Niet vooruit te branden...

Mijn vader heeft een aantal mooie uitspraken gedaan over mij. Natuurlijk zei hij ook wel eens dat hij trots op me was, het is een geweldige man. Maar we hebben vaak gebotst hoor!
Een aantal van die uitspraken:
- Je bent niet vooruit te branden
- Luiwammes
- Dromer
- Fantast
- Betweter
- Je hebt de ziekte van kalifoe: Je bent liever lui dan moe. (Ik vraag me af wie dat verzonnen heeft?).

Verder heb ik ook wel eens gehoord:
- Je hebt gewoon een schop onder je kont nodig
- Een beetje peper in je reet zou geen kwaad kunnen
- Je moet jezelf gewoon motiveren
- Je moet je verantwoordelijkheid nemen
- Maak is een keer iets af waar je aan begint.

En ze hebben gewoon gelijk!
Volgens Van Dale is lui zijn:
Afkerig van inspanning of werk
Wat dat betreft klopt het, ik ben lui. Maar in tegenstelling tot andere mensen, is het bij mij geen karaktertrek. Want ik hou van werken! Onlangs heb ik twee dagen achter elkaar stenen gesjouwd en hard gewerkt in de tuin van een vriend. Ik genoot met volle teugen! Knallen!
Maar ook voor een werkgever vind ik het heerlijk om te werken. Het liefst met duidelijke targets en dan naar een doel toe werkend.

Al een paar dagen denk ik na over 'lui' zijn. In een van mijn vorige berichten schreef ik aan het einde welke resultaten ik bereikt heb sinds ik weet dat ik ADD heb. Niet onaardig dacht ik zo.
Maar ik vraag me af of er wel luie mensen bestaan? Zijn er mensen die zonder stoornis niet aan de slag willen gaan?

Ik ben liever aan het werk dan thuis. Dat dat niet altijd vloeiend gaat, dat lijkt me duidelijk. Ik heb goede en slechte dagen. Een constante is niet aanwezig.

Maar voor de buitenwacht ben ik gewoon een lui mens. Traag als dikke stront tegen de helling op. Of dikke stroop, wat u wilt. Hoewel... Er zijn ook mensen die zeggen dat ik een harde werker ben, de grap is dat ik dus bij sommige mensen een uitstekende indruk achter gelaten heb.

En toch hebben ze ongelijk!
In 2000 zat ik net een paar maanden in dienst. Mijn zelfvertrouwen was enorm toegenomen. Ik ging de wereld positiever zien.
Met mijn ouders ging ik naar een Christelijke conferentie. Op het complex waren zo'n 2.000 mensen aanwezig in Dalfsen. Het complex ligt aan de Vecht en ligt op sommige plaatsten lager dan het water in dit water.
Een van de nachten brak er een vreselijke storm los en viel het water met bakken tegelijk uit de hemel. Het moet zo'n 21.00 uur geweest zijn.

In het midden van het complex staat een groot gebouw, de regenpijpen konden het vele water niet aan en de waterputten stroomden over. Allemaal het gebouw in, de benedenverdieping stond blank.

Verder stonden er op het complex zo'n 200 tentjes en waren er ook in de andere gebouwen her en der lekken en wateroverlast.

Ik liep het gebouw in en zag vele mensen langslopen, op de ergste plaats stond een man te bellen met de brandweer, maar die had het druk. Het was de klusjesman zoals we die bij elke camping wel een beetje kennen. Hij liep van hot naar her en was redelijk nerveus. Het gebouw stond vol met geluidsapparatuur en muziekinstrumenten.
In een zeer korte tijd had ik zijn situatie overzien en toen ben ik het gaan organiseren.

Ik klampte iedereen aan en vroeg om me te helpen. De beste man had een waterstofzuiger maar die kon de waterstroom niet aan, elke keer als hij de inhoud had weggebracht, lag het dubbele er al weer in.

Ik vroeg de ca 30 mensen die bleven staan om op hun kamer te zoeken naar vuilnisbakjes of andere dingen waar water in kon blijven zitten. Daarnaast vroeg ik de terreinknecht om toegang tot de schoonmaakkasten.
De man keek me aan en vertrouwde me volkomen, dit gaf zo'n enorme kick! Hij ging zelf naar de andere gebouwen op het complex.

Met mijn blote voeten en korte broek stond ik in zo'n 30 centimeter water. Ik schepte het water in een emmer en gaf deze door. We vormden een keten met 30 man en in hoog tempo werden het water weggeschept en naar de Vecht gebracht.
Elke keer als er iemand langs kwam dan vroeg ik of hij/zij mee wilde helpen. Uiteindelijk stonden we denk ik met zo'n 50 man te scheppen en door te geven! Het treintje werkte heel erg goed!
Het was een Christelijk kamp en tijdens het scheppen stelde ik voor om wat te zingen, de sfeer was ontzettend goed!

Na ongeveer 2 uur ging de regen liggen, maar waren wij al flink ingelopen! Het water was nog maar zo'n 5 centimeter hoog. De man had verder nog ergens een vijverpomp vandaan weten te halen en die leidden we om naar buiten. Het duurde maar zo'n 20 minuten of we hadden het niveau bereikt dat het niet meer mogelijk was om te scheppen.

Daarna ben ik nog ca 2 uur bezig geweest met de waterstofzuiger om de vloer droog te krijgen.
De terreinknecht kwam bij me en gaf me 10 consumptiebonnen die ik de rest van de week mocht gebruiken. Hij vertelde me erg dankbaar te zijn en zei dat ik een harde werker was die nog ver zou komen. Ik zweefde!

Wat als...
Ik vraag me de laatste 2,5 maand vaak af hoe ik zou zijn zonder ADD. Zou ik dan iemand zijn die een universitaire studie gedaan zou hebben? Zou ik nog steeds bij Deloitte werken en inmiddels Accountant zijn? Zou ik ooit in het leger gegaan zijn?
Ik zal het nooit weten.

Wat ik wel weet is dat ik talenten heb en doorzettingsvermogen. Dat ik kan knallen weet ik ook... Maar de vraag blijft steeds... Wanneer knal ik? Zou ik het ooit kunnen reguleren?
In tegenstelling tot de vorige alinea hoop ik dat wel ooit te weten.