Het was maar een clown...

Een masker, grappenmaker maar ongelukkig in zijn rol

Volwassen mensen in verkleedkleren
Laat ik vooropstellen dat ik niet van Clowns hou. En ik hou ook niet van mensen in een dierenpak.
Of ik nu door het Dolfinarium loop, door de Efteling of door Eurodisney... De mensen in een pak moeten bij me vandaan blijven. Geen knuffels of grappen... Wegwezen...
Waarom ik er niet van hou, weet ik niet, maar ik krijg steeds plaatjes voor me dat ik zo'n groot Mickey Mousehoofd met een enkele trap loskoppel van zijn drager.

Oh... En van zwarte pieten hou ik ook niet. Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben.

Waar ik het wel over wil hebben is een 'rol' die ik regelmatig speel of toegewezen krijg... DE CLOWN!

Alles voor een grap
We zaten met heel de klas klaar om voor de 150e keer onze groep 8-musical te oefenen. De juf had haar kleine cassetterecorder klaargezet op haar bureau, op het juiste punt van het bandje stond het te oefenen liedje klaar. Ze ging even naar een andere klas om daar wat attributen op te halen... Zo snel als ik kon pakte ik een eigen cassettebandje uit mijn laatje en sprintte ik naar voren in de klas om het bandje uit de cassetterecorder om te wisselen met die van mij. Thuis had ik al wat voorbereidend werk gedaan, ik had op kant 'A' een liedje van 'Ome Henk' klaargezet. Zelf hield ik helemaal niet van die 'muziek', maar in de klas deed iedereen Ome Henk na.
Snel ging ik weer zitten.

De juf kwam terug en heel de klas zat met een gespannen blik te wachten tot ze het bandje aan zou zetten.

We gingen klaarstaan en er ging een gniffel door heel de klas, niemand wist wat er zou komen...
*klick*... Een of andere housebeat vulde de klas... De juf had het in eerste instantie niet door en stond in het musicalboekje te kijken of het het goede liedje was. Toen Ome Henk 'Op de camping' begon te zingen bulderde de hele klas van het lachen en de juf... Stond voor de 100e keer met een woeste kop te kijken wie haar die streek geleverd had... Of het Anne, Mireille of Petra was weet ik niet meer... Maar ik werd 'verklikt' door een meisje uit de klas...

Prima, ik moest het originele bandje er weer in doen en daarna 'naar de gang'. Ik deed of ik het originele bandje terugdeed, maar plaatste opnieuw het bandje van Ome Henk in de recorder...
*Klik*... Bulderende kinderen... *trots*

Als ik er nu aan terugdenk, dan was het niet eens grappig... Maar voor kinderen van 11 was het leuk om op die manier de dagelijkse sleur te doorbreken.

Ook niet grappig...
... was de tijd dat ik een leraar met een kaal hoog voorhoofd en een 'eilandje haar' steeds natekende met het lijf van een potvis en daar een stripserie over tekende. Hij was geschokt toen hij overal in de Aula zijn 'gezicht' zag hangen.
... was de kinderoppas die mij steeds aan het 'werk' zette om drinken en snoep te halen, te straffen met 'Grapefruitsap' door zijn Sinas
... was het mengen van mosterd, melk, water, azijn en bladeren van diverse kamerplanten om te doen alsof ik gekotst had in de klas (OMG, dat ik dat echt voorbereid heb:S)
... was de enorme penis die ik op de achterkant van het schoolbord tekende en die pas zichtbaar werd toen de lerares het bord omdraaide

Veel dingen waren niet grappig... Ik heb vele docenten het leven moeilijk gemaakt. Ik ben nooit lelijk tegen ze geweest, maar haalde veel grappen uit en kon zelden een 'rake opmerking' binnensmonds houden.

Het aantal keren dat ik uit de les verwijderd ben omdat ik weer een 'practical joke' had uitgehaald of omdat ik een grap gemaakt had tijdens een serieuse les gaat over de 100. Zonder overdrijven!
Op mijn schoolrapporten stonden prima cijfers, maar voor gedrag scoorde ik een 'onvoldoende/zwak'.

Saved by the bell
Toen ik op de middelbare school bijna van school gestuurd zou worden, is mijn vader komen praten met de schoolleiding. Het heeft me gered. Toen ik later nog eens sprak met een oud-lerares (coördinator in de tijd die belast was met de taak om mij te schorsen) zei ze dat ze het niet begreep.

Ze vond me een hele sympathieke jongen vroeger. Intelligent, analytisch en vriendelijk. Ze begreep niet waarom ik me zo gedroeg, dat ik voor een groot deel van de tijd wel een 'aardige' jongen was, zorgde er voor dat de komst van mijn vader nog hielp om te mogen blijven.

Controversieel dus... Lieve jongen... Stoute jongen...

In de voetbalkleedkamer is het leuk... Grappen over en weer, razendsnel en adrem kunnen reageren... Maar in serieuze omstandigheden is dat niet leuk...

De lach is verslavend... De beloning voor een goede grap is een groep lachende mensen... Verslavend...

Inmiddels...
Word ik door veel mensen gezien als een serieuze jongen die af en toe 'sterk' uit de hoek kan komen.

Maar ik merk ook dat als je dit te vaak doet, dat mensen ook 'goede' opmerkingen niet serieus nemen. Het is en blijft een gevecht...

Ik krijg wel eens te horen dat ik snel 'details' kan uitvergroten of dat ik goed een 'karikatuur' van iemand kan neerzetten. Ik denk in beelden en heb een vreselijke grote fantasie. Ik denk vooruit en terug en manipuleer de werkelijkheid.

Het rare is dat ik mijzelf dus niet grappig vind. Ik accentueer alleen dingen die anderen niet opvallen of zien. Ik haat de eigenschap...
Er zijn mensen die met me weglopen en dan begrijp ik niet waarom. Het is allemaal niet zo bijzonder hoor...

Op school en op het werk hou ik veel presentaties. Waar andere presentators er vaak voor zorgen dat mensen in slaap vallen, weet ik mijn publiek meestal wel te boeien. Vaak door er een grap tussendoor te gooien of door twee uitersten tegenover elkaar te zetten... Ze borrelen op en zonder dat ik het door heb, gooi ik ze er uit.
Iemand heeft wel eens gezegd dat als ik aan het presenteren ben, dat er 'iemand anders staat'.

Na de lagere en middelbare school ben ik niet echt meer een 'clown' geweest. Op het HBO kon ik me beheersen en viel ik meer op door mijn 'paradigmashifts' dan door mijn flauwe opmerkingen. In de klas was ik een stille tot ik voor de klas stond.

Kwetsen
Ik heb een groot incassatievermogen. Mensen mogen grappen over me maken of lelijke dingen zeggen. Niet in de laatste plaats neem ik mijzelf ook op de korrel... Dat heeft me denk ik door heel veel ellende wel heen getrokken.

Maar ik heb ook mensen gekwetst die geen 'verdedigingsmeganisme' hebben. Mensen die zichzelf te serieus nemen neem ik graag in de maling. Terwijl ik recht in zijn gezicht praat, hoor ik de rest van de groep lachen... Maar omdat ik zelf met een stalen gezicht de grootst mogelijke onzin kan uitkramen, verraad mijn non-verbale communicatie niet dat ik erg geen barst van meen...

Ik haat het om mensen te kwetsen. Ik hou juist van mensen, toch heb ik het heel vaak gedaan... Of het ADD is weet ik niet, maar het lijkt wel of ik bij mensen heel goed hun sterke en zwakke kanten kan zien. Daar zal ik later nog eens over bloggen...

Vroeger zei ik wel eens tegen mensen "Mijn specialiteit is de gevoelige snaar". Ik bespeel hem met groots gemak.

Arrogant
Het geeft anderen de indruk dat ik arrogant ben. Verre van dat, ik zie mezelf meer als bescheiden en realistisch. Maar mijn uitspattingen zijn dat niet. Een 'betweter' ben ik genoemd. Tot voor kort wist ik dat ik 'anders' denk dan de meeste mensen, maar wist ik niet hoe dat heet. Nu begrijp ik mezelf, kan ik meer 'filteren'... Een stukje bewustzijn helpt me om 'een beter mens te worden'.

Balans en een remmetje
Wat heb ik spijt van de opmerkingen die ik in het verleden gemaakt heb. Vooruit kijken dan maar... Een rem erop... Het zou kunnen zijn dat ik adHd heb, maar in het Hyperactieve herken ik mij zelden. Ik ben over het algemeen rustig en op de achtergrond. Ik hou ook niet van in de spotlight staan. Presenteren en lesgeven vind ik geweldig, het vermaken en boeien van mensen vind ik leuk. Maar ik hoef de aandacht niet. Ik wil geven, niet ontvangen... Ik kan soms te lang op mijn beurt wachten bij een vergadering, zolang dat het onderwerp voorbij is. Maar ik kan ook soms oeverloos lang over een ding blijven 'jeremiëren'...

De hersenmotor draait altijd op volle toeren. Het stopt nooit, zelfs niet in 'hyperfocus'. Maar de rem ontbreekt of staat juist 'te strak'.

Het is een kwestie van zoeken naar de balans... En DV heb ik nog zo'n 60 jaar om die te onderzoeken...

Tot ziens!