Wat vooraf ging
Op 2 augustus 2012 was het zover... Een gesprek met de arts over de medicijnen die bij de behandeling horen en... Daarbij het eerste gebruik, daar open ik toch even een nieuw bericht voor.
Ik wil de eerste dag als een soort dagboek weergeven... Een overzicht achteraf met 'commentaar':
7.00 opstaan.
Om 9.00 uur in de ochtend had ik een afspraak met de arts. Mijn vrouw heeft een autootje ons huwelijk 'in gebracht' en hoewel we alles op een hoop gegooid hebben, is zij toch de voornaamste gebruiker.
We besloten 's morgens dat ze thuis zou gaan werken en dat ik de auto kon gebruiken.
Ik was wat nerveus. Ik denk dat dat niet gek is. Ik heb er lang naar uit gezien.
Om 7.45 was ik klaar voor vertrek. Ik had het geduld niet om te wachten en ben om 7:50 de auto in gestapt. Normaal gesproken is het zo'n 25 minuten rijden vanuit Maassluis.
Om 8.00 uur reed ik in de buurt van Vlaardingen. Misschien was het toch handig om wat te eten...
Snel effe langs de mac om drie Egg McMuffins te halen. Superslecht, maar het is een bijzondere gelegenheid toch?
Om 8.30 uur kwam ik bij PsyQ aan. Veel te vroeg... Nog effe een peukje voor de deur... Naar binnen, zien dat ik nog steeds 25 minuten moest wachten, naar buiten, nog een peuk en weer naar binnen.
Crap... 20 minuten nog... Koffie gepakt, naar het toilet gegaan, wat berichtjes gestuurd, Facebook bekeken en op de klok kijken. Nog 10 minuten te gaan. Ik haat wachten:-P
Nu.nl, Ad.nl, de Voetbal International app, Facebook, twitter... Nog vijf minuten te gaan. En uiteindelijk... Stipt om 9 uur werd ik naar binnen geroepen.
Doorgezaagd
We kwamen in een grote kamer binnen. Twee grote platen met natuurtaferelen aan de muur, een archiefkastje, een metalen kast (met een soort rolluikdeuren) en een bureau... Net zo groot als mijn woonkamer, maar dan minder gevuld.
We gingen aan het bureau zitten en begonnen het gesprek:
"Hoe is het met je?"... Ik keek naar het doosje tissues op zijn bureau en dacht "Zou dit het moment zijn dat de meeste mensen naar het doosje grijpen?". "Naar omstandigheden best goed". Antwoordde ik.
"Wat bedoel je daarmee?"
De man vroeg het op een vriendelijke toon. Ik schat hem tussen de 55 en 60 jaar. Hij zag er echt uit als een psychiater. Hij sprak zacht en rustig en gaf eigenlijk een heel vertrouwd gevoel.
Ik vertelde over de ontwikkelingen van de laatste maanden, het ontdekken van de mogelijkheid dat ik ADD zou kunnen hebben, het ondergaan van het onderzoek, de diagnose en de coaching.
Dat ik goede dagen ken en slechte dagen en dat ik een verwachting heb van de medicatie.
Tussendoor 'humde' hij begrijpend en stelde hij met een kalme stem af en toe een vraag.
Er ging zo'n rust uit van de man dat ik bijna wilde gaan fluisteren.
Het gesprek liep anders dan ik had verwacht. Ik verwachtte dat we de kamer in zouden gaan, hij met een groot dossier onder zijn arm en ik als een onzeker muisje.
Ik had verwacht dat hij het dossier met een grote klap op het bureau zou leggen en me strak aan zou kijken: "Zo mijnheer Monopoly..."
Maar niets van dat alles...
Na mijn korte verhaaltje begon hij gericht vragen te stellen.
Over mijn eetgedrag. (soms eet ik pas mijn ontbijt bij het diner en soms knal ik er drie McMuffins in)... Over het algemeen eet ik gezond en zeker sinds de coaching zit er veel meer regelmaat in het eten.
Hoe ik slaap. Ik vertelde dat daar geen pijl op te trekken is.
Of ik wel eens somber of neerslachtig ben. Ik bevestigde dat en gaf er als reden voor dat het soms moeilijk te verteren is dat ik mijn talenten verspil. Dat ik wel eens mensen teleur stel en dat ik al zo ver had kunnen zijn als ik niet door de ADD geremd werd.
Hij vroeg of ik suïcidaal ben of dat wel eens met de gedachte speel om een eind aan mijn leven te maken. Ook dat bevestigde ik. Tot een echte poging is het nooit gekomen en dat zal ook nooit gebeuren, daarvoor zijn er teveel mensen die ik er pijn mee zou doen (Zou ik mijn vrouw of moeder het verdriet aan willen doen? Zou ik mijn vader en broers en zussen niet een enorm gevoel van schuld geven?). En... uiteindelijk zie ik toch altijd wel weer hoop of kansen op een mooi leven. De tijden van depressiviteit zijn gelukkig altijd maar kort en de laatste keer is toch al weer een tijdje geleden.
Hij stelde nog veel meer vragen... Een beetje de standaardvragen die je bijvoorbeeld krijgt als je bijvoorbeeld een verzekering aanvraagt: Gebruik je medicijnen, ben je onder behandeling van een ..., heb je fysieke klachten, gebruik je drugs, rook je enzovoort.
Ik werd min of meer in zeer korte tijd doorgezaagd.
Tot slot hebben we mijn bloeddruk gemeten, het apparaat dat daarvoor gebruikt werd bleek een lege batterij te hebben en er was geen oplader in de metalen rolluikkast. Ik heb mijn bloeddruk onlangs getest en bekeken op internet welke score er voor mijn leeftijd een beetje normaal was en ik zat in de goede bandbreedte. Hij nam dit maar van mij aan.
Verder mocht ik even op de weegschaal gaan staan... 86,2 kilo gaf het apparaat aan. "We trekken er nog een kilo'tje vanaf voor je schoenen en je kleding" (RELAXED!!). (thuis op de weegschaal ben ik nog even nakend gaan staan en toen gaf het apparaat inderdaad 85,2 aan).
Het voorschrijven van de medicijnen
Toen het 'onderzoek' was afgerond werd me gevraagd welke verwachting ik had van de medicijnen. Dat had ik natuurlijk al aan het begin van het gesprek gezegd, maar hij wilde daar wat specifieker op ingaan.
De grootste verwachtingen die ik uitsprak waren:
- Sneller ergens aan beginnen.
- Een hogere concentratie voor datgene waar ik mee bezig ben.
- Dingen afmaken
- 'Normaal' slapen
"Zou je een langwerkend of een kortwerkend medicijn willen hebben?"
"Het liefst een langwerkend medicijn, ik zie het niet zitten om om de drie uur een nieuw pilletje te moeten nemen".
"Dan zal ik Concerta voorschrijven voor je. Er zijn wel kosten aan verbonden, de zorgverzekering dekt het meestal niet helemaal. Je kunt om 8.00 uur een pilletje nemen en deze werkt na 10 tot 12 uur gewoon uit. De meeste mensen hebben nauwelijks bijwerkingen, maar op het moment dat je die hebt, dan kun je er even mee stoppen. We hebben volgende week donderdag telefonisch contact over de eerste paar dagen en zullen het er dan over hebben.
Voor het slapen kan ik je een recept voor Melatonine meegeven, deze pilletjes dien je een halfuur tot een uur van te voren in te nemen. Je zult merken dat je er wat makkelijker door in slaap valt. Tot zover vragen?"
Ik stelde wat vragen over de vermeende Rebound, daar zou ik nauwelijks last van hebben dacht hij.
Ook wilde ik weten of er sprake zou zijn van gewenning. Dat was er niet. "Je neemt het in om 8.00 uur en als het uitgewerkt is, dan is het klaar. Je hoeft niet steeds een hogere dosis en je hoeft ook niet af te bouwen als je er mee zou stoppen."
De man beantwoorde al mijn vragen duidelijk. Wat me opviel was dat hij zich niet indekte. In het verleden heb ik wel eens medicijnen gekregen en dan werd er bij verteld 'dat het niet altijd bij iedereen werkt' of 'je kan wat last krijgen van dit en van dat' en nog meer dingen die de verstrekker indekken.
Maar deze man niet, hij vertelde gewoon dat Concerta erg goed werkt en erg effectief is gebleken.
"We zouden je kunnen laten beginnen met een lage dosering, eentje die ik wel eens voorschrijf aan mensen die net naar de middelbare school gaan. Je kunt dan voor jezelf een beetje wennen aan het gevoel dat er 'iets anders gebeurt' in je lijf."
Ik zei dat ik er graag vol gas in zou willen gaan (verder ben ik een geduldig mens hoor;-).
"Dat is prima en kan zonder problemen. Verder nog vragen?"
"Ja! Ik zou het liefst vanaf september gaan stoppen met roken. Nu hoor ik dat er wel eens mensen zijn die na het gebruik van Ritalin of Concerta veel minder behoefte hebben om te roken. Klopt dat?"
"Je zult merken dat je minder impulsen hebt, veel mensen merken inderdaad een verminderde behoefte aan sigaretten, maar dat hoeft niet zo te zijn. Heb je wel eens een stoppoging gedaan?"
"Ongeveer vier serieuze die langer dan een maand duurden, hierbij gebruikte ik Champyx"
"Ik ken het middel, het kan inderdaad helpen om het roken te stoppen, maar het is prettiger voor jou om nu even geen andere medicijnen te nemen. We gaan eens aankijken of de Concerta je bevalt en kunnen over een maand nog eens kijken of we daar iets mee kunnen doen."
Hij krabbelde een onleesbare tekst op een papiertje en overhandigde dit aan mij.
"Zo, ik geef je een recept mee voor een maand Concerta 36 mg en 3 mg Melatonine. Dit kun je gewoon bij je apotheker inleveren...
We schudden handen en namen afscheid.
Met mijn 'golden ticket' in handen ging ik nog even in de wachtkamer zitten... Ik schreef nog snel even wat data van de volgende afspraken op, haalde een bakkie koffie uit de automaat en ging met mijn 'heilige graal' naar beneden... Haastend naar Maassluis om daar mijn superpillen op te gaan halen!
Wordt vervolgd;-)....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten