woensdag 8 augustus 2012

Dag 2 met Concerta en Melatonine

Even in vogelvlucht
Op donderdag 2 augustus ben ik begonnen met Concerta. De eerste dag is eigenlijk heel erg goed bevallen! Hierover heb ik een blog geschreven.

De dag voor ik mijn eerste pil nam viel ik pas in slaap rond 4.00 a 5.00 uur. En ondanks de vermoeidheid kon ik toch heel de dag productief zijn.
De dag van de eerste Concerta ben ik ook begonnen met de eerste Melatonine. Zoals ik reeds schreef, had ik een aantal vrienden op bezoek en hebben we tot laat een kampvuurtje gebouwd. Ikzelf dronk drie biertjes (ik dacht dat de Concerta op dat moment wel uitgewerkt zou zijn). Ik ben rond middernacht de 3mg pil Melatonine in gaan nemen. Ik schatte in dat ik rond 1.30 uur zou slapen.

Wat was de teleurstelling groot... Ik heb het 6.00 uur zien worden. Kwam het door de Alcohol? Werkt Melatonine niet zo goed bij mij? In het verleden heb ik meerdere slaappillen gehad en dan echt de zware troep. Maar ik kon dan gewoon gaan liggen zonder dat er iets gebeurde, was mijn hoop ijdel geweest dat het met Melatonine anders zou gaan? (naar ik begreep is 3mg echt 'peanuts'. Ik hoor meerdere mensen die zeggen dat ze 10mg slikken na Concerta. Ik moet daar aan toevoegen dat ze ook een hogere dosis Concerta gebruiken).

Enfin... De vrijdag (3 augustus).
Ik was relatief vroeg uit mijn nest. Ik had mijn vrouw gevraagd of ze me wat langer kon laten liggen. Een uurtje of 9 was het. Direct ben ik naar beneden gegaan om mijn eerste pil in te nemen. Ik heb echt een halfuurtje gewacht op het effect en ben toen aan mijn dag begonnen. Ik heb nog steeds een soort vakantie, dus ik 'mag' wat later uit bed van mijzelf.

Mijn vrouw was vrij die dag, ze is samen met haar tweelingzus in verwachting en ze zijn dezelfde datum uitgerekend. Dat is op zich al heel bijzonder natuurlijk. Mijn zusje is fotografe en vond het leuk om een fotoshoot te doen van de tweeling. Ze waren toen 21 weken zwanger en hebben dus al een bescheiden zichtbaar buikje.
Ik zou op de kinderen van mijn zusje passen.

Om 9.30 begon de boel te werken. Ik voelde dat ik langzaamaan wat energieker begon te worden. Ik deed wat kleine opruimwerkzaamheden en bedacht nog wat creatiefs voor de shoot. Ik hoor wel eens mensen zeggen dat ze hun creativiteit verliezen van medicatie, maar daar heb ik nog geen last van gehad... Maar goed, we zijn net onderweg.

Om 10.00 uur kwamen we bij mijn zusje aan. Ze zouden naar een andere locatie vertrekken en ik mocht er voor zorgen dat het huis heel bleef. De kids zijn 4,5 en 1,5... Echt heel leuk.
Ik probeerde mijn aandacht te verdelen over de kids... Rollenspelletjes, tekenen en uiteindelijk vroegen ze of ik een filmpje op wilde zetten. Finding Nemo ging er in en ik dacht wel even de mogelijkheid te hebben om op de pc van mijn zusje en blog te schrijven over mijn eerste ervaring met Concerta.

Die inschatting was fout... De vraag om aandacht bleef ondanks de interessante film nog steeds aanwezig. Dan maar weer met de meiden aan de slag.
Mijn zusje werkt aan huis en ik weet dat ze met het moederschap soms een zware dobber heeft, zeker nu het zomervakantie is en de meiden voortdurend om haar heen zweven.

Ik besloot om de keuken op te gaan ruimen. Vaatwasser uitruimen en de vieze boel er weer in. De meiden hielpen vrolijk mee. Het werkt aanstekelijk blijkbaar?

Om 11.30 kwamen mijn zusje en de 'twins' terug van de shoot. Een halfuur eerder dan ik verwacht had. Ik zou de kids nog meenemen naar de speeltuin, maar dat had ik voor het laatste halfuurtje gepland, toen we weg wilden gaan stond 'moeders' er al weer.

Natuurlijk ging direct de SD-kaart in de Mac om het resultaat van de shoot te bekijken. Ik besloot om de meisjes alsnog mee te nemen naar de speeltuin. De oudste wilde op de schommel (een grote band met een net in het midden) en de jongste wilde daar maar zo dicht mogelijk bij gaan staan.
Voortdurend scherp zijn, want 'Nee' is nog een wat te onduidelijk begrip voor de jongste (tenminste, dat wilde ze me laten geloven).
We hadden een bal bij ons en daar probeerde ik de jongste mee te vermaken, ondertussen aangemoedigd door de oudste: "MOOORIIIIS ik wil HOOOGEEEEER"

Steeds schakelen dus en dat ging goed. Na een half uur had ik het gezien en begonnen de meisjes juist los te komen... Toch maar naar hun moeder gebracht.

Om 15.00 uur stond er weer een afspraak met mijn 'economie bijlesstudent' gepland. Ik wilde me goed voorbereiden. De papieren die ik gekopieerd had, moesten nog in de map komen en daarnaast zou ik een planning voor haar maken.
Rond 13.00 uur belde ze af, ik was net thuis... Ik had nog zat te doen thuis en dacht de planning nog wel tot het weekend te kunnen schuiven. Effe het een en ander opruimen dan maar...

Rond 13.30 kwam mijn vrouw thuis bij mijn zusje vandaan. Ze had een afspraak bij de schoonheidsspecialist in Delft. Ik dacht dat ze allang daarheen gereden was, want de ervaring uit het verleden leert dat je er binnen een halfuur bent, maar dat je dan nog rustig 15 minuten bezig bent om een parkeerplaats te vinden.
Ze vroeg of ik haar wilde brengen, dat scheelde in de tijd voor het zoeken van plek.
Dat vond ik erg zonde van mijn tijd, ik moest echt nog veel doen! Dus ik zei dat ze echt zelf moest gaan. (ik heb reeds een blog geschreven over het 'verdwijnen van de flow': Duizend prikkelende naalden... Ik heb me voorgenomen om het niet meer te laten gebeuren dat ik er uit gehaald wordt.)

Aan de slag maar weer, ik handelde een aantal (administratieve) zaken af die al een tijdje lagen.
Rond 15.00 uur kreeg ik een 'dip'. Ik werd vreselijk moe, nu had ik al best een hoop gedaan voor mijn doen, dus ik dacht dat ik wel even wilde ontspannen in bad. Net als donderdag (ik probeerde een dutje te doen 's middags) lukte het me niet om te slapen, het bad was dus een goede tweede optie.

Om 15.30 ging mijn telefoon:
"Hi Schat... Ehh... Ik ben klaar bij de schoonheidssalon.."
"Ok, hoelaat denk je dat je hier bent?"
"Nou... Ik kan mijn auto niet vinden..."
"Hoe bedoel je dat?"
"Nou ik was zo erg te laat dat ik hem gewoon maar ergens heb neergezet en er stond niks op mijn chip dus... Ik heb hem maar gewoon zo laten staan. Ik ben bang dat ze hem weggesleept hebben..."
"Maar je hebt wel gekeken waar je hem neergezet hebt?"
"Dat weet ik dus niet meer precies... Ik ben al heel veel grachtjes langsgelopen, maar ik kan hem echt niet vinden"
"Toen je parkeerde, hoelang moest je toen lopen tot je bij de salon was?"
"Weet ik niet... Ik had echt zoveel haast en zoveel stress..."
"Tja schat, ik vind het vervelend, maar ik kan even niets voor je doen. Bel me over 15 minuten nog maar een keer of laat het weten als je hem vind."
"Ok, sorry schatje... Ik denk dat het de zwangerschapshormonen zijn..."
"Geeft niets lieverd, dat kan iedereen wel eens overkomen... Je vind hem vast wel snel..."
"Ok, ik bel je zo ja? Laf joe!"
"Laf joe toe schat"

Enigszins verbouwereerd begon ik na te denken hoe ik hier een oplossing voor kon verzinnen. Op het moment dat je denkt dat je hem echt niet meer kunt vinden, dan ben je eerder geneigd om inderdaad de auto niet meer te vinden.

(Escatoma: Een 'blindheid' veroorzaakt door gebrek aan overtuiging. Kan ook andersom werken trouwens: Een mooi voorbeeldje tussendoor.
Er waren twee klassen die gedurende een jaar lang gemiddeld dezelfde prestaties op school haalden. Tegen een van de klassen werd gezegd dat ze de beste leerlingen waren van het jaar en dat in het volgende jaar een speciale behandeling zouden krijgen omdat ze het zo goed doen. Beide klassen kregen in het jaar erna exact dezelfde materie te verwerken. De klas tegen wie niets gezegd was presteerde in dezelfde lijn als het jaar ervoor. Echter, de klas die verteld was dat ze erg goede leerlingen waren, presteerde gemiddeld veel hoger. Doordat ze overtuigd waren van hun kunnen).

Na 15 minuten ging inderdaad weer de telefoon.
Zonder te huilen, maar wel met een wanhoop in haar stem belde mijn vrouw op dat ze hem echt niet meer kon vinden.
"Geeft niet schat, wat jij nu gaat doen is lekker ergens een terrasje pakken, je bestelt dan een kopje verse muntthee of iets waar je zin in hebt... Ontspan! Ik ga zorgen dat ik vervoer jouw kant op krijg en dan gaan we samen jouw auto zoeken!"

Ik hing op en belde mijn zusje, of haar man al thuis was. Dan zou ik misschien zijn auto even kunnen lenen om te helpen zoeken. Mijn zwager hing op en bood direct aan om mee te gaan.

Eigenlijk was ik van plan om direct uit bad te komen en dan nog het en en ander te gaan doen thuis... Wederom dus een onderbreking van de 'flow', maar ik had erg met haar te doen.
Om 16.00 uur vertrokken we naar Delft.
Ondertussen belde ik de politie om te vragen of ze inderdaad de auto hadden weggesleept... Dat was niet het geval.

We kwamen rond 16.30 aan bij de schoonheidssalon en vroegen mijn vrouw om onze kant op te lopen. Ondertussen reden we zelf al wat grachtjes langs.
Toen ze arriveerde, stapte ze in en deden we nog wat grachtjes aan...
"JA! Ik denk dat het hier was..." Maar dan was het daar toch niet.

"Lieverd, kun je echt niet herinneren wat je gezien hebt toen je richting de salon liep?"
"Jawel, ik heb hem neergezet op de Kornmarkt... Maar daar ben ik al drie keer langsgelopen..."
"De Kornmarkt??? Daar zijn we nu nog niet in de buurt geweest..."
Ik vroeg mijn zwager om het centrum te verlaten en een andere ingang te nemen. Het Centrum van Delft wordt gescheiden door water en een groot kerkplein, als het inderdaad de Kornmarkt was, dan moesten we omrijden.

Ik vond het prettig, ik kon goed redeneren en helder nadenken. Nu gaat dat altijd wel makkelijk in situaties die spannend zijn, maar nu voelde het alsof ik extra scherp was.

We reden om en vonden inderdaad de auto geparkeerd bij de Kornmarkt. Op de weg er naartoe kwamen we ongeveer drie teams van parkeerwachters tegen. Maar we troffen de auto ondanks de drie uur dat deze 'onrechtmatig' geparkeerd was de auto zonder boete aan.

Mijn zwager karde alleen naar huis en wij rijden achter hem aan.
We moesten nog boodschappen doen voor het avondeten, maar toen ging de telefoon van mijn vrouw al: Of we bij mijn zusje en zwager kwamen eten.
Dat deden we...

Ik dacht scherp na en probeerde in te schatten hoe het voor mijn zusje was om de gratis fotoshoot te doen en ik wilde mijn zwager bedanken voor zijn tijd en inzet voor het vinden van de auto. Het was voor hem immers vrijdagmiddag en dan wil je eigenlijk weinig meer doen na een zware werkweek.
In mijn hoofd 'TomTomde' ik een ideale route om te rijden, zonder dat we weer allerlei drukke straten in zouden moeten om bij een winkel te komen.

We haalden een kaart en €50,- euro voor mijn zusje en haalden een 12-pack bier voor mijn zwager.

Daarna gingen we eten en hebben we daar eigenlijk de hele avond doorgebracht.
Tijdens het bezoek aan mijn zusje en zwager was ik voortdurend scherp op een 'Rebound'. Ik wilde weten wanneer de Concerta uit zou werken. Ik ging uit van een werking van 10 tot 12 uur... Ik zou dus rond 21.00 zeker al iets moeten merken.

Ik merkte rond 22.00 uur voor het eerst dat ik mijn aandacht niet meer bij de gesprekken kon houden. Ik betrapte mezelf erop dat ik mijn telefoon in mijn handen had, niet sympathiek, maar ik doe het wel vaker. Van sommige ADD'ers is bekend dat ze zich beter kunnen focussen op iets als ze twee dingen tegelijk doen. Ik kan makkelijker een gesprek volgen als ik ondertussen op NU.NL zit, maar de boodschap is natuurlijk niet erg leuk naar je gastheer en gastvrouw.
Opvallend was dat ik tegen mijn gewoonte in heel de avond nog niet op mijn telefoon heb gekeken.


We gingen rond 23.00 naar bed, maar ik heb het helaas nog 3.30 uur zien worden... Ondanks de Melatonine... De volgende ochtend had ik om 10.00 uur een nieuwe afspraak met mijn studente, dus het werd weer een heel kort nachtje..

Cumulatief (inclusief de nacht voorafgaand aan de concerta) heb ik dus in drie nachten in totaal:
wo-do 2 uur
do-vr 3 uur
vr-za 5 uur
10 uur geslapen... En er stond een druk weekend voor de boeg!

1 opmerking:

Vlink