Het vierde coachingsgesprek bij PsyQ dd 26-07-2012

"I sit and talk to God, and he just laughs at my plans..."
Het is een zinnetje dat gezongen wordt in een liedje ("Feel") van Robbie Williams.
Toen ik uit dienst vertrok schreef een van mijn beste vrienden uit het leger dat zinnetje op de afscheidskaart.

In kerkelijke kringen is het gebruikelijk om bij bijzondere gelegenheden een bijbeltekst te geven aan iemand. Teksten als "De Heer is mijn herder, mij ontbreekt niets. Psalm 23:1" of "Niemand schatte u gering om uw jeugdige leeftijd, maar weest een voorbeeld in woord en wandel voor de gelovigen (effe vrij vertaald)" Uit I Timotius.
Vaak zijn dit teksten die 'passen' bij iemand...

Maar het zinnetje dat mijn collega schreef is misschien wel de meest 'rake' tekst geweest die ik ooit van iemand gekregen heb. Helemaal niet uit de bijbel, maar gewoon uit een liedje van een zanger die worstelde met zijn eigen successen en falen.

Hoewel ik het zinnetje tijdens het vierde coachingsgesprek slechts een keer genoemd heb, was het achteraf misschien wel het 'thema' van het gesprek.

Ik dit keer geen exacte weergave geven van het gesprek, maar meer een sfeerimpressie.

Opening
Tijdens het vorige gesprek met de psychologe heb ik verteld over mijn blog, ik heb haar de link gegeven. Tot mijn grote verassing heeft ze het gelezen! Helemaal!
Ik stel me zo voor dat een behandelaar bij PsyQ een aantal uren krijgt per patiënt. Tenminste, dat is een aanname die ik doe.

30 tot 45 minuten contacttijd per twee weken. Wat voorbereiding, wat aantekeningen achteraf, wat overleg, wat dossiervorming en dat is het. Die indruk heb ik. Het is toch een groot 'bedrijf', waar denk ik de nadruk ligt op zoveel mogelijk kwaliteit tegen zo laag mogelijke kosten. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de hele kleine praktijken.

Ik voelde me enigszins bezwaard, want de berichten die ik in de afgelopen maanden geschreven heb zijn geen van allen kort. Van mijn ouders weet ik dat ze er echt de tijd voor nemen om het door te lezen, want het is gewoon veel!
En daarom kwam het als verassing dat ze het helemaal gelezen heeft, want het zal haar een hoop tijd gekost hebben. Ook de stagiaire heeft mijn blog gelezen. Het voelt als een oprechte interesse.

Eerder schreef ik al dat ik met wat 'minpuntjes' begon bij PsyQ, maar dat het uiteindelijk een warm bad werd. En we gaan nog steeds verder in dat warme bad.

We hebben het even gehad over twee dingen die ik op mijn blog schreef die over hen gingen.
Over het eerste gesprek (de diagnose), daar schreef ik wat over de eerste ontmoeting. En ook heb ik geschreven over de stagiaire, dat ze het misschien wel saai vond om naar mijn warrige verhaal te luisteren.

Ze nodigde(n) me uit om tijdens de gesprekken eerlijk te zijn.
Het is waar dat ik op mijn blogs meer 'vertel' dan tijdens de gesprekken. Ze vroeg waarom dat zo was.
Eigenlijk heb ik er geen concreet antwoord op, behalve dan dat ik tijdens het schrijven de tijd heb om na te denken. Voor het schrijven van een blog kan ik rustig drie of vier uur de tijd nemen. Het is dan veel eenvoudiger om de woorden te wegen.

Terugblik op de afgelopen twee weken
We hebben de afgelopen twee weken geëvalueerd, net als in de voorgaande sessies.
Wat tijdens het vorige gesprek centraal stond was het stukje 'planning'. Dit staat elke keer wel een beetje centraal, maar omdat ik de vorige keer een concreet voorbeeld had van een specifieke dag (ik had mijn uitgeschreven planning toen bij me) zijn we daarop verder gegaan.

We hebben afgesproken dat ik minder vol zal plannen en dat ik zou werken volgens 'planning per week' en dan per dag een of meerdere punten aan zou pakken.

En dan komt nu een 'moeilijk' punt. Want... We (de psychologe en ikzelf) hebben een prachtig schema ontworpen, met specifieke tijden om dingen af te handelen... We hebben het gehad over 'rust, regelmaat en reinheid', over gezonde voeding enzovoort...
Maar het lijkt wel of ik het maar gedeeltelijk 'kan'...

Ik vertelde over de dagen dat ik productief was, ik vertelde over de dagen dat ik nergens toe kwam. Maar ik vertelde ook dat ik 'als door een werkbij gestoken' wel ineens mijn aangifte omzetbelasting afmaakte... Maar dan om half 3 's nachts...

Voorafgaand aan het gesprek stelde ik me voor hoe ik zou gaan vertellen dat het 'experiment' eigenlijk mislukt was (we hebben duidelijk afgesproken dat we op een zoektocht zijn naar wat voor mij persoonlijk goed werkt). Maar al opsommend... Kwam ik er voor mijzelf wel achter dat ik heel veel gedaan heb wat op mijn '2 do' lijst stond...
Het vervelende is dat dit niet volgens de planning ging zoals we hebben afgesproken. Maar ik 'doe' de dingen wel...

Het hardlopen in de morgen heb ik geen enkele keer gedaan, voor mij persoonlijk een teleurstelling. Ook ben ik er door 'vakantie' elke ochtend pas rond 7.30 uur uitgegaan (maar wel tussen 23.00 en 0.30 erin op een enkele keer na). Het sporten in de avond is er ook bij ingeschoten... Wel heb ik dan weer op zondagmiddag twee keer gesport...

Ook heb ik vier keer 'buitenshuis' gezeten. Drie keer succesvol en een keertje niet. Blijkbaar werkt het redelijk voor mij.

De realiteit
Er is genoeg gezegd en besproken... Ik ben wat negatief geweest, af en toe gaf ik zelfs (minimaal) aan ietwat depressief en onzeker te zijn over mijn toekomst.

Want... I sit and talk to God, and he just laughs at my plans...
Ik heb grote dromen, grote wensen... Wie voor een kwartje geboren is moet zeker geen dubbeltje blijven... Dat soort geneuzel...

Maar waar het toch steeds weer op terug lijkt te komen:
Ik heb de capaciteit... En ik heb de capaciteit niet!

De behandelaar vroeg of ik geloof dat ik het 'kan'... Met een omweg langs de 10.000 YES-roepers en een voorbeeld van 'leren piano spelen' (als ik vandaag begin en elke dag oefen, dan speel ik over 10 jaar vlekkeloos piano) ontweek ik de vraag een beetje...
Uiteindelijk gaf ik toe dat ik geloof in mijn kunnen, maar ik gaf ook aan dat ik steeds hetzelfde cirkeltje rondloop:

Starten, stoppen, starten, stoppen...
Van de dingen die ik privé start, rond ik misschien maar 10% af.
Ik vroeg me hardop af of ik niet gewoon een 'low-profile' life moet gaan leven. Geen uitdagingen aangaan... Mijn leven maar een beetje 'uitzitten'...
Ik voegde er snel aan toe dat ik niet van de brug wil springen...

Het antwoord van de psychologe was reëel. Maar niet harder dan wat ik zelf steeds meer begin te beseffen... Ik HEB een handicap... Dat deze handicap komt met vele zegeningen, merk ik niet altijd. De realiteit van elke dag is gewoon dat ik niet tot mijn potentie kom... Maar MISSCHIEN dus juist ook weer wel.

We hebben erover gesproken dat het een zoektocht is... Er bestaan geen wondermiddeltjes die de ADD kunnen doen verdwijnen. De behandelaar zei: "Was het maar zo dat ik een toverstafje had en *poef* weg ADD... Maar dat is er niet."

Misschien leg ik inderdaad mijn lat af en toe te hoog... De tijd zal het leren...

Afsluiten
We hebben het nog even gehad over een cursus 'Mindfullness'. Die wordt bij PsyQ gegeven... Het leert je om wat bewuster te leven, niet teveel bezig te zijn met de toekomst (een gevaar voor veel ADD'ers)... Omdat er al een aantal cursussen gepland staat, hebben we deze nog even in de koelkast gezet. Maar ik hoor er veel over van andere ADHD'ers... Ze schijnen er baat bij te hebben... Ik zou het hoe dan ook nog willen onderzoeken.

Ik heb verteld erg uit te zien naar volgende week. Op 2 augustus ga ik naar de arts met wie ik een aantal medicijnen zal bespreken. Vanaf dat moment ga ik waarschijnlijk aan de Ritalin, Concerta, Strattara of DEX...
Ook hierover zei de psychologe dat het geen wondermiddeltjes zijn (ook het zoeken op het internet geeft geen eenduidig antwoord op de vraag of het goed werkt...), maar dat het wellicht op sommige vlakken wel zal kunnen helpen om bepaalde zwakheden minder zwak te maken.

We sloten af met het lijstje met 'doelen' dat ik twee maanden geleden heb opgesteld. Het waren de punten waar ik aan wilde werken...
Al opsommend kwamen we erachter dat het op heel veel vlakken gewoon hartstikke goed gaat! Veel beter dan voor de behandeling. Vooral op het gebied van slapen, wakker worden, ontbijten, gezond eten, opruimen enzovoort gaat het erg goed.
Ook heb ik onze financiën gestructureerd en zijn er slagen gehaald op het gebied van punten die nog afgehandeld moesten worden.

Hoewel ik wat somber naar het gesprek toeging, kan ik eigenlijk zeggen dat ik de laatste twee weken 'beter' geleefd heb dan ik aanvankelijk vermoedde... Misschien kijk ik gewoon teveel naar de dingen die niet lukken?

We hebben even geen nieuwe afspraken gemaakt. Vanaf volgende week gaan we naar de pillenboer... Ik wil eerst zien wat daar het effect van is. Wel heb ik van haar een tweetal formulieren gekregen dat ik in kan vullen... Hierop kan ik aangeven hoe mijn gemoedstoestand is voor en na het gebruik van medicijnen. Ze benadrukte dat het geen wetenschappelijke test is, maar meer een handvat voor het volgende gesprek.

Waarschijnlijk gaat mijn volgende gesprek over mijn ADD-hond... Ik heb er nu al zin in om er over te schrijven!