, Conceptontwikkeling, Opleidingsplannen schrijven en nog een keer ICT. Dat gaat me op zich best aardig af, hoewel ik slechts bij 1 werkgever 'leuk' weggegaan ben.

Op mijn manier heb ik dus wel degelijk gezorgd dat ik me 'ondanks' het systeem toch kon blijven ontwikkelen. Ik ga grote verantwoordelijkheden aan, maar zorg dat de 'piekboog' niet te lang hoeft te zijn. Het was heel leerzaam.

Begrip, tolerantie en erkenning (duurt effe voor ik daar aan toe kom in dit stuk)
Ikzelf heb denk ik wel eens dicht tegen een Burn-Out aangezeten, maar ik heb een fantastische vrouw die zeer complimenteus is. Dat ik haar in de afgelopen zes jaar regelmatig met een rommel heb laten zitten neem ik mezelf kwalijk, hoewel ik nu begrijp waar het door komt.

Wat ik nu ga schrijven, kan ik niet wetenschappelijk onderbouwen. Maar dat wil ik sowieso nergens, dit blog schrijf ik gewoon zoals ik denk dat het is en morgen kan ik daar weer anders over denken.

Ik heb het vermoeden dat de meeste stoornissen gerelateerd zijn aan elkaar. Dit vermoeden is ontstaan door de vele artikelen die ik gelezen heb, maar ook door gewoon om me heen te kijken en er over na te denken.

Erfelijkheid
Wat mij opvalt is dat er in grote gezinnen vaak meerdere stoornissen aanwezig zijn. Ikzelf heb ADD (hoewel ik steeds meer ga denken dat ik best het gecombineerde type zou kunnen hebben), mijn broertje is gediagnosticeerd met het syndroom van Asperger. (een gezin van 5 kinderen)

Mijn vrouw heeft PMS en is de mooiste helft van een eeneiige tweeling (ze zijn identiek;-), haar tweelingzusje heeft hetzelfde. Haar moeder heeft neiging tot depressie (gehad, dit is na de overgang nagenoeg verdwenen) en haar oudste broer heeft... Asperger (een gezin met 7 kinderen).

Een vriend van mij heeft ADHD. Zijn broertje heeft... ASPERGER, zijn moeder heeft neiging tot depressie en zijn andere broertje is homoseksueel

OEI! Ga je je vingers branden aan homoseksualiteit?

Nee, dat doe ik niet! Ik ga dat zo uitleggen.

Ik geloof in God en doe mijn best om de bijbel na te streven. In de bijbel staat heel concreet dat mannen niet bij mannen horen. Dit is een stuk in de bijbel waar ik moeite mee heb en omdat ik er GEEN uitspraken over wil doen op dit forum, mag deze informatie slechts als 'context' beschouwd worden.

In de gesprekken die ik met die jongen gehad heb, gaf hij aan dat hij wilde veranderen. Hij wilde graag verliefd worden op meisjes, maar het lukte hem niet. Omdat de bijbel zo concreet is, voelde hij zich 'ziek' en een slechte christen. Hij vertelde het mij toen hij 15 was, zijn vraag was of ik er voor wilde bidden zodat het weg zou gaan.

We zijn nu 15 jaar verder, hij is ooit de kerk uitgestuurd vanwege zijn gevoelens. Hij stond op het punt te gaan trouwen met een meisje, maar 1 maand ervoor is hij 'uit de kast' gekomen. Het is voor hem een lange lijdensweg geweest.

Is homoseksualiteit dan een stoornis? Mijn wedervraag is: "Is ADD een stoornis?".

Eens in de zoveel jaar wordt er een nieuw handboek samengesteld voor psychotherapeuten: de DSM.

De huidige psychotherapie is gebaseerd op de DSM-IV (DSM-4) en in 2013 wordt de DSM-V uitgebracht, met alle nieuwe inzichten in 'afwijkend gedrag' van de afgelopen jaren.

In de eerste versie werd homoseksualiteit nog als een 'stoornis' aangeduid, tegenwoordig niet meer. Dit verklaart ook waarom er in America nog steeds heel veel weerstand is tegen homo's en lesbiennes.

Waarom ik homoseksualiteit toch noem, is omdat ik begonnen ben over 'rare' mensen: Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen. En omdat het grootste gedeelte van de mensen (90% volgens onderzoekers) hetero is, wordt homoseksualiteit als een 'afwijking' gezien.

Terzake... Een ander gezin dat ik ken heeft een moeder met ADHD, een dochter met ADD (en als gevolg daarvan Anorexia) een zoon met ADD, een homoseksueel en een dochter met Borderline (vier kinderen).

En nog een gezin waarin bijna exact hetzelfde voorkomt:
Moeder manisch-depressief, vader ADHD, oudste dochter Borderline, oudste zoon ADHD en jongste zoon ADD.

Voor mij genoeg redenen om aan te nemen dat 'stoornissen' of afwijkingen een erfelijke grondslag hebben.

Soorten stoornissen en mogelijke verklaring
Ik wil nogmaals benadrukken dat ik ADD, Borderline, homoseksualiteit en andere typeringen niet als 'stoornis' wil zien, maar als afwijkingen van de massa. We zijn anders, we zijn de boomklimmers tussen de mes-en-vork-eters.

Toen ik een aantal jaren terug hoorde over de arrestatie van Carl Noten (opgepakt voor het bezitten van kinderporno), viel het me op hoe hij naar de pers reageerde: "Ik kan er niets aan doen, ik wil er vanaf, maar het lukt me niet. Ik ben zo blij dat ik ontdekt ben, dan is er tenminste iemand die me onder controle zet/houdt".

Later las ik er over dat er in de hersenen op jonge leeftijd bepaald wordt hoe de seksuele voorkeur ontstaat. Jongetjes vallen in de meeste gevallen op meisjes, maar bij sommige jongetjes ontwikkeld dat hersendeel zich 'anders' en dan vallen de jongetjes op jongetjes. Een biologische oorzaak dus.
Ook heb ik gelezen dat gedurende de pubertijd in de hersens een ontwikkeling plaatsvind die er voor zorgt dat we 'meegroeien' met de seksuele voorkeur van onze leeftijd. Toen ik 13 was, vond ik een meisje van 15 'een lekker wijf' en toen ik 18 was, kon een meisje van 15 me totaal niet boeien.
Bij pedofielen valt deze groei dus stil, ook een biologische oorzaak.

Een kennis van mij (man) ontwikkelde halve borsten rond zijn 15e. Ik heb wel eens gevoetbald met hem en onder de douche zag ik toch echt een klokkenspel hangen. De borstvorming werd veroorzaakt door een teveel aan vrouwelijke hormonen, ze zijn operatief verwijderd. Het is nu een gelukkige man van rond de 45 jaar met een prachtige vrouw en leuke kinderen.

Voor mij zijn ADD, homoseksualiteit, borstvorming bij mannen en pedofilie gelijk: afwijkingen van wat 'normaal' geacht wordt. De oorzaak kan gevonden worden in onze biologie.

Er zijn mensen die zeggen dat ADHD een nieuwe stap in de evolutie is, zeker omdat ze erfelijk is. Ik vind dat een beetje 'mooipraterij' het helpt wat voor je zelfvertrouwen, maar je hebt er niets aan. We leven wel in een organische wereld (sociale media, globalisering, internet, nieuwe vormen van ondernemen etc) waarbij de talenten van ADD'ers steeds meer tot hun recht komen. Maar laten we wel gewoon nuchter blijven;-)

Begrip, Tolerantie en Erkenning
Mensen met een 'afwijking' van het gemiddelde hebben een moeilijker leven dan gemiddelde personen. Ze moeten altijd maar knokken voor hun plek en zijn ondertussen voortdurend aan het aanpassen, tegen hun natuur in.

Het jongetje dat als enige van de 100 leerlingen problemen oplevert, is er niet bij gebaat dat hij extra aandacht krijgt om maar in het systeem te passen. Maar zou juist een stuk begrip moeten krijgen. Hij zal moeten leren om zijn positieve kanten te gebruiken om die in te zetten om toch een beetje in het systeem te passen.

Als ADD'er heb ik met mijn aanstaande kindje een grote kans (75%) dat ik vader wordt van iemand met een stoornis. Met de kennis die ik nu aan het vergaren ben, hoop ik hem of haar een mooi leven te kunnen bieden.

Al mijn hele leven zoek ik naar een stukje erkenning. Ik wil bijzonder zijn. Misschien is dat omdat ik weet dat ik tot grote dingen in staat ben, misschien is het juist omdat ik zovaak te horen gekregen heb dat ik juist tot niets in staat ben.

Dat mijn vrouw complimenteus is, heeft bij mij heel erg geholpen om positief in het leven te staan en me verder te willen ontwikkelen. De twee 'corporate' functies (assistent projectmanager en projectmanager) waarin ik echt floreerde, waren bij een man die zelf dyslectie heeft. Hij complimenteerde me aan de lopende band voor goede werkzaamheden die ik deed, daarnaast bagetaliseerde hij fouten. Omdat hij zelf in hoge functies regelmatig voor paal kon staan bij zijn presentaties en vergaderingen, wist hij hoe belangrijk het is om iemand positief te steunen!

Dit artikel heb ik geschreven om begrip te kweken.
Ik ben absoluut tegen praktiserende pedofielen! Maar de gevoelens kan en mag ik niet veroordelen, hij (of zij!!!) kiest er zelf niet voor.
Ook homo's kiezen niet voor hun seksuele voorkeur, mocht je Christen zijn en er om principiele redenen mee zitten, ga het dan niet voeden, maar veroordeel jezelf niet om wat je voelt. Ook zou ik de maatschappij willen vragen om de gevoelens niet te veroordelen!

Ik zou willen pleiten voor een nieuw systeem, een systeem waar we hoe dan ook al naar toe gaan.
Daar waar creativiteit als schoolvak een nieuwe dimensie krijgt (oplossend vermogen enzovoort), waar de 'outcasts' geen outcasts meer zijn, maar bijzonder.

Ik zou willen pleiten voor educatie over kinderen en volwassenen met een 'stoornis'.
Misschien ben ik te ruimdenkend en geloof ik in roze olifanten, maar zoals ik eerder schreef: Begrijpen is vergeven.

Besef dat de meeste mensen (ook zonder stoornis) zich naar de verwachting van anderen gaan gedragen. Positief coachen (ook door leerkrachten!!) en begrip tonen zijn als het ware 'brandstofinjecties' die mensen met een stoornis laten bloeien.

Wie nou eens echt 'stoer' wil zijn, zal de afwijkingen van een ander niet gebruiken om er zelf 'leuk' mee voor de dag te komen, maar zal de sterke kanten van deze personen benadrukken!

Ik ben... Anders...

Ik ben niet altijd het gele lachende balletje...

Voortekenen...
Zolang als ik mij kan herinneren voel ik me anders dan anderen. Misschien heeft iedereen dat gevoel wel? En natuurlijk is dat terecht, we zijn allemaal uniek. Stuk voor stuk prachtige wezens met een eigen karakter en een eigen wil.
Toch ben ik 'anders anders'. Als de hele kudde naar links gaat, overweeg ik sowieso altijd rechts. Ik hou niet van 'mainstream', maar kies mijn eigen pad.

Enkele dingen die me bij gebleven zijn.
Als er op het schoolplein iets gebeurde -er liep een hondje zonder baas, er was een vechtpartijtje, iemand schopte de bal door een ruit enz- dan rende de hele klas van zijn plaats af en bleef ik als enige zitten. Het kon me niet zo boeien en ik vond het maar aanstellerij. Je zou even wat sensatie zien, maar het voegde niets toe aan je leven. Ik begreep het niet. Natuurlijk hou ik van sensatie, maar de zuigkracht lijkt op mij anders te werken.

Toen ik in dienst zat, kregen we af en toe een uitleg maar 1 keer. De hele groep deed het volgens de uitleg, ik deed het anders. Ik begreep de uitleg niet, maar kwam wel altijd op hetzelfde resultaat uit.

Op de middelbare school had ik het antwoord met wiskunde meestal goed, maar ik had altijd een andere methode om de som op te lossen. Ik kon niet uitleggen hoe, maar ik had het wel bij het rechte einde. De 'stappen' die je moest nemen die nam ik niet, ik had mijn eigen methoden. Helaas werd je afgerekend op de manier waarop je een berekening gemaakt had.

Toen ik in Bosnië zat, sprak ik een keer met een Psycholoog die meeging op de uitzending. Een leuke jonge vent waar ik goed mee kon praten. We hadden het over mijn ex-vriendinnetje. Ze had het van de ene op de andere dag uitgemaakt en ik heb dat nooit begrepen. Borderline, pas na een gesprek met die man kon ik pas begrijpen waarom ze dat gedaan had. Na drie jaar kon ik het eindelijk een plekje geven.
We raakten verder aan de praat en ik vertelde dat er in mijn hoofd een voortdurende communicatie actief was. Ik zei letterlijk tegen hem "In mijn hoofd is er voortdurend een monoloog die alles van commentaar voorziet. Maar goed, dat heeft iedereen natuurlijk"
Zijn antwoord verbaasde me enorm... "Morris, dat heeft niet iedereen. Heel veel mensen denken ook wel eens aan niets".
Ik dacht dat hij me in de maling nam, maar hij meende het... We namen het voor kennisgeving aan.

Toen ik in 2005 in de Centrale Medezeggenschapsraad zat op de Hogeschool Rotterdam, hadden we soms stevige discussies. De leraren wilde meer vrije tijd, wij studenten wilden meer lestijd enzovoort. Vaak werd een onderwerp dan door ons helemaal uitgekauwd. Ik vond de mensen maar een beetje zeuren... Vaak als de discussie op zijn einde liep, kwam ik met mijn 'gezichtspunt'... Dan vielen de bekken vaak open... "Hoe kom je daar nou weer bij?"
Een commentaar dat ik een keer kreeg aan het einde van zo'n discussie: "Morris, als iedereen voortdurend vanuit een bepaald standpunt aan het overleggen is, dan kom jij ineens met een heel ander gezichtspunt. Dat doe je nou altijd!"

Steven R. Covey
Toen ik een jaar of 15 was las ik het boek van Steven R. Covey. "De 7 eigenschappen van effectief leiderschap". In dat boek werd gesproken over de 'paradigmashift'. Het van meerdere kanten bekijken van een enkel verhaal.

Ik genoot er van en had al jong besloten dat ik zo wilde zijn. Het voorbeeld van enkele blinde mannen die voor het eerst een olifant voelen vind ik prachtig: De ene man zegt dat een Olifant puntig is met een pluim (de staart), de ander zegt "Nee joh, een Olifant is heel erg dik en zwaar" (hij had de poten gevoeld) en weer een ander zegt: "Jullie hebben ongelijk, een olifant is een flubberig ding dat heel erg flexibel is"... Deze laatste man had duidelijk de slurf gevoeld.

Ik voelde me goed als ik dacht dat ik leefde volgens Steven R. Covey. Maar ben me er nooit bewust van geweest dat er wel eens een andere reden zou kunnen zijn voor mijn standpunten.

Connecting the dots
Het voorbeeld gaat niet helemaal op, maar ik ga toch proberen uit te leggen hoe mijn brein lijkt te werken.

Stel je voor dat een jong kind moet leren wat een glas is, krijgt een plaatje te zien en ziet daaronder het woord glas. Hij stampt het begrip in zijn kop en weet daarna voor de rest van zijn leven wat een glas is.

Hoewel dit voorbeeld heel erg simplistisch is, werkt mijn hoofd meer op de volgende manier:
In dit doorzichtige voorwerp wordt drinken geschonken. Het wordt op een tafel gezet, soms met een onderzetter. Het wordt afgewassen, afgedroogd en daarna opnieuw gebruikt. Het is materiaal dat van zand gemaakt is. Door zand te verhitten wordt het vloeibaar, iemand die er goed in is kan er een vorm van blazen. We noemen deze vorm een glas...

Het is vrij lastig om uit te leggen hoe het werkt, maar mijn kop heeft er de grootste moeite mee om 1-op-1 dingen te leren. Ik heb de context nodig om een begrip te leren. Het verbinden van de puntjes (connecting the dots) is iets dat ik al van jongs af aan doe. Rechtstreeks leren is voor mij een grote opgave, maar door iets in de context te plaatsen, leer ik het vrij makkelijk.

Het nadeel is, dat ik heel erg moeite heb om een tentamen te leren of om iets nieuws eigen te maken. Het voordeel is dat ik altijd zo ontzettend op zoek ben naar context, dat ik heel erg breed ontwikkeld ben.

Als ik in een groep zit, vind het ik vreselijk moeilijk om een gesprek te volgen. Meerdere mensen praten door elkaar, allemaal verschillende onderwerpen en emoties. Ik zie ze, ik hoor ze, maar kan er bewust geen touw aan vastknopen. Blijkbaar pak ik onbewust toch het een en ander op, want als iemand zijn hoofd draait naar me en me een vraag stelt, kan ik uit de vraag (context) opmaken wat er mee bedoelt wordt en zonder dat opvalt dat ik er niet betrokken bij was, kan ik toch een goed antwoord geven.

Gevolg
Het gevolg van 'contextdenken' is dat ik aan de context soms al genoeg heb om te weten waar een onderwerp over gaat. Uit mijn brein haal ik referenties die me helpen om in te schatten waar we over praten of wat er relevant is.

Zo kom je soms op de meest briljante oplossing van een probleem, maar kan het ook voorkomen dat ik de plank helemaal mis sla.

Ik denk dat veel AD(H)D-ers erg creatief/fantasierijk zijn omdat ze al van jongs af aan gedwongen zijn om vanuit de context te denken. Alle randinformatie zorgt er voor dat er uiteindelijk toch bij een centraal thema uitgekomen wordt.

Toen ik voor een Business Case competitie geselecteerd werd uit zo'n 400 studenten (samen met nog 3 anderen) om de Hogeschool Rotterdam te vertegenwoordigen, werd mijn rol die van 'ideeëngek'.
De 'ideeëngek' heeft als taak om met een shotgun honderden ideeën af te vuren op het probleem.
Voor wie de Belbintest wel eens gedaan heeft, het is de 'plant'... De persoon die de meest vreemde ideeën verzint tijdens een vergadering.

Analist/oplosser
Ik merk bij mijzelf, maar ook bij andere ADD-ers dat ze altijd aan het analyseren zijn. Alle gebeurtenissen van een dag worden geanalyseerd en in een hokje of vakje geplaatst. Soms worden ze achteraf pas begrepen.

Eigenlijk ben ik al van jongs af aan bezig met analyseren. Ik wil de verhoudingen begrijpen, de oorzaken, de gevolgen... Ik kauw alles uit. Ik heb de helicopterview, maar ook oog voor details. Heel snel kan ik schakelen tussen verschillende onderwerpen.

Het heeft voordelen en nadelen. Zo merk ik dat ik vaak al anticipeer op de reactie van anderen als ik mijn mening geef: "Ik bedoel dit niet verkeerd, maar zou je..." of "...Zoals jij heb ik het nog niet bekeken, is het raar als ik zeg dat...".
Dit kan erg onzeker overkomen.

Voor mij is het leven een grote Sudoku. Door te kijken naar welke getallen er reeds aanwezig zijn, kan ik zien wat de volgende getallen worden.

Hoewel ik er heel erg op probeer te letten, gebeurt het regelmatig dat ik iemands zin af kan maken. Ik heb vaak aan een half woord genoeg als het gaat om de uitleg van een routineklus, terwijl anderen deze hele uitleg nodig hebben. Maar bij complexere stof, kan ik niet aanvullen vanuit mijn eigen referenties en juist op die momenten loop ik vast, vaak verlies ik dan de aandacht.

Ik moet ook bij een opdracht weten wat het eindresultaat moet zijn, CONCREET! Lukt dat niet, dan kan ik eindeloos blijven 'zwemmen' in een zee van informatie waarvan ik niet weet wat ik er mee aan moet. Dat is verschrikkelijk, sterker nog, voor mij is dat een hel. Een lichte paniek kan dan over me komen. Zeker als ik een manager/baas heb die zelf niet duidelijk is in wat hij wil, of als hij het einddoel steeds verandert, kan ik erg ongelukkig worden.

Een einddoel helpt me om 'terug te redeneren' naar alle stappen die er genomen moeten worden. Een reis zonder bestemming zorgt er bij mij voor dat ik ga 'zwerven'. Het lijkt of andere mensen sneller begrijpen wat het doel is van een uitleg, ze hebben genoeg houvast aan de stappen die uitgelegd worden. Wat voor hen een ABC-tje is, kan voor mij een BCA of CAB-tje zijn.

Slot
Ik ben er blij mee hoor, dat mag niet verkeerd begrepen worden. Mijn creativiteit is onuitputtelijk en mijn oplossende vermogen is zeer groot. Het nadeel is alleen dat in 'normale' bedrijfssituaties er geen oplossingen nodig zijn. Iedereen doet wat ie moet doen, maar bij gaat dat vaak mis. Of ik verveel me heel snel of ik verzuim in de 'in mijn ogen' onnodige stappen. Ik hoop ooit die baan te vinden dat ik problemen op mag lossen en mijn creativiteit de vrije loop mag laten gaan.

Het was maar een clown...

Een masker, grappenmaker maar ongelukkig in zijn rol

Volwassen mensen in verkleedkleren
Laat ik vooropstellen dat ik niet van Clowns hou. En ik hou ook niet van mensen in een dierenpak.
Of ik nu door het Dolfinarium loop, door de Efteling of door Eurodisney... De mensen in een pak moeten bij me vandaan blijven. Geen knuffels of grappen... Wegwezen...
Waarom ik er niet van hou, weet ik niet, maar ik krijg steeds plaatjes voor me dat ik zo'n groot Mickey Mousehoofd met een enkele trap loskoppel van zijn drager.

Oh... En van zwarte pieten hou ik ook niet. Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben.

Waar ik het wel over wil hebben is een 'rol' die ik regelmatig speel of toegewezen krijg... DE CLOWN!

Alles voor een grap
We zaten met heel de klas klaar om voor de 150e keer onze groep 8-musical te oefenen. De juf had haar kleine cassetterecorder klaargezet op haar bureau, op het juiste punt van het bandje stond het te oefenen liedje klaar. Ze ging even naar een andere klas om daar wat attributen op te halen... Zo snel als ik kon pakte ik een eigen cassettebandje uit mijn laatje en sprintte ik naar voren in de klas om het bandje uit de cassetterecorder om te wisselen met die van mij. Thuis had ik al wat voorbereidend werk gedaan, ik had op kant 'A' een liedje van 'Ome Henk' klaargezet. Zelf hield ik helemaal niet van die 'muziek', maar in de klas deed iedereen Ome Henk na.
Snel ging ik weer zitten.

De juf kwam terug en heel de klas zat met een gespannen blik te wachten tot ze het bandje aan zou zetten.

We gingen klaarstaan en er ging een gniffel door heel de klas, niemand wist wat er zou komen...
*klick*... Een of andere housebeat vulde de klas... De juf had het in eerste instantie niet door en stond in het musicalboekje te kijken of het het goede liedje was. Toen Ome Henk 'Op de camping' begon te zingen bulderde de hele klas van het lachen en de juf... Stond voor de 100e keer met een woeste kop te kijken wie haar die streek geleverd had... Of het Anne, Mireille of Petra was weet ik niet meer... Maar ik werd 'verklikt' door een meisje uit de klas...

Prima, ik moest het originele bandje er weer in doen en daarna 'naar de gang'. Ik deed of ik het originele bandje terugdeed, maar plaatste opnieuw het bandje van Ome Henk in de recorder...
*Klik*... Bulderende kinderen... *trots*

Als ik er nu aan terugdenk, dan was het niet eens grappig... Maar voor kinderen van 11 was het leuk om op die manier de dagelijkse sleur te doorbreken.

Ook niet grappig...
... was de tijd dat ik een leraar met een kaal hoog voorhoofd en een 'eilandje haar' steeds natekende met het lijf van een potvis en daar een stripserie over tekende. Hij was geschokt toen hij overal in de Aula zijn 'gezicht' zag hangen.
... was de kinderoppas die mij steeds aan het 'werk' zette om drinken en snoep te halen, te straffen met 'Grapefruitsap' door zijn Sinas
... was het mengen van mosterd, melk, water, azijn en bladeren van diverse kamerplanten om te doen alsof ik gekotst had in de klas (OMG, dat ik dat echt voorbereid heb:S)
... was de enorme penis die ik op de achterkant van het schoolbord tekende en die pas zichtbaar werd toen de lerares het bord omdraaide

Veel dingen waren niet grappig... Ik heb vele docenten het leven moeilijk gemaakt. Ik ben nooit lelijk tegen ze geweest, maar haalde veel grappen uit en kon zelden een 'rake opmerking' binnensmonds houden.

Het aantal keren dat ik uit de les verwijderd ben omdat ik weer een 'practical joke' had uitgehaald of omdat ik een grap gemaakt had tijdens een serieuse les gaat over de 100. Zonder overdrijven!
Op mijn schoolrapporten stonden prima cijfers, maar voor gedrag scoorde ik een 'onvoldoende/zwak'.

Saved by the bell
Toen ik op de middelbare school bijna van school gestuurd zou worden, is mijn vader komen praten met de schoolleiding. Het heeft me gered. Toen ik later nog eens sprak met een oud-lerares (coördinator in de tijd die belast was met de taak om mij te schorsen) zei ze dat ze het niet begreep.

Ze vond me een hele sympathieke jongen vroeger. Intelligent, analytisch en vriendelijk. Ze begreep niet waarom ik me zo gedroeg, dat ik voor een groot deel van de tijd wel een 'aardige' jongen was, zorgde er voor dat de komst van mijn vader nog hielp om te mogen blijven.

Controversieel dus... Lieve jongen... Stoute jongen...

In de voetbalkleedkamer is het leuk... Grappen over en weer, razendsnel en adrem kunnen reageren... Maar in serieuze omstandigheden is dat niet leuk...

De lach is verslavend... De beloning voor een goede grap is een groep lachende mensen... Verslavend...

Inmiddels...
Word ik door veel mensen gezien als een serieuze jongen die af en toe 'sterk' uit de hoek kan komen.

Maar ik merk ook dat als je dit te vaak doet, dat mensen ook 'goede' opmerkingen niet serieus nemen. Het is en blijft een gevecht...

Ik krijg wel eens te horen dat ik snel 'details' kan uitvergroten of dat ik goed een 'karikatuur' van iemand kan neerzetten. Ik denk in beelden en heb een vreselijke grote fantasie. Ik denk vooruit en terug en manipuleer de werkelijkheid.

Het rare is dat ik mijzelf dus niet grappig vind. Ik accentueer alleen dingen die anderen niet opvallen of zien. Ik haat de eigenschap...
Er zijn mensen die met me weglopen en dan begrijp ik niet waarom. Het is allemaal niet zo bijzonder hoor...

Op school en op het werk hou ik veel presentaties. Waar andere presentators er vaak voor zorgen dat mensen in slaap vallen, weet ik mijn publiek meestal wel te boeien. Vaak door er een grap tussendoor te gooien of door twee uitersten tegenover elkaar te zetten... Ze borrelen op en zonder dat ik het door heb, gooi ik ze er uit.
Iemand heeft wel eens gezegd dat als ik aan het presenteren ben, dat er 'iemand anders staat'.

Na de lagere en middelbare school ben ik niet echt meer een 'clown' geweest. Op het HBO kon ik me beheersen en viel ik meer op door mijn 'paradigmashifts' dan door mijn flauwe opmerkingen. In de klas was ik een stille tot ik voor de klas stond.

Kwetsen
Ik heb een groot incassatievermogen. Mensen mogen grappen over me maken of lelijke dingen zeggen. Niet in de laatste plaats neem ik mijzelf ook op de korrel... Dat heeft me denk ik door heel veel ellende wel heen getrokken.

Maar ik heb ook mensen gekwetst die geen 'verdedigingsmeganisme' hebben. Mensen die zichzelf te serieus nemen neem ik graag in de maling. Terwijl ik recht in zijn gezicht praat, hoor ik de rest van de groep lachen... Maar omdat ik zelf met een stalen gezicht de grootst mogelijke onzin kan uitkramen, verraad mijn non-verbale communicatie niet dat ik erg geen barst van meen...

Ik haat het om mensen te kwetsen. Ik hou juist van mensen, toch heb ik het heel vaak gedaan... Of het ADD is weet ik niet, maar het lijkt wel of ik bij mensen heel goed hun sterke en zwakke kanten kan zien. Daar zal ik later nog eens over bloggen...

Vroeger zei ik wel eens tegen mensen "Mijn specialiteit is de gevoelige snaar". Ik bespeel hem met groots gemak.

Arrogant
Het geeft anderen de indruk dat ik arrogant ben. Verre van dat, ik zie mezelf meer als bescheiden en realistisch. Maar mijn uitspattingen zijn dat niet. Een 'betweter' ben ik genoemd. Tot voor kort wist ik dat ik 'anders' denk dan de meeste mensen, maar wist ik niet hoe dat heet. Nu begrijp ik mezelf, kan ik meer 'filteren'... Een stukje bewustzijn helpt me om 'een beter mens te worden'.

Balans en een remmetje
Wat heb ik spijt van de opmerkingen die ik in het verleden gemaakt heb. Vooruit kijken dan maar... Een rem erop... Het zou kunnen zijn dat ik adHd heb, maar in het Hyperactieve herken ik mij zelden. Ik ben over het algemeen rustig en op de achtergrond. Ik hou ook niet van in de spotlight staan. Presenteren en lesgeven vind ik geweldig, het vermaken en boeien van mensen vind ik leuk. Maar ik hoef de aandacht niet. Ik wil geven, niet ontvangen... Ik kan soms te lang op mijn beurt wachten bij een vergadering, zolang dat het onderwerp voorbij is. Maar ik kan ook soms oeverloos lang over een ding blijven 'jeremiëren'...

De hersenmotor draait altijd op volle toeren. Het stopt nooit, zelfs niet in 'hyperfocus'. Maar de rem ontbreekt of staat juist 'te strak'.

Het is een kwestie van zoeken naar de balans... En DV heb ik nog zo'n 60 jaar om die te onderzoeken...

Tot ziens!

Intake en eerste gesprek bij PsyQ

De eerste aanblik..

Pre-contact

Als een echte ADD-er ben ik erg onderzoekend ingesteld. Vanaf de eerste dag dat ik een vermoeden had, heb ik het internet afgestruind en een grote hoeveelheid informatie verwerkt.

Op zich vind ik het niet erg om te weten dat ik ADD heb, maar ik besef me heel goed dat het stempel alleen niet voldoende is. Ik zal voor de negatieve kanten van ADD toch een oplossing moeten vinden, anders vrees ik dat ik nooit tot mijn volledige capaciteit zal komen. Hierover zal ik later meer vertellen.

Ik ben gezegend met een groot netwerk aan zeer diverse mensen. Dokters, psychologen, psychiaters, NLP-ers (Neuro Linguistisch Programmeren), mensen die aan Mindfullness doen enz. Een van hen adviseerde me om naar PsyQ te gaan (uit te spreken als Psie-Ku).

Onderscheid ADD/ADHD

Ik vind het belangrijk dat de instantie of psychiater waar ik in behandeling ga onderscheid maakt tussen ADD en ADHD. Uit mijn zoektocht op het www is gebleken dat er significante verschillen bestaan, maar dat er ook psychologen zijn die ADD nog steeds zien als een 'volwassenen' versie van ADHD. Het Hyperactieve zou er in de loop der jaren uitgegroeid zijn.

ADD-ers zijn zeer zelfanalytisch, we hebben de neiging om alles kapot te analyseren. Dat is een van de grote verschillen met ADHD-ers, die juist minder zelfanalyserend zijn.

In mijn zoektocht stuitte ik op een artikel dat m.i. heel goed uitlegt wat de verschillen tussen ADD en ADHD zijn. Onderaan dit artikel zal ik de link plaatsen, hier volgt even een hele korte beknopte (is dat driedubbel?) samenvatting:

• Een ADHDer doet snel iets zonder te denken terwijl de ADDer veel al dan niet blokkerende gedachten heeft.

• Terwijl de ADDer dagdroomt en afwezig is is de ADHDer druk en hyperactief.

• De ADDer vervangt onzekerheid door te analyseren, de ADHDer verhult onzekerheid grappen en humor.

• De ADDer functioneert bij voorkeur op de achtergrond, de ADHDer op de voorgrond.

• Terwijl de ADDer zich veelal terugtrekt zoekt de ADHDer afleiding bij anderen en kan moeilijk alleen zijn.

• De ADDer kijkt de kat uit de boom terwijl de ADHder vrijwel direct handelt.

• Een ADDer kan maar moeilijk nee zeggen terwijl de ADHDer daar maar weinig problemen mee heeft, in vele opzichten is de ADHDer dus meer assertief.

• Iemand met ADHD geeft daar in tegen weer sneller op terwijl de ADHDer door zet met vaak als gevolg een burnout.

• ADHDer heeft gemiddeld een hogere kans op crimineel gedrag.

Er zijn nog meer verschillen, die in het artikel min of meer terugkomen.

De reden dat ik het belangrijk vind dat er onderscheid gemaakt wordt, is dat ook de behandeling anders zal moeten zijn.

Op het internet las ik verschillende dingen over PsyQ, onder andere dat er GEEN onderscheid gemaakt wordt tussen de twee (of drie) vormen van ADD. Voor mij een reden om al een afspraak te maken met een psychiater voor een 'second opinion'.

Telefonisch intakegesprek

Ik heb me aangemeld bij PsyQ en met een medewerker heb ik afgesproken dat ik op een bepaalde dag en tijd teruggebeld zou worden.

Omdat ik even zonder werk zit, zat ik al vroeg op de dag te wachten (ik zou gebeld worden tussen 8.30 en 11.00). Ik zat bijna letterlijk op mijn telefoon, ik was er helemaal klaar voor!

Om kwart over 11 was er nog niet gebeld, ik raakte een beetje gefrustreerd. Zoals altijd ben ik eerst begonnen met twijfelen aan mijzelf. Had ik nou de goede datum opgeschreven? Of zat ik er weer eens naast. Het gebeurt regelmatig dat ik datumfouten maak, maar meestal kan ik dat net iets van te voren verbloemen door nog even te bellen of ergens tussen mijn paperassen te zoeken of er nog een aantekening tussen zit.

Om half twaalf heb ik zelf maar gebeld. Ik kreeg een medewerker aan de lijn die bevestigde dat ik inderdaad voor elf uur gebeld zou moeten worden, ze beloofde dat ik binnen tien minuten gebeld zou worden.

Twee minuten later ging de telefoon. Het gesprek duurde zo'n 25 minuten. Er werd een aantal vragen gesteld, daarnaast werden er om voorbeelden gevraagd. Kort werd ook uitgelegd welke mogelijke behandelingen er zijn en waar mijn voorkeur naar uitging.

Een afspraak werd gemaakt op 9 Mei 2012 (gisteren dus).

Ik vroeg nog naar hun onderscheid tussen ADD en ADHD... Dat was er niet vertelde de 'intaker' me, alles valt onder de 'ADHD-paraplu'.

Ik ging me nog meer zorgen maken, een deel van de behandeling wordt niet vergoed (eigen risico). Had ik er wel goed aan gedaan?
Maar... Met een komende fase van het afronden van mijn opleiding wilde ik er liever vroeger aan beginnen dan later (de second opinion gaat pas vanaf eind Mei in).

Digitaal dossier

Al snel ontving ik een mail waarin stond dat er bij PsyQ een digitaal dossier aangemaakt is voor mij. Ik ben direct gaan kijken. Er stonden drie behandelprogramma's klaar:

1. ADHD bij volwassenen

2. Krijg je Alcohol gebruik onder controle

3. Beter slapen

Tijdens de intake was een van de vragen of ik wel eens alcohol nuttigde. Jazeker, ik drink zo'n 3 tot 4 flesjes Hertog Jan per week. Een of twee na de training en een of twee na een voetbalwedstrijd. Niets mis mee lijkt me, zelfs als ik ga stappen ben ik meestal de BOB. Ik vond het maar vreemd.

Slapen is overigens wel een probleem, zoals ik eerder aangaf, zijn mijn nachten vaak niet langer dan vier uur. Maar ik kon geen motivatie opbrengen om de slaapcursus te gaan doen. Dus ik ben maar naar het hoofdstuk ADHD gegaan.

Eerst kreeg ik een vragenlijst, deze kwam overeen met de vragen die me gesteld werden bij de intake en ook met de vele tests die ik op het internet gedaan heb. Deze heb ik ingevuld.

Toen ik verder klikte kreeg ik een overzicht van de mogelijke behandelprogramma's.

Deze werden met filmpjes toegelicht door Sandra Kooij, naar ik begrijp een van de autoriteiten op het gebied van ADHD in Nederland.

Elk filmpje duurde zo'n 6 minuten. En voor iemand met een concentratiestoornis was het verschrikkelijk om ze te zien. Zo vreselijk saai. Je ziet mevrouw Kooij in het midden van het beeld staan en hoort haar met een monotone stem vertellen wat ADHD is en hoe je behandelt kunt worden. Ook worden mogelijke medicijnen toegelicht.

Inhoudelijk sterk, maar ik denk dat kijken naar opdrogende verf nog interessanter is.

Tot nu toe stond PsyQ bij mij een beetje in de min.

Het eerste gesprek.

Bij het eerste gesprek wordt je in twee delen verwacht: 1,5 uur alleen en dan 1,5 uur met een ouder (of ouders) en indien mogelijk een goede vriendin of partner.

Ik kwam daar met mijn vader en mijn vrouw en mocht toen voor aanvang van het gesprek nog even een lijst invullen... Dezelfde lijst als die ik in het interactieve programma had ingevuld... Weer een minpuntje...

Ik werd binnengeroepen. Een jonge vrouw van tussen de 28 en 32 jaar nam me mee naar een klein kantoortje.

Zoals ik op het internet lees, is het inderdaad wel een soort 'fabriek'. De vestiging in Rotterdam had in ieder geval vele kleine kantoortjes en ook in de wachtkamer was het best druk.

Maar... Het gesprek was heerlijk! We gingen zitten en ze vroeg: "Voor we beginnen, zijn er vragen die je hebt?".

"Yes, ik heb er een: Maken jullie onderscheid tussen ADHD en ADD, ik vermoed dat ik namelijk de laatste heb".

Ze antwoorde: "Jazeker, we kennen drie soorten ADD: Het overwegend hyperactieve type (ADHD), het overwegend onoplettende type (ADD) en het gecombineerde type. Heb je nog meer vragen?"

Ik was verkocht, de dame was echt geïnteresseerd. Ik had oude vrouwen met knotten verwacht, maar kwam in een warm bad! Ik heb zo'n 1 uur en 40 minuten zitten praten en aan het einde van het gesprek kwamen we nog even op een van de opdrachten die ik tijdens de intake had gekregen:

Het verzamelen van Rapporten en eventueel andere dingen uit mijn jeugd waar AD(H)D uit zou kunnen blijken. De avond ervoor heb ik tot 02.00 uur zitten snuffelen in mijn eigen spullen en de spullen die mijn ouders sinds mijn jeugd hebben verzameld. Brieven, rapporten, Intelligentietesten enzovoort.

Een van de meest bijzondere dingen was een 'rapportje' dat opgesteld was in de kerk toen ik een jaar of vijf was: "Morris heeft een heel eigen mening en eigen zicht op de wereld. Hij vind het moeilijk te accepteren dat er voor sommige dingen ook nog een andere oplossing zijn behalve dan die hij zelf verzonnen heeft. Verder trekt Morris meer naar de leiding toe en naar andere kinderen"

Ook een brief van mijn basisschoollerares uit groep 1:

"Hij was zo ontzettend lief voor klasgenoten, maar was ook weer zo moeilijk te hanteren. Hij weigerde een vinger uit te steken om op te ruimen en stond meer te dromen en te wachten tot iedereen klaar was. Zelfs als ik dreigde om hem straf te geven, dan weigerde hij nog. Aan de andere kant was hij juist weer heel geïnteresseerd in van alles en nog wat. Zo vertelde hij dat hij een magneet voor zijn verjaardag wilde. De kinderen in de klas hadden er nog nooit van gehoord, maar nadat hij zijn verhaal verteld had wilde in een keer iedereen een magneet hebben."

Een brief van mijn basisschoollerares uit groep 8:

"Het afgelopen jaar is geen makkelijk jaar geweest. Niet voor jou, niet voor mij en ook niet voor je klasgenoten"

In dat jaar ben ik er van de 200 lesdagen ongeveer 150 keer uitgezet.

Ik las alleen Donald Ducks en vraag me nog steeds af hoe het mogelijk was dat ik nooit ben blijven zitten.

Ik had nog veel meer bij me, maar ze zei dat het voor haar al heel erg duidelijk was dat ik ADD heb en dan het 'overwegend onoplettende type'.

Ook het gedeelte met mijn vader en mijn vrouw was erg prettig. Ze konden elkaar goed aanvullen.

Ik mag helaas nog een maandje wachten op de 'uitslag'. Wat ze nu gaan doen is het met een team overleggen, maar ivm de Hemelvaartsdag is dat volgende week niet mogelijk. Het wordt de week er na en dan vertrekt ze helaas voor twee weken naar een vakantieadres.

In de tweede week van juni heb ik een vervolgafspraak. Daarbij zal ook mijn vrouw aanwezig zijn. Er wordt dan een 'officiele' diagnose afgegeven en er wordt een behandelplan voorgesteld.

De link naar het artikel over de verschillen tussen ADD en ADHD:

http://artikelen.foobie.nl/leven/add-adhd-de-verschillen-belemmeringen-en-uitdagingen/

L-Tryptofaan... Geen succes voor mij

Een voorbeeld van de 'belofte' op een doosje

(zelf)Medicatie
Sinds ik weet dat ik ADD heb, ben ik op zoek gegaan naar 'zelfmedicatie'. ADD ontstaat door een gebrek aan bepaalde stofjes in je kop (neurotransmitters). En stofjes... Die zitten in wat je in je lichaam stopt.

Op het internet heb ik heel veel research gedaan. Ik ben nog niet officieel gediagnosticeerd met ADD, dat gaat waarschijnlijk deze week gebeuren. Maar ik hoopte al voor die tijd een 'oplossing' te vinden. Misschien wat naïef, maar in het verleden heeft het internet me al aan vele oplossingen geholpen voor andere zaken... Niet geschoten is altijd mis toch?

Ik las over Dopamine, de neurotransmitter die er voor zorgt dat signalen in je hoofd doorgegeven worden over meerdere hersencellen. Het gebrek aan Dopamine zorgt er voor dat niet alle signalen goed doorgegeven worden, daarnaast blijkt het dat als je WEL dopamine aanmaakt, dat deze 'heropgenomen worden' in de cellen. Iets dat heropgenomen wordt, kan niet meer zijn functie uitoefenen op de plaats waar het zou moeten zijn.

Ik hoop zelf Ritalin te mogen gaan proberen (of Concerta of een ander middel dat 'helpt'). Maar tot die tijd ben ik op zoek naar een alternatief.

L-trypotofaan
Toen ik voor mijn vrouw bij een drogist was, vroeg ik de dame achter de toonbank of ze iets had om te helpen met concentreren. Ze twijfelde geen seconde en ging van de A-merkspulletjes direct naar de potjes met wat minder grote merken. Ze haalde L-Tryptofaan met Vitamine B6 tevoorschijn.

"Dit gebruikt mijn neefje ook en die heeft ook ADD", hij is gestopt met Ritalin en dit helpt enorm bij hem." Ik vertrouwde haar op haar blauwe ogen en heb een potje van 27 euro aangeschaft.
Thuisgekomen wilde ik het direct proberen... "Neem het in op een nuchtere maag"... Crap... Ik had net nog wat gesnoept dus uiteindelijk heb ik gewacht tot de volgende dag.

L-Tryptofaan is een voorloper van 'Serotonine'. Ook dit is een Neurotransmitter. Naast Serotonine wordt er ook Melatonine aangemaakt, dit zorgt voor een 'natuurlijk' dag,- en nachtritme.
En daar schort het heel erg aan... Ik slaap weinig, elke avond lig ik rond 0.00 uur in mijn nest, maar zie ik toch wel 3.00 op de klok voorbij komen.

Serotonine is een stof die er voor zorgt dat er een betere balans is tussen je hormonen.
Ik had hoge verwachtingen van het goedje...

De volgende morgen...
De volgende morgen heb ik direct twee pillen ingenomen op de nuchtere maag... Hopend op een mooi resultaat... Na ongeveer een halfuur voelde ik me al 'anders'. Niet echt energiek, maar eerder een beetje duf... Het is waar, de 'gedachtenstroom' werd minder. Maar niet alleen de gedachtenstroom... Ook de andere gedachen kwamen stil te liggen. De 'focus' waar ik op gehoopt had, kwam niet.

Sterker nog... Er kwam alleen een soort duffe waas over me heen. Zelfs als ik mijn vrouw belde om de boodschappen door te nemen, kwam ik helemaal stil te staan. De gedachten kwamen wel terug, maar meer als ongeleide projectielen dan dat ik ze juist beter kon ordenen.

Ik heb ze een paar dagen geprobeerd, maar ik voelde me alleen maar 'hol' en 'leeg'.

Slapen
Omdat ik nog steeds worstel met in slaap vallen, heb ik besloten om een paar nachtjes tryptofaan voor het slapen te gaan proberen. Het lukt erg goed om in slaap te vallen, nu zal ik nog de motivatie op moeten brengen om er op tijd in te kruipen. Echter... De effecten van de tryptofaan die ik reeds eerder ervaren had bij het gebruik overdag, ebden ook door tot ver na de nachtrust.

Gisteren was de derde keer dat ik voor het slapengaan Tryptofaan gebruikte, maar ik heb in goed overleg met mijn vrouw besloten om er toch maar mee te stoppen.

Verklaring
Een verklaring zou kunnen zijn dat Serotonine een 'regulator' is van het dopaminesysteem. Zoals ik reeds eerder schreef is een van de 'problemen' bij ADD dat de dopamine snel weer opgenomen wordt in de hersencellen. Omdat ik zelf weinig medische kennis heb, is het puur een 'gevoelsmatige' aanname die ik doe (zoals ADD-ers heel erg vaak doen):
De serotonine zorgt er voor dat de weinig aanwezige dopamine in mijn hersens nog eens extra wordt verminderd. Op het internet lees ik regelmatig terug dat Serotonine een tegenhanger is van Dopamine... Dit zou een verklaring kunnen zijn.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Serotonine
http://gezondheidsweb.blogspot.com/2010/03/serotonine.html 

Interactie met andere mensen... Op school en zakelijk

Je voelt je soms net het vijfde poot aan een schaap...

Een sociaal dier

Mensen zijn leuk. Period.

Ik hou van mensen, ben gek op mensen, vind mensen leuk en interessant. Of je nu multimiljonair bent, postbode, autist, bejaard, heel jong, ADHD-er of Borderliner. Ik vind je interessant en leuk. Dat heb ik al mijn hele leven.

Ik zie het leven dan ook als een kunst. En elk mens is op zijn manier een artiest die zijn kunstwerk zelf kan maken. En dat vind ik mooi.

Als mijn manager een uitleg staat te geven, dan verdwaal ik in het verhaal. Ik dwaal af naar wat ik vanavond ga koken, maak me ondertussen zorgen over of ik de opdracht wel goed af ga maken, besteed veel aandacht aan hoe haar kapsel niet in het gareel wil blijven, denk dat een beetje sport haar wel goed zou doen en vraag me af of ze wel eens seks heeft.

Maar zit ik op een verjaardag een-op-een met iemand die ik nog nooit ontmoet heb, dan kan ik daar uren naar luisteren. Het lukt me om de goede vragen te stellen en ik ben er van overtuigd dat ik door oprechte belangstelling iemand een hele fijne avond bezorgd heb. En... Ik geniet.

Ik geniet van de focus die ik kan hebben, ik geniet van mijn alerte humor die ik tussendoor kan werpen en ik geniet van de reactie van iemand die zich zo gewaardeerd voelt.

Heeft het met ADD te maken dat ik 'nieuwe mensen' zo fascinerend vind? Is het zo dat de 'nieuwigheid' bij mij dopamine aanmaakt? Ik vrees van wel. Want hoe leuk het ook is om nieuwe mensen te ontmoeten en steeds weer die 'leuke eerste indruk' te kunnen maken, er zit ook een grote schaduwkant aan vast.

Negatieve input in groepen

Door de jaren heen heb ik me in enorm veel groepen bewogen! Business clubs, schoolklassen, voetbalteams, groepen uit de kerk, collega's familie enz...

Sommige groepen zijn 'vluchtig', ofwel zijn maar kort relevant. In deze groepen lukt het me altijd prima om een goede eerste indruk neer te zetten waar ik een tijdje op kan teren.

Maar zit ik langer bij een groep, dan laat ik toch steeds vaker steken vallen. Vooral door impulsief opmerkingen te maken of mijn mening te ventileren. Ik heb nooit de intentie om mensen te beledigen, maar doordat de ADD er voor zorgt dat ik dingen anders interpreteer, kom ik wel eens met hele andere en rare invalshoeken die soms briljant en soms 'raar' zijn. En vanuit zo'n invalshoek (vaak gevolgd door een opsomming van argumenten) verpulver ik soms van sommige mensen hun hele voorwerk of hun standpunt.

Een docent die drie lessen geeft over bepaalde materie, kan ik in een keer met een bek vol tanden zetten door zijn hele theorie omver te halen. Het begint vaak met een 'gevoel' dat het niet kan kloppen wat de beste man zegt. Het blijft dan hangen in mijn hoofd en op een gegeven moment ga ik googelen. Vaak ontdek ik dan sterke argumenten die de theorie onderuit halen.

Tot ik wist dat ik ADD had (dat is slechts twee weken terug) verwachtte ik eigenlijk dat een 'zelfdenkende' student meer waard was dan zo'n kistkalfstudent die alles maar klakkeloos aanneemt en daar een 9 mee haalt. Heilige huisjes omver schoppen, dat heb ik altijd 'mooi' aan mijzelf gevonden, maar ik begrijp nu steeds meer de 'antipathie' die mensen voor mijn inbreng kregen.

Ik heb van mijn 10e tot mijn 18e vreselijk veel gelezen, en dan niet van het kaliber 'Harry Potter', maar meer boeken over 'Sociologie', 'Psychologie', 'Projectmanagement', 'Ondernemen', 'Wijsbegeerte' en 'Filosofie' enzovoort. "Morris met zijn boekie in een hoekie" werd ik genoemd. Het heeft me vroeg 'wijs' gemaakt, tenminste, het heeft veel kennis opgeleverd die voor veel medescholieren niet beschikbaar was. Heel veel standpunten die leeftijdgenoten nog aan het doorworstelen waren, had ik allang voor mezelf op een rijtje. Zelfs als ik volwassen mensen hoorde praten dan dacht ik nog "Meent ie nou echt dat hij daarmee worstelt? Dat is gesneden koek!".

Stel je een vergadering voor waarbij er een leider zit die uitlegt wat de nieuwe koers gaat worden. Zes van de zeven medevergaderaars zitten te luisteren en proberen praktisch te maken wat de leider zegt.

Er worden argumenten voor en tegen het voorstel genoemd en er worden opmerkingen gemaakt als 'ik zorg daar wel voor als Piet dit oppakt'.

Na twee uur vergaderen is iedereen opgeladen. We hebben officieel nog een halfuur.

Dan komt er een opmerking:

"Ik heb zo eens zitten luisteren -vat alles samen-, maar ik denk dat het onverstandig is om het op die manier te doen, en wel om deze redenen: -noemt een groot aantal argumenten-"

Die laatste opmerking komt vaak van mij.

Het is me echt vaak overkomen dat er dan niet naar mijn argumenten geluisterd werd en dat het oorspronkelijke plan uitgevoerd werd. Na een paar maanden werd er dan alsnog gewijzigd van koers... Ik bleek gelijk gehad te hebben...

Maar ik kreeg het nooit. De twijfel slaat toe... Ik heb het toch duidelijk verteld?

De mechanismen die dan werken begrijp ik nog steeds niet.

Ik hoop met het volgen van ADD-coaching toch beter met dergelijke situaties om te kunnen gaan.

Dit stuk kan arrogant overkomen, "Mor, die heeft de oplossing wel"... Dit is natuurlijk niet zo bedoelt, sterker nog, ik heb ook grote blunders gemaakt.

Middenin een vergadering een item willen bespreken dat al een halfuur was afgesloten. Of een gesloten agendapunt van de week ervoor met nieuwe inzichten willen heropenen. Ik begrijp dat dat vermoeiend is. Maar die balans, het is zo moeilijk om dat in de gaten te houden.

Impulsiviteit kan geweldig zijn, maar ook verschrikkelijk.

Kennis kan geweldig zijn, maar als je een ander niet op hetzelfde niveau in kan lichten, dan kan het dodelijk zijn. Geen enkele manager wil horen dat ie iets niet goed gedaan heeft, zeker niet in een groep.

Ik heb door de jaren heen geleerd dat ik geprikkeld wordt door 'vernieuwing'. Alles waar ik aan wen wordt saai. Ik heb me vol overgave gestort op 'verbetertrajecten' omdat die mij voldoening geven.

Ik hou er van als dingen verbeteren, een stap vooruit. Oude dingen zijn achterhaald...

Maar een grote organisatie kan hier niet zo snel in meegaan... Daarnaast houden 'normale' mensen niet van veranderingen.

Hiermee zal ik om moeten leren gaan... Sinds twee weken denk ik eerder na voor ik wat zeg (dat probeer ik al een hele tijd en dat gaat ook steeds beter)... Ik probeer voor mijzelf te kijken of 'de ADD-er' spreekt of dat het inderdaad een gepaste uitspraak is in de context.

Het is vermoeiend, ik hoop mijn weg hierin nog wel te vinden.