Interactie met andere mensen... Op school en zakelijk

Je voelt je soms net het vijfde poot aan een schaap...

Een sociaal dier

Mensen zijn leuk. Period.

Ik hou van mensen, ben gek op mensen, vind mensen leuk en interessant. Of je nu multimiljonair bent, postbode, autist, bejaard, heel jong, ADHD-er of Borderliner. Ik vind je interessant en leuk. Dat heb ik al mijn hele leven.

Ik zie het leven dan ook als een kunst. En elk mens is op zijn manier een artiest die zijn kunstwerk zelf kan maken. En dat vind ik mooi.

Als mijn manager een uitleg staat te geven, dan verdwaal ik in het verhaal. Ik dwaal af naar wat ik vanavond ga koken, maak me ondertussen zorgen over of ik de opdracht wel goed af ga maken, besteed veel aandacht aan hoe haar kapsel niet in het gareel wil blijven, denk dat een beetje sport haar wel goed zou doen en vraag me af of ze wel eens seks heeft.

Maar zit ik op een verjaardag een-op-een met iemand die ik nog nooit ontmoet heb, dan kan ik daar uren naar luisteren. Het lukt me om de goede vragen te stellen en ik ben er van overtuigd dat ik door oprechte belangstelling iemand een hele fijne avond bezorgd heb. En... Ik geniet.

Ik geniet van de focus die ik kan hebben, ik geniet van mijn alerte humor die ik tussendoor kan werpen en ik geniet van de reactie van iemand die zich zo gewaardeerd voelt.

Heeft het met ADD te maken dat ik 'nieuwe mensen' zo fascinerend vind? Is het zo dat de 'nieuwigheid' bij mij dopamine aanmaakt? Ik vrees van wel. Want hoe leuk het ook is om nieuwe mensen te ontmoeten en steeds weer die 'leuke eerste indruk' te kunnen maken, er zit ook een grote schaduwkant aan vast.

Negatieve input in groepen

Door de jaren heen heb ik me in enorm veel groepen bewogen! Business clubs, schoolklassen, voetbalteams, groepen uit de kerk, collega's familie enz...

Sommige groepen zijn 'vluchtig', ofwel zijn maar kort relevant. In deze groepen lukt het me altijd prima om een goede eerste indruk neer te zetten waar ik een tijdje op kan teren.

Maar zit ik langer bij een groep, dan laat ik toch steeds vaker steken vallen. Vooral door impulsief opmerkingen te maken of mijn mening te ventileren. Ik heb nooit de intentie om mensen te beledigen, maar doordat de ADD er voor zorgt dat ik dingen anders interpreteer, kom ik wel eens met hele andere en rare invalshoeken die soms briljant en soms 'raar' zijn. En vanuit zo'n invalshoek (vaak gevolgd door een opsomming van argumenten) verpulver ik soms van sommige mensen hun hele voorwerk of hun standpunt.

Een docent die drie lessen geeft over bepaalde materie, kan ik in een keer met een bek vol tanden zetten door zijn hele theorie omver te halen. Het begint vaak met een 'gevoel' dat het niet kan kloppen wat de beste man zegt. Het blijft dan hangen in mijn hoofd en op een gegeven moment ga ik googelen. Vaak ontdek ik dan sterke argumenten die de theorie onderuit halen.

Tot ik wist dat ik ADD had (dat is slechts twee weken terug) verwachtte ik eigenlijk dat een 'zelfdenkende' student meer waard was dan zo'n kistkalfstudent die alles maar klakkeloos aanneemt en daar een 9 mee haalt. Heilige huisjes omver schoppen, dat heb ik altijd 'mooi' aan mijzelf gevonden, maar ik begrijp nu steeds meer de 'antipathie' die mensen voor mijn inbreng kregen.

Ik heb van mijn 10e tot mijn 18e vreselijk veel gelezen, en dan niet van het kaliber 'Harry Potter', maar meer boeken over 'Sociologie', 'Psychologie', 'Projectmanagement', 'Ondernemen', 'Wijsbegeerte' en 'Filosofie' enzovoort. "Morris met zijn boekie in een hoekie" werd ik genoemd. Het heeft me vroeg 'wijs' gemaakt, tenminste, het heeft veel kennis opgeleverd die voor veel medescholieren niet beschikbaar was. Heel veel standpunten die leeftijdgenoten nog aan het doorworstelen waren, had ik allang voor mezelf op een rijtje. Zelfs als ik volwassen mensen hoorde praten dan dacht ik nog "Meent ie nou echt dat hij daarmee worstelt? Dat is gesneden koek!".

Stel je een vergadering voor waarbij er een leider zit die uitlegt wat de nieuwe koers gaat worden. Zes van de zeven medevergaderaars zitten te luisteren en proberen praktisch te maken wat de leider zegt.

Er worden argumenten voor en tegen het voorstel genoemd en er worden opmerkingen gemaakt als 'ik zorg daar wel voor als Piet dit oppakt'.

Na twee uur vergaderen is iedereen opgeladen. We hebben officieel nog een halfuur.

Dan komt er een opmerking:

"Ik heb zo eens zitten luisteren -vat alles samen-, maar ik denk dat het onverstandig is om het op die manier te doen, en wel om deze redenen: -noemt een groot aantal argumenten-"

Die laatste opmerking komt vaak van mij.

Het is me echt vaak overkomen dat er dan niet naar mijn argumenten geluisterd werd en dat het oorspronkelijke plan uitgevoerd werd. Na een paar maanden werd er dan alsnog gewijzigd van koers... Ik bleek gelijk gehad te hebben...

Maar ik kreeg het nooit. De twijfel slaat toe... Ik heb het toch duidelijk verteld?

De mechanismen die dan werken begrijp ik nog steeds niet.

Ik hoop met het volgen van ADD-coaching toch beter met dergelijke situaties om te kunnen gaan.

Dit stuk kan arrogant overkomen, "Mor, die heeft de oplossing wel"... Dit is natuurlijk niet zo bedoelt, sterker nog, ik heb ook grote blunders gemaakt.

Middenin een vergadering een item willen bespreken dat al een halfuur was afgesloten. Of een gesloten agendapunt van de week ervoor met nieuwe inzichten willen heropenen. Ik begrijp dat dat vermoeiend is. Maar die balans, het is zo moeilijk om dat in de gaten te houden.

Impulsiviteit kan geweldig zijn, maar ook verschrikkelijk.

Kennis kan geweldig zijn, maar als je een ander niet op hetzelfde niveau in kan lichten, dan kan het dodelijk zijn. Geen enkele manager wil horen dat ie iets niet goed gedaan heeft, zeker niet in een groep.

Ik heb door de jaren heen geleerd dat ik geprikkeld wordt door 'vernieuwing'. Alles waar ik aan wen wordt saai. Ik heb me vol overgave gestort op 'verbetertrajecten' omdat die mij voldoening geven.

Ik hou er van als dingen verbeteren, een stap vooruit. Oude dingen zijn achterhaald...

Maar een grote organisatie kan hier niet zo snel in meegaan... Daarnaast houden 'normale' mensen niet van veranderingen.

Hiermee zal ik om moeten leren gaan... Sinds twee weken denk ik eerder na voor ik wat zeg (dat probeer ik al een hele tijd en dat gaat ook steeds beter)... Ik probeer voor mijzelf te kijken of 'de ADD-er' spreekt of dat het inderdaad een gepaste uitspraak is in de context.

Het is vermoeiend, ik hoop mijn weg hierin nog wel te vinden.