Stimulerende middelen

Stimulerende middelen
Ik heb in mijn korte leven veel stimulerende middelen gebruikt. Overigens nooit drugs, op een enkele joint na, maar van die paar die ik er gerookt heb, waren er maar weinig lekker.

Waar ik op doel zijn de talloze 'zelfhulpboeken' en cd's die ik in mijn leven gelezen of geluisterd heb.
Het begon denk ik rond mijn 15e. Ik las een boek van Anthony Robbins: Je ongekende vermogens.
Het boek is gebaseerd op NLP.

NLP staat voor Neuro Linguistisch Programmeren.
De 'uitvinders' ervan, Bandler en Grindler gingen er vanuit dat je als mens vanaf je geboorte 'geprogrammeerd' wordt. Ze gebruiken hiervoor de term 'conditioneren'.
Je leert bijvoorbeeld vroeg dat snoep lekker is, dat vuur heet is, dat jongetjes horen te voetballen en dat meisjes op ballet gaan (effe lekker gegeneraliseerd).

Bij het programmeren spelen omgevingsinvloeden en interpretaties een grote rol. De omgevingsinvloeden kunnen bestaan uit een stuk opvoeding, gebeurtenissen op school enzovoort.

Dat ik al heel mijn leven worstel met een aantal dingen, dat mag duidelijk zijn. Het inslapen, het wakker worden, het invullen van mijn tijd, op tijd komen, afspraken nakomen, doen wat ik beloof enzovoort. Maar ook heb ik altijd moeite gehad met andere mensen.
De dingen die andere mensen leuk vinden vond ik niet zo boeiend, de dingen die ik leuk vond vonden anderen weer niet zo interessant.
Ook vond ik dingen die anderen belangrijk vonden juist weer onbelangrijk en visa versa.
Dat geeft wrijving. Ik heb altijd wel vrienden gehad, maar voelde me toch vaak eenzaam en onbegrepen.

Door boeken over psychologie en zelfhulp te lezen hoopte ik 'de mens' beter te begrijpen.

Oorzaak?
Ik kom uit een christelijk gezin. De christelijke normen en waarden zijn er met de paplepel in gegoten. Niet vechten, niet liegen, geen ruzie maken, niet stelen enzovoort. Ik denk dat elke ouder dat zijn kinderen meegeeft (hoewel ik er een paar ken...).
Maar in mijn opvoeding was nog een extra dimensie: Wat heeft God voor plan voor je leven? Hoe gebruik je de talenten die Hij jou gegeven heeft? Luister je naar de Heilige Geest? Word je een 'belangrijk' iemand in Gods koninkrijk?

We woonden tot mijn 10e in Rotterdam, ik ging naar een basisschool waar het bijbelonderwijs centraal stond. Een deel van de leerkrachten kwam uit dezelfde kerk als ik. Mijn schoolvriendjes kwamen ook allemaal in dezelfde kerk. Ik voetbalde bij een clubje dat was opgezet door de kerk, niet in competitieverband, maar gewoon met jongens van onze leeftijd die elke week een balletje met elkaar gingen trappen. Verder hadden we een knutselclub en ieder jaar kampen van de kerk.

De kerk (gemeente) speelde een centrale rol in het leven van mijn ouders en van mij.
Tot mijn 17e heb ik ook zeer bewust geleefd als Christen, zoals het in de lijn van die kerk paste.

We verhuisden naar Maassluis en daar viel de 'veilige muur' van de kerk weg. Ik kreeg nieuwe vriendjes, ging naar een 'echte' voetbalvereniging en kwam op school mensen tegen die helemaal niet Christelijk waren. Ik ben zelfs op de basisschool EN op de middelbare school naar de directie gestapt om te vragen of ze het 'Christelijke' uit hun schoolnaam konden halen.

Ik heb altijd gedacht dat ik een beetje vreemd was omdat ik zo Christlijk opgevoed ben. Het 'wereldse' (of het 'normale') vond ik niet aantrekkelijk, ik zag overal zonde in. Maar de rest van de wereld draaide gewoon door, groeide op, kreeg interesse in roken, drinken, sex, vloeken en weet ik wat nog meer.


Toch zou het ook best wel een beetje ADD kunnen zijn. Ik heb wel eens gehoord dat je een witte roos elke kleur kan geven door een beetje kleurstof in het water te doen. Ik denk dat ADD'ers best wel eens witte rozen kunnen zijn die snel de kleur van hun omgeving aannemen.
Maar tussen mijn 15e en 17e groeide de ontevredenheid met mijn kleur... Ik wilde mijn kleur kunnen manipuleren.

Ik heb me zo vaak afgevraagd waarom ik anders ben. Het mag lijken of ik Autistisch ben, maar ik ben er voor 100% van overtuigd dat ik dat niet ben. Maar toch... Hoe kon ik mezelf veranderen?

Een zoektocht
Zoals ik eerder schreef ben ik me gaan verdiepen in Psychologie, Non-verbale communicatie, manipulatie,  zelfhypnose enzovoort. Elke paar weken kwam ik in de bibliotheek om weer nieuwe boeken te lenen. Ik wist precies waar ik zijn moest.

Er zaten hele grappige boeken tussen. De titel weet ik niet meer, maar wat ik wel heel grappig vond was een boek over 'Chinese kunst van gezichten herkennen'... Of zo iets... Volgens dat boek kon je het karakter van iemand herkennen aan de vorm van zijn gezicht.
Heeft iemand een vlezig gezicht? Dan is het maar het beste dat hij bankdirecteur wordt. Heeft iemand een 'deukje' in zijn kin? Dan heeft hij een sterk karakter. Heeft iemand kuiltjes? Dan is ie ondeugend.
Heeft iemand dikke oogleden aan de onderkant? Dan is hij gefascineerd door seks.

Ik had precies het verkeerde gezicht (wel een deukje in de kin), geen strakke kaaklijn, geen grote jukbeenderen en dikke oogleden haha. Het is eigenlijk onzin, maar ik wilde alles weten!

Ik heb het boek van Daniel Goleman (de 'uitvinder' van Emotionele Intelligentie) in zeer korte tijd gelezen, heerlijk boek!

Het hielp!
Door te lezen over hoe mensen 'denken' en in elkaar zitten, kon ik beter de 'juiste snaar' raken. Ik heb een tijd gekend dat ik zeer snel veel vrienden maakte. Ik werd 'wijs' genoemd. Mensen met problemen kwamen naar me toe om een luisterend oor te vinden. Ik kreeg buitengewoon veel aandacht, ook van meisjes:-D

Maar achteraf denk ik dat het niet de aandacht was waar ik naar verlangde. Mensen met problemen zijn altijd op zoek naar een luisterend oor. Sommige mensen die toen bij me kwamen met hun lasten, zie ik nu 15 jaar later nog steeds met dezelfde dingen worstelen.

Ik probeer waar mogelijk nog steeds positief voor mensen te zijn. Ik wijs niemand af, hoewel ik (zoals ik eerder schreef) best wel eens een karikatuur van iemand kan maken. Ik heb ook best wel eens wat mensen belachelijk gemaakt, maar in grote lijnen probeer ik een goed mens te zijn.
Met stroop vang je meer vliegen...

NLP
De andere stimulerende middelen waren de zelfhulpboeken.
"Wordt wie je hoort te zijn", "Kom dichter bij jezelf", "Wie ben je en wie ben je over vijf jaar?", "Elke reis begint met een eerste stap".
Deze kreten spraken me erg aan. Ik wilde iemand worden die door mensen geliefd is. Ik schreef eerder al dat ik de rol van 'clown' aannam. Maar dat werkt ook best averechts, je wordt niet altijd serieus genomen.

Ook had ik doelen voor mijzelf. Ik wilde vermogend worden, als ik een keer zin heb, dan schrijf ik daar nog een blog over (sterker nog, het staat online maar het zou misschien de geloofwaardigheid van mijn ADD blog wegnemen). Ik heb inmiddels 80 a4'tjes's geschreven, maar als een echte ADD'er heb ik het nooit meer afgemaakt.

Ik heb veel boeken verslonden, ben naar seminars geweest (10.000 mensen die YES roepen) en heb ook mijn vrouw meegenomen naar zo'n seminar.

Het werkt in zekere zin. Je wordt er meer open minded van. Je leert om je 'grenzen' weg te denken. Een stuk zelfvertrouwen wordt opgekrikt. We zijn als mensen gewend om in grenzen te denken: Ik kan dit wel, ik kan dat niet, ik ben geschikt, ongeschikt enzovoort.
Door dit soort (luister)boeken en seminars wordt je getriggerd om toch te DOEN.

Ook Ben Tiggelaar is iemand die over dit onderwerp geschreven heeft (Dromen, Durven Doen!).

Eigenlijk zijn al die seminars goed geweest voor mijn levensstandaard, die ging steeds een stukje omhoog. Het hielp me om toch het HBO te gaan doen, ondanks de 'belemmeringen' die ik meegekregen heb: "Het gaat je niet lukken", "Je kan het niet" en "Jij zal nooit ergens komen".

Doen!
Maar elk van de trainers, coaches en goeroes heeft magisch woorden waar ik geen vat op kan krijgen:
"Comittment","ACTION" en "DOEN".
En daar gaat het mis. Want ondanks dat ik met tienduizend man ongelooflijk enthousiast stond te roepen dat ik het zou gaan maken, worstel ik nog steeds iedere maand met mijn inkomen.

Mijn doelen zijn verder weg dan ooit. Op mijn 20e riep ik dat ik met 30 jaar een 'self-made-milionair' zou zijn. Ik had toen 15.000 euro gespaard en was druk met beleggen, ik heb kleine succesjes gekend, maar ben gewoon kinderlijk eenvoudig failliet gegaan.

Ik heb het goed! Ik heb een prachtig huis waar mijn vrouw en ik in verdwalen. Er is een kindje op komst, ik heb bijna een HBO-diploma (NOG EEN VAK!!!) en kan vooralsnog rondkomen als ZZP'er. Hoewel ik wel snel een nieuwe 'inkomenstenbron' aan moet boren.

Het stukje 'doen' is voor mij een (te) grote opgave.
In het boekje dat ik uitgeef (De rijkste man van Babylon) wordt een voorbeeld gegeven van een man die extreem rijk geworden is. Zijn jeugdvrienden die zelf elke maand moeite hebben met rondkomen kwamen bij hem langs om advies, ze wilden ook een zorgeloos bestaan leiden.
De man geeft hen een aantal strategieën om ook vermogend te worden, alleen als die structureel en gedisciplineerd opgevolgd worden, dan zullen zij ook in staat zijn om rijk te worden.
Hij zegt: "De kracht zit in het besluit dat je neemt. Als je besluit om vanaf vandaag elke dag een grindkorrel op te rapen en deze een jaar lang in de rivier te gooien, doe dat dan ook.
Vergeet je het? Draai je om en raap de steen alsnog op en gooi hem in de rivier. Soms denk je, wat een waardeloos besloot, ik raap een hand grind op en gooi hem in de rivier, dan kan ik er de rest van het jaar mee stoppen"

Dit voorbeeld is precies wat er bij mij mis gaat.
Ik weet dat als ik iedere maand 10% van mijn inkomen opzij zet, dat ik op een dag in staat ben om mijzelf in te kopen in een bedrijf. Of dat ik dan aandelen kan kopen die in de geschiedenis een goed rendement hebben laten zien. Of dat ik een eigen (handels)onderneming op kan zetten. Of dat ik mijn hypotheek voor een deel kan aflossen.

Ik weet dat als ik met een groep vrienden afspreek dat we elke twee weken twee uur bij elkaar gaan komen om een idee te verzinnen dat we te gelde kunnen maken, dat we op een gegeven moment met een goed idee komen voor een APP of een product of iets anders. We zouden dan gestructureerd een actieplan kunnen schrijven, we zouden de punten afhandelen en het gewoon 'DOEN'.

Maar die eerste stap wordt al niet gezet.

Het grappige is dat ik WEL andere mensen kan helpen met de kennis die ik heb opgebouwd. In dienst vertelde ik een maatje van mij dat hij met zijn uitzendtoelage best wel eens een 'opknaphuisje' zou kunnen gaan kopen. Hij is vreselijk handig, maar hij wist niet dat hij er geld mee kon verdienen.
Hij kwam terug uit Bosnië en is direct op jacht gegaan, hij wist een huisje uit de jaren 30 op de kop te tikken waar voor ongeveer 22.000 euro aan verbouwd moest worden.
Het huis was een koopje, hij belastte het met een hypotheek en bleef ondertussen gewoon thuis wonen. In een halfjaar tijd heeft hij het samen met iemand opgeknapt en heeft het toen aangeboden als huurhuis. De huur die hij ontving was net zo hoog als het bedrag dat hij maandelijks betaalde aan hypotheek. Juridisch heeft hij het allemaal correct gedaan. Ik heb hem al een tijdje niet meer gesproken, maar ik weet van de laatste berichten dat hij jaarlijks zijn huur met 2% verhoogde en dat hij ondertussen zelf goedkoop een huisje heeft gehuurd.
Al 9 jaar wordt de hypotheek op het huisje betaalt. De bewoners betalen gas, water en licht en alle andere kosten die er bij komen kijken. Over 11 jaar (of 21 jaar) is het huisje afbetaalt en zou hij het gewoon te koop kunnen zetten of er zelf in kunnen trekken. Op zijn 50e is hij volledig eigenaar van een huisje dat nu rustig 250.000 euro op zou kunnen brengen.

Wie weet of het ooit nog goed komt met mijn droom?