Duizend prikkelende naalden... De flow is heilig!

Mijn topdag
Pieken en dalen kunnen elkaar snel opvolgen in het leven van een ADD'er. Hoewel het misschien geen officieel kenmerk is, herken ik me in stemmingswisselingen.

Een dag die verschrikkelijk begint kan eindigen in een prachtige dag. En een dag die begint met een sneltreinvaart, die kan afzwakken naar een dag die zwart ziet van de ellende... Duisternis en frustratie kunnen me dan verteren.

Is er een pijl op te trekken? Moeilijk... Ik heb nog geen verband gevonden tussen gezond eten, drinken of slapen en een 'topdag'. De Heilige Graal lijkt niet te bestaan.

Wat is dan voor mij een topdag? Laat ik vooropstellen dat ik vermoed dat die voor elke ADD'er anders kan zijn. Als ik denk aan artiesten met ADD, dan stel ik me voor dat ze hun hele dag weg kunnen gooien om op dat ene moment te pieken. Om een weergaloos optreden weg te geven dat het gevolg is van maanden voorbereiding.
Of ik denk aan een politieman die met een strakke routine zijn dagelijkse taken uitvoert, of een brandweer man die strak van de adrenaline branden blust en mensen redt.

Zulke topdagen zijn voor weinig mensen weggelegd. Onlangs vroeg iemand me wat nou een typische ADD-baan is. Ik lees op het internet dat mensen met ADD het goed doen bij de politie en de brandweer. Ook weet ik van veel ADD'ers dat er grote talenten zijn voor het analyseren en creativiteit. Maar zouden zij dan nooit vervelende dagen hebben?

Voor mij is een topdag een dag die 'nut' gehad heeft. Een dag waarop ik dingen afhandel van mijn 2do lijst, een dag waarop ik klusjes afhandel die al een lange tijd liggen, een dag waarop ik verschillende afspraken heb met mensen en daar van waarde kan zijn.

Flow
Wanneer ik zo'n dag meemaak, dat alles als vanzelf lijkt te gaan en dat ik nut vind in de dingen die ik doe, dan zit ik in mijn 'flow'. Een onstopbare trein die als een heet mes door de boter walst. Ik pak een taak op en maak hem af, de volgende ligt klaar en ook die wordt tot een goed einde gebracht.
Dat zijn de dagen of momenten dat ik floreer, dat ik volledig 'mijzelf' ben. En dan geniet ik!

Vandaag was een van die dagen. Vanmorgen ben ik met een vriend naar de kerk geweest. Een Katholieke kerk, ik kom zelf uit een Protestants gezin en hij was al een paar keer met mij mee geweest. Ik deed hem een plezier door met hem mee te gaan. Dat stond al weken op de 2do lijst.
Daarna ben ik thuisgekomen en hebben we nog even gekletst over een Business Plan waar hij mee bezig is. Snel kon ik hem het een en ander uitleggen over bepaalde mechanismen die met marketing te maken hebben.
Zodra hij weg was, heb ik een eitje gebakken en snel geluncht. Mijn vrouw had al gegeten.
Al een week staat er een Box in de woonkamer die in elkaar gezet moet worden, ik heb er weinig tijd voor gevonden deze week en ook had ik er af en toe geen puf voor. Maar toen zag ik hem staan... Mijn vrouw lag wat ziekjes op de bank (zwangerschapskwaaltjes)... Ik pakte mijn gereedschap uit de schuur en zette het ding in een halfuur in elkaar... We hebben het ding van Marktplaats gehaald en sommige schroefjes waren 'doorgedraaid'. Ik maakte een lijstje van dingen die we nodig hebben om de box volledig te maken.
Daarna heb ik mijn laptop gepakt en wat dossiers en ben ik naar het Delta Hotel gereden. Daar kwam ik rond 13.00 aan. Eerst zocht ik een formule uit die ik zelf nog niet zo goed begreep (ik geef bijles Economie) zodat ik morgen 'goed beslagen ten ijs kom'.
Daarna heb ik een heel dossier doorgenomen waar ik al enige tijd mee bezig ben... Deze week heb ik het wat uitgesteld omdat het iets te groot was om in een uurtje te doen. Maar BAM, ik knalde er door heen. Het is nog niet af, maar ik weet waar ik maandag de draad weer op kan pakken.
Daarna heb ik me nog twee uur over een marketingplan gebogen dat ik aan het schrijven ben voor een vriend van me. Voor ik het doorhad was het 17.00 uur en had ik mijn middag al flink nuttig besteed.

Ik haalde op de terugweg nog een boodschapje en heb daarna direct de avondmaaltijd voorbereid. Ondertussen heb ik ook nog onze Mac aangesloten op de TV en een oude serie op DVD opgezocht.

Maar toen ging het mis
De reden dat ik uit het Delta Hotel wel ging was dat ik samen met mijn vrouw wilde eten. Hoewel de zwangerschap eigenlijk goed verloopt, is ze wel wat vaker moe en leunt ze iets meer op mij dan normaal. Dat geeft niet, dat hoort er bij en ik doe het graag.

Maar ik 'voel' het als ik nog in mijn flow zit. Mijn lichaam is klaar voor actie, het voelt fris en het voelt goed. Ik heb zin om dingen te doen en wil ze afmaken. In tegenstelling tot het grootste gedeelte van mijn tijd ben ik dan echt gewoon 'normaal'... Heerlijk, actief en levenslustig ben ik dan!

Ik vertelde mijn vrouw dat ik na het eten weer door wilde gaan met het marketingplan... Het is zonde om een flow te beëindigen... Ze vond het goed, ze was blij dat ik teruggekomen was om even bij haar te zijn. We zouden een aflevering kijken en daarna zou ik weer aan de slag gaan.

Maar na de eerste DVD vroeg ze of er nog eentje kon komen...
Met pijn in mijn hart stemde ik toe... Maar ik zat met mijn trillende voet op de bank (er wiebelt altijd wel iets aan me)... Ik wilde verder... Mijn hele lijf wilde verder!

Elke keer als ik dacht dat ik verder kon gaan, dan kwam er een vraag: Even wat drinken pakken, even dit doen, even dat doen, nog effe iets lekkers uit de kast halen... En dan voel ik het wegglippen... Leidt me niet af van mijn flow... Dat is zonde! Ik weet van te voren niet hoe ik me morgen voel als ik opsta... Ontneem het me niet...

En toen was daar het omslagpunt... We hebben vier delen van de serie gekeken en ik voelde dat de energie uit mijn lijf wegging... Hoewel ik aangaf dat ik verder wilde gaan met werken, was daar ook het 'verdriet' in de ogen van mijn vrouw... En ik begrijp haar... Het is zondag, de laatste avond van het weekend. En hoewel we een leuk weekend gehad hebben samen, vind ze het heerlijk om het weekend samen af te sluiten. Ik kon het haar gewoon niet weigeren.

Maar ondertussen begon mijn bloed te koken. Flow weg, zin weg, nut weg... Een serie kijken die ik leuk vind, maar niet als ik in mijn flow zit... En op dat soort momenten, dan kan ik niet ontspannen... Dat zijn de momenten dat mijn lichaam schreeuwt om actie, dat ik moet, dat ik moet gaan! Niet stoppen maar doorgaan...

Het is dan alsof ik voortdurend gestoken wordt door duizenden naalden... Alsof mijn bloed letterlijk kookt. Ik weet dan ook dat het niet de schuld is van mijn vrouw, maar mijn eigen verantwoordelijkheid. Laaiend word ik er van... Op zo'n moment zou ik keihard willen rennen of een bokszak helemaal rot willen trappen tot het zaagsel er met een laatste harde klap uitspat.
Ik zou mijn telefoon tegen de muur willen smijten om te laten zien dat ik boos ben, dat ik gefrustreerd ben. Ik zou mijn laptop willen stuksmijten en de inhoud over de vloer verspreid zien worden...

Maar het zou me niets opleveren dan schuldgevoel...

De flow is heilig
Misschien ben ik de enige ADD'er die het zo ervaart. Maar ik weet wel dat er meerdere mensen zijn die moeite hebben met het starten van dingen. En dat ze het ook moeilijk vinden om te stoppen als ze eenmaal bezig zijn.

Als ik terugdenk, dan zijn het die momenten dat ik met veel moeite eindelijk aan mijn huiswerk zat en dat mijn moeder plotseling beneden aan de trap riep dat we gingen eten. Dan ontplofte ik bijna... Niet vanwege mijn moeder, zeker niet van het eten... Maar puur omdat ik wist dat ik 'eindelijk' mezelf er toe had gezet om datgene te doen waar ik zoveel moeite voor had gedaan.
In dienst had ik het ook... Ik demonteerde delen van mijn vrachtwagen, had eindelijk de hele installatie klaar om de boel te gaan schuren en schilderen, maar dan kwam er ineens een klusje tussendoor... BAM! Weg flow... Alleen maar om een pakketje op een andere kazerne te bezorgen...
Op de middelbare school heb ik nooit gespijbeld. Maar op het HBO heb ik wel eens lessen verzuimd, vaak omdat ik dan drie uur geen les had en dan wat huiswerk deed. Het kostte me 1,5 uur om er aan te beginnen... Maar als ik dan mijn pen neer moest leggen om naar een les te gaan, dan deed dat zoveel pijn dat ik gewoon doorging (ook omdat ik soms gewoon de tijd niet meer doorhad gedurende mijn flow). 

Ik koester de momenten van mijn flow. Die zijn zo zeldzaam en kunnen zo onverwacht optreden. De flow is Heilig... Niemand mag daar aankomen... Het is MIJN moment, het heilige moment.

Ik denk niet dat ik het iemand uit kan leggen die geen ADD heeft. Misschien is het te vergelijken met het kijken van een goede film die steeds wordt onderbroken door reclame? Of misschien is het te vergelijken met een lekkere voetbalwedstrijd spelen die plotseling door onweer wordt onderbroken?

De flow is fijn, de flow is heilig... LAAT ME!