Opruimen... Ik los nog makkelijker het wereldvoedselprobleem op!

Ik ben nu 30, tenminste... Geef me een paar maandjes en ik zal nooit meer kunnen zeggen dat ik een twintiger ben. In de afgelopen 26 jaar (zover gaat mijn geheugen ongeveer terug) is er een thema dat regelmatig terugkomt... OPRUIMEN!

Ik kan me uit groep 2 van de basisschool nog herinneren dat we mochten 'spelen'. We hadden een blokkenhoek, een tekenhoek, een poppenhoek en weet ik veel wat voor hoek nog meer. We waren dan een tijdje aan het spelen en als het tijd was voor iets anders, dan zei de juf dat we moesten OPRUIMEN.
De hele klas was dan in beweging... Maar op de een of andere manier was ik altijd als laatst. Zelfs toen de juf me geleerd had dat het 'streepje voor de 10' op de klok (dus 5 voor 10) betekende dat we bijna gingen opruimen en ik zodoende alvast een start kon maken, kwam ik nog steeds als laatste terug op mijn plekje.

Dit ging hetzelfde op het schoolplein... Had je een schep gebruikt? Dan moest je hem weer terugleggen als de juf in de handen klapte. Veel kinderen lieten gewoon hun schep liggen, ik wilde ze dan allemaal opruimen. Ik hoopte er een complimentje voor te krijgen. Maar in plaats daarvan kreeg ik het stempel 'lui' omdat ik weer als laatste was.

Ik ben de oudste van vijf kinderen. We schelen allemaal ongeveer twee jaar. Dat betekent dat mijn moeder tot mijn 8e nog altijd met luiers verschonen, eten geven, in bad stoppen en aankleden bezig was. Een hele opgave, zeker omdat mijn vader regelmatig pas om zes of zeven uur thuis was.
We leerden daarom al vroeg onze eigen rommel op te ruimen. Tenminste, er werd een poging toe gedaan.

Als ik links iets pakte, dan liet ik rechts iets liggen. Mijn aandacht ging daarna uit naar iets anders en wederom liet ik iets liggen. Ik ging naar het toilet en als ik terugkwam ging ik weer met wat anders spelen. Dan werden we geroepen voor 'wat lekkers' en limonade, maar als ik terugkwam ging ik weer met wat anders spelen.

Het gevolg is een chaos. Mijn slaapkamer had meestal een tapijt van speelgoed, alles lag door elkaar en vooral voor mijn moeder was het een bende die niet te overzien was. Zou ze me gevraagd hebben waar het rode autootje is, dan had ik het zonder problemen direct kunnen aanwijzen onder twee Donald Ducks, een paar sokken, een verzameling cassettebandjes en een kleurboek. Maar ze vroeg er nooit naar... Het moest opgeruimd worden.

Als ik moest opruimen, dan ging ik in het midden van mijn kamer zitten. Ik pakte iets op en legde dat op zijn plaats. Op die plaats lag dan weer iets dat mijn aandacht kreeg (een boek, een strip, een ander autootje, een zaklamp, een magneet, een cassettebandje of iets anders...). Het bandje moest geluisterd worden om te kijken wat er op staat (dan kon ik dat er op schrijven), er gingen dan 20 minuten voorbij. Daarna bekeek ik het wieltje van een autootje, het liep niet helemaal lekker meer... Ik moest het weer rechtbuigen... Weer gingen er tien minuten voorbij...

Mijn moeder liep op de gang en vroeg dan zonder naar binnen te kijken (de deur stond altijd op een kier) "Ben je aan het opruimen?". Naar eer en geweten antwoordde ik met een "Ja". Er was in mijn ogen geen woord van gelogen.

Het bandje en het autootje lagen nu op hun plek. Eens kijken... Wat van de andere 45 voorwerpen zal ik nu eens op gaan ruimen? Een kleurboek... Even kijken wat ik allemaal gekleurd heb... In 20 minuten tijd had ik het hele boek doorgebladerd en alle 'mislukte' kleurplaten eruit gehaald en weggegooid. Verder zag ik dan plotseling het antwoord in een kruiswoordpuzzel dat ik daarvoor niet had kunnen vinden, dat moest ook even ingevuld worden. Zo... Opgeruimd staat netjes.

De Donald Ducks... Over mijn vloer lag meestal een hele jaargang. De Donald Ducks die ik nog niet gelezen had lagen keurig op volgorde, de overige Donald Ducks lagen precies hoe ik ze na het uitlezen had neergelegd. Ik wisselde nogal eens van plaats in mijn kamer.
Het was voor mij uitgesloten dat ik alle Donald Ducks op een stapel zou gooien, dus begon ik ze te sorteren. De nrs 1 t/m 10 van dat jaar moesten op die stapel, de nrs 11 t/m 20 moesten op een andere stapel. Uiteindelijk had ik ze allemaal gesorteerd en had ik twee stapels: Een gelezen en een ongelezen stapel. Ik zocht dan een papiertje op en legde dat er tussen zodat ik wist waar ik was gebleven in de jaargang. Het kostte me echter weer 15 minuten.

Ik was al meer dan een uur bezig, maar mijn vloer lag nog bezaaid met spulletjes.
Toen ik wat boeken oppakte, kwam ik er achter dat ik mijn verzameling van Snelle Jelle niet allemaal op dezelfde plek kwijt kon. Op een andere plank zetten was geen optie, dus besloot ik alle Lucky Lukes, Suske en Wiskes, Kuifjes en Asterixen maar uit de kast te halen. Die hadden allemaal dezelfde grootte (de wellicht bekende reeksen van Lecturama).

Ik legde deze boeken dan op de grond en plaatste al mijn Snelle Jelles op een rijtje in de kast. Tien minuten gingen voorbij...
Nu eens puzzelen hoe ik mijn kast ga indelen met de overige stripboeken. Er was niet genoeg ruimte, tenzij ik het hangmandje er uit zou halen. Misschien kent u ze wel, de mandjes die je onderaan een plank hangt. Daar zaten losse paperassen in, elastiekjes, legoblokjes en allerlei spullen die ik ooit in de haast er neergelegd had.

Ik kwam er briefjes van de Postbank in tegen. Ik had een Pennie-rekening.
Het mandje werd leeggegooid op de grond zodat ik alles kon sorteren. Ik pakte als eerste de giro-afschriften aan, ik legde ze op volgorde en plaatste ze in het blauwe mapje. Zo... Dat was dat, het kostte me wel zo'n 20 minuten (ik keek natuurlijk ook hoeveel geld er binnengekomen was en hoeveel er uit ging... Je kan maar beter op de hoogte zijn).

De rest van de inhoud van het mandje liet ik even links liggen, er zaten ook nog tekeningen tussen die ik wilde bewaren, verder een vergrootglas enzovoort.
De Lecturamaboeken gingen de kast in en ik genoot echt van het opgeruimde gezicht in mijn kast.

De deur ging open... Mijn vader was thuis gekomen en ik had niets doorgehad.
"Hey... Je moeder zei dat je je kamer op ging ruimen?"
"Ja, dat ben ik aan het doen, kijk eens wat ik gedaan heb, ik..."

Nog voordat ik mijn zin had afgemaakt kwam daar weer een preek:
"Het is niet normaal dat je er drie uur over doet om je kamer op te ruimen"
Ik sputterde dan tegen: "Het is helemaal geen drie uur, ik ben nu 1 uur en 45 minuten bezig"

"Je moeder heeft het hartstikke druk, jullie horen te helpen. Ik ga nu even kijken in de kamer van je broertjes en zusjes en als ik terugkom, dan wil ik dat de hele vloer leeg is."

Ik keek dan op de klok om in te schatten hoeveel tijd ik had. Zodra hij wegwas, gooide ik alles op een hoop en peerde ik het onder mijn hoogslaper (ik had een hoog bed met daaronder een buro'tje en een kast, dus alle rommel was aan het zicht ontnomen).

Ik legde nog even mijn bed recht en gooide nog wat spullen onderin een kast.
De voetstappen op de trap klonken, mijn vader kwam naar beneden.
Hij zag de 'keurig opgeruimde kamer' en zei dan: "Keurig jongen, zie je wel dat je het kan?" Ik kreeg een kus en kon weer verder met mezelf vermaken.